Ξεκινήσαμε για την Εύβοια στις 7.15 το πρωί από Νίκαια και από  Μετρό Αιγάλεω στις  7.30 για τη Χαλκίδα. ΄Ηδη από τις προηγούμενες  ημέρες είχαμε αλλάξει τον τόπο προορισμού της εκδρομής μας, που ήταν για τον Ευβοϊκό  Όλυμπο στη νότια Εύβοια, και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη Δίρφη και την Άνω Στενή. Περάσαμε την καλωδιακή γέφυρα της Χαλκίδας και φτάσαμε στη  Ν. Αρτάκη, όπου κάναμε μια σύντομη στάση για καφέ και άλλες ... ανάγκες.  Ύστερα συνεχίσαμε για τη Βόρεια Εύβοια, περάσαμε την Κάτω και Άνω Στενή και φτάσαμε στη «Ράχη Συκά», λίγο πιο κάτω από το καταφύγιο της Δίρφης, του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας (στα 1120 μ.). Από εδώ ξεκίνησε η πρώτη ομάδα,  η οποία ακολούθησε τα σηματοδοτημένα  μονοπάτι Σ₃  με κατεύθυνση το Ξεροβούνι, μια όμορφη διαδρομή μέσα  στα έλατα μέχρι  τους πρόποδες του Ξεροβουνίου. Στη συνέχεια επέστρεψαν και, παίρνοντας το μονοπάτι Σ₂ που διασχίζει  τη ρεματιά της Στενής κατέληξαν, μετά από 3 ώρες, στην Άνω Στενή.

Οι δεινοί ορειβάτες μας ξεκινώντας από τη «Ράχη Συκά» και περνώντας δίπλα από το ορειβατικό καταφύγιο της Δίρφης συνέχισαν για το  Λειρί, απ όπου ξεκινάει το μονοπάτι για το ανέβασμα στην κορυφή της Δίρφης. Αρκετά δύσκολη η ανάβαση και κατάβαση στο λούκι της Δίρφης, με το σαθρό έδαφος, αλλά φοβερή η θέα από εκεί ψηλά. Ο καιρός πολύ καλός και ο αέρας, που πολλές φορές είναι απαγορευτικός για το ανέβασμα στην κορυφή, αυτή τη φορά λίγο πιο ήπιος,  ήταν με το μέρος των ορειβατών και τους επέτρεψε με αρκετή δυσκολία να φτάσουν στην κορυφή. Εκεί ψηλά όμως η θέα σε αποζημιώνει. Αριστερά και δεξιά αντίστοιχα ο Βόρειος Ευβοϊκός και το Αιγαίο μέχρι τη Σκύρο και απέναντι το Ξεροβούνι. Εκεί σε κάποιο απάγκιο ο καθένας  έβγαλε ό,τι είχε στο σακίδιό του - κάποιο φρούτο, ξηρούς καρπούς, λίγο τσιπουράκι-και, αφού έβγαλαν μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες, ξεκίνησαν για το κατέβασμα.Ακόμα πιο δύσκολη η κατάβαση με τα χαλίκια να γλιστράνε και έπρεπε να βρίσκονται συνέχεια σε υπερένταση. Βέβαια δεν έλειψαν και τα απρόοπτα, όπου κάποιοι κάθε τόσο έπαιρναν μια μικρή γλίστρα, αλλά σύντομα σηκωνόντουσαν και συνέχιζαν,  μέχρι που έφτασαν ξανά στο σημείο από όπου ξεκίνησαν την ανάβαση. Έτσι ξαναέφτασαν στη ράχη Συκά , απ όπου τους πήρε το πούλμαν και τους κατέβασε στην Άνω Στενή. Κάνοντας μια πολύ όμορφη διαδρομή διάρκειας 6 ωρών κατέληξαν στις ταβέρνες της Κάτω Στενής κι αυτοί, αφού “κατέκτησαν” την κορυφή της Δίρφης Δέλφι, στα 1.743 μ., έχοντας καλύψει μια υψομετρική διαφορά 730 μ. Ο καιρός ήταν πολύ καλός και η φύση φθινοπωρινή. Είδαμε πολλά μανιτάρια και μαζέψαμε και διάφορα άγρια χόρτα (ραδίκια, ζοχούς και αλιβάρβαρα), που αυτό τον καιρό αφθονούν στην περιοχή. Στο τέλος της πεζοπορίας φάγαμε στις ταβέρνες της  Κάτω Στενής. Κέντρο του χωριού είναι η πλακόστρωτη πλατεία, απ’ όπου ξεκινούν στενά μονοπάτια και διακλαδίζονται ως την τελευταία άκρη του πυκνόκτιστου χωριού. Μέσα στην πλατεία υπάρχουν γραφικές βρύσες με άφθονα τρεχούμενα νερά. Πολλά μεγάλα πλατάνια απλώνουν τη σκιά τους πάνω από τα γραφικά καφενεδάκια και τις παραδοσιακές ταβέρνες. Υπάρχουν πολλά πάρκα διασκορπισμένα σε όλο το χωριό, που είναι τόποι αναψυχής και ξεκούρασης. Η Στενή ξεχωρίζει για τις σπάνιες ομορφιές και τα τρεχούμενα νερά, καθώς το ρέμα διασχίζει ολόκληρο το χωριό. Στην επιστροφή είδαμε και το μεγαλύτερο φεγγάρι τα τελευταία 68 χρόνια.

Κάναμε πάλι μια στάση στην Αρτάκη για καφέ, γλυκό και συνεχίσαμε.

Αργά το απόγευμα όλοι μαζί πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τη βάση μας. Φτάσαμε σχετικά νωρίς στη Νίκαια έχοντας περάσει ακόμα μια όμορφη μέρα κοντά στη φύση.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•