Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια στις 7:15 το πρωί της Κυριακής και γύρω στις 7:30, έχοντας παραλάβει κι από το σταθμό του μετρό Αιγάλεω αρκετούς μας φίλους, αναχωρήσαμε για Χαλκίδα. Περάσαμε την καλωδιακή γέφυρα και την πόλη της Χαλκίδας και κάναμε  μια  στάση για μισή ώρα κοντά στη Νέα Αρτάκη για καφεδάκι και καμία τυρόπιτα , ώστε να έχουμε δυνάμεις για τη διαδρομή. Ο μικρός αρχικά οικισμός δημιουργήθηκε μετά την καταστροφή της Αρτάκης της Μ. Ασίας, όταν ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ οι πρόσφυγες μετά την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών. Ύστερα φύγαμε για Άνω Στενή στη συνέχεια, η οποία μαζί με την Κάτω αποτελούν ένα από τα γραφικότερα χωριά της Εύβοιας στις παρυφές της Δίρφης, του ψηλότερου βουνού της νησιωτικής Ελλάδας. Ανεβαίνοντας προς το καταφύγιο της Δίρφης φτάσαμε στο διάσελο της Στενής,  σημείο εκκίνησης της πεζοπορίας και για τις δυο ομάδες.

Από εδώ ξεκίνησαν δυο πεζοπορίες, μια 5ωρη πεζοπορία για Ξεροβούνι-Κάμπλο με κατάληξη στο χωριό Σέτα και μια για τους  λιγοστούς γενναίους ορειβάτες στη μεγάλη διαδρομή των 6 ωρών που σκαρφάλωσαν  στη νότια κορυφή  (1412μ) στο Ξεροβούνι και στη συνέχεια  κατηφόρισαν μέχρι την Άνω Σέτα. Η μικρή διαδρομή, λίγο ανηφορική και στη συνέχεια κατηφορική, σε μονοπάτια και δασικό δρόμο,  παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον. Περάσαμε μέσα από δάσος με πανύψηλα έλατα και πεύκα αλλά και κινηθήκαμε σε πετρώδες έδαφος με φτέρες  και διασχίσαμε φαράγγια με μικρά ποταμάκια. Ύστερα από διαδρομή πάνω από 5 ώρες αφού ανεβήκαμε και κατεβήκαμε αρκετούς λόφους και βουνά φτάσαμε κουρασμένοι στο πάνω μέρος του χωριού Σέτα. Είναι ένα ορεινό χωριό (Άνω και Κάτω Σέτα)  του νομού Ευβοίας με 150 κατοίκους και ανήκει στον δήμο Αμαρυνθίων. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 740 μέτρων στις πλαγιές του νότιου Ξηροβουνίου, ανάμεσα στα έλατα, τα ρυάκια, τα γραφικά εκκλησάκια και αποτελεί τον ορεινότερο οικισμό της Εύβοιας.Το όνομά της το πήρε, σύμφωνα με την παράδοση, από την πανέμορφη Γαλλίδα σύζυγο του Τούρκου ηγεμόνα, που επί τουρκοκρατίας του ανήκε η περιοχή.

Λόγω της μορφολογίας της και της φυσικής της θέσης είναι ο ιδανικός προορισμός για τους  λάτρεις των ορεινών αποδράσεων τον χειμώνα  και το καλοκαίρι.Το περιβάλλον της Σέτας θυμίζει τις Άλπεις, με τα σπήλαια, σπηλαιοβάραθρα (“Βόλαθρος”, με κατακόρυφο βάθος περίπου 120 μέτρα) που διαθέτει καθώς και με την πλούσια χλωρίδα της ( πλατάνια, ελατοδάση και καστανοδάση). Οι κάτοικοι ασχολούνται με την  παραγωγή οπωροκηπευτικών, ελιάς, κάστανου, μήλων, σύκων, μελιού  και βοτάνων  (τσάι, ρίγανη, κ.λ.π.). Στην Άνω Σέτα βρίσκεται το μικρό υπαίθριο θέατρο που έχτισε με τα χέρια του, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο ηθοποιός και δάσκαλος του Θεάτρου και του Λόγου, Νίκος Παπακωνσταντίνου. Με  τη σύζυγό του, επίσης ηθοποιό, Άννα Πολυτίμου, έκτισαν το 750 θέσεων θέατρο, αντίγραφο του αρχαίου της Επιδαύρου, όπου το καλοκαίρι φιλοξενούνται  αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις.Οι ορειβάτες ανέβηκαν στη δύσκολη και βραχώδη και γεμάτη σάρες ,κορυφή του Ξηροβουνίου στα 1412 μ. κάνοντας μια 6ωρη διαδρομή και στη συνέχεια κατέβηκαν  και αυτοί στη Σέτα, αφού πέρασαν από τον Κάμπλο και πολύ κοντά από το μοναστήρι της Αμπουδιώτισσας.Οι τουρίστες, αφού επισκέφτηκαν την Άνω Στενή και τη Χαλκίδα κατέληξαν στη Σέτα. Στις ταβέρνες του χωριού γευτήκαμε εκλεκτά  εδέσματα, κρεατικά, κυνήγι, τηγανόψωμα, κρασί, οπωροκηπευτικά,  όλα από τους ντόπιους παραγωγούς.

Ευχαριστημένοι αλλά και ταλαιπωρημένοι από την πολύωρη πεζοπορία αναχωρήσαμε κι από εκεί στις 18:00 περίπου για Νίκαια, έχοντας στο μυαλό μας τις όμορφες εικόνες που συναντήσαμε στην ιδιόμορφη αυτή περιοχή της Εύβοιας.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•