Το Σάββατο, 13 Οκτωβρίου κάναμε μια εκδρομή στο οροπέδιο της Ζήριας και στην όμορφη κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας.

Μετά από μια σύντομη στάση κοντά στο Κιάτο, κατευθυνθήκαμε προς το Ξυλόκαστρο και από εκεί αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στην Ορεινή Κορινθία. Περάσαμε  τα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας και φτάσαμε στο οροπέδιο της Ζήρειας. Στο πάρκινγκ του χιονοδρομικού κέντρου ετοιμαστήκαμε για την πεζοπορία μας, πήραμε τα μπατόν μας  και ξεκινήσαμε όλοι μαζί ακολουθώντας το μονοπάτι που κατεβαίνει στην κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας. Ευτυχώς η πυκνή ομίχλη που επικρατούσε  στο ξεκίνημα της πορείας μας αργότερα άρχισε σιγά σιγά να διαλύεται και να μας αποκαλύπτεται το υπέροχο τοπίο της Ζήριας. 

Πάνω από 40 άτομα  - πεζοπόροι ξεκίνησαν στο κατηφορικό μονοπάτι ανάμεσα από έλατα και πεύκα που καταλήγει στο βάθος της κοιλάδας που τη διασχίζει ο ποταμός Σύθας.Η κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας που εκτείνεται ανάμεσα στη Μικρή και τη Μεγάλη Ζήρια,  παρουσιάζει μεγάλη βιοποικιλότητα. Ο χώρος είναι ιδανικός για τους λάτρεις της πεζοπορίας, αφού ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών οδηγεί προς την κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας, τον μοναδικό βιότοπο που αποτελεί τον πυρήνα της ευρύτερης περιοχής.

Στα αμμώδη εδάφη της Φλαμπουρίτσας κυριαρχούν τα μαυρόπευκα, λίγα κυπαρίσσια  και κάπου –κάπου συναντάς και το δέντρο  ίταμο που έχει δηλητηριώδεις βελόνες, που σύμφωνα με τη μυθολογία τις χρησιμοποιούσε η θεά Άρτεμις για τα βέλη της. Στη Φλαμπουρίτσα αυτή την εποχή συναντάς πολλά κυκλάμινα, ορχεοειδή καθώς και μεγάλη ποικιλία μανιταριών.Αριστερά και δεξιά του μονοπατιού της Φλαμπουρίτσας συχνά το χώμα ήταν  σκαμμένο από τα αγριογούρουνα που αναζητούσαν την τροφή τους. Αν είσαι τυχερός, μπορεί να συναντήσεις τα ημιάγρια άλογα της Ζήριας,  που συνήθως βρίσκονται ψηλότερα, προς τη λίμνη Δασίου,  και τα συναντήσαμε αρκετές φορές σε προηγούμενες εξορμήσεις μας.

 

Φτάνοντας στο ποτάμι κάναμε μια στάση και εδώ χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα θα κατηφόριζε δίπλα στο ποτάμι για Βαρνεβό, τη Μονή Βλασίου και τα Άνω Τρίκαλα, κάνοντας μια τετράωρη διαδρομή,  ενώ η δεύτερη θα έπαιρνε το μονοπάτι για Μάρκου Λάκκα και Μαρκάσι κάνοντας μια 6ωρη πορεία μεγαλύτερης δυσκολίας.

 Η πρώτη ομάδα περπάτησε στο μονοπάτι για Βαρνεβό, που κατά γενική ομολογία είναι  το ωραιότερο από τα πολλά μονοπάτια που έχει η Ζήρια. Διαθέτει  καλή σηματοδότηση και γίνεται  μέσα σε πυκνή βλάστηση, δίπλα στην κοίτη του Τρικαλίτικου ποταμού, παραπόταμου του ποταμού Σύθα, που εκβάλλει στο Ξυλόκαστρο.

 Η δεύτερη  ομάδα φτάνοντας στο ποτάμι πέρασε απέναντι  και συνέχισε στο μονοπάτι που οδηγεί στην απέναντι πλευρά της Φλαμπουρίτσας. Ανεβαίνοντας προς τη Μάρκου Λάκκα και διασχίζοντας απότομες σάρες στην ανατολική πλαγιά του βουνού καταλήξαμε  στο εξωκλήσι της Αγ. Τριάδας κοντά στο χωριό Μάννα ή Μάρκασι. Μια όμορφη διαδρομή με πολύ καλό καιρό, ιδανικό για περπάτημα, περνώντας δίπλα σε αμπελώνες και κτήματα με καρυδιές και μηλιές. Η θέση Μάρκου Λάκκα έχει εξαιρετική θέα που φτάνει μέχρι τη θάλασσα του Κορινθιακού κόλπου και  απέναντι προς τον Παρνασσό.Σε κάποια σημεία έχει  δύσκολες σάρες και έχουν τοποθετηθεί στηρίγματα και συρματόσχοινο. Φτάνοντας  στην Αγία Τριάδα, υπάρχουν πηγές με καθαρότατο νερό. Από εκεί ο χωματόδρομος αριστερά οδηγεί ανεβαίνοντας προς τα Άνω Τρίκαλα που ήταν και ο τελικός προορισμός μας.

Ανηφορίσαμε μέχρι την εκκλησία και κατευθυνθήκαμε στον κεντρικό δρόμο, όπου συναντήσαμε και τους υπόλοιπους πεζοπόρους. Κουρασμένοι όλοι από την πορεία καθίσαμε να γευματίσουμε σε τοπική ταβέρνα.

Οι λιγοστοί τουρίστες μας, αφού επισκέφτηκαν το χιονοδρομικό κέντρο και τη Μονή Βλασίου, έκαναν τις βόλτες τους στα Τρίκαλα. Τα Τρίκαλα με  τους 3 παραδοσιακούς οικισμούς ( Κάτω, Μεσαία και Άνω Τρίκαλα), αποτελούν αξιοθέατο της ορεινής Κορινθίας. Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, στις δασωμένες με πεύκα και έλατα πλαγιές του όρους Κυλλήνη (Ζήρια). Ανήκει στον Δήμο Ξυλοκάστρου. Είναι γνωστό χειμερινό (κυρίως) και θερινό θέρετρο με σημαντικά αξιοθέατα. Τον 16ο αιώνα ήταν ένα αρκετά πλούσιο χωριό και εκτός της αρχοντικής οικογένειας των Νοταράδων κατοικούσαν εκεί και άλλες επιφανείς οικογένειες, όπως των Δασαίων, Φραντζή, Κυρνικολαίων κ.ά. Την εποχή της Τουρκοκρατίας, είχε υψηλούς πύργους με σιδερένιες πόρτες και πολλές όμορφες οικοδομές, από τις οποίες σήμερα ελάχιστες υπάρχουν, για να θυμίζουν το μεγαλείο των Τρικάλων.

Σήμερα σώζεται ο παμπάλαιος πύργος των Νοταραίων, στον οποίο γεννήθηκε ο άγιος Γεράσιμος Νοταράς, και το ερειπωμένο αρχοντικό των Δασαίων.

Ο άγιος Νικόλαος είναι ο πολιούχος του χωριού. Το 1805 οι Νοταραίοι ανακαίνισαν το ναό. Έξω από τον ναό υπάρχει ο τάφος του Ανδρέα Νοταρά, Υπασπιστή του Όθωνα, Υπουργού και βουλευτή Κορινθίας.

Η Άνω συνοικία Τρικάλων έχει περίφημο κλίμα για παραθερισμό και θέα μαγευτική. Τον Μάιο του 1840 επισκέφθηκε τα Τρίκαλα ο βασιλιάς Όθωνας με την Αμαλία, φιλοξενήθηκαν στο αρχοντικό των Νοταραίων και έμειναν ενθουσιασμένοι από τη φυσική ομορφιά τους. Ο τουρισμός αναπτύχθηκε από τα χρόνια 1920-25, όταν άρχισαν να προσέρχονται αρκετοί τουρίστες, για να απολαύσουν τη μαγευτική φύση αλλά και για λόγους υγείας, διότι εκείνη την εποχή η φυματίωση μάστιζε τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Διάσημοι παραθεριστές των Τρικάλων προπολεμικά ήσαν ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός με τη σύζυγό του Εύα Πάλμερ, ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Ρώτας, ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Φαρούκ, ο Άγγλος διπλωμάτης Άτσλευ Σίρλευκ ο οποίος πέθανε στη Ζήρεια και τάφηκε στο νεκροταφείο των Τρικάλων  κ.ά.

Μετά το γεύμα, ευχαριστημένοι όλοι από την όμορφη μέρα μας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση κοντά στο Κιάτο.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•