- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 02 Νοεμβρίου 2019 02 Νοεμβρίου 2019
Η προκήρυξη Εθνικών Εκλογών της 7ης Ιουλίου, μέσα στο καλοκαίρι, μας ανάγκασε να αλλάξουμε το πρόγραμμα των διακοπών μας στη Λήμνο. Έτσι φύγαμε στις 28 Ιουνίου αντί στις 2 Ιουλίου που είχαμε σχεδιάσει, για να επιστρέψουμε νωρίτερα να ψηφίσουμε.
Ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν το πρωί της Παρασκευής από Νίκαια για να πάρουμε το πλοίο Blue Star ΠΗΓΑΣΟΣ, από την Καβάλα για τη Μύρινα (Λήμνος). Κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις δεν καταλάβαμε με τον καινούργιο δρόμο στα Τέμπη πώς βρεθήκαμε το μεσημέρι στην Καβάλα... Στις 16.00 μ.μ. επιβιβαστήκαμε στο πλοίο και στις 20.00 ήμασταν στη Μύρινα. Κατευθείαν πήγαμε στα ξενοδοχεία μας, στο PORTO PLAZA ( στον Άγ. Ιωάννη-Κάσπακα) και στο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ (Μύρινα) για δείπνο και ξεκούραση.
Τη δεύτερη μέρα, Σάββατο, κάναμε ξενάγηση στην πρωτεύουσα Μύρινα.
Ξεκινήσαμε από το Αρχαιολογικό Μουσείο, τη Μητρόπολη Αγ.Τριάδα, κάναμε το μπάνιο μας στο Ρωμαίικο Γιαλό και ύστερα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. 
Η πρώτη γνωριμία με τη Μύρινα, τα γραφικά δρομάκια, την αγορά, το λιμάνι της και τον Ρωμαίικο Γιαλό με τα πλούσια αρχοντικά του, μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.
Το απόγευμα του Σαββάτου το περάσαμε με μπάνιο και αργότερα βόλτες στη Μύρινα και στον Κάσπακα αντίστοιχα, ενώ μα μικρή ομάδα περπάτησε μέχρι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στον Κάσπακα.
Την 3η μέρα, Κυριακή, κάναμε πεζοπορία μέχρι την Παναγιά την Κακαβιώτισσα. Μαγευτικό το τοπίο, όπου βρίσκεται το εκκλησάκι, από τα λίγα εκκλησάκια χωρίς σκεπή, μέσα σε μια μεγάλη εσοχή των βράχων. Πανοραμική η θέα από εκεί ψηλά στη γύρω περιοχή, μέχρι τις παραλίες στο Πλατύ και της Νεβγάτης στον Κοντιά. 
Ανηφορικό μονοπάτι με σκαλιά και δύσκολη η πρόσβαση στην Κακαβιώτισσα, αλλά πάρα πολλοί προσπάθησαν και κατάφεραν τελικά, παρά τις δυσκολίες, να φτάσουν στο εκκλησάκι. Από τα πιο απόκρημνα και τα πιο εντυπωσιακά βουνά αυτά της περιοχής της Παναγιάς, μια και η Λήμνος δεν διαθέτει ψηλά βουνά ( το ψηλότερο λίγο πάνω από τα 400 μ.). Οι περισσότεροι πεζοπόροι επέστρεψαν στο πούλμαν και μόνο λιγοστοί συνέχισαν για το Φράγμα του Κοντιά και την υπέροχη παραλία της Νεβγάτης. 
Οι περιηγητές με το δεύτερο πούλμαν επισκέφτηκαν το παραδοσιακό χωριό του Κοντιά. Στον Κοντιά, το χωριό με τους ανεμόμυλους, κάνανε βόλτες στα λιθόστρωτα δρομάκια του και είδαν την Πινακοθήκη Βαλκανικής Τέχνης με ζωγραφικά και γλυπτά έργα ντόπιων και ξένων καλλιτεχνών. Το γραφικότερο και ίσως ομορφότερο χωριό της Λήμνου με παλιές γειτονιές, αρκετή δροσιά κάτω από τα θεόρατα πλατάνια, όπου και κάθισαν οι περισσότεροι, για να απολαύσουν το καφεδάκι ή το τσιπουράκι τους με νόστιμους μεζέδες.
Το μεσημεράκι και τα δυο πούλμαν έφτασαν στην ομορφότερη παραλία της Λήμνου, της Νεβγάτης, όπου κάναμε το μπάνιο μας και γευματίσαμε στα ταβερνάκια της παραλίας.
Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στα ξενοδοχεία μας και όσοι ήθελαν έκαναν και δεύτερο μπάνιο στις παραλίες κοντά στο ξενοδοχείο το απόγευμα.
Δευτέρα 1/7, ξεκινήσαμε για την Ανατολική Λήμνο, για να επισκεφτούμε την περιοχή του Μούδρου. Πρώτος μας σταθμός το χωριό Ρωμανού. Το γάργαρο νερό που αναβλύζει από τον βράχο και παλιά, πανέμορφα αρχοντικά καλωσορίζουν τους επισκέπτες στο χωριό Ρωμανού της Λήμνου, που θεωρείται ένα από τα πιο αξιόλογα χωριά του νησιού.
Τα πετρόχτιστα σπίτια είναι βέβαια το εντυπωσιακότερο στοιχείο στου Ρωμανού. Παλιά αρχοντικά, κατασκευασμένα με προσοχή στη λεπτομέρεια της τοπικής αρχιτεκτονικής της Λήμνου, εμπνέουν στον επισκέπτη θαυμασμό για τις δημιουργίες του παρελθόντος. Τα στενόμακρα παράθυρα και οι ξύλινες πόρτες, οι περιποιημένες μάντρες και τα χρώματα στη διακόσμηση είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά τους. Θα ακούσετε ίσως τους ντόπιους να αναφέρονται στα αρχοντικά αυτά ως «αιγυπτιώτικα», καθώς χτίστηκαν κατά κύριο λόγο από τους εύπορους Λημνιούς μετανάστες στην Αίγυπτο τον 19ο αιώνα.
Επισκεφτήκαμε την Παπαϊωάννειο Σχολή (1906) και το, μεταγενέστερο, πέτρινο σχολείο με τον περιποιημένο κήπο (1936), την πανέμορφη πλατεία στο κέντρο, το σκαλιστό πέτρινο ηρώο και τις δυο εντυπωσιακές εκκλησίες του Ρωμανού. Ύστερα πήγαμε στα λαξευμένα στο έδαφος πιθάρια στο Ρωμανού, χτισμένα πραγματικά μέσα στο έδαφος, που είναι επίσης μοναδικά. Χρησίμευαν για την αποθήκευση και την ωρίμανση κρασιού, λαδιού και σιτηρών και διατηρούνται σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση. Οι παραδοσιακοί ανεμόμυλοι στα υψώματα γύρω από του Ρωμανού ολοκληρώνουν το γραφικό τοπίο… Καφεδάκι στα δυο παραδοσιακά καφενεία και δρόμο για τον Μούδρο.
Χτισμένος στην ανατολική ακτή του κόλπου, ο Μούδρος θεωρείται από τα μεγαλύτερα και ασφαλέστερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου. Δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκε ως βάση του ελληνικού στόλου κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον ναύαρχο Κουντουριώτη, ενώ αργότερα εγκαταστάθηκε εκεί και ο Συμμαχικός Στρατός και Στόλος κατά την επιχείρηση της Καλλίπολης, το 1915. Λέγεται ότι τότε στο Μούδρο αγκυροβόλησαν 500 πολεμικά πλοία! Η Συνθήκη Ανακωχής του Μούδρου, που υπεγράφη το 1918 μεταξύ των Συμμάχων και της Τουρκίας, σήμανε τη λήξη του Πολέμου. Πριν μπούμε στην πόλη σταματήσαμε στο Συμμαχικό Νεκροταφείο, όπου είναι θαμμένοι οι νεκροί του πολέμου στην επιχείρηση της Καλλίπολης. Μας συγκλόνισε το νεαρό της ηλικίας των στρατιωτών των συμμάχων που σκοτώθηκαν στην περιοχή, οι οποίοι είχαν έρθει μέχρι και από τη μακρινή Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία.
Διασχίσαμε τον Μούδρο και επιλέξαμε για μπάνιο τη γνωστή παραλία του Μούδρου, Φαναράκι. Το μεσημέρι φύγαμε και, ύστερα από μια σύντομη επίσκεψη στο γραφικό λιμάνι του Μούδρου, επιστρέψαμε στα ξενοδοχεία μας.
Το απόγευμα σειρά είχε το περίφημο κάστρο της Μύρινας. 
Ξεναγηθήκαμε σε αυτό, το περπατήσαμε και ανεβήκαμε μέχρι την κορυφή του, θαυμάσαμε το ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να χάνεται πίσω από το Άγιο Όρος , είδαμε τα ελάφια που ζουν μέσα στις σπηλιές του κάστρου και κατεβήκαμε, όταν πια είχε βραδιάσει.
Βραδινή βόλτα και φαγητό στον Τούρκικο γιαλό και επιστροφή αργά το βράδυ στα ξενοδοχεία μας για ξεκούραση. 
Την Τρίτη 2/7 αναχωρήσαμε για τον Κατάλακκο, για να επισκεφτούμε τις Αμμοθίνες. Οι περίφημες αμμόλοφοι βρίσκονται στα βόρεια του νησιού της Λήμνου, 3 χιλιόμετρα πάνω απ' το χωριό Κατάλακκος και κοντά στην παραλία Γομάτι και απλώνονται σε έκταση 70 στρεμμάτων περίπου. Οι Αμμοθίνες αποτελούν ένα εξαιρετικά σπάνιο και μοναδικό τοπίο, που προσελκύει ολοένα και περισσότερους λάτρεις των αξιοπερίεργων της φύσης. 
Είναι αμμώδεις λόφοι που υπάρχουν συνήθως σε παράκτιες περιοχές, αρκετά μέτρα από τη θάλασσα ακόμα και μέσα στο δάσος. Δημιουργούνται από τη διάβρωση και την απόθεση της άμμου στις παράκτιες περιοχές. Η άμμος που υπάρχει στην ακτή παρασύρεται από τον άνεμο και εναποτίθεται εκατοντάδες μέτρα μέσα στο δάσος. Πλησιάσαμε με το μικρό πούλμαν όσο πιο κοντά γινόταν και στη συνέχεια πεζοπορώντας φτάσαμε στις αμμοθίνες. Έμοιαζε σαν μια μικρή έρημος, όπου τα πόδια σου, προσπαθώντας να περπατήσεις, βούλιαζαν μέσα στην ψιλή άμμο. Φτάνοντας στους λόφους κάναμε τσουλήθρα και βαρελάκια στην άμμο, σκαρφαλώναμε στους λοφίσκους και, αφού γεμίσαμε παντού με άμμο, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο πούλμαν αφού τιναχτήκαμε από πάνω μέχρι κάτω. 
Φτάνοντας στον Κοντιά, στρίψαμε, για να κάνουμε μια στάση στο φυσικό, απάνεμο λιμάνι, το Διαπόρι. Στο Διαπόρι έχει δημιουργηθεί ένα έλος γλυκού νερού, το οποίο ξεραίνεται κατά την περίοδο του καλοκαιριού. Το έλος αυτό αποτελεί έναν σημαντικό υδροβιότοπο για τη διαχείμαση, τη μετανάστευση και την αναπαραγωγή διαφόρων σπάνιων πουλιών, όπως είναι τα φλαμίνγκο, οι καστανόπαπιες, οι χαλκόκοτες, αλλά και πολλοί ερωδιοί, πάπιες, νεροχελώνες και βάτραχοι. Τα νερά του βαθαίνουν μόλις στα 2-3 μ. από την παραλία. Μια μικρή παραδοσιακή ταβέρνα «Διαπόρι καφέ-ψησταριά» είναι ανοιχτή όλο τον χρόνο και σερβίρει ψαρικά και άλλους μεζέδες. Ο μόλος μαζεύει αρκετούς ερασιτέχνες ψαράδες. 
Αφήσαμε το Διαπόρι και κατευθυνθήκαμε πάλι προς την όμορφη παραλία της Νεβγάτης, για να κολυμπήσουμε και να την απολαύσουμε για δεύτερη φορά. Εδώ συναντηθήκαμε και με το δεύτερο πούλμαν των περιηγητών, που και αυτοί με τη σειρά τους επισκέφτηκαν το "Μουσείο Ναυτικής Παράδοσης και Σπογγαλιείας", στη Νέα Κούταλη.
Στην είσοδο του Μουσείου είδαμε προτομή του Παναή Κουταλιανού, του « ανδρειωμένου » άντρα από τη «χαμένη πατρίδα ». Εδώ παρουσιάζεται η ναυτική ζωή των Kουταλιανών πριν από τον ξεριζωμό τους από την Προποντίδα, μέσα από κειμήλια και αρχειακές φωτογραφίες από την παλιά πατρίδα τους, ο εξοπλισμός των δυτών, τα εξαρτήματα των σπογγαλιευτικών καϊκιών, τα είδη των σφουγγαριών, τα εργαλεία επεξεργασίας και τα μηχανήματα συσκευασίας των σφουγγαριών. 
Επίσης, στο μουσείο εκτίθεται η αρχαιολογική συλλογή της Νέας Κούταλης, η οποία αποτελείται από αντικείμενα που περισυνέλεξαν οι σφουγγαράδες από τα βάθη της θάλασσας και αποτελείται από μια μεγάλη συλλογή αμφορέων, άλλων κεραμικών σκευών, εξαρτημάτων από αρχαίες άγκυρες και άλλα μικρά αντικείμενα από αρχαία ναυάγια. Πρόκειται για αμφορείς που χρονολογούνται από τους αρχαϊκούς έως και τους βυζαντινούς χρόνους. Προέρχονται από διάφορες περιοχές του Αιγαίου και της Μεσογείου, όπως: Κόρινθος, Χίος, Θάσος, Ρόδος, Λέσβος, αλλά και από τις ακτές της Αδριατικής, της Ταραγονίας, της Βόρειας Ισπανίας και της Αιγύπτου. Υπάρχουν επίσης μολύβδινα εξαρτήματα ξύλινων αγκυρών, καθώς και ένας ικανός αριθμός εφυαλωμένων πινακίων με εγχάρακτες παραστάσεις, βυζαντινών χρόνων.
Το μεσημέρι φαγητό στις ταβέρνες της παραλίας και το απογευματάκι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για ξεκούραση στα ξενοδοχεία μας.
Την Τετάρτη 3/7, αφού πήραμε την ξεναγό μας, κατευθυνθήκαμε πρώτα προς το Κοντοπούλι. Το χωριό αυτό έχει να σας προσφέρει τα δικά του αξιοθέατα. Στην είσοδο μας καλωσορίζουν οι δυο πελώριοι φοίνικες και φτάνοντας στην πλατεία συναντάς την παλιά λιθόχτιστη βρύση, του 1927, με τα περίτεχνα σχέδια. Κοντά στην πλατεία στο Κοντοπούλι, συγκεντρώνονται όλα τα εστιατόρια και τα ταβερνάκια του χωριού, όπως επίσης και τα καταστήματα που διαθέτει. Επισκεφτήκαμε την εντυπωσιακή κεντρική εκκλησία στο Κοντοπούλι, που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο, όπου παρατηρήσαμε ότι έχει χρησιμοποιηθεί πλούσιο αρχαίο υλικό από τη γειτονική Ηφαιστία.
Στο Κοντοπούλι πέρασε χρόνια εξορίας ο μεγάλος ποιητής Γιάννης Ρίτσος, την παρουσία του οποίου θα αναγνωρίσετε στη βόλτα σας στο χωριό. Μάλιστα, κατά την παραμονή του στο χωριό έγραψε δύο από τα «Ημερολόγια Εξορίας» του και το «Καπνισμένο Τσουκάλι». Μια βόλτα στο αποστακτήριο τσίπουρου του χωριού και φύγαμε, για να ξεναγηθούμε στην Πολιόχνη.
Το καλοκαίρι του 1930, η Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών ανακάλυψε την προϊστορική πόλη Πολιόχνη, που θεωρείται η αρχαιότερη της Ευρώπης. Πρόκειται για έναν οικισμό που πέρασε από πολλές φάσεις αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, σε μια χρονική περίοδο που διήρκεσε από το 5000 π.Χ. μέχρι το 1600 π.Χ., οπότε και καταστράφηκε, προφανώς, από γεωλογικά αίτια (ανύψωση της στάθμης του Αιγαίου κ.ά.). Τα μεταλλικά αντικείμενα (μήτρες, καλούπια, μεταλλευτικές χοάνες, λίθινος σφυροπέλεκυς) που βρέθηκαν εκεί και που χρονολογούνται στις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ., αλλά και οι αποδείξεις ότι αυτά τα όπλα και εργαλεία κατασκευάζονταν επί τόπου, μαρτυρούν ότι η Λήμνος έγινε πολύ πρώιμα ένα σπουδαίο μεταλλουργικό κέντρο και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στα πράγματα του Αιγαίου. Ο πλούτος που συγκέντρωσε από την κατεργασία και τη διακίνηση των μετάλλων και της τεχνογνωσίας της, καθρεφτίζεται στην υψηλής στάθμης αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της Πολιόχνης.
Εδώ βρίσκεται και το πρώτο βουλευτήριο του κόσμου που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη, πράγμα που αποδεικνύει ότι η Λήμνος εισήγαγε πρώτη θεσμούς συλλογικής διακυβέρνησης στο Αιγαίο και στον κόσμο γενικότερα.
Φεύγοντας από την Πολιόχνη επισκεφτήκαμε την εκκλησία του Άγιου Σώζοντα πολιούχου της Λήμνου και προστάτη των βοσκών και στη συνέχεια φύγαμε για τον Μούδρο.
Λίγο πριν μπεις στο χωριό, αντικρίζεις μέσα στον κόλπο μια μικρή νησίδα, το Κουκονήσι, που ενώνεται με τη στεριά με μια στενή λωρίδα γης. Εκεί, τα τελευταία 20 χρόνια, η αρχαιολογική σκαπάνη ανέδειξε έναν οικισμό απ' την εποχή της Χαλκοκρατίας με ευρήματα μυκηναϊκής προέλευσης. Στον Μούδρο μπορεί κανείς να θαυμάσει ορισμένους ιερούς ναούς ιδιαίτερης ομορφιάς, όπως την εκκλησία των Ταξιαρχών, και το υπέροχο πέτρινο δημοτικό σχολείο. Στο λιμάνι του Μούδρου πραγματοποιούνται κάθε καλοκαίρι ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες.
Αφήσαμε τον Μούδρο και φύγαμε για την παραλία στο Πλατύ για μπάνιο. Με περίπου 500 κατοίκους το Πλατύ βρίσκεται στην κορυφή του όρμου που περικλείεται απ' τα ακρωτήρια Τηγάνι και Διαβάτης. Διαθέτει πανέμορφη θέα προς το Άγιο Όρος και μία εξαιρετική, αμμουδερή παραλία. Πολύ όμορφη η πλατεία του χωριού με τα δυο μπαράκια της και τα μεζεδοπωλεία της. Τακτικός προορισμός για κρασάκι και μεζέδες νωρίς το βράδυ. Η ευρύτερη περιοχή του Πλατέος έχει γνωρίσει τα τελευταία 20 χρόνια αξιόλογη άνθηση στον χώρο του ξενοδοχειακού τουρισμού με μεγάλη ανοικοδόμηση και πολλές τουριστικές επιχειρήσεις.
Κάναμε μπάνιο στην όμορφη παραλία του και το απογευματάκι επιστρέψαμε στα ξενοδοχεία μας.
Την Πέμπτη 4/7 ξεκινήσαμε για ξενάγηση στην πρωτεύουσα των Πελασγών Ηφαιστία (θέατρο,νεκρόπολις). Στον δρόμο μας κάναμε μια στάση στα Θέρμα, όπου υπάρχουν ιαματικές πηγές, αλλά αυτή τη φορά ( είχαμε ξαναβρεθεί εκεί το 2011) απογοητευτήκαμε, γιατί οι πηγές αλλά και το ξενοδοχείο της περιοχής ήταν αφημένα στην τύχη τους.
Δοκιμάσαμε το ζεστό νερό που έτρεχε άφθονο από τις βρύσες και φύγαμε για την Ηφαιστία. Κοντά στο Κοντοπούλι, προς τα βορειοανατολικά, βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Ηφαιστίας, όπου ήταν χτισμένο το περίφημο ιερό της μεγάλης θεάς της Λήμνου. Αποτελούσε κατά τους ιστορικούς χρόνους τη δεύτερη σημαντικότερη πόλη της Λήμνου, μετά τη Μύρινα. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές μπόρεσαν να αποκαλύψουν μεταξύ των άλλων το ιερό της Μεγάλης Θεάς, νεκρoπόλεις, λoυτρά, ένα μεγάλo oίκημα -πιθανότατα ανάκτoρo και πλήρως αναπαλαιωμένο ελληνιστικό-ρωμαϊκό θέατρo, το οποίο εγκαινιάστηκε μόλις το 2010.
Το πούλμαν δεν έφτανε στην είσοδο και περπατήσαμε λίγο μέχρι τα αρχαία. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο πούλμαν και φύγαμε για τη δεύτερη ξενάγηση στο Ιερό των Καβείρων. Κοντά στο χωριό Παναγιά βρίσκεται ο χώρος, όπου γινόταν κατά την αρχαιότητα η μύηση των πιστών στα Καβείρια Μυστήρια, το ιερό των Καβείρων. Τα Καβείρια μυστήρια ήταν η λαμπρή ετήσια γιορτή προς τιμήν των Καβείρων, στο ομώνυμο ιερό των θεών, και είχε σχέση με την αναγέννηση της φύσης και τη γονιμότητα της γης.
Δεν παραλείψαμε να κατέβουμε ένα μικρό μονοπάτι που ξεκινάει από το ιερό των Καβείρων και να φτάσουμε στη θάλασσα, όπου ήταν η Σπηλιά του Φιλοκτήτη. Σύμφωνα με τον μύθο οι Αχαιοί, πηγαίνοντας προς την Τροία, σταμάτησαν στο νησί και εγκατέλειψαν εκεί τον Φιλοκτήτη, ο οποίος είχε δαγκωθεί από το φίδι του ναού της Θεάς Χρύσης και το πόδι του θεραπεύτηκε χρησιμοποιώντας τη «Λημναία γη» , που αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως φάρμακο για τραύματα και δηλητηριάσεις.
Επιστροφή στο Κοντοπούλι, για να επισκεφτούμε το εργαστήρι αγγειοπλαστικής, και δρόμο για την παραλία του Κότσινα. Μπάνιο στη θάλασσα και φαγητό στα ταβερνάκια του Κότσινα.
Δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, που είναι χτισμένη πάνω σε έναν τεχνητό γήλοφο, ο οποίος κάποτε στήριζε το μεσαιωνικό κάστρο της περιοχής. Αν κατέβεις 64 σκαλοπάτια, θα βρεθείς κάτω από την εκκλησία, μέσα στον λαξευμένο βράχο, και θα βρεις το αγίασμα που αναβλύζει από την υπόγεια πηγή.
Εδώ, επίσης, έδρασε η θρυλική κόρη της Λήμνου, Μαρούλα, η οποία, όπως λέγεται, κατάφερε να τρέψει σε φυγή τους Τούρκους το 1478. Το άγαλμά της, που στολίζει τον λόφο, μας θυμίζει την πράξη της.
Αργά το απόγευμα φύγαμε, για να επιστρέψουμε στα ξενοδοχεία μας, και το βράδυ κάναμε μια τελευταία βόλτα στη Μύρινα, γιατί την επομένη θα αναχωρούσαμε.
Την τελευταία μέρα Παρασκευή 5/7 κάναμε την προαιρετική ημερήσια εκδρομή στον Άη Στράτη παίρνοντας το F/B ΑΙΟΛΙΣ από τη Μύρινα για τον Άγιο Ευστράτιο.
Φτάνοντας επισκεφτήκαμε το Μουσείο Δημοκρατίας, που με το φωτογραφικό και λοιπό υλικό του μας μετέφερε στο « μαύρο » κλίμα των δύσκολων εκείνων καιρών που το νησί αποτελούσε τόπο εξορίας. Συγκινημένοι αφήσαμε αυτόν τον χώρο μνήμης και πήγαμε να ρίξουμε μια βουτιά στην κοντινή παραλία. Μετά το μπάνιο μας δειπνήσαμε στις ταβέρνες του λιμανιού, αναπολώντας τα όσα ζήσαμε τις μέρες που πέρασαν. Το πλοίο για Λαύριο μας παρέλαβε κατά τις δέκα και μισή το βράδυ και έτσι μπορέσαμε να κάνουμε μια σύντομη γνωριμία με το εντυπωσιακά ειδυλλιακό τοπίο στο νησί του Άη Στράτη, που είναι «αφημένο» στην ονειρική γαλήνη του Αρχιπελάγους.
Μακριά από τα φασαριόζικα λιμάνια, τον μαζικό τουρισμό, τις γεμάτες παραλίες με ομπρέλες και ξαπλώστρες, το μικρό νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου θα σε γαληνέψει αλλά και θα σε συνεπάρει.
Καταγάλανες θάλασσες, χρυσαφένιες αμμουδιές να λαμπυρίζουν, σμαραγδένια βράχια, ψάρια και αστακοί στα λίγα γραφικά ταβερνάκια του μοναδικού οικισμού. Κρίμα που δεν είχαμε περισσότερο χρόνο να το εξερευνήσουμε καλύτερα, αλλά υποσχόμαστε ότι θα ξανάρθουμε.
Το βραδινό ταξίδι μας με το πλοίο αρκετά ήσυχο και το Σάββατο πρωί κατά τις 9.00 φτάσαμε στο Λαύριο και από εκεί με το πούλμαν φύγαμε για ΜΕΤΡΟ και Νίκαια, ευχόμενοι του χρόνου να περάσουμε εξίσου ωραία, όπου και αν πάμε καλοκαιρινές διακοπές με το Φυσιολάτρη…
