Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια το πρωί της Κυριακής και, αφού παραλάβαμε αρκετούς φίλους και από τον σταθμό του μετρό στο Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε προς τη Χαλκίδα. Στη Ν. Αρτάκη κάναμε την πρώτη στάση μας  για καφέ και ξεκούραση.

Φύγαμε έπειτα για το χωριό  Άγιος Αθανάσιος και συνεχίσαμε για Γλυφάδα που βρίσκεται βορειότερα από την παραλία της Χιλιαδούς. Φτάνοντας στο διάσελο της Γλυφάδας κοντά στο καταφύγιο της Αγάλης ξεκίνησαν οι δυο διαδρομές μας.

Η πρώτη με τους ορειβάτες ανέβηκε στην κορυφή της Δίρφης,  ενώ η δεύτερη με τους πεζοπόρους κατευθύνθηκε προς το φαράγγι της Αγάλης. Ξεκίνησαν πρώτοι όσοι θα ακολουθούσαν τη μεγάλη διαδρομή ως την κορυφή της Δίρφης Δέλφι στα 1743μ.. Θεωρείται  ένα από τα ωραιότερα και άγρια βουνά της Ελλάδας, με εντυπωσιακό ανάγλυφο γεμάτο πέτρες και σάρες. Όταν  βλέπεις  από μακριά το κωνικό της σχήμα, νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με  έναν μεγάλο κρατήρα ηφαιστείου. Στη Δίρφη έχουμε μεγάλη βιοποικιλότητα με πλούσια βλάστηση στα χαμηλά αλλά και απότομες αλπικές βραχώδεις πλαγιές ψηλότερα. Τα πολλά χιόνια που πέφτουν στη Δίρφη τροφοδοτούν τις πηγές,  αλλά και, όταν λιώνουν τα νερά της, διαρρέουν τα υπέροχα φαράγγια της.Ένα βουνό που χρειάζεται σεβασμό, γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη οι καιρικές συνθήκες μπορεί να αλλάξουν απότομα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα χιόνια πέφτουν πρώτα στη Δίρφη, αλλά και τις περισσότερες φορές οι δυνατοί άνεμοι που φυσάνε αναγκάζουν τους ορειβάτες να μη φτάσουν στην κορυφή της.

Οι ορειβάτες ξεκίνησαν τη διαδρομή τους από υψόμετρο 950μ. προς τις Πορτίτσες, Ανεβαίνοντας μια απότομη αραιοδασωμένη και πετρώδη πλαγιά κατευθυνθήκαμε προς την κορυφογραμμή του Ίταμου. Η θέα προς τα δυτικά και βόρεια της Εύβοιας καταπληκτική, αλλά και νότια διακρίνεται το φαράγγι της Αγάλης όπου θα περπατήσει η δεύτερη ομάδα.Περπατάμε λοιπόν στην κορυφογραμμή του Ίταμου σε βραχώδες ανηφορικό μονοπάτι  και ύστερα από αρκετή ώρα φτάνουμε στο Αλπικό πεδίο της Δίρφης. Δυνατός αέρας δεν υπήρχε, αλλά η τοπική ομίχλη τη μια μας σκεπάζει και την άλλη διαλύεται αποκαλύπτοντας τα υπέροχα τοπία της περιοχής.

Νότια διακρίνεται ο Βόρειος Ευβοϊκός και πιο μακριά  ο Ελικώνας, ενώ δυτικά φαίνεται η κορυφογραμμή του όρους Καντήλι.Ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια  φτάσαμε κάποια στιγμή στο πλάτωμα  και από εκεί ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο της Δίρφης ,  τη μυθική κορυφή, όπου  κατά τη μυθολογία, τελέστηκαν οι γάμοι  του Δία και της Ήρας. Εδώ στην κορυφή ξεκουραστήκαμε, βγάλαμε φωτογραφίες και θαυμάσαμε τη θέα , όταν η ομίχλη μας έκανε τη χάρη, βλέποντας προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά και το χαρακτηριστικό ξύλινο φυλάκιο στο διάσελο της Γλυφάδας, από όπου ξεκινήσαμε. Βορειότερα φαίνεται ο οικισμός της Γλυφάδας και ανατολικά η παραλία της Χιλιαδούς και πιο πίσω το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου πελάγους.

 Αφού λοιπόν απολαύσαμε την υπέροχη θέα, αρχίσαμε την κατάβαση της Δίρφης από την άλλη μεριά προς το  καταφύγιο του ΕΟΣ Χαλκίδας. Απέναντί μας το Ξεροβούνι με την  ψηλότερη κορυφή του, τον  Πορτάρη (1.453 μ.)  και από πίσω η Σκοτεινή (1.362 μ.). Παίρνοντας τα κόκκινα σημάδια με μεγάλη προσοχή, γιατί έχει μικρές πέτρες που γλιστράνε, κατεβήκαμε στο διάσελο Λειρή. Μπροστά μας  φαινόταν ο χωματόδρομος που καταλήγει  στο καταφύγιο (1.100 μ.) «Μιχάλης Νικολάου» του ΕΟΣ Χαλκίδας. Επειδή όμως το πούλμαν μετά το ατύχημα αργούσε να έλθει, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι τη Στενή,  για να συναντήσουμε στον δρόμο το πούλμαν .

 Οι  πεζοπόροι ξεκίνησαν από το φυλάκιο της Αγάλης του ΕΟΣ  Χαλκίδας και

συνέχισαν προς την πηγή Κράτεια, σε μια όμορφη διαδρομή μέσα στα έλατα. Τα πρώτα μέτρα κοντά στο φυλάκιο  ήταν στρωμένα με πλακόστρωτο, αλλά οι βροχές και τα χιόνια σε πολλά σημεία είχαν καταστρέψει το μονοπάτι. Η θέα από εκεί πάνω ήταν φανταστική. Όταν διαλυόταν η ομίχλη, φαινόταν όλος ο Ευβοϊκός μέχρι τη Χαλκίδα και στο βάθος η Στερεά Ελλάδα μέχρι την Πάρνηθα και τον Ελικώνα.  Ο δρόμος κατηφορικός μεν, αλλά ήθελε λίγη προσοχή, για να μη γλιστρήσουμε.  και σε 2 ώρες περίπου ήμασταν στην πηγή Κράτεια.Λίγα ξύλινα γεφυράκια, μισοκατεστραμμένα όμως, ομόρφαιναν τη διαδρομή και πρόσφεραν το στοιχείο της περιπέτειας στους πεζοπόρους που την επιζητούσαν. Το νερό του ποταμού Μεσσάπιου μας συντρόφευε λίγο ψηλότερα για αρκετό διάστημα και τα φθινοπωρινά χρώματα των πλατανιών με τα χρυσοκίτρινα φύλλα  μας πρόσφεραν φανταστικές εικόνες για φωτογράφιση.Όμορφη μέρα, εξαιρετικό και το φαράγγι, καταπράσινες οι πλαγιές του και μόνο οι « σάρες » του έδιναν έναν γκρίζο τόνο στην ατμόσφαιρα, που κάποιες στιγμές ταίριαζε και με το συννεφιασμένο πού και πού  ουρανό. Φτάσαμε στην Αρκουδόβρυση, δροσιστήκαμε, ξεκουραστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε ως την Κρυόβρυση, όπου κάναμε πάλι μια μικρή στάση, ενώ κάποιοι φίλοι δεν σταματούσαν να μαζεύουν άγρια χόρτα και μανιτάρια.

Επιστρέψαμε στο γήπεδο του χωριού, στον Άγιο Αθανάσιο, όπου μας περίμενε το πούλμαν. Αφού πήραμε και τους υπόλοιπους φίλους μας που έκαναν τη μεγαλύτερη διαδρομή από τη Στενή, ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας στη Νίκαια.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•