- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 01 Ιουλίου 2019 01 Ιουλίου 2019
Για 6η φορά πραγματοποιήσαμε την ανοιξιάτικη παιδική εκδρομή του « Φυσιολάτρη » στο αισθητικό πάρκο της Παύλιανης, μια και τόσο άρεσε σε μικρούς και μεγάλους φίλους μας τις προηγούμενες φορές.
Ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν από τη Νίκαια και, αφού παραλάβαμε και αρκετούς φίλους από το μετρό του Αιγάλεω, πήραμε την Εθνική Αθηνών – Λαμίας. Κάναμε μια στάση στα Καμένα Βούρλα δίπλα στη θάλασσα για καφέ και καμιά τυρόπιτα και ύστερα αναχωρήσαμε για Παύλιανη. Η Άνω και Κάτω Παύλιανη είναι χτισμένες σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρων στις κατάφυτες από έλατα και βελανιδιές βουνοπλαγιές της Οίτης. Βρίσκεται κοντά σε ψηλά βουνά και αφετηρία για ορειβασίες σε Παρνασσό, Οίτη, Βαρδούσια και Γκιώνα, σε τοπία άγριας βουνίσιας ομορφιάς, προσκαλώντας τον επισκέπτη για ξεκούραστους περιπάτους στη φύση.
Περάσαμε την Κάτω Παύλιανη και φτάσαμε στο σημείο από όπου θα ξεκινούσαν οι δυο διαδρομές μας. Οι πεζοπόροι θα ανέβαιναν στον θρόνο του Δία και από εκεί θα κατέβαιναν στον υγρότοπο Τζιρού και κάνοντας μια κυκλική πορεία θα έφταναν στο παρκάκι, όπου θα γινόταν το πικ-νικ. Οι υπόλοιποι μαζί με τα παιδιά θα περπατούσαν μια υπέροχη διαδρομή μιάμισης ώρας μέσα στο διασκεδαστικό αυτό παρκάκι της Παύλιανης. Τα πούλμαν με τα φαγητά μας για το πικ-νικ και τους λιγοστούς τουρίστες έφυγαν και μας περίμεναν στην έξοδο του πάρκου κοντά στο σημείο όπου θα κατασκηνώναμε και θα έπαιζαν τα παιδιά. Και οι τουρίστες περπάτησαν τη μικρή αυτή απόσταση 20 λεπτών από το σημείο εισόδου στο αισθητικό δάσος ως το σημείο του πικ-νικ.
Στο ξεκίνημα της πεζοπορίας φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί, εξοπλιστήκαμε με καπελάκια και ... αντηλιακές κρέμες και πήραμε τον δρόμο , μιάμιση ώρα περίπου, που οδηγούσε στη ρεματιά, ακολουθώντας τις ταμπελίτσες.
Λίγο πιο κάτω οι πεζοπόροι της μεγάλης διαδρομής πήραν το μονοπάτι δεξιά στο μεσόραχο που ανεβαίνει στον Θρόνο του Δία. Στη διαδρομή κάθε τόσο έβρισκαν και κάποια κατασκευή, μια υπερυψωμένη πολυθρόνα , ποιήματα καρφωμένα στους κορμούς δέντρων κ.λ.π., μέχρι που έφτασαν στο ψηλότερο σημείο, όπου υπήρχε ο Θρόνος του Δία. Μια μεταλλική κατασκευή με φαντασία που δεν έχασαν την ευκαιρία να την απολαύσουν, θαυμάζοντας την υπέροχη θέα ψηλά προς την Πυρά του Ηρακλέους στην Οίτη.
Ύστερα άρχισαν να κατηφορίζουν προς την Παύλιανη, παίρνοντας τον χωματόδρομο για την Αγία Παρασκευή, όπου έγινε μια μικρή στάση. Έπειτα συνέχισαν μέχρι τον υγρότοπο Τζιρού.
Είναι μια όμορφη διαδρομή, παράλληλα στο ποτάμι, κάτω από πυκνή βλάστηση. Σε κάποιο σημείο συνάντησαν και άγρια σπαράγγια και άρχισαν να μαζεύουν και να τρώνε τα νόστιμα αυτά βλασταράκια. Σε μισή ώρα περίπου φτάσανε στον υγρότοπο Τζιρού, όπου μια ταμπέλα έδειχνε τον δρόμο προς τους Καταρράκτες, κοντά στους οποίους είχε φτιαχτεί μια υπέροχη εξέδρα, όπου και κάνανε την πρώτη στάση. Μπροστά τους μια μικρή λίμνη με τα βατραχάκια να σε ξεκουφαίνουν με το μεσημεριανό τραγούδι τους.
Αφού ξεκουράστηκαν λίγο, συνέχισαν το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, περνώντας από ξύλινα γεφυράκια και διάφορες άλλες πρωτότυπες κατασκευές, κρεβάτια , ζυγαριές κλπ. Μια κούνια από λάστιχα αυτοκινήτου τους τράβηξε την προσοχή και κουνήθηκαν σ΄αυτήν από τη μια όχθη του ποταμού στην άλλη.
Στη διαδρομή τους συνάντησαν και τον ερειπωμένο μύλο του Θεοχάρη, που για δυο αιώνες και μέχρι το 1969 άλεθε σιτάρι με τη βοήθεια της ορμής του ποταμού. Σε όλη τη διαδρομή ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά και τα κελαηδίσματα των πουλιών τους συντρόφευαν στο “ταξίδι” τους. Το ποταμάκι αυτή τη φορά είχε περισσότερο νερό από τα χιόνια που έλιωναν στις κορυφές της Οίτης.
Η Οίτη είναι ένα βουνό με πλούσια βλάστηση, πολλά νερά και ποτάμια. Στη δυτική πλευρά της, ο ποταμός Ίναχος , στ' ανατολικά ο ποταμοί Γοργοπόταμος και Ασωπός που καταλήγουν στον Σπερχειό. Στα νότια, η Οίτη βοηθάει με τα διάφορα ρέματα στον σχηματισμό του Μόρνου και της ομώνυμης λίμνης. Είναι ένα βουνό πλούσιο σε νερά, που ακόμα και σήμερα ξεδιψάει όλη την Αθήνα με το νερό που έρχεται από τη λίμνη του Μόρνου. Πέρα από τα ποτάμια, σε όλο το βουνό υπάρχουν πολλές πηγές κι έτσι ο πεζοπόρος απολαμβάνει δροσερό νερό.
Μετά από ένα τρίωρο περίπου έφτασαν στην άσφαλτο, στην είσοδο του πάρκου της Παύλιανης, και περνώντας τη μουσική γέφυρα, το νεροπρίονο και τον μύλο ήρθαν και αυτοί στον χώρο αναψυχής, και σύντομα στρώθηκαν στο ... τραπέζι. Σιγά σιγά έφυγε και η κούραση μέσα στο όμορφο αυτό περιβάλλον και στη συνέχεια συμμετείχαν και αυτοί στα διάφορα παιχνίδια μαζί με τα παιδιά.
Ήδη τα παιδιά, αφού έκαναν την ευχάριστη μικρή διαδρομή, τώρα διασκέδαζαν με παιχνίδια. Σε όλη την πεζοπορική διαδρομή τους οι “εκπλήξεις” εμφανίζονταν σιγά – σιγά, καθώς προχωρούσαμε, πότε μια κούνια πότε ένα αλλόκοτο παγκάκι, μια ξύλινη δοκός _ γέφυρα με σκοινιά, μια αιώρα, παραλία με ξαπλώστρες , καρέκλες σε σχήμα καρδιάς και πολλές άλλες κατασκευές – παιχνίδια, όπου στο καθένα υπήρχε μια αστεία επιγραφή. Περνούσαμε λοξά γεφυράκια ακούγοντας το μουρμουρητό του ποταμού, του φθιωτικού Ασωπού, συνεχώς δίπλα μας, ο οποίος κατά διαστήματα κρυβόταν κάτω από μεγάλες πράσινες φυλλάδες, σαν νούφαρα, που έμοιαζαν σαν κολοκυθιές με τεράστια φύλλα.
Μια πρώτη μεγάλη σχετικά στάση έγινε στο τραμπολίνο, όπου μπήκαν μικρά και μεγαλύτερα παιδιά και δεν ήθελαν μάλιστα να σταματήσουν να χοροπηδούν σ΄αυτό. Συνεχίσαμε όμως την πορεία μας, γιατί μας περίμεναν και άλλα παιχνίδια.
Μια δεύτερη στάση κάναμε στα δεντρόσπιτα, τα οποία αυξήθηκαν, αφού προστέθηκε και ένα τρίτο στην απέναντι όχθη, κοντά στο οποίο υπάρχει “σαλονάκι” με καρεκλίτσες… Δίπλα στη γεφυρούλα και ένα τρενάκι με βαγονάκια από κορμούς δέντρων, που περνά πάνω από το ποταμάκι... Έξυπνες ιδέες εμπνευσμένων μαστόρων της Παύλιανης, που με μεράκι έφτιαξαν σε όλη τη διαδρομή! 
Όμως συνεχώς μας περίμεναν νέες εκπλήξεις από πλευράς παιχνιδιών, όπως το ζωντανό ποδοσφαιράκι, οι ξαπλώστρες, η σκαλίτσα, η μικρή εξέδρα στην “παραλία” που έχει δημιουργηθεί και περιλαμβάνει μέχρι και ...τζακούζι, τα οποία μας υποχρέωναν να σταματούμε, για ένα γρήγορο ξαπλωματάκι στις ξαπλώστρες με τις αρκούδες ή ένα ποδηλατάκι, μια κούνια, λίγη δροσιά ... μέχρι που καταλήξαμε σε λίγη ώρα στο πλάτωμα, όπου θα κάναμε το πικ – νικ μας.
Στο πλάτωμα όμως υπήρχε το μεγάλο δέλεαρ για τα μικρά αλλά και για τους μεγάλους, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, το τελεφερίκ με την καρέκλα. Και πάλι φέτος βοήθησαν οι επικεφαλής του «Φυσιολάτρη» και κάποιοι γονείς, ώστε να ικανοποιηθούν οι «ουρές» που σχηματίζονταν στην εξέδρα. Βέβαια, την προσοχή των παιδιών τράβηξε και η μικρή σχεδία στο ποτάμι, όπως και κάποια άλλα παιχνίδια.
Σύντομα τα παιδιά, αφού έφαγαν πρώτα, έπαιξαν φρίσμπι και βόλεϊ δίπλα στο ποτάμι, μέσα στο οποίο πολλές φορές έπεφτε η μπάλα τους, με αποτέλεσμα να προστίθεται νέο «παιχνίδι » στην προσπάθεια να τη μαζέψουν. Εδώ η συμβολή όσων μικρών κυκλοφορούσαν με μαγιό ήταν μεγάλη.
Στο μεταξύ οι μεγάλοι είχαν απλωθεί στα σκιερά μέρη του πλατώματος και η εικόνα με τις παρέες που είχαν στρώσει στην πρασινάδα χαλάκια, ψάθες με όλα τα καλούδια πάνω τους, ζωντάνεψε ακόμα περισσότερο. Τα κεράσματα έδιναν και έπαιρναν και οι μυρωδιές από όλα τα μεζεδάκια που είχαν βγει ακόμα κι από φορητά ψυγεία σου έσπαγαν τη μύτη. Το θέαμα εντυπωσιακό! 
Κατά τις 5 το απόγευμα αφήσαμε τον όμορφο αυτό χώρο και πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στην έξοδο από το Πάρκο, στον δρόμο προς την Άνω Παύλιανη, όπου μας περίμεναν τα πούλμαν. Λίγο πριν βγούμε, είδαμε και τα μικρά μουσεία Υδροκίνησης που έχουν στηθεί εκεί. Τα μαντάνια, οι ντριστέλες και οι νερόμυλοι δεν ήταν αυτή τη φορά σε λειτουργία, ώστε να μπορέσουμε να δούμε πώς λειτουργούσαν έναν καιρό με τη βοήθεια και την ορμή του νερού. Για λόγους ασφάλειας βέβαια το νεροπρίονο δεν λειτουργούσε. Μια ιδέα όμως καταφέραμε να πάρουμε.
Περάσαμε τη νέα μουσική γέφυρα, που μιμείται πλήκτρα πιάνου, με την έξυπνη επιγραφή “Η μουσική γεφυρώνει” και ανηφορίσαμε ως την άσφαλτο.
Λίγο πριν την αναχώρηση, δίπλα στα πούλμαν, μοιράσαμε από ένα δωράκι σε κάθε παιδί, και αναχωρήσαμε για τη βάση μας.
Στην επιστροφή μας κάναμε μια στάση στον Άγιο Κωνσταντίνο και κατά τις 9 περίπου το βράδυ βρισκόμασταν στη Νίκαια, ευχαριστημένοι για άλλη μια φορά από το αισθητικό δάσος της Παύλιανης και τις φυσικές ομορφιές του αλλά και τις χαριτωμένες και έξυπνες ... ανθρώπινες παρεμβάσεις των κατοίκων του χωριού.
