Την Κυριακή 23 Ιουλίου πραγματοποιήσαμε τη διάσχιση  του φαραγγιού του Βελλά ,  που βρίσκεται  στους  πρόποδες του όρους Όθρυς,  στη Φθιώτιδα. Ο ποταμός Βελλάς είναι ένα πανέμορφο ποτάμι  του νομού  Φθιώτιδας  και  έχει τις πηγές του στο βουνό της Όθρυος. Τον χειμώνα και την άνοιξη δέχεται άφθονα νερά από το λιώσιμο των χιονιών της Όθρυος, από διάφορα χαντάκια που κατεβαίνουν από τους γύρω λόφους και κυρίως από την πηγή του Κεφαλόβρυσου. Κατεβαίνοντας προς τον Μαλιακό κόλπο μεταβάλλεται σε ορμητικό χείμαρρο, του οποίου η βοή ακούγεται σε μεγάλη απόσταση, μερικές φορές ακόμη και μέχρι τη σημερινή Παλαιοκερασιά. Το όνομά του προέρχεται ακριβώς από αυτή τη βοή, η οποία ακούγεται παντού απ’ όπου διέρχεται. Ακούγεται όπως το βέλασμα ενός μεγάλου κοπαδιού, δηλαδή το ποτάμι μεταφορικά «βελάζει», εξ ου και το όνομα. Κατά μια άλλη εκδοχή ο χείμαρρος ονομάστηκε Βελλάς απ' τη βοή, το θρήνο των γυναικόπαιδων που έμοιαζε με βελάσματα προβάτων στη σφαγή του άμαχου πληθυσμού των Ελλήνων από τους Τούρκους, όταν  κατέβηκαν από τη Θεσσαλία, για να καταστείλουν την επανάσταση του 1821 στη Στερεά Ελλάδα. Όλοι οι Πελασγιώτες, γέροι, γυναίκες, παιδιά κατέβηκαν στην παραλία, για να περάσουν αντίκρυ στην Εύβοια, μα μη βρίσκοντας πλοία τράπηκαν προς τη Λαμία. Φτάνοντας στο ποτάμι του Αχινού αντιλήφθηκαν ότι ήταν αδύνατο να το περάσουν, γιατί είχε πολύ νερό από τη δυνατή βροχή. Οι Τούρκοι όμως τους πρόλαβαν. Μεγάλη βοή ακούστηκε από τα παιδιά και τις γυναίκες που έκλαιγαν, μην μπορώντας να φύγουν, για να σωθούν. Πολλοί έπεσαν στο ποτάμι, για να γλιτώσουν την ατίμωση. Από τους υπόλοιπους, άλλους τους έσφαξαν και άλλους τους οδήγησαν στη Λαμία, για να τους πουλήσουν.

Με το πούλμαν πήραμε την Εθνική οδό Αθηνών -Λαμίας και φτάσαμε  στη Στυλίδα. Συνεχίσαμε για τον Αχινό  και από εκεί πήραμε τον δρόμο για το χωριό  Παλαιοκερασιά.  Η Παλαιοκερασιά  βρίσκεται σε υψόμετρο 320 μ. και απέχει 6 χλμ. από τον Αχινό. Φτάνοντας στην πλατεία του χωριού ετοιμαστήκαμε, πήραμε νερό, καπέλο και μπατόν  και κατεβήκαμε στο ποτάμι. Πρώτα  κατηφορίσαμε τον χωματόδρομο,  περνώντας  ανάμεσα από κτήματα με ελιές, όπου μας ξετρέλανε το τραγούδι των τζιτζικιών, κι ύστερα πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στο γεφύρι. Φτάσαμε στο γεφύρι του ποταμού στη θέση Λιναριά  που ανεβαίνει μέχρι το παλαιό χωριό  Τσερνοβίτι και ξεκινήσαμε τη  διαδρομή μας. Στο βάθος αριστερά του γεφυριού, ανάμεσα στα πλατάνια διακρίνεται ένα παλιό κτίσμα. Εκεί υπήρχε βιοτεχνικό συγκρότημα αποτελούμενο από νερόμυλο, λανάρι, για την επεξεργασία του μαλλιού των αιγοπροβάτων, μαντάνι και νεροτριβή (ντριστέλλα), που  βρισκόταν σε λειτουργία μέχρι περίπου το 1970. Λίγο ψηλότερα στον ανηφορικό δρόμο διακρίνεται απέναντι, παράλληλα στην όχθη του Βελλά, το κτιστό αυλάκι, από το οποίο διοχετευόταν το νερό στο βιοτεχνικό συγκρότημα. Το νερό προερχόταν από πηγή που βρίσκεται ψηλότερα στο  Κεφαλόβρυσο. Σε  επόμενη εξόρμηση  θα προγραμματίσουμε την ανάβαση στο Κεφαλόβρυσο και το Τσερνοβίτι από το σωζόμενο καλντερίμι. Μπήκαμε  λοιπόν μέσα στο ποτάμι και αρχίσαμε την κατάβαση. Το νερό δροσερό και καθαρό  και εμείς προχωρούσαμε προσέχοντας μην γλιστρήσουμε βρίσκοντας πάντα τα καλύτερα περάσματα. Τα φαράγγι του Βελλά είναι ένα φαράγγι  γεμάτο με ιτιές, πλατάνια, πουρνάρια, δρυς,  σκίνα, κουμαριές, κουτσουπιές αλλά και μέντες, ρίγανη, φλισκούνια, σπαθόχορτο και πάρα πολλά είδη λουλουδιών. Κάναμε μια  πανέμορφη διαδρομή μέσα στο ποτάμι που, καθώς κατεβαίναμε, γινόταν όλο και πιο ήπια. Περάσαμε  ανάμεσα από πανύψηλους  βράχους έχοντας αριστερά και δεξιά μας λόφους με μεγάλη κλίση. Ψηλά στα βράχια φώλιαζαν όλων των ειδών άγρια πουλιά, που με τις φωνές τους δημιουργούσαν μια παράξενη αίσθηση. Δυο ζευγάρια αετών πετούσαν σε όλη τη διαδρομή συνέχεια πάνω από τα κεφάλια μας. Σε πολλά σημεία υπήρχαν μικροί καταρράκτες  αλλά και βάθρες, όπου κάποιοι κολύμπησαν. Στα μέσα της διαδρομής καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και ύστερα συνεχίσαμε τη διάσχιση του υπόλοιπου φαραγγιού. Το μόνο αρνητικό της διαδρομής ήταν τα πολλά  πλαστικά που βρίσκονταν στις όχθες του ποταμού. Πριν από λίγες  μέρες μια  ομάδα του Φυσιολάτρη με τον Εμπεδοκλή από τους Προβομάστορες είχε ανιχνεύσει τη διαδρομή και εντόπισε το πρόβλημα των σκουπιδιών. Γι’ αυτό είχαμε φέρει μαζί μας μεγάλες σακούλες σκουπιδιών  και καθαρίσαμε μεγάλο μέρος του φαραγγιού από τα πλαστικά. Προχωρώντας όλο και πιο χαμηλά το ποτάμι γινόταν όλο και πιο ήσυχο και, αφού το διασχίσαμε, μαζεύοντας και σπαθόχορτο, από το οποίο φτιάχνεται το μελισσοβότανο για τα τραύματα, φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από 3-4  ώρες. Κάποτε φάνηκε από μακριά η   γέφυρα, στον δρόμο Αχινού  - Ράχες  κοντά στο χωριό Αχινός  όπου μας περίμενε το πούλμαν και κάπου εδώ η περιπέτεια  τελείωσε. Κατευθυνθήκαμε στο πούλμαν βγάλαμε τα βρεγμένα παπούτσια και ρούχα και φύγαμε για  την παραλία, όπου θα κάναμε το μπάνιο μας. Στην παραλία των Ραχών μας  περίμεναν και οι λιγοστοί τουρίστες μας, που παρέμειναν εκεί από το πρωί, για να απολαύσουν το μπάνιο τους. Μετά το μπάνιο καθίσαμε στις ταβέρνες της περιοχής για φαγητό και αργά το απόγευμα  πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τη Νίκαια.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•