Την Κυριακή 19 Νοεμβρίου, ξεκινήσαμε με ένα πούλμαν μισογεμάτο, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών των ημερών, αλλά και λανθασμένες, όπως αποδείχτηκε εντέλει, προβλέψεις, από τη Νίκαια στις 7:45 και, αφού πήραμε στις 8 και από τον σταθμό του Αιγάλεω κάποιους φίλους κατευθυνθήκαμε προς το Σπαθοβούνι, όπου σταματήσαμε για τα ...απαραίτητα ένα μισάωρο.Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην πόλη του Άργους, της αρχαιότερης πόλης της Ευρώπης, την οποία διασχίσαμε ως το τέλος της, για να πάρουμε τελικά τον δρόμο για τη Μονή της Παναγίας Κατακεκρυμμένης.

Η μονή βρίσκεται στον λόφο της Λάρισας. Λάρισα σημαίνει “ακρόπολη” και όντως ψηλά στην κορφή του λόφου αυτού υψώνεται το ομώνυμο κάστρο του Άργους. Ξεκίνησε να χτίζεται από τα προϊστορικά χρόνια, επισκευάστηκε από τους Αργείους τον 6^ο και 5^ο αι. π.Χ., ενώ τον 10^ο μ.Χ. αι. αποτελούσε για τους Βυζαντινούς από τις πιο σημαντικές οχυρώσεις της Πελοποννήσου. Οι Φράγκοι ανακατασκεύασαν το κάστρο, όταν το πήραν από τον Λέοντα τον Σγουρό, και του έδωσαν τη σημερινή του μορφή. Από μακριά είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό, καθώς ορθώνονται τα τείχη του σε αρκετό ύψος, αλλά σήμερα γνωρίζει την εγκατάλειψη και η εικόνα του από κοντά είναι απογοητευτική. Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης κατελήφθη από τους Έλληνες, όταν ήδη ήταν στα χέρια των Τούρκων, ώστε να δημιουργηθεί αντιπερισπασμός και να καθυστερήσουν τα στρατεύματα του Δράμαλη για 15 περίπου μέρες. Κάτω από το κάστρο βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγίας της Πορτοκαλούσας ή Κατακεκρυμμένης. Ονομάστηκε έτσι γιατί η παλιά εικόνα ήταν κρυμμένη στη σπηλιά του βράχου ή γιατί η εκκλησία ήταν πολύ καλά κρυμμένη μέσα στον βράχο, όπου είχε χτιστεί. Την είπαν επίσης Πορτοκαλούσα, επειδή παλιότερα στην Παναγία του Βράχου έριχναν στα αρραβωνιασμένα ζευγάρια πορτοκάλια, ώστε να έχουν την ευλογία της Παναγίας και ευτεκνία. Αρχαίο έθιμο, κατά το οποίο οι νέοι έριχναν αγριάχλαδα μεταξύ τους για τον ίδιο λόγο. Και πράγματι είδαμε να έχουν τοποθετήσει πορτοκάλια στις εικόνες της Παναγίας, η οποία μάλιστα θα γιόρταζε δυο μέρες μετά, στα Εισόδια της Θεοτόκου. Αφού προσκυνήσαμε και ανάψαμε το κεράκι μας, ένα μοναχός μας είπε όλη την ιστορία για την εύρεση της εικόνας και την ίδρυση της μονής και μας ξενάγησε έπειτα στην κρύπτη, όπου υπάρχει μικρή αίθουσα με αναπαράσταση του Κρυφού Σχολειού, που υποτίθεται πως λειτουργούσε κι εδώ στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, αλλά και ένα μικρό λαογραφικό μουσείο. Δεχτήκαμε το κέρασμα των μοναχών, κουλουράκι, καφεδάκι και το παραδοσιακό λουκουμάκι, πήραμε και το ... ευλογημένο πορτοκαλάκι μας και αναχωρήσαμε, αφού απολαύσαμε τη θέα προς τον κάμπο και την πόλη του Άργους και αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες. Κατηφορίσαμε έπειτα προς τον αρχαιολογικό χώρο της Τίρυνθας, όπου ο επισκέπτης σήμερα πλέον μπορεί να δει μικρό μέρος μόνο της ακρόπολης της πάλαι ποτέ ακμαίας, κατά τη μυκηναϊκή εποχή, πόλης. Ανηφορίσαμε την ίδια ράμπα, από την οποία και οι αρχαίοι ανέβαιναν στον χαμηλό λόφο και περάσαμε στην Άνω ακρόπολη μέσα από τη μνημειακή πύλη, που θύμιζε, τότε, κατά πολύ την περίφημη Πύλη των Λεόντων των Μυκηνών.Εκεί ψηλά βρισκόταν το μέγαρο, το ανάκτορο, όπου διέμενε ο άνακτας, ο βασιλιάς της πόλης. Μπροστά του -αλλά και στο πίσω μέρος του- υπήρχε μεγάλη αυλή, ακολουθούσαν η αίθουσα, ο πρόδομος και το κυρίως μέγαρο, όπου βρισκόταν και η εστία. Γύρω από αυτό άλλα μικρότερα μέγαρα, εργαστήρια, λουτρά και αποθηκευτικοί χώροι. Σήμερα ο επισκέπτης βλέπει μόνο τα θεμέλια αυτών των κτισμάτων, τα οποία κάποτε ήταν διακοσμημένα με τοιχογραφίες με ζωηρά χρώματα. Σεισμοί και άλλες φυσικές καταστροφές μετέτρεψαν σε ερείπια τα ανάκτορα και τους λοιπούς χώρους, ενώ οι λεηλασίες συμπλήρωσαν το καταστροφικό έργο της φύσης μέσα στους αιώνες. Περάσαμε στη Μέση και την Κάτω ακρόπολη, όπου πάλι λίγα πράγματα μπορεί να εντοπίσει κανείς, εφόσον ακόμα και οι περίφημες “σύριγγες” των τειχών, οι οξυκόρυφοι διάδρομοι, είναι αποκλεισμένες λόγω έργων και επικινδυνότητας πλέον. Πάντως ο τρόπος δόμησης των τειχών με τις τεράστιες πολυγωνικές και χωρίς συνδετικό υλικό πέτρες, τα ονομαστά κι εδώ “κυκλώπεια τείχη”, εξακολουθούν να μαγεύουν και στις μέρες μας. Ιδιαίτερη εντύπωση προξενεί ο δυτικός προμαχώνας τους, αυτός που συνήθως αντικρίζουμε από τον δρόμο, στο εσωτερικό του οποίου κρύβεται μια περίτεχνη σκάλα, από εκείνα τα χρόνια, τα μυκηναϊκά, με κατάληξη σε μια μικρή πυλίδα. Αφού την κατεβήκαμε κι εμείς, επιστρέψαμε πάλι από τη ράμπα και βγήκαμε από τον χώρο.  Μπήκαμε στο πούλμαν και πήραμε τον δρόμο για το Ναύπλιο, τη “Νάπολη της Ανατολής” των Βενετών, το οποίο ήδη φαινόταν, ενώ από μακριά πρόβαλλε περήφανο το Παλαμήδι, που ακόμα και σήμερα διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Εξάλλου είναι δημιούργημα των αρχών του 18^ου αι. Χτίστηκε μέσα σε 4 χρόνια (1711-1714), βιαστικά, από τους Ενετούς, γιατί έρχονταν οι Τούρκοι, οι οποίοι το κατέλαβαν τελικά στα 1715 και εγκαινίασαν έτσι τη 2^η Τουρκοκρατία, η οποία κράτησε ως τον Νοέμβριο του 1822, οπότε ανακαταλήφθηκε από τον Στάικο Σταϊκόπουλο. Εντυπωσιάζουν κι από μακριά ακόμα οι 8 προμαχώνες του, που διαθέτουν μάλιστα και όνομα. Στον προμαχώνα του Μιλτιάδη είχε φυλακιστεί και ο Κολοκοτρώνης στα χρόνια της Αντιβασιλείας, στα 1833. Εκτός από την πρόσβαση με το αυτοκίνητο μπορεί κανείς να ανέβει και από τα 999, όπως θέλει η παράδοση, σκαλοπάτια, τα οποία βρίσκονται κοντά στη λεγόμενη “πύλη της ξηράς”, απέναντι από το παρκάκι.Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από τον “Μεγάλο δρόμο” και την πλατεία των 3 Ναυάρχων, απέναντι από την πλατεία του Καποδίστρια με τον ανδριάντα του. Σ΄αυτόν τον κεντρικό πεζόδρομο βρίσκονται το Δημαρχείο, ένα όμορφο νεοκλασικό κτήριο ανάμεσα σε πολλά ακόμα , ο ανδριάντας του Όθωνα, πολλά μικρά και χαριτωμένα μαγαζάκια με τουριστικά είδη, το Μουσείο Κομπολογιού, παγωτατζίδικα, καφενεδάκια, ταβερνάκια, ώσπου να φτάσουμε στην κεντρική πλατεία Συντάγματος, σε ανάμνηση της Επανάστασης του 1843, η οποία έδωσε το πρώτο σύνταγμα στην Ελλάδα. Γύρω από αυτήν το βενετσιάνικο κτήριο του Αρχαιολογικού Μουσείου σήμερα, το Τριανόν, παλιό τζαμί και σημερινό χώρο εκθέσεων και θεατρικών παραστάσεων, την πρώτη Βουλή των Ελλήνων και πολλές καφετέριες κοντά στον μεγάλο πλάτανο (παλιά τη λέγανε και πλατεία Πλατάνου εξάλλου) καθώς και το μεσοπολεμικό κτήριο της Εθνικής Τράπεζας. Αναζητήσαμε στη συνέχεια την εκκλησία του Αγ.Σπυρίδωνα, όπου τον Σεπτέμβριο του 1831 δολοφονήθηκε ο Ι. Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. Απέναντί του το μοναδικό χαμάμ της πόλης, από το οποίο σώζονται μόνο ερείπια σήμερα. Σειρά είχε η ενδιαφέρουσα μητρόπολη του Ναυπλίου, ο ναός του Αγ. Γεωργίου. Χτίστηκε στις αρχές του 16^ου αι., κατά την Α΄Ενετοκρατία, ενώ στα 1540, όταν ήρθαν οι Τούρκοι μετατράπηκε σε τζαμί. Ξαναέγινε χριστιανικός ναός στη Β΄Ενετοκρατία και πάλι τζαμί μετά το 1686, που κατέκτησαν πάλι το Ναύπλιο οι Τούρκοι. Είναι βασιλική με τρούλο και σημαντικές τοιχογραφίες από τη Β΄Ενετοκρατία. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η παράσταση του Μυστικού Δείπνου, σχεδόν πιστό αντίγραφο αυτής του Ντα Βίντσι. Λένε πως κάποιος μαθητής του τον φιλοτέχνησε. Σ΄αυτόν τον ναό έγιναν οι κηδείες του Καποδίστρια, του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Δημ. Υψηλάντη. Σήμερα μπορεί κανείς να δει τον θρόνο, απ΄όπου παρακολουθούσε τη λειτουργία ο βασιλιάς Όθωνας, τον καιρό που η πόλη ήταν πρωτεύουσα της Ελλάδας, ως το τέλος του 1833 δηλαδή. Πολύ ενδιαφέρον και το τέμπλο του ναού, όπως η στοά εξωτερικά και το διπλανό κτήριο, που ήταν εκπαιδευτήριο στα χρόνια της βενετικής κυριαρχίας. Στην πλατεία του Αγ. Γεωργίου είδαμε αρκετά αρχοντόσπιτα, δείγματα επίσης του πρώιμου κλασικισμού. Οι περισσότεροι μετά από αυτή τη βόλτα κατέληξαν σε κάποιο ταβερνάκι από τα πολλά που είναι διασκορπισμένα στα μικρά και γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Δέκα άτομα κάναμε τον γύρο της Αρβανιτιάς, ξεκινώντας από την “πύλη της ξηράς”, αφήνοντας στα δεξιά μας τον λόφο της Ακροναυπλίας, του Ιτς Καλέ, κατά τους Τούρκους, όπου βρισκόταν η αρχαία και η βυζαντινή ακρόπολη αλλά και το ενετικό και τουρκικό φρούριο της χερσονήσου. Το ενετικό λιοντάρι το εντοπίσαμε ανάγλυφο πάνω στο τείχος σε ένα-δυο σημεία, καθώς ανηφορίζαμε προς την πλατεία της Αρβανιτιάς. Κάναμε τον ωραίο αυτόν περίπατο του 1 περίπου χιλιομέτρου, δίπλα στη θάλασσα, όπου αρκετοί μάλιστα κολυμπούσαν, μια και ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και ζεστός, σε αντίθεση με τις βροχές στην Αθήνα και σε άλλα μέρη... Εύκολη η διαδρομή και ευχάριστη στο πλακόστρωτο μονοπάτι, κάτω από την Ακροναυπλία και τους απόκρημνους βράχους με τις φραγκοσυκιές, μέχρι τον προμαχώνα “Τα 5 αδέρφια”, από τα 5 κανόνια που υπάρχουν σ΄αυτόν. Επιχειρήσαμε να ανηφορίσουμε ως την Παναγία της Σπηλιάς, αλλά δυστυχώς ήταν κλειδωμένη... Tο Μπούρτζι πρόβαλλε απέναντι από τη φαρδιά προβλήτα, ο “θαλασσόπυργος” του Ναυπλίου, το ενετικό κάστρο που χτίστηκε στα 1473 και υπήρξε από κατοικία των δημίων, έδρα κυβερνήσεων κατά την Επανάσταση του΄21 ως και ... ξενοδοχείο πολυτελείας στα πρόσφατα χρόνια. Φωτογραφίσαμε και γευματίσαμε σε κάποια ταβέρνα, ήπιαμε το καφεδάκι μας με θέα τη λίγο ταραγμένη πλέον θάλασσα στο λιμάνι και τη δεδομένη ώρα βρεθήκαμε στον χώρο στάθμευσης, μπήκαμε στο πούλμαν και φύγαμε.Μετά από μια στάση στον Ισθμό επιστρέψαμε με βροχούλα καθ΄οδόν στη Νίκαια, έχοντας όμορφες εικόνες στο μυαλό μας από το πάντα υπέροχο Ναύπλιο, μια πόλη που όλοι προτιμούν για τις εξορμήσεις τους κάθε εποχή του χρόνου. Ήμασταν ευχαριστημένοι κυρίως για το ότι παρά τις μετεωρολογικές προβλέψεις εμείς είχαμε απολαύσει την πόλη αυτή με ήλιο και καλό καιρό...

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•