- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 03 Αυγούστου 2017 03 Αυγούστου 2017
Με δύο πούλμαν ξεκινήσαμε το Σάββατο 17 Ιουνίου στις 6:30 π.μ. από τη Νίκαια και, αφού παραλάβαμε αρκετούς φίλους καθ΄οδόν και κυρίως από το μετρό του Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε μέσω Αττικής Οδού στο Λαύριο, όπου επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για την Κέα, το μικρό στολίδι των Κυκλάδων, σε απόσταση μιας ώρας περίπου από την Αττική. Στον δρόμο μας η Μακρόνησος, νησί – μάρτυρας θλιβερών γεγονότων της σύγχρονης ιστορίας μας, η αρχαία νήσος “Ελένη”. 
Φτάσαμε στο λιμάνι της Κορησσίας ( η αρχαία Κορησσός ) την οποία διασχίσαμε, για να ανηφορίσουμε έπειτα προς την όμορφη πρωτεύουσα του νησιού, την Ιουλίδα, με τους περισσότερους ανεμόμυλους στα Κυκλαδονήσια.
Μπαίνοντας στο λιμάνι αντικρίσαμε τον πρώτο φάρο που άναψε στις Κυκλάδες, το Φάρο του Αγ. Νικολάου, που στέκει εκεί αγέρωχος από το 1831, και το στενό του Λάμπρου Κατσώνη, το “στενό της Κόκκας”, τη στενή λουρίδα γης όπου ο μαχητικός αγωνιστής στα 1789-90 έσυρε με τη βοήθεια των κατοίκων της Τζιας τα πλοία του μετά την ήττα του από το Μουσταφά πασά. Μπήκαμε στα πούλμαν αφήνοντας πίσω μας τα πρώτα νεοκλασικά σπίτια του λιμανιού και το ναό της Αγ. Τριάδας. Περάσαμε δίπλα από το αλλόκοτο πλέον ερείπιο του εργοστασίου σμαλτωμένων σκευών Εμαγιέ με την καμινάδα του να στέκεται ακόμα σχεδόν περήφανη, μια και το κτήριο “ορφάνεψε” μόλις το 1957, και σε λίγο βλέπαμε ψηλά τη γραφική Ιουλίδα να απλώνεται νωχελικά στους δυο λόφους της, τον ένα με τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης και το Μεσαιωνικό κάστρο της Τζιας - όπως την είπαν οι κατακτητές της Φράγκοι από τον 13ο αι. - και τον άλλο, τον πιο μεγάλο και πυκνοκατοικημένο. 
Προγραμματίσαμε 2 πεζοπορίες, μια 4ωρη πεζοπορική διαδρομή στον Μυλοπόταμο και στην πηγή Φλέα και από εκεί στην Ιουλίδα - Λιόντα - Οτζιά. Το μονοπάτι ξεκινάει από το λαογραφικό μουσείο Μυλοποτάμου και κινείται παράλληλα προς το ποταμάκι. Κάποια στιγμή διασχίζει το τρεχούμενο νερό και ανεβαίνει, περνώντας από ένα μικρό εκκλησάκι, και φτάνει στην πηγή Φλέα. Αριστερά - δεξιά της διαδρομής πέτρινα σπίτια και αρκετοί ερειπωμένοι μύλοι. Το νερό της πηγής άφθονο όλο τον χρόνο , πλούτος της περιοχής που ποτίζει τους μοναδικούς κήπους και τα γύρω περιβόλια με οπωροφόρα δένδρα και εσπεριδοειδή. Επιστροφή από την ίδια διαδρομή, μια βιαστική είσοδος στο λαογραφικό και παίρνοντας το ανηφορικό μονοπάτι ήμαστε σε λιγότερο από 3 τέταρτα στην Ιουλίδα. 
Οι υπόλοιποι, που δεν περπάτησαν στον Μυλοπόταμο, συνέχισαν για Ιουλίδα .
Στην αμφιθεατρικά χτισμένη πρωτεύουσα με τις χαρακτηριστικές κόκκινες στέγες στα σπίτια, τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα σκαλάκια και τα περίφημα “ στεγάδια” της παραμείναμε μιάμιση ώρα. 
Όσοι ήθελαν επισκέφτηκαν σχετικά γρήγορα το Αρχαιολογικό Μουσείο με τις περίφημες πήλινες κόρες από τον προϊστορικό οικισμό της Αγ. Ειρήνης, τα σπαράγματα από τα αετώματα του ναού της Αθηνάς Καρθαίας, καθώς και άλλα σημαντικά εκθέματα της εποχής του χαλκού, κυρίως από τη νεολιθική Κεφάλα, όπως ειδώλια, αγγεία, εργαλεία, κοσμήματα κ.ά. Κάποιοι πρόλαβαν να πιουν κι ένα καφεδάκι, να φάνε κι ένα γλυκάκι ή να αγοράσουν κανένα ενθύμιο από τα λίγα χαριτωμένα μαγαζάκια που κοσμούσαν τον κεντρικό δρόμο ή κάποια στενάκια της Χώρας. Σωστό στολίδι της “Πιάτσας” του χωριού το νεοκλασικό κτήριο του Δημαρχείου, έργο, όπως λέγεται, του Ερνέστου Τσίλερ, όπως και το παλιό Δημοτικό Σχολείο, που βρίσκεται στο λόφο πάνω από το χώρο στάθμευσης στην είσοδο της Ιουλίδας. 
Αφού ξεναγηθήκαμε για αρκετή ώρα στην όμορφη Ιουλίδα ξεκινήσαμε για τη δεύτερη πεζοπορική διαδρομή μας, περίπου 5 χλμ, αφού προστέθηκαν στους πρώτους που πεζοπόρησαν στον Μυλοπόταμο και αυτοί που επισκέφτηκαν μόνο την Ιουλίδα. Περάσαμε κάτω από το τελευταίο “στεγάδι” – ένα από τα πολλά που προσφέρουν τη σκιά τους και την προστασία τους απλόχερα στον επισκέπτη - με τα σχέδια του Αλέκου Φασιανού και βγαίνοντας έξω από το χωριό προς τη μεριά του νεκροταφείου, περάσαμε τη βρύση Κουρέντη και πήραμε το πλακόστρωτο μονοπάτι που φτάνει στον Λέοντα της Κέας. 
Ο περίφημος Λέοντας της Κέας, είναι ένας βράχος, όπου πάνω του είναι σκαλισμένο ένα επιβλητικό λιοντάρι που, βυθισμένο στη μακαριότητα του, ατενίζει την Ιουλίδα. Ο Λέων ανάγεται στα αρχαϊκά χρόνια και οι μύθοι γύρω από αυτόν είναι πολλοί. Λένε για τον “Λιόντα”, το πέτρινο λιοντάρι –σύμβολο της Κέας, ότι απόδιωξε τις Νύμφες, όταν κάποτε είχαν αρχίσει να σκοτώνουν τις γυναίκες του νησιού. Το πέτρινο το λιοντάρι λαξεύτηκε στον φυσικό βράχο, ώστε να τις φοβίζει και να προστατεύει στο εξής τους Κείους. Μέχρι σήμερα το 6άμετρο τέρας προκαλεί το δέος στους επισκέπτες. 
Συνεχίζοντας το μονοπάτι, φτάσαμε στη “βρύση του Βενιαμίν”, που την συντροφεύει ένας υπεραιωνόβιος πλάτανος. Αφού ξεδιψάσαμε με το γάργαρο νερό, ξεκουραστήκαμε λίγο στη δροσιά του πλάτανου απολαμβάνοντας παράλληλα τη μαγευτική θέα. Στη συνέχεια πήραμε τον κατηφορικό δρόμο για το Δοσωνάρι, περπατώντας ανάμεσα σε βελανιδιές και αμυγδαλιές. Ακολουθώντας τον δρόμο προς το κεντρικό και βόρειο τμήμα του νησιού, το γεμάτο με βελανιδιές, τους καρπούς των οποίων, χρήσιμους για το χρωματισμό των δερμάτων, παλαιότερα εξήγαν οι κάτοικοι της Τζιας, φτάσαμε μετά από αρκετή ώρα στα πρώτα σπίτια του Οτζιά. 
Περνώντας από το Διασέλλι κατευθυνθήκαμε στην όμορφη παραλία που σχηματίζεται στον μυχό του κόλπου Οτζιά. Πεντακάθαρα τα νερά και απολαυστικό το μπάνιο μετά από 4 ώρες διαδρομή μέσα στον ήλιο. Εδώ λίγη ώρα πριν είχαν καταφτάσει και οι “ τουρίστες ” μας και, αφού είχαν πάρει το μπάνιο τους, κατέφυγαν στις δροσερές ταβέρνες για φαγητό. 
Κάναμε όλοι το μπάνιο μας, ξαπλώσαμε στη δροσιά της παραλίας κάτω από τις ομπρέλες ή τα δένδρα, κάναμε τις βόλτες μας για έναν καφέ, ένα γλυκό, ένα δροσιστικό παγωτό. και στις 5 το απόγευμα ξεκινήσαμε με το πούλμαν, για να επισκεφτούμε τη βορειοανατολική πλευρά του συμπαθέστατου κυκλαδίτικου νησιού, όπου βρίσκεται η Παναγιά η Καστριανή. 
Ξαφνιάστηκαν στο μοναστήρι βλέποντας να καταφτάνουν 2 πούλμαν, γιατί ετοίμαζαν μια βάπτιση και δεν μας περίμεναν, αλλά η μαγευτική από ψηλά θέα μας αποζημίωσε για την επίσκεψη αυτή. Επιστροφή στην Κορησσία όπου πήραμε το πλοίο που μας έφερε στο Λαύριο. 
Το ταξίδι μας σύντομο και όμορφο, με τα χρώματα του δειλινού να γεμίζουν τα μάτια και την ψυχή μας, που ευχαριστήθηκαν αυτή την “ολιγόωρη” εκδρομή σε ένα όχι και τόσο συχνά προτιμώμενο από τον πολύ κόσμο νησάκι.
Κατά τις 9:30 βρισκόμαστε πίσω στη Νίκαια σκεπτόμενοι την επόμενη απόδρασή μας.
