Παρά τις προβλέψεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας για άσχημες καιρικές συνθήκες, που αποθάρρυνε αρκετούς φίλους, φύγαμε δύο πούλμαν από τη Νίκαια με προορισμό το όρος Μαίναλο. Το όρος Μαίναλο, με τα περίφημα ελατοδάση, δεσπόζει επιβλητικό στην καρδιά της Αρκαδίας. Ένας τόπος με μακραίωνη ιστορία  που  τα μνημεία και τα  ιστορικά χωριά του προκαλούν δέος και μνήμες.

Ξεκινήσαμε την εξερεύνησή μας από το αρχαίο Μεθύδριο, που ονομάστηκε έτσι, κατά τον Παυσανία, επειδή βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ποταμούς, το Μαλοίτα και το Μυλάοντα.

Στο ξεκίνημά μας η μουντάδα του καιρού μάς ανάγκασε να βγάλουμε από τα σακίδια τα αδιάβροχά μας, όταν οι πρώτες σταγόνες βροχής άρχισαν να πέφτουν.  Σε λίγο όμως η  εικόνα του ήλιου ξεπρόβαλε, ζέστανε τις καρδιές μας και τα χαμόγελα ξεπροβάλανε. « Ο καιρός θα είναι σύμμαχός μας τελικά», λέγαμε.

Είχαμε μπει για τα καλά στο μονοπάτι και οι εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά μας  ήταν σαν  να ξεπήδησαν από παραμύθι .  Ένα «νεραϊδοδάσος» με τοπία που αποτελούνται από μια εκπληκτική σύνθεση ψηλών δένδρων  και πυκνής βλάστησης, ενώ το ποταμάκι δίπλα  μας πρόσφερε την απαραίτητη μουσική « υπόκρουση ». Στα μισά του δρόμου σταματήσαμε στις πέτρινες κρήνες, απ’όπου αναβλύζουν κρύα γάργαρα νερά.

Οι στάσεις για φωτογραφίες  ήταν συνεχείς, καθώς κάθε γωνιά  ήταν σαν ζωγραφικός πίνακας.  Η φύση σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια! Ακόμα και το λάθος στο μονοπάτι  που ακολουθήσαμε για λίγο μας αποζημίωσε με όλες τις εικόνες και τις μυρωδιές της φύσης . Η επιστροφή στο σημείο συνάντησης από την ίδια διαδρομή μας έδωσε την ευκαιρία να ξαναδούμε ό,τι προσπεράσαμε γρήγορα.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε στο δεύτερο μέρος της διαδρομής, με μια κατάβαση στις όχθες του ποταμού Μυλάοντα. Η διαδρομή « κύλησε » ανάμεσα σε πλατάνια και σε ιδιόμορφους βράχους στις όχθες του ποταμού, ενώ στο τέλος μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Ο οδηγός μας μας είχε ενημερώσει  από την αρχή για μια μεγάλη ανηφόρα με …κυλιόμενες πέτρες. Η ανηφόρα ήταν μια απότομη πλαγιά και οι « rolling stones » ήταν …μια απειλή για την προσπάθειά μας. Παρ’ όλα αυτά η διαδρομή κατάφερε να γεμίσει  τις μπαταρίες μας, να ξεκουράσει την ψυχή και το σώμα μας.

Φτάσαμε μετά από 3ωρη, σχεδόν, πορεία στη Βυτίνα, την οποία διασχίσαμε και επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν, για να καταλήξουμε στη Νυμφασία, το μικρό αυτό και όμορφο χωριουδάκι του Μαινάλου, σε ταβέρνα του οποίου γευματίσαμε όλοι μαζί, και οι « τουρίστες » μας επίσης, οι οποίοι στο μεταξύ διάστημα απολάμβαναν την όμορφη και τουριστική Βυτίνα. Μετά το συνηθισμένο γλέντι μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Νίκαια.

{gallery}ekdromi9.10.11{/gallery}