- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 10 Οκτωβρίου 2017 10 Οκτωβρίου 2017
Το Σάββατο, 5 Αυγούστου, στις 7:15 από τη Νίκαια και στις 7:30 από το μετρό του Αιγάλεω αναχωρούσαμε για το Λυγουριό Επιδαύρου και το Μουσείο Κωτσιομύτη Φυσικής Ιστορίας. Εκεί παραμείναμε γύρω στη μία ώρα, ξεναγούμενοι και περιηγούμενοι τις διάφορες αίθουσες με τις συλλογές οστράκων, εντόμων, πέτρινων εργαλείων, την τεράστια ποικιλία ορυκτών κρυστάλλων, χάρτες, πίνακες, πόστερ, αλλά κυρίως με τις ιδιαίτερα ολοκληρωμένες συλλογές αμμωνιτών της περιοχής Ασκληπιείου, για τις οποίες, εξάλλου, φημίζεται το μουσείο αυτό.
Αφού αγοράσαμε και τα απαραίτητα ενθύμια και δωράκια από το πωλητήριό του, φύγαμε για την αρχαία Ασίνη.
Στο μεταξύ μια μικρή ομάδα είχε επισκεφθεί την εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Ελεήμονα στο άλλο άκρο του χωριού, βυζαντινό ναό του τέλους του 11ου , αρχών του 12ου ίσως αιώνα, ο οποίος παρουσιάζει ενδιαφέρον και ως προς την τοιχοδομία του εξωτερικά, όπου μπορεί κανείς να εντοπίσει και αρχαίο οικοδομικό υλικό, αλλά και στις τοιχογραφίες του νάρθηκα κυρίως, πάνω στις οποίες βλέπει κανείς ακιδογραφήματα πλοίων. Είναι ο μοναδικός παλαιότερος ναός της περιοχής.
Περνώντας μέσα από το σημερινό “παραδοσιακό αρχοντοχώρι” της Ασίνης, χτισμένο στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού που έχει σχήμα αυγού και στην κορυφή του βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Ασίνης, ανάμεσα στο Τολό και το Δρέπανο. Ανεβήκαμε από την πύλη της Κάτω Πόλης, στα ανατολικά του τείχους του 3ου αι. π.Χ., και κατευθυνθήκαμε πρώτα προς την αίθουσα προβολής, όπου παρακολουθήσαμε ένα αναλυτικό βίντεο για τις ανασκαφές στον χώρο, τα κινητά ευρήματα και τα κτίσματα διαφόρων εποχών που συναντά ο επισκέπτης στον λόφο “Καστράκι” 
Έξω από την αίθουσα αυτή φωτογραφίες και μικρές αφίσες με τον Γ. Σεφέρη μας θύμιζαν ότι ο νομπελίστας ποιητής εμπνεύστηκε από ένα σημαντικό εύρημα, τον βασιλιά της Ασίνης τον λεγόμενο, ένα πήλινο αγαλματίδιο, και συνέθεσε το ομώνυμο ποίημά του, κάνοντας έτσι την Ασίνη γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η χερσόνησος της αρχαίας Ασίνης, μια και αποτελούσε φυσικά οχυρό και ασφαλές λιμάνι, κατοικήθηκε από την 3η χιλιετία π.Χ. ως και τα γεωμετρικά χρόνια ( 8ος αι. π.Χ.). Ελάχιστα λείψανα σώζονται σήμερα από την ελληνιστική περίοδο αλλά και τη ρωμαϊκή εποχή που ακολούθησε.
Φεύγοντας για την περιήγησή μας στον χώρο είδαμε πρώτα ένα μικρό συγκρότημα ρωμαϊκών λουτρών, αρκετά καλά διατηρημένο, σχετικά κοντά στο γραφικό εκκλησάκι της Παναγίας. Ακολουθήσαμε την προτεινόμενη διαδρομή και ανηφορίσαμε ως την ακρόπολη, παρατηρώντας και διαβάζοντας τις συχνές ενημερωτικές πινακίδες, για μια δεξαμενή εδώ, ένα ελαιοτριβείο, ένα σπίτι πιο πέρα, ένα οχυρωματικό έργο των Ιταλών, από τον Β΄ Παγκ. Πόλεμο ( και είναι αρκετές οι επεμβάσεις των Ιταλών στον χώρο, οι σημαντικότερες και σοβαρότερες, εξάλλου, αφού κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των αρχαιοτήτων), απολαμβάνοντας τη θέα προς το Τολό και τα κοντινά νησάκια, προς τον απέναντι λόφο της Μπαρμπούνας, όπου βρέθηκε σημαντικό μυκηναϊκό νεκροταφείο, αλλά και προς τη μακριά παραλία της Ασίνης και του γειτονικού Δρεπάνου.
Όσοι δεν ανέβηκαν στον λόφο διάλεξαν για μπάνιο τη μικρότερη και πιο γραφική ή τη μεγαλύτερη παραλία του Καστρακίου, μπροστά στο Camping, όπου δινόταν και η δυνατότητα για κάτι πρόχειρο την ώρα του φαγητού. Εκεί κατέληξαν αργότερα και εκείνοι που περιηγήθηκαν τον αρχαιολογικό χώρο. Στον δρόμο προς τη μεγάλη παραλία έχει κανείς την ευκαιρία να δει έναν πανύψηλο ελληνιστικό πύργο, στη νοτιοανατολική πλευρά των τειχών του 300 π.Χ. 
Περάσαμε μέσα από το Δρέπανο, το γραφικό ψαροχώρι Βιβάρι με τις πολλές ταβέρνες και κατά τις 14:30 βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας, στα Ίρια, “το χωριό της αγκινάρας”, όπως είναι γνωστό, δίπλα στη θάλασσα. Πήραμε τα δωμάτιά μας και πήγαμε για ξεκούραση. Όσοι ήθελαν βέβαια πήγαν και για μπάνιο.
Στις 18:45 δειπνήσαμε, γιατί έπρεπε να φύγουμε για την Επίδαυρο. Η παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν η “Μήδεια” του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, Διευθύντριας του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Η απόδοση της Κάλμπαρη παρουσίαζε τις δυο όψεις του έρωτα: τη βάρβαρη, τη βυθισμένη στον πόνο, αλλά και την ονειρική, την ηδονική. Προσπάθησε να μιλήσει για το ανεξήγητο του έρωτα, γι΄ αυτό το “μέγα κακό που σπαράζει τους ανθρώπους”. 
Μετά την παράσταση βρεθήκαμε στο μαγευτικό Ναύπλιο για μια βραδινή βόλτα στο λιμάνι, την πλατεία Συντάγματος, τα γραφικά σοκάκια, τα μαγαζάκια, για ένα παγωτάκι ή ποτάκι...Πάνω μας οι προμαχώνες του Παλαμηδίου φωτισμένοι κατάλληλα, ώστε να μαγεύεσαι περισσότερο από αυτήν την ονειρική πολιτεία, γεμάτη κόσμο κι αυτήν την περασμένη ώρα...
Κυριακή, 6 Αυγούστου, μετά το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για Παλιά Επίδαυρο, Τροιζηνία, Γαλατά, απ’ όπου περάσαμε στον Πόρο, τη “Βενετία του Σαρωνικού”. Με το πούλμαν κατευθυνθήκαμε πρώτα προς τη Μονή Ζωοδόχου Πηγής, αφήνοντας πίσω μας τον οικισμό, περνώντας το Προγυμναστήριο, νεοκλασικό κτίσμα του Ε. Τσίλερ από το 1849 και το κανάλι που χωρίζει τη Σφαιρία από την Καλαυρία. 
Το μοναστήρι αποτελεί ένα καλό δείγμα νησιωτικής μοναστηριακής αρχιτεκτονικής και περιβάλλεται από ψηλά και ισχυρά τείχη. Δίπλα στον κεντρικό ναό, το καθολικό της Μονής, βρίσκονται οι οικογενειακοί τάφοι του Τομπάζη, του Μιαούλη και του Ν. Αποστόλη.
Στο Καθολικό της Μονής παρακολουθήσαμε την ξενάγηση από κάποιον ειδικό, θαυμάσαμε το πολύτιμο ξυλόγλυπτο τέμπλο, τον επιβλητικό επισκοπικό θρόνο, ανάψαμε το κεράκι μας και προσκυνήσαμε. Απολαύσαμε έπειτα τη θέα από το προαύλιο προς την απέναντι ακτή του Γαλατά και το Λεμονοδάσος, προς το Μπούρτζι με το μικρό κάστρο του, που κτίστηκε το 1827, από τον Βαυαρό φιλέλληνα Έιντεκ για την προστασία του λιμανιού, προς τον λόφο της Σφαιρίας. 
Ήπιαμε το νεράκι της φημισμένης πηγής με τις θεραπευτικές ιδιότητες που βρίσκεται στην είσοδο του μοναστηριού, από την οποία πήρε και το όνομά της η Μονή, και αναχωρήσαμε.
Σειρά είχε το ιερό του Ποσειδώνα, στη βόρεια πλευρά του νησιού, κοντά στην πόλη της αρχαίας Καλαυρίας, που αποτελούσε το κέντρο της αμφικτιονίας τότε. Ο ναός, τη θέση του οποίου απλά υποθέτουμε σήμερα, ανάμεσα στα πεύκα, χτίστηκε γύρω στο 520 π.Χ., ήταν δωρικός, είχε βωμό ανατολικά και μέσα στον περίβολο του ιερού υπήρχαν στοές, λατρευτικοί χώροι και άλλα βοηθητικά κτίσματα, ερείπια των οποίων βλέπει ο σημερινός επισκέπτης. Όμορφη η θέα από εκεί ψηλά και προς το υπόλοιπο βόρειο τμήμα του νησιού, προς την ερημική παραλία της Βαγωνιάς, τα Μέθανα, την Αίγινα αλλά και την Πελοπόννησο. 
Οι πεζοπόροι πήραν το μονοπάτι έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και κατευθύνθηκαν προς το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Το μονοπάτι ανέβαινε μέσα από τα πεύκα και στο μεγαλύτερο διάστημα είχε σκιά, γιατί την ώρα αυτή ο ήλιος έκαιγε. Σε μια ώρα περίπου φτάσαμε στον Προφήτη Ηλία και καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε. Η θέα από εκεί ψηλά φανταστική, αφού έβλεπες όλη τη γύρω περιοχή, απέναντι τον Γαλατά αλλά και μακρύτερα τα Μέθανα και την Αίγινα. Στη συνέχεια πήραμε τον χωματόδρομο που καταλήγει στο Ασκέλι και ύστερα από μια κατηφορική πορεία μιας ώρας μέσα στη ζέστη φτάσαμε στην παραλία, στην Κυανή ακτή, στο Ασκέλι και πέσαμε κατευθείαν στη θάλασσα, για να δροσιστούμε. Εδώ συναντήσαμε και το πούλμαν με τους τουρίστες που είχαν έρθει στην παραλία λίγο νωρίτερα.
Οι τουρίστες μπήκαν στο πούλμαν, για να κάνουν τον υπόλοιπο γύρο του νησιού προς τον Ρωσικό Ναύσταθμο, το Μεγάλο και Μικρό Νεώριο, το Λιμανάκι της Αγάπης, από την πλευρά της Βίλλας “ Γαλήνη”, νεοκλασικό του 1892, όπου φιλοξενήθηκαν ο Γ. Σεφέρης και ο Χένρι Μίλλερ, μέχρι το πολυσύχναστο και κοσμοπολίτικο Ασκέλι. Ο Ρωσικός Ναύσταθμος είναι ένας όμορφος και γραφικός όρμος, ιστορικά διατηρητέο μνημείο σήμερα, μια και εδώ μπορεί κανείς να δει ερείπια από τον σταθμό τροφοδοσίας του ρωσικού στόλου από τον 19ο αι.
Γεμάτες όλες οι παραλίες από αυτήν την πλευρά, γιατί ήταν Κυριακή και πολύ ζεστή μέρα εξάλλου, αλλά και η Κυανή Ακτή, στο Ασκέλι, όπου καταλήξαμε. Κάναμε το μπανάκι μας, φάγαμε και το ψαράκι που απαιτεί η μέρα - της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος – και, αφού συγκεντρώθηκαν και οι πεζοπόροι μας, φύγαμε για τη Χώρα, στις 4 το απόγευμα.
Εδώ λόγω ζέστης δεν μπορέσαμε να κάνουμε και πολλές βόλτες, αλλά, πριν πάρουμε ένα δροσιστικό ή φάμε ένα παγωτάκι, στη διαδρομή μας από το λιμάνι ως την Πούντα ( το ακρωτήρι που βλέπει στο Μπούρτζι ) φτάσαμε ως την πλατεία Κορυζή, όπου και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου, το παλιό σπίτι του πρώην πρωθυπουργού, και τη Μητρόπολη, ένα γκρίζο και επιβλητικό κτήριο, το οποίο στο εσωτερικό του έχει θαυμάσιες τοιχογραφίες του Κ. Παρθένη.
Καθ΄οδόν θαυμάζαμε τα πολλά νεοκλασικά κτίσματα, όπως το κτήριο Συγγρού, σε κάποια ανηφορικά δρομάκια είδαμε τη Χατζοπούλειο Βιβλιοθήκη, το Σπίτι του Καποδίστρια, στην παραλιακή τον θερινό κινηματογράφο “Διάνα” και φυσικά ψηλά πάνω στον ηφαιστειογενή λόφο, το σήμα κατατεθέν του Πόρου, το περίφημο “Ρολόι”.
Στις 17:30 συγκεντρωθήκαμε στο σημείο από όπου γίνεται η αναχώρηση του ferry, με το οποίο περάσαμε απέναντι στον Γαλατά. Στη διαδρομή μας προς τα βόρεια ξαναείδαμε από ψηλά, σε ωραιότερη ώρα της ημέρας τώρα, την Παλιά ( Αρχαία ) Επίδαυρο με τα 2 λιμάνια της, με το μικρό αρχαίο θέατρο στο Νησί να λούζεται στο φως του απογεύματος.
Με μια στάση που κάναμε στον Ισθμό για ξεκούραση, καφεδάκι και ... άλλες ανάγκες, φτάσαμε κατά τις 8:30 στη Νίκαια με την ψυχή και τον νου γεμάτα από όσα είδαμε στη διάρκεια του ... πολιτιστικού μας διημέρου.
