- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 27 Δεκεμβρίου 2019 27 Δεκεμβρίου 2019
Με ένα 60άρι πούλμαν ξεκινήσαμε από Νίκαια και μετρό Αιγάλεω για Κόρινθο, Ψαθόπυργο, όπου κάναμε μια μισάωρη στάση για τουαλέτα, καφεδάκι, ένα σνακ.
Συνεχίσαμε, περνώντας τη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και τα Μικρά Δαρδανέλλια, ως τη Ναύπακτο, την οποία μόνο από μακριά και πολύ αχνά είδαμε, γιατί περάσαμε από τον περιφερειακό.
Όντας ήδη μέσα στον νομό Φωκίδας και έχοντας στα δεξιά μας αρκετές από τις γνωστές παραλίες του Βόρειου Κορινθιακού, όπως η Χιλιαδού, το Μοναστηράκι, ο Μαραθιάς κ.ά. , φτάσαμε στη Σεργούλα.
Χτισμένη στην πλαγιά του Τρίκορφου και στη δεξιά όχθη του Σεργουλοπόταμου, η Σεργούλα είναι ένα χωριό που ιδρύθηκε το 1800 και το οποίο διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο κατά τους αγώνες του 1821. Είναι τουριστικό θέρετρο της περιοχής, διαθέτει καθαρή παραλία και παλιότερα λεγόταν “Μύλοι”, λόγω των πολλών νερόμυλων που λειτουργούσαν εκεί.
Το Φαράγγι της Σεργούλας κατά μήκος του χειμάρρου Πολυσταύρι αποτελεί σημαντικό φυσικό μνημείο, κατά τη διαδρομή του οποίου οι περιηγητές μπορούν να ζήσουν μέσα σε παρθένα φύση και να παρατηρήσουν κάποια τεχνικά έργα, όπως ”ο υδρόμυλος του Βενέτη”,από τον 18ο αι. και ο υπερυψωμένος τοξωτός υδραύλακας, που χρησιμοποιήθηκε τόσο για τις ανάγκες του νερόμυλου όσο και για την άρδευση των κτημάτων, έργο μοναδικό στο είδος του και διατηρητέο πλέον.
Εκεί, σε ένα δροσερό σημείο, κάτω από την γέφυρα, το πούλμαν άφησε 40 και πλέον ορειβάτες και πεζοπόρους, για τη διάσχιση του Σεργουλοπόταμου.
Πήρανε το χωματόδρομο και έφτασαν στο ποτάμι, όπου όλοι μαζί μπήκαν μέσα στο νερό. Οι πεζοπόροι θα έκαναν μια τρίωρη διαδρομή στο εύκολο κομματι του φαραγγιού μέχρι τον τριπλό καταρράκτη ενώ οι ορειβάτες θα έφταναν ψιλότερα μέχρι το μεγάλο καταρράκτη.
Προηγήθηκαν οι ορειβάτες με οδηγό τον Ηλία και ακολούθησαν οι πεζοπόροι με τον Αντώνη. 
Όμορφη διαδρομή η περισσότερη σε σκιά κάτω από τα πλατάνια με τους κισσούς με τους βράχους αριστερά και δεξιά φαγωμένους από τη ροή του ποταμού στη διάρκεια των αιώνων.
Σε πολλά σημεία οι βράχοι σχημάτιζαν σταλακτίτες που περνώντας από κάτω σε δρόσιζαν , όπως στο Πάντα Βρέχει.
Λίγα δύσκολα σημεία που με ένα χέρι βοήθειας τα ξεπέρασαν όλοι και έφτασαν μέχρι τον μικρό τριπλό καταρράκτη.
Μικρές βάθρες με καθαρό νερό όπου κάποιο δεν έχαναν την ευκαρία και βουτούσαν για να δροσιστούν.
Οι ορειβάτες συνέχισαν πιο πάνω φτάνοντας μέχρι τον μεγάλο καταρράκτη χρησιμοποιώντας και τα σχοινιά για να περάσουν με ασφάλεια κάποια δύσκολα σημεία που χρειαζόταν και αναρρίχηση. 
Φτάνοντας στο μεγάλο καταρράκτη όπου το νερό πέφτει από αρκετά ψηλά και σχηματίζει μια μεγάλη βάθρα, αφού κολυμπ’ησαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Φτάνοντας στο πούλμαν που μας περίμενε στην αρχή του φαραγγιού ετοιμαστήκανε για ένα διαφορετικό τώρα μπάνιο, θαλασσινό, στην παραλία της Σεργούλας.
Το απογευματάκι πήρανε το δρόμο της επιστροφής περνώντας από τη Σπηλιά για να πάρουν και τους τουρίστες που διημέρευσαν στα Τριζόνια.
Εδώ στα Χάνια (Σπηλιά), οι 16 τουρίστες επιβιβάστηκαν το πρωί στο πλοιάριο, για να περάσουν σε 5΄απέναντι στο μικρό και κεντρικό νησάκι των Τριζονίων.
Τα Τριζόνια είναι το μεγαλύτερο στο σύμπλεγμα των νησιών του Κορινθιακού, μαζί με τα ερημονήσια Αϊ-Γιάννης, Πλανέμι και Πρασούδι. Ονομάστηκε έτσι μάλλον από τα πολλά τριζόνια και το μελωδικό τραγούδι τους τις καλοκαιρινές νύχτες.
Είναι το μοναδικό κατοικήσιμο νησί του Κορινθιακού κόλπου, απέναντι από το Αίγιο, με πληθυσμό μόλις 60-70 μόνιμους κατοίκους, αλλά με πολύ τουρισμό. Η έκτασή τους δεν ξεπερνά τα 2,5 τ. χλμ. με μέγιστο μήκος μόλις 3 χλμ. Είναι άγνωστο σε πολλούς αυτό το καταπράσινο νησί με το πανέμορφο λιμάνι και το αγκυροβόλι για πολυτελή σκάφη και ιστιοπλοϊκά. Διαθέτει πολλές ταβέρνες, καφετέριες και καταλύματα και , κυρίως, καθαρό αέρα, μια και κυκλοφορούν μόνο λιγοστά αυτοκίνητα. Είναι το μεγαλύτερο παρθένο νησί του Κορινθιακού. 
Οι τουρίστες πέρασαν την ώρα τους στο νησί ως τις 15:30 κολυμπώντας στη μικροσκοπική αμμουδιά μπροστά στο λιμανάκι, τρώγοντας σε κάποια ταβέρνα, πίνοντας το καφεδάκι τους, δοκιμάζοντας κάποιο τοπικό γλυκό. Για μια μικρή ομάδα έγινε πεζοπορία μιάμισης περίπου ώρας σε μονοπάτι που οδηγούσε στο εσωτερικό του νησιού με τις αιωνόβιες ελιές, τα σχίνα, τα πεύκα και τα αμπέλια, μέχρι τη μαρίνα, ανάμεσα από τα περίπου 50 σπίτια του οικισμού ως τα βράχια στο ανατολικότερο μέρος. Εκεί κολύμπησαν, παρέα με τους …αχινούς, ιδίως όσοι δεν προτίμησαν τη μικρή παραλιούλα δίπλα. 
Έχοντας περάσει όλη η ομάδα των Τριζονίων απέναντι στη Σπηλιά, αναμέναμε τους ορειβάτες και πεζοπόρους να εμφανιστούν και όλοι μαζί να πάρουμε τον δρόμο για Γαλαξείδι, την γραφικότατη και ένδοξη άλλοτε ναυτοπολιτεία με τον αέρα νησιού. Η συμμετοχή της σημαντική στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας και η ακμή του τόπου αυτού τον 18ο και 19ο αι. , στα χρόνια της ιστιοφόρου ναυσιπλοΐας, μεγάλη. Το μαρτυρούν τα καπετανόσπιτα, νεοκλασικά σπίτια με ακρόπρωρα, αλλά και η αρχοντιά που αποπνέει όλη η πολιτεία…
Φτάνοντας εκεί είχαμε ¾ περίπου για περιήγηση στα καντούνια, ανηφορικά και κατηφορικά ως το πρώτο φυσικό λιμάνι ( τη συνοικία της Αγοράς ), με το Πάρκο και τον Τάφο του Λοκρού ή πέρα ως τον Χηρόλακα, στον δεύτερο μικρό κολπίσκο. Εκεί βλέπει κανείς τμήματα τειχών της αρχαίας πόλης Οιάνθης καθώς και μια πλατεία στην οποία δεσπόζει η προτομή ενός σπουδαίου γιατρού, του Ευθύμη Βλάμη, με ρομαντική θέα προς το πέλαγος. Τα καπετανόσπιτα μας έκαναν εντύπωση, είτε αυτά που βρίσκονταν πάνω σχεδόν στο νερό, ώστε να επιδεικνύονται, αλλά και όσα κοσμούν το εσωτερικό της πόλης, ένα από τα οποία, μάλιστα, του Αγγελή, στεγάζει και το Λαογραφικό Μουσείο. Συνήθως αυτά τα αρχοντόσπιτα έχουν ταβάνια υπέροχα ζωγραφισμένα, φιλοτεχνημένα ίσως από Ιταλούς ζωγράφους. Την πόλη κοσμεί κι ένα δεύτερο Μουσείο, το Ναυτικό και Εθνολογικό, το οποίο στεγάζεται σε κτήριο που παλιότερα φιλοξενούσε το Δημαρχείο. Εδώ βρίσκονται χάρτες, ακρόπρωρα, πίνακες με ιστιοφόρα του 19ου αι., μοντέλα καραβιών, φιλοτελική συλλογή, το Χρονικό του Γαλαξειδίου κ.ά.
Στην κορυφή του χαμηλού λόφου βρίσκονται οι δυο εκκλησίες, του Αγ. Νικολάου, με το υπέροχο ξυλόγλυπτο μπαρόκ τέμπλο και η αρκετά παλαιότερη Αγ. Παρασκευή, με τον ζωδιακό κύκλο-ηλιοτρόπιο, που είναι σκαλισμένο στο δάπεδο. Στην Πέρα Πάντα το σύμπλεγμα της Γαλαξειδιώτισσας μάνας με το παιδί της, που θα μένουν αιώνες εκεί, να θυμίζουν την αναμονή της γυναίκας του καπετάνιου ή τον αποχαιρετισμό …
Ανηφορίζοντας προς το πούλμαν εντοπίσαμε και το περίφημο Παρθεναγωγείο, νεοκλασικό διατηρητέο κτίσμα του 1880, το οποίο λειτουργούσε ως Σχολείο Θηλέων μέχρι το 1929 και αργότερα ως θέατρο.
Δεν ξεχάσαμε, όπως οι οδηγοί συστήνουν, να περάσουμε και από παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο και να κάνουμε … το απαραίτητο προσκύνημα, αγοράζοντας το περίφημο γαλαξιδιώτικο ραβανί με ρύζι, γλυκά του κουταλιού, αμυγδαλωτά και κανένα παγωτάκι…
Ανηφορίσαμε τον δρόμο προς Ιτέα, της οποίας το άρτιο ρυμοτομικό σχέδιο, κατά το Ιπποδάμειο σύστημα, θαυμάσαμε από ψηλά, καθώς και το λιμάνι και τη μαρίνα αυτής της πόλης, που κάποτε αποτελούσε σημαντικό εμπορικό-διαμετακομιστικό κέντρο. Και αυτή η πόλη έπαιξε με τον στόλο της σημαντικό ρόλο στον Απελευθερωτικό Αγώνα.
Περάσαμε έξω από το Δίστομο, είδαμε μέρος των τειχών της Αρχαίας Αμβρόσσου, αφήσαμε πίσω μας και την Αλίαρτο και , μετά από 20λεπτη στάση στο Σχηματάρι, φτάσαμε στο μετρό του Αιγάλεω πρώτα και στη Νίκαια έπειτα, γύρω στις 9 το βράδυ, υποσχόμενοι να επιστρέψουμε σε αυτά τα μέρη για νέες πεζοπορικές διαδρομές τόσο στη στεριά όσο και στο γραφικό νησάκι των Τριζονίων.
