- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 30 Ιουνίου 2019 30 Ιουνίου 2019
Πρωί-πρωί ξεκινήσαμε, με δύο πούλμαν, από τη Νίκαια, στις 6 η ώρα, την Τρίτη μετά το Πάσχα, και μετά την παραλαβή κάποιων μελών μας κι από το μετρό του Αιγάλεω, βρεθήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά, όπου επίσης μας ανέμεναν αρκετοί φίλοι. Επιβιβαστήκαμε στο Blue star και φροντίσαμε να βρούμε θέσεις καλές για το 8ωρο ταξίδι μας, με ενδιάμεσους σταθμούς Πάρο, Νάξο, Ίο, Θήρα.
Φτάσαμε στον προορισμό μας, τη μαγευτική και μοναδική Σαντορίνη στις 15:30, στο λιμάνι του Αθηνιού, απ΄όπου αναχωρήσαμε, μόλις βγήκαν τα λεωφορεία μας. Ανηφορίσαμε ως τα Φηρά, την πρωτεύουσα του νησιού και πήραμε έπειτα τον δρόμο προς Καμάρι, όπου και θα καταλύαμε για 4 νύχτες. Πήραμε τα δωμάτιά μας, ξεκουραστήκαμε και το απόγευμα, στις 7, φύγαμε για βραδινή βόλτα στα δαιδαλώδη Φηρά.
Περιπλανηθήκαμε για 3 ώρες στα σοκάκια, αφού παρακολουθήσαμε τον ήλιο να βασιλεύει πίσω από την Παλιά και Νέα Καμμένη, δειπνήσαμε, περπατήσαμε στο μονοπάτι της Καλντέρας, φωτογραφίσαμε, φωτογραφηθήκαμε… Είδαμε τον Καθεδρικό ναό του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή, την Ρωμαιοκαθολική Μητρόπολη με το σήμα κατατεθέν της, τον Πύργο του Ρολογιού, σε μπαρόκ αρχιτεκτονική, κοντά της τη Μονή Δομινικανίδων, κι αυτή μέσα στην καθολική συνοικία, την Ορθόδοξη Μητρόπολη της Υπαπαντής του Σωτήρος, το Μέγαρο Γκύζη και πολλά άλλα από τα αξιοθέατα της πρωτεύουσας του νησιού. Κλειστός, δυστυχώς, για το κοινό ο Γουλάς των Δελένδα, ο πιο καλοδιατηρημένος στο νησί, αλλά μπορούσαμε από μακριά τουλάχιστον να τον αγναντεύουμε... Κάποιοι περιπατητές έφτασαν εκείνο το βράδυ ως το Φηροστεφάνι και το Ημεροβίγλι, με τη διάσημη εκκλησία με τις 3 Καμπάνες, την Παναγία των Αγ. Θεοδώρων και την υπέροχη θέα προς τον Σκάρο και τα ερείπια από το Καστέλι του...
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, αφού καθίσαμε για λίγο, όσοι θέλαμε, δίπλα στην πισίνα του για ένα ποτό ή κάτι άλλο.
Το πρωί της Τετάρτης, 1ης Μαΐου, μετά το πρωινό μας φύγαμε για Αθηνιό, απ΄όπου πήραμε το καΐκι για την κρουαζιέρα μας στα νησάκια της Καμμένης και τη Θηρασιά. Πρώτος σταθμός η Νέα Καμμένη, στην οποία οι περισσότεροι πεζοπορήσαμε σε όμορφα διαμορφωμένο μονοπάτι, για μια ώρα περίπου, ως την κορφή, βλέποντας τους κρατήρες , τους σωρούς της λάβας, που δημιουργήθηκαν με τις πολλαπλές εκρήξεις του ηφαιστείου ανά τους αιώνες. Κατά διαστήματα υπήρχαν ψάθες και παγκάκια για ξεκούραση των επισκεπτών, αλλά και για να αγναντέψεις ως πέρα στη Θηρασιά, απέναντι στα Φηρά, το Ακρωτήρι και την Οία, στη βορειότερη άκρη ...
Φύγαμε από το 2ο λιμανάκι της Ν. Καμμένης για την Παλιά, όπου υπάρχουν ζεστά νερά και μπορεί να κάνεις κάποιος και ιαματικό μπάνιο ... Εκεί μπορείς να δεις και ατμίδες, που σου δηλώνουν ότι το ηφαίστειο είναι ακόμα ενεργό και δεν κοιμάται ...
Τελικός προορισμός της κρουαζιέρας μας η Ρίβα, το ένα από τα δύο λιμάνια της Θηρασιάς, όπου έμειναν για μια ώρα περίπου, όσοι δεν θα πεζοπορούσαν, για βολτίτσες στα «ριμίδια» του, ένα καφεδάκι και ξεκούραση. Οι πεζοπόροι πήραν την ανηφοριά, άσφαλτο σε μεγάλο μέρος της, προς τον οικισμό του Μανωλά, την πρωτεύουσα της “μικρής εξαδέρφης” της Θήρας... Στον δρόμο, λίγο πιο πάνω από το λιμανάκι της Ρίβας, συναντήσαμε το εκκλησάκι της Αγ. Ειρήνης, που κατά μία εκδοχή έδωσε το όνομά του στη Σαντορίνη, τον οικισμό του Ποταμού με τα λιγοστά σπιτάκια, καναδυο ντόπιους και μερικά άλογα και μουλάρια...
Γεμάτη μαργαρίτες και μυρωδάτες αγριοβιολέτες η διαδρομή και δεν χάσαμε την ευκαιρία να κόψουμε αρκετές από αυτές για τα στεφανάκια μας ... λόγω της ημέρας.
Οι πιο γενναίοι συνέχισαν αρκετά μακρύτερα κι από τον Μανωλά, ως το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, ψηλά σε έναν βράχο, ανατολικά του, με την εντυπωσιακή θέα και συνέχισαν μέχρι το μοναστήρι της Παναγίας της Κεράς, στα Ν.Α. του Μανωλά. Φτάνοντας στο μοναστήρι που βρίσκεται στο άλλο άκρο της Θηρασιάς κάθισαν λίγο στο προαύλιο, να ξεκουραστούν και να απολαύσουν τη θέα, ανατολικά ολόκληρη την Σαντορίνη και νότια το Ασπρονήσι και τα Χριστιανά. Ακριβώς πίσω από το μοναστήρι είδαμε και τα ελάχιστα ερείπια από τον αρχαίο οικισμό της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, τα ευρήματα που έδωσαν το έναυσμα για τις ανασκαφές στο Ακρωτήρι. Σκεπασμένα για να προφυλάσσονται από τις καιρικές συνθήκες περιμένουν τους επόμενους μελετητές που θα ασχοληθούν μαζί τους για να τα αναδείξου. Ανακαλύφτηκαν τυχαία από μερικούς εργάτες, όταν, στα 1866, τα ορυχεία θηραϊκής γης στη Θηρασιά βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη. Ήταν τότε που η θηραϊκή γη εξαγόταν στην Αίγυπτο για την κατασκευή της Διώρυγας του Σουέζ... Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο πήραμε τον δρόμο της επιστροφή για τον Μανωλά. 
Η περιήγηση μέσα στον οικισμό, του Μανωλά, ήταν μαγευτική, μια και τα μικρά και χαριτωμένα σπιτάκια, υπόσκαφα τα περισσότερα, έμοιαζαν ψεύτικα σχεδόν, ενώ τα σοκάκια σε οδηγούσαν σε εκκλησιές, στο σχολείο του νησιού, στο Ηρώο, την μεγαλόπρεπη κεντρική εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου, του 1874, στα λιγοστά μαγαζάκια. Είχαμε την ευκαιρία, μια μικρή ομάδα, να επισκεφτούμε το εσωτερικό ενός υπόσκαφου, όπου μας ξενάγησε η συμπαθητική κ. Ρούλα και μας φίλεψε κιόλας κι ένα πασχαλινό μελιτίνι, το χαρακτηριστικό γλυκό της Θήρας. Η μορφολογία του νησιού είναι ίδια με της Θήρας όπως και η αρχιτεκτονική είναι παρόμοια στα σπίτια και τις εκκλησίες.
Κατεβήκαμε τα 270 σκαλοπάτια ως κάτω στον Κόρφο, το δεύτερο λιμανάκι του νησιού, το πιο πολυσύχναστο, ενώ δεν ήταν και λίγοι οι τουρίστες που ανηφόριζαν, με τη ζέστη του μεσημεριού, προς τον Μανωλά, μια και δεν υπάρχει άλλο μέσο, τουλάχιστον αυτή την εποχή. Εκεί κάτω συναντήσαμε και τους φίλους μας που δεν είχαν πεζοπορήσει και γευματίσαμε μαζί τους σε κάποια ταβερνάκια δίπλα στο κύμα.
Όσοι φίλοι μας δεν ακολούθησαν στην κρουαζιέρα, αφού παρέμειναν για μικρή περιήγηση στα Φηρά, επισκέφθηκαν το Κοντοχώρι και το Λαογραφικό Μουσείο Εμμ. Λιγνού, σε ένα κτήριο του 1861, στα δωμάτια του οποίου αποτυπώνεται η εικόνα του παραδοσιακού σπιτιού. Έχουν διαμορφωθεί σε αυτό υπόσκαφο σπίτι, κάναβα, σπηλιά, που ήταν παλιά ορυχείο ελαφρόπετρας, παραδοσιακό καφενείο και εργαστήρια με τα αυθεντικά τους αντικείμενα. 
Βρέθηκαν στη Μεσαριά, στη συνέχεια, το ζωντανό χωριό με τον εντυπωσιακό ναό του Αγ. Δημητρίου, από το 1864, και στο οποίο ξεχωρίζουν τρία αρχοντικά, του Αργυρού, του Μαρκεζίνη και του Σαλίβερου.
Το πρώτο διαθέτει εξαιρετικές οροφογραφίες και το 1985 χαρακτηρίστηκε ως “έργο τέχνης”. Τιμήθηκε επίσης από την Europa Nostra, το 1997. Γύρισαν έπειτα στο ξενοδοχείο.
Το απόγευμα, αφού επέστρεψαν και οι ορειβάτες μας, αναχωρήσαμε από τη Θηρασιά για τον Αθηνιό και για το Καμάρι έπειτα, αφού μπήκαμε στα πούλμαν, που μας ανέμεναν στο λιμάνι. Εκεί δίπλα στο ξενοδοχείο μας κάναμε και τη βραδινή μας βόλτα για περίπατο και φαγητό. Πάμπολλα τα μαγαζιά στην απέραντη παραλία με τα μαύρα βότσαλα, όμορφα διαμορφωμένος κι ο πεζόδρομος, στην άλλη άκρη του οποίου φτάσαμε και αγναντέψαμε από εκεί ψηλά στο βουνό το ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής πρώτα και το μονοπάτι προς την Αρχαία Θήρα από την άλλη, κρυμμένο, θα ΄λεγες, σε μια “δασωμένη” αγκαλιά. Στην κεντρική πλατεία υπήρχαν κι άλλα ταβερνάκια, άλλα καταστήματα, αλλά και κάποιες περίεργες κατασκευές με σαμαρωτή στέγη, για τις οποίες μάθαμε ότι ήταν σταύλοι και αποθήκες για τους σεισμοπαθείς τους 1956, τότε που ο τρομερός σεισμός προκάλεσε φοβερές καταστροφές στο νησί, το οποίο 6 χρόνια πριν, το 1950 δηλαδή, επίσης είχε γνωρίσει μεγάλες καταστροφές, εξ αιτίας της τελευταίας έκρηξης του ηφαιστείου.
Αφού δειπνήσαμε, επιστρέψαμε πάλι με τα πόδια στο ξενοδοχείο μας για ύπνο.
Πρωί Πέμπτης, 2 Μαΐου, και ήταν η μέρα της μεγάλης περιήγησης στο νησί, ξεκινώντας από το “καμάρι” των χωριών του, τον Πύργο. Ανηφορίσαμε με την πρωινή δροσιά ως το Καστέλι, τριγυρίσαμε στα σοκάκια του, μελετήσαμε την κατασκευή του και νωρίτερα από τους υπόλοιπους, σε μια ώρα από την έναρξη της βόλτας μας, έφυγαν οι πεζοπόροι για Προφήτη Ηλία, Αρχαία Θήρα, Περίσσα.
Το Καστέλι του Πύργου ήταν ένα από τα 5 που έφτιαξαν οι Ενετοί τον 15ο αι., μαζί με εκείνα του Ακρωτηρίου, του Σκάρου στο Ημεροβίγλι, της Οίας και του Εμπορείου. Ακολουθούσε τον τύπο του οχυρού οικισμού με μεταγενέστερο περίβολο. Η μοναδική είσοδός του βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της περιμέτρου και πάνω από αυτήν υπήρχε η “καταχύστρα”, απ΄όπου έριχναν καυτό νερό ή λάδι στους πολιορκητές. Στο κέντρο του Καστελιού βρίσκεται η μικρή πλατεία και ο ναός της Αγ. Τριάδας. Κοντά του και η Εκκλησιαστική Συλλογή, την οποία βρήκαμε κλειστή.
Όταν περνούσε ο κίνδυνος των πειρατών χτιζόταν συνήθως οικισμός έξω και γύρω από το Καστέλι, που λεγόταν Ξέπορτο. 
Στην πυκνοκατοικημένη συνοικία του Ξέπορτου του Πύργου, όπου επίσης κάναμε πολλές βόλτες, λειτουργούσε από τις αρχές ως τα μέσα του 19ου αι. η πρώτη Σχολή της Θήρας, στο κτήριο το γνωστό ως Πέρα Σχολειό.
Κι εδώ ανακαλύψαμε πολλά όμορφα νεοκλασικά κτίσματα, αλλά και μικρά και απλά κυκλαδίτικα σπιτάκια. 
Και γι΄αυτό το Κάστρο σημαντικός σταθμός ήταν ο σεισμός του 1956, ο οποίος αλλοίωσε αρκετά τη μορφή του, αφού καθαιρέθηκαν πολλοί από τους πάνω ορόφους ...
Στον δρόμο για τον Προφήτη Ηλία, λίγο έξω από τον Πύργο, συναντήσαμε, κλειστό κι αυτό εκείνη την ώρα, και το παραδοσιακό συγκρότημα παλιάς κάναβας του 1895 τον χώρο όπου στεγάζεται η μουσειακή συλλογή με τον τίτλο «Η Σαντορίνη που έφυγε», στον οποίο ο επισκέπτης μαθαίνει τη διαδικασία παραγωγής κρασιού, την επεξεργασία της ντομάτας και της φάβας, παραδοσιακών προϊόντων της Σαντορίνης, και περιηγείται στην έκθεση.
Όταν οι τουρίστες έφτασαν κι αυτοί στο επιβλητικό μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, στα 567 μ. περίπου, για προσκύνημα συναντήθηκαν στον περίβολο και στον ναό του Αγ. Νεκταρίου, δίπλα στο πωλητήριο της Μονής. Το μοναστήρι χτίστηκε από το 1711 ως το 1724, είναι ανδρικό και η είσοδος σε αυτό για τις γυναίκες επιτράπηκε για πρώτη φορά το 1853. Οι εγκαταστάσεις του ανακαινίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς στο υπόλοιπο μοναστήρι δεν επιτρέπεται η είσοδος κι έτσι σύντομα, αφού απολαύσαμε τη μοναδική θέα που προσφέρει πανοραμικά σε όλο το νησί, οι τουρίστες αναχωρήσαμε για το Εμπορείο, ενώ οι πεζοπόροι πήραν την κατηφόρα για τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Θήρας.
Το μονοπάτι πολύ καλό, κινείται για λίγο πάνω στον αυχένα του λόφου και στη συνέχεια κατηφορίζει προς την Αρχαία Θήρα, που βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο δίπλα στη θάλασσα ανάμεσα στο Καμάρι και στην Περίσσα. Αριστερά μας, καθώς κατεβαίναμε, βλέπαμε το Καμάρι και το αεροδρόμιο της Σαντορίνης και δεξιά μας την όμορφη παραλία της Περίσσας. Φτάνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, αφήσαμε τα σακίδιά μας στην είσοδο και ανηφορίσαμε, για να ξεναγηθούμε στην Αρχαία Θήρα, κάνοντας μια κυκλική διαδρομή στον αρχαιολογικό χώρο. Εδώ βρίσκονται τα ερείπια της κλασικής πόλης της Θήρας, αλλά κυρίως της ελληνιστικής και ρωμαϊκής φάσης της. Διακρίνεται η Αγορά, στην καρδιά της πόλης, με τη ρωμαϊκή στοά και τα ναόσχημα κτήρια, η Βασιλική Στοά, της εποχής του Αυγούστου ( 1ος αι. μ.Χ.), ο μικρός ελληνιστικός ναός, δωρικού ρυθμού, του Διονύσου, το θέατρο στα Ν. Α. της Αγοράς, το Τέμενος του Αρτεμιδώρου από την Πέργη της Μ. Ασίας, το Ιερό του Απόλλωνος, το Γυμνάσιο των Εφήβων και ίχνη από τα νεκροταφεία στις πλαγιές της Σελλάδας και στους δρόμους προς την Περίσσα και το Καμάρι. Μετά την επίσκεψη πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι που μας οδήγησε στη όμορφη παραλία με την μαύρη άμμο της Περίσσας. Στον δρόμο κατεβαίνοντας συναντήσαμε κάποιους πεζοπόρους μας που ανέβαιναν από την Περίσσα, για να φτάσουν στην Αρχαία Θήρα. Νωρίτερα είχαν επισκεφτεί και αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους το Εμπορείο και το μικρό Καστέλι του.
Στο Εμπορείο, το πιο μεγάλο χωριό της Σαντορίνης, ανεβήκαμε ως το μικρό και χαριτωμένο Καστέλι, αφού στον χώρο στάθμευσης των λεωφορείων εντοπίσαμε πιο πριν και τον Γουλά, κτήριο για την κατοικία και προστασία των πυργοδεσποτών και των καλλιεργητών στα μεσαιωνικά χρόνια, καθώς και για την αποθήκευση των προϊόντων τους.
Κοντά της βρίσκεται η εκκλησία της Αγ. Κυριακής, από τον 15ο ή 16ο αι. Ο Γουλάς σώζεται σε σχετικά ερειπιώδη κατάσταση αλλά όχι και τόσο, ώστε να μη σου επιτρέπει να βγάλεις αρκετά συμπεράσματα για τα ανάλογα κτίσματα και στα υπόλοιπα χωριά του νησιού, όπως και στα Φηρά. Πρόκειται για ένα ανεξάρτητο φρουριακό κτίσμα, μια επιβλητική σκαρπωτή κατασκευή, με πεπλατυσμένη δηλαδή τη βάση του κτηρίου, το οποίο όσο ανεβαίνει, για λόγους αμυντικούς, στενεύει. Ο συγκεκριμένος ανήκε στην οικογένεια των Δαρζέντα.
Τα Καστέλια του νησιού είναι δομημένα έτσι ώστε οι πλάτες οι ίδιες των ψηλών σπιτιών να αποτελούν και τον περίβολό τους, με λιγοστά ανοίγματα προς τα έξω και πολύ ψηλά συνήθως και με καταχύστρες μάλιστα, για να ρίχνουν στους επιδρομείς καυτό νερό ή λάδι από εκεί.
Οι φόρμες του Καστελιού του Εμπορείου, μικρές μαλακιές, καμπύλες, με τόσες καμάρες και θόλους, και τέτοιες που θυμίζουν γλυπτά σχεδόν, κερδίζουν αμέσως τη συμπάθεια του επισκέπτη, που χάνεται σε πολύ μικρά σοκάκια, ακόμα και μισού μέτρου πλάτους, ενώ περιέργως μια μεγάλη εκκλησία, αυτή της Παλιάς Ευαγγελίστριας καταλαμβάνει στο κέντρο του ένα μεγάλο πλάτωμα. Δεν τη βρήκαμε ανοιχτή την εκκλησία αυτή του 16ου αι., αλλά μπορέσαμε να θαυμάσουμε το εξωτερικό της, το βοτσαλωτό στην αυλή της, τη φωτογραφίσαμε και μετά από αρκετή περιπλάνηση σε αυτό το αριστούργημα αρχιτεκτονικής βγήκαμε έξω στο Ξέπορτο, δηλαδή τον οικισμό που δημιουργήθηκε έξω από τη μοναδική έναν καιρό κι εντυπωσιακή Πόρτα του Καστελιού. Όμορφα τα σπιτάκια και εκεί, πολλά από αυτά υπόσκαφα, πολλά όμως και ερειπωμένα πλέον ... Βγήκαμε από τον “λαβύρινθο” και κατεβήκαμε πάλι στη μεγάλη κεντρική πλατεία με τη νέα εκκλησία της Ευαγγελίστριας, όπου μας παρέλαβαν τα πούλμαν.
Λίγο έξω από το Εμπορείο είδαμε 8 ανεμόμυλους στη σειρά, στο ύψωμα Γαβρίλος, στην περιοχή που ονομάζεται Μύλοι.
Είχε μεσημεριάσει πια, όταν φτάσαμε στην Περίσσα, το ταπεινότερο ξαδερφάκι του Καμαρίου, αφού διαθέτει λιγότερα καταστήματα παραλιακά, αλλά “πιο ψηλά” στην ουσία ιστορικά και αρχαιολογικά, εφ΄όσον από πάνω της, στο Μέσα Βουνό, δεσπόζει η αρχαία Θήρα, κυριολεκτικά κρυμμένη σε ένα οροπέδιο εκεί ψηλά κι από την άλλη δεν είναι λίγα τα ερείπια που διαθέτει και η ίδια η παραλία, σημάδια ακμής μιας περασμένης εποχής...
Ανάμεσα στα αξιοθέατα της Περίσσας και η ερειπωμένη παλαιοχριστιανική βασιλική της Αγ. Ειρήνης, από την οποία πήρε το όνομά του ολόκληρο το νησί, από τα χρόνια που ήρθαν εδώ οι Ενετοί. Στα θεμέλια του σημερινού ναού του Τιμίου Σταυρού βρίσκονται τα απομεινάρια μιας άλλης παλαιοχριστιανικής εκκλησίας, από την οποία σώθηκε το Αγίασμα, 4 κίονες, ουσιαστικά πάνω σε βοτσαλωτό δάπεδο, και η βάση ενός ταφικού μνημείου, στις εξωτερικές πλευρές του οποίου είναι γραμμένο κτηματολόγιο του 4ου αι. π.Χ.
Στις ταβέρνες της ιστορικής αυτής πόλης καθίσαμε για φαγητό, ενώ και κάποιοι τολμηροί βούτηξαν στα δροσερά ακόμα νερά της βοτσαλωτής παραλίας. Φύγαμε, περνώντας πάλι από το Εμπορείο, για Καμάρι, όπου ξεκουραστήκαμε ως την ώρα της αναχώρησής μας για το όμορφο Μεγαλοχώρι.
Το χωριό αναπτύχθηκε, στον τύπο των υπόσκαφων οικισμών κι αυτό, κατά μήκος του “Ποταμού” και την ίδια ονομασία φέρει και η πλατεία του, κοντά στην οποία παρκάραμε και πήραμε έπειτα την ανηφοριά. Περπατήσαμε στα γραφικά και ολοκάθαρα σοκάκια του, θαυμάσαμε μικρά και ταπεινά σπιτάκια με τις λουλουδιασμένες αυλές τους, αλλά και καλοχτισμένες αρχοντικές κατοικίες και κάναβες υπόσκαφες, σημάδι ευμάρειας από την ανάπτυξη αλλοτινών καιρών, τότε που η ναυτιλία αλλά και η βιομηχανία της Θήρας σημείωνε μεγάλη ακμή. Ήταν πολύ εύφορο το έδαφος γύρω από το Μεγαλοχώρι και γι΄αυτό υπήρχαν πολλοί αμπελώνες. Οι κάναβες παρήγαν πολύ κρασί, το οποίο εξαγόταν στη Ρωσία.
Θαυμάσαμε τις όμορφες εκκλησιές με τα πραγματικά εντυπωσιακά κωδωνοστάσια , όπως αυτή των Εισοδίων της Θεοτόκου και των Αγίων Αναργύρων, μιλήσαμε και με ντόπιους και, όταν έφτασε η ώρα, δειπνήσαμε σε κάποιο από τα μαγαζάκια του κεντρικού δρόμου του χωριού. Κατά τις 11 το βράδυ επιστρέψαμε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας.
Παρασκευή, 3 Μαΐου, φύγαμε για τα Φηρά, όπου πρώτοι οι πεζοπόροι ξεναγήθηκαν στις 9 η ώρα στο Μουσείο Προϊστορικής Θήρας, ώστε να αναχωρήσουν αμέσως μετά για την Οία, κάνοντας το μονοπάτι της Καλντέρας.
Εκπληκτική διαδρομή την οποία αξίζει να κάνει κάθε πεζοπόρος που επισκέπτεται τη Σαντορίνη. Η συνολική απόσταση από τα Φηρά ως την Οία είναι 9 χλμ. και θα χρειαστούν περίπου 3 ώρες. Οι υψομετρικές διαφορές είναι πολύ μικρές. Στο μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού βαδίζεις κοντά στο χείλος της Καλντέρας.
Ξεκινήσαμε από τα Φηρά, μετά την επίσκεψη στο αρχαιολογικό μουσείο, διασχίσαμε την πλατεία και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για το τελεφερίκ. Περάσαμε μπροστά από το τελεφερίκ που σε κατεβάζει στο παλιό λιμάνι και συνεχίσαμε προς το Συνεδριακό Κέντρο “Πέτρος Νομικός”. Παρακάμψαμε το σημείο “Τρεις καμπάνες” κοντά στο Φηροστεφάνι, όπου το μονοπάτι είχε καταρρεύσει λόγω των έντονων βροχοπτώσεων του Φεβρουαρίου και φτάσαμε στον Άγιο Γεράσιμο. Παίρνοντας τον εσωτερικό δρόμο που διασχίζει τον όμορφο οικισμό συνεχίσαμε την πορεία μας προς το Ημεροβίγλι. Περνώντας έξω από τη Μονή του Αγ. Νικολάου, στο Ημεροβίγλι κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στο μοναστήρι.
Διασχίζοντας στη συνέχεια και αυτό τον οικισμό φτάσαμε στον Άγιο Γεώργιο και κάναμε μια στάση, για να θαυμάσουμε το ηφαίστειο από το προαύλιό του. Πιο κάτω στον δρόμο μας συναντήσαμε το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Κατηφόρη, επάνω από τον Σκάρο. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια αριστερά, μπορεί κάποιος να περπατήσει στη χερσόνησο με τα ελάχιστα ερείπια της μεσαιωνικής πρωτεύουσας του νησιού με μοναδική θέα. Από μονοπάτι μπορείτε να φτάσετε και στην Παναγία Θεοσκέπαστη, προς τα δυτικά του Σκάρου.
Συνεχίζοντας στο σοκάκι δίπλα από τον Άγιο Ιωάννη, πήραμε έναν χωματόδρομο, στον οποίο υπάρχουν αρκετά ξενοδοχεία με όλων των ειδών τις πισίνες. Το πρώτο μικρό τμήμα ξεκάθαρου μονοπατιού, έξω από το Ημεροβίγλι, είναι καταπληκτικό, μαγικό, καθώς χαρίζει υποβλητική θέα. Αφήσαμε αριστερά μας το κατηφορικό λιθόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί μετά από μια διαδρομή διάρκειας 5-10΄στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου και συνεχίσαμε δεξιά το μονοπάτι για τον Προφήτη Ηλία. Ανηφορίζοντας είδαμε δεξιά μας τον Άγιο Μάρκο και στη συνέχεια φτάσαμε στο ιδιωτικό εκκλησάκι του Μικρού Προφήτη Ηλία, πάνω από το Ημεροβίγλι.
Εδώ μας περίμενε μια έκπληξη, όπου μια νύφη με ένα καταπληκτικό νυφικό έβγαζε φωτογραφίες. Ο φίλος μας, ο Σταμάτης, δεν έχασε την ευκαιρία και έτρεξε δίπλα της να φωτογραφηθεί, οπότε όλοι μαζί αρχίσαμε να τραγουδάμε « να το πάρεις το κορίτσι, να το πάρεις , μην το παιδεύεις, .....».
Για πολλούς το ομορφότερο τμήμα του μονοπατιού ξεκινάει από τον Προφήτη Ηλία. Εδώ συναντάς πάρα πολλά πετρώματα με όλους τους χρωματισμούς και σχήματα, από τα οποία πολλά μοιάζουν σαν αγάλματα φτιαγμένα από την ίδια τη φύση. Θα σας καθοδηγήσουν οι πινακίδες σε όλη την υπέροχη αυτή διαδρομή προς την Οία. Στην αρχή ο δρόμος ανηφορίζει και στη συνέχεια κατηφορίζει, μέχρι να συναντήσει τον αυτοκινητόδρομο στη διασταύρωση για Πορί. Συνεχίσαμε πάνω στον ασφαλτόδρομο και ξαναμπήκαμε στο μονοπάτι 300 μ. πιο κάτω.
Από εδώ και πέρα ανηφορίσαμε στο Μαύρο Βουνό που φημίζεται για τους ιριδισμούς του την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Στην κορυφή αντικρίσαμε το εκκλησάκι του Σταυρού, όπου κάναμε και μια μικρή στάση, για να απολαύσουμε την πανοραμική εικόνα της Οίας.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς τον Προφήτη Ηλία της Οίας, περάσαμε το εργοστάσιο αφαλάτωσης που βρίσκεται κοντά στον οικισμό της Οίας και φτάσαμε στην άσφαλτο που συνδέει τη Φηρά με την Οία. Εδώ μας περίμενε το πούλμαν, για να μας επιστρέψει πίσω στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, μιας και το βραδάκι θα ξαναερχόμασταν στην Οία, για να περπατήσουμε στα όμορφα σοκάκια της και να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα.
Οι τουρίστες νωρίς το πρωί έκαναν μια επίσκεψη στη Μονή Αγ. Νικολάου, στο Ημεροβίγλι, και περπάτησαν για λίγη ώρα στα σοκάκια του μετά το προσκύνημα στη Μονή. Μια μοναχή έδωσε μερικές πληροφορίες για το μοναστήρι, μας έδειξε τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου και ,αφού βγήκαμε έξω, θαυμάσαμε την απέραντη θέα προς τον κοντινό Σκάρο, με το εντελώς ερειπωμένο πλέον Καστέλι του, μετά τον σεισμό του 1956, προς τη μακρινή Οία και το Ακρωτήρι αλλά και τα απέναντι νησιά, Ασπρονήσι και Χριστιανά ακόμα, στο βάθος. Πάμπολλες οι φωτογραφίες που τραβήξαμε τόσο από τον εξωτερικό χώρο του μοναστηριού όσο και στο Ημεροβίγλι, όπου φωτογραφίζονταν επίσης ξένοι γαμπροί και νύφες στις αυλές των εκκλησιών, αλλά και διάφορα μοντέλα ακόμα και πάνω στις στέγες μικρών ναών με σαμαρωτή στέγη... Ιδιαίτερο το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον του οικισμού, που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της Καλντέρας, και προσελκύει τουρισμό υψηλών προδιαγραφών. Την ώρα εκείνη το βρήκαμε πολύ ήσυχο και μπορέσαμε να κάνουμε κι εμείς ήρεμα τις βόλτες μας...
Στις 12 παρά κάτι ήμαστε πίσω στα Φηρά για την ξενάγηση στο Μουσείο με τις υπέροχες τοιχογραφίες , τα πάρα πολλά αγγεία που βρέθηκαν σχεδόν ακέραια τα περισσότερα κάτω από τη στάχτη του ηφαιστείου, εργαλεία, ειδώλια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, κοσμήματα και άλλα εκθέματα σημαντικά από την Εποχή του Χαλκού, κυρίως.
Αφού γευματίσαμε, όσοι θέλαμε, μέσα στα Φηρά, επιστρέψαμε για ξεκούραση στο κατάλυμά μας, ως την ώρα που θα φεύγαμε για την Οία, την Πάνω Μεριά, όπως την αποκαλούσαν, αφού βρίσκεται στη βορεινή πλευρά του νησιού.
Γύρω στις 19:30 φτάσαμε στο αριστοκρατικό και πολυσύχναστο χωριό για τις βόλτες μας και, φυσικά, για το περίφημο ηλιοβασίλεμα! Εκατοντάδες οι τουρίστες που συγκεντρώθηκαν πάνω στο Καστέλι της Οίας και στις ταράτσες των σπιτιών ή στα πεζούλια των δρόμων, τις αυλές, προκειμένου να περιμένουν τον ήλιο να βασιλέψει και να τον ... χειροκροτήσουν μάλιστα γι΄αυτό του το κατόρθωμα! Η ώρα του ηλιοβασιλέματος εδώ, όπως συμβαίνει και στα Φηρά, στο Ημεροβίγλι και στο Φηροστεφάνι, αποτελεί μυσταγωγία!
Η Οία, με Προεδρικό Διάταγμα, κηρύχθηκε παραδοσιακός οικισμός το 1993 και αποτελεί πρότυπο οικισμό με σύγχρονες υποδομές. Διαθέτει υπόγεια δίκτυα καλωδίωσης, εργοστάσιο αφαλάτωσης θαλασσινού νερού, μονάδες βιολογικού καθαρισμού.
Έχουν αναστυλωθεί πολλές εκκλησίες, μύλοι, αρχοντόσπιτα, ιδίως μετά τον σεισμό του 1956, και διακρίθηκε μάλιστα με βραβείο της Europa Nostra.
Κάποιοι από εμάς επισκέφτηκαν στο μεταξύ το Ναυτικό Μουσείο της Οίας, με πολλά εκθέματα που επιτρέπουν στον επισκέπτη να μάθει με λεπτομέρειες τη ναυτική ιστορία του νησιού. Από τα μέσα του 18ου αι. και μετά η Σαντορίνη έγινε, μαζί με Σπέτσες, Ύδρα, Μύκονο, Ψαρά και Χίο, φυτώριο “αειναυτών”, μέσα από το οποίο προήλθαν οι καραβοκύρηδες των χρόνων της Επανάστασης. Το 1842 η Θήρα διέθετε περί τα 150 πλοία, από τα καλύτερα, και χάρη στην ανεπτυγμένη ναυτιλία και το εμπόριο είχαν δουλειά τουλάχιστον 1.500 κάτοικοι του νησιού. Είναι χαρακτηριστικό των χρόνων της ανάπτυξης ότι η Μονή του Προφήτη Ηλία διέθετε δικό της πλοίο!
Πολλά τα καπετανόσπιτα στην Οία, με τα ιδιόρρυθμα νεοκλασικά στοιχεία, περισσότερα απ΄ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο χωριό, διώροφα, τριώροφα, με κατώγια, αποθήκες κι άλλους χώρους, πράγματα που μαρτυρούν τον μεγάλο πλούτο από τον 17ο ακόμα αιώνα ως και τον 20ό .
Το βασικό γραφικό λιμανάκι της Οίας, το Αμμούδι, με τις όμορφα αναστυλωμένες, μετά τον σεισμό του 1956 αποθήκες για τα εμπορεύματα, όπως και το δεύτερο, της Αρμένης, με το μικρό νησάκι με το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου, φαίνονταν από ψηλά, όμορφα φωταγωγημένα και τα δυο. Στο πρώτο βρέθηκαν μερικοί δικοί μας για μπάνιο το μεσημέρι.
Αφού τσιμπήσαμε κάτι για βραδινό, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες μας και, εφ΄όσον περίσσευε χρόνος, μείναμε για λίγο δίπλα στην πισίνα στον χώρο του μπαρ ή κάναμε βολτίτσα στο Καμάρι.
Πρωί Σαββάτου, 4 Μαΐου, ημέρα αναχώρησης και οι βαλίτσες στις μπαγκαζιέρες έτοιμες κι αυτές! Φύγαμε όλοι μαζί για Ακρωτήρι, όπου θα ξεναγούμαστε σε δύο ομάδες μέσα στον προϊστορικό οικισμό, που στα 1.600 περίπου π.Χ. καλύφθηκε από τη λάβα κι έτσι διασώθηκαν τα ερείπιά του, με πάρα πολλά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, έπιπλα, αγγεία, κοσμήματα, εργαλεία κ.ά.
Ξεκινήσαμε από τη μακέτα του αρχαιολογικού χώρου και προχωρήσαμε ακολουθώντας την υποδεδειγμένη διαδρομή πάνω στις ξύλινες εξέδρες, ενώ παράλληλα θαυμάζαμε και τη νέα ενισχυμένη και βιοκλιματική στέγη του. Στο τέλος παρακολουθήσαμε και το σχετικό με την αποκατάσταση των οικιών βίντεο στις 2 οθόνες και, αφού επισκεφτήκαμε και τα πωλητήρια, βγήκαμε από τον χώρο.
Μια μικρή ομάδα πήρε τον δρόμο για την περίφημη Κόκκινη παραλία, ενώ οι υπόλοιποι έφυγαν για τον Φάρο στο δυτικότερο άκρο του νησιού, στη νότια πλευρά της Καλντέρας. Κτισμένος από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων, από το 1892, στέκει εκεί περήφανος, ανακαινισμένος πλέον και χωρίς ... τον φύλακά του, αφού λειτουργεί αυτόματα.
Του κάναμε λίγο παρέα, τον πλησιάσαμε, όσο μπορούσαμε, τον φωτογραφίσαμε και φύγαμε για τον οικισμό του Ακρωτηρίου, για μια γρήγορη φωτογράφιση του Καστελιού του με τον Γουλά στο κέντρο του Κάστρου, και του μικρού οικισμού γύρω του. Κάποτε οι κάτοικοι, στην πιο αδύναμη οικονομικά περιοχή του νησιού καλλιεργούσαν το βαμβάκι, ενώ ο οικισμός υστερούσε σε αμπελοκαλλιέργεια, συγκριτικά με άλλες περιοχές. Και σ΄αυτό το Καστέλι, το χτισμένο από τον πρώτο αιώνα της Ενετοκρατίας, όπως και στα υπόλοιπα του νησιού, υπάρχει η εκκλησία της Αγ. Θεοδοσίας, προστάτιδας των Καστελιών.
Φωτογραφίσαμε το Καστέλι στην κορυφή του οικισμού, τον Γουλά, κάποια άλλα επίσης παλιά και νέα σπίτια, καθώς και κάποια χαμηλά και ταπεινά αμπελάκια και αναχωρήσαμε για το Οινοποιείο Μπουτάρη, στην περιοχή του Μεγαλοχωρίου.
Εκεί ξεναγηθήκαμε πρώτο στον εξωτερικό του χώρο, έπειτα μπήκαμε μέσα, δοκιμάσαμε λευκό και κόκκινο κρασί, επισκεφθήκαμε και το κελάρι και φύγαμε αρκετά βαρύτεροι οι περισσότεροι, αφού κάναμε τις αγορές μας στο κατάστημα...
Κατεβήκαμε στον Αθηνιό, για να αναμένουμε το πλοίο μας, που θα έφευγε στις 15:30, και όσοι ήθελαν τσίμπησαν κάτι πρόχειρο πριν την αναχώρηση.
Όταν έφτασε η ώρα, μπήκαμε, πήραμε τις θέσεις μας και μετά από ένα πολύ ήρεμο 8ωρο ταξίδι, φτάσαμε αργά το βράδυ στο λιμάνι του Πειραιά, έχοντας ζήσει μοναδικές εμπειρίες σε ένα μαγευτικό νησί, σε ιδανική εποχή, όχι μόνο γιατί είχαμε αποφύγει τη γνωστή πολυκοσμία του, αλλά κυρίως γιατί το γνωρίσαμε στην καλύτερή του ώρα της άνοιξης και γιατί είχαμε όλες τις μέρες σύμμαχο έναν εξαιρετικό καιρό!
