Την Κυριακή,  2 Απριλίου 2017 πραγματοποιήσαμε μια εκδρομή στα Γεράνεια Όρη.

Σύμφωνα με τον μύθο το όνομα του βουνού προέρχεται από τους γερανούς (πουλιά με μακρύ λαιμό). Κατά τον κατακλυσμό, την εποχή του Δευκαλίωνα, ο Μέγαρος, γιος του Δία και της νύμφης Σιθνίδας, για να σωθεί, κολύμπησε προς τις κορυφές του βουνού οδηγούμενος από τις κραυγές των γερανών που πετούσαν από επάνω του. Τα Γεράνεια όρη εκτείνονται από τα Μέγαρα μέχρι το Λουτράκι και το Ηραίο και περιβάλλονται από τον Σαρωνικό και τον  Κορινθιακό κόλπο. Το βουνό είναι  κατάφυτο  από πεύκα, βελανιδιές, πουρνάρια, αριές, μυρτιές και πλατάνια και στα ψηλότερα σημεία του συναντάς την  κεφαλληνιακή ελάτη. Την πανίδα του αποτελούν τσακάλια, αλεπούδες, λαγοί, γεράκια κ.ά. και ολόκληρη η περιοχή προστατεύεται από το  “Natura 2000”.

Η μοναδική θέα από ψηλά , η ποικιλία των διαδρομών μαζί με τα καθαρισμένα και σηματοδοτημένα μονοπάτια (πράσινο, κίτρινο, κόκκινο και μπλε μονοπάτια) από τον Ορειβατικό Σύλλογο Λουτρακίου καθιστούν τα Γεράνεια προσφιλή τόπο προορισμού για κάθε πεζοπόρο και φυσιολάτρη.

Ξεκινήσαμε πρωί από τη Νίκαια με δυο πούλμαν και μέσω των Μεγάρων φτάσαμε στο Αλεποχώρι.Μια στάση εδώ για καφέ ή καμιά τυρόπιτα και συνεχίσαμε για Σχίνο. Από εδώ ξεκινάει το  μονοπάτι για τη Φανερωμένη και τη μεγάλη Ντουσκιά.

Η πρώτη 4ωρη πορεία  θα έφτανε στο Δίκαστρο και από εκεί θα συνέχιζε μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.   Παντού ο τόπος ανθισμένος και  όλων των ειδών τα έντομα πετούσαν από άνθος σε άνθος, για να συλλέξουν το νέκταρ. Ανεβήκαμε τα μισογκρεμισμένα τείχη και από το κάστρο είχαμε θέα προς τον Σχίνο και τη θάλασσα  στον κόλπο των Αλκυονίδων νήσων. Για μια στιγμή νόμιζες πως, αν έκανες ένα βήμα, θα προσγειωνόσουν στις Αλκυονίδες νήσους. Το Δίκαστρο ή αρχαία Οινόη,  είναι ένα  αρχαίο φρούριο με τείχη και με καταπληκτική θέα το χωριό Σχίνο, τις Αλκυονίδες νήσους και απέναντι τα όρη του  Κιθαιρώνα και Ελικώνα. Μετά την επίσκεψη στο Δίκαστρο και στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας οι πεζοπόροι, που έκαναν  μια μικρή στάση για ξεκούραση,  κατευθύνθηκαν προς τη Σκάλα Γερακίνας,  ένα φαρδύ κατηφορικό μονοπάτι που φτάνει μέχρι τα πρώτα σπίτια του Σχίνου, και κατέληξαν στις ταβέρνες της  παραλίας. Η δεύτερη ορειβατική μάδα  ξεκίνησε πιο πριν από την πρώτη ομάδα, ανέβηκε στο Δίκαστρο και συνέχισε,  για να φτάσει στην κορυφή της μεγάλης Ντουσκιάς παίρνοντας το δύσκολο μπλέ  μονοπάτι. Περπατήσαμε στο ανηφορικό και δύσκολο μονοπάτι,  που κόβει αρκετές φορές το δρόμο και τελικά ανεβαίνει από μια μικρή ρεματιά μέσα από πυκνό δάσος και  οδηγεί στο διάσελο μεταξύ της μικρής και μεγάλης Ντουσκιάς. Εδώ συναντήσαμε το κόκκινο μονοπάτι, που έρχεται από τα Πίσια και κατευθύνεται προς τη μικρή και τη μεγάλη Ντουσκιά. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, με ελεύθερη ανάβαση κατακτήσαμε την κορυφή. Η  φανταστική θέα από τόσο ψηλά  μας έκανε να μη θέλουμε να την αποχωριστούμε! Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την κατάβαση παίρνοντας μια εύκολη κατηφορική πορεία και ακολουθώντας πλέον τα κόκκινα σημαδάκια. Σε κάποιο σημείο κατεβήκαμε μια απότομη ρεματιά  και φτάσαμε επιτέλους στον χωματόδρομο, που, αν τον πάρεις δεξιά, καταλήγει  στην Αγία Μαρίνα και στο Δίκαστρο.Πήραμε και εμείς το κατηφορικό μονοπάτι της Γερακίνας για τον Σχίνο. Φτάσαμε στην παραλία αρκετά κουρασμένοι μετά από μια πανέμορφη 7ωρη πεζοπορία στα Γεράνεια Όρη. Μια μικρή περιπέτεια δυο πεζοπόρων που δεν κατέβηκαν από τη σκάλα Γερακίνας και συνέχισαν στον χωματόδρομο μας καθυστέρησε λίγο, μέχρι να επιστρατεύσουμε ένα αγροτικό και να τους φέρουμε πίσω στην παραλία.

Εδώ είχαν φτάσει και οι πεζοπόροι της μικρής διαδρομής, καθώς και οι τουρίστες, που πριν είχαν επισκεφτεί τα Πίσια και τη μονή του Οσίου Παταπίου.

 Ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός και κάποιοι προτίμησαν να   κολυμπήσουν  στα ήσυχα αλλά παγωμένα νερά του Κορινθιακού κόλπου. Ύστερα όλοι μαζί στις τοπικές ταβέρνες δίπλα στη θάλασσα  γευτήκαμε τους νόστιμους ψαρομεζέδες. Το απόγευμα ξεκινήσαμε την επιστροφή μας  κάνοντας μια μικρή στάση στο Αλεποχώρι και στη συνέχεια πήραμε τον δρόμο για τη Νίκαια.

Ήταν μια  πεζοπορία στα πανέμορφα μονοπάτια των Γερανείων, με την οποία όλοι μείναμε κατενθουσιασμένοι.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•