- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 03 Ιανουαρίου 2020 03 Ιανουαρίου 2020
Πρωταρχικός στόχος και αυτού του τριημέρου αυτού, «θεσμού» πλέον για 9η συνεχή χρονιά, η παρακολούθηση παράστασης στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, αυτή τη φορά της κωμωδίας του Αριστοφάνη “Νεφέλαι” .
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την Παρασκευή, 02 Αυγούστου, κατά τις 7:15 το πρωί από τη Νίκαια, παραλάβαμε και λίγους ακόμα φίλους από το Μετρό του Αιγάλεω και κάναμε μια σύντομη στάση στον Ισθμό. Περάσαμε από τις Κεχριές, το κορινθιακό λιμάνι στο Σαρωνικό, με τα ερείπια βυθισμένα στη θάλασσα, τη Μονή Αγνούντος ή Παναγία της Αγνάντας, καστρομονάστηρο που ιδρύθηκε τον 11ο αι., τη Νέα Επίδαυρο, όπου έγιναν η Α΄και η Γ΄Εθνοσυνέλευση ( στην πρώτη φάση της) στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης και φτάσαμε στην Παλαιά ή Αρχαία Επίδαυρο, με τους καταπράσινους πορτοκαλεώνες της.
Εκεί σταματήσαμε για ένα 2ωρο περίπου για το μπάνιο μας. Έτσι αποφασίσαμε για εκείνη τη μέρα, αφού ο καιρός ήταν πολύ ζεστός και θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιήσουμε την πεζοπορία που είχαμε προγραμματίσει στα αρχαία μονοπάτια γύρω από το Ασκληπιείο, καθώς και κάποια άλλα σχέδιά μας. Όσοι δεν έκαναν μπάνιο σε μια από τις δυο παραλίες εκατέρωθεν της καταπράσινης χερσονήσου «Νησί», επισκέφθηκαν το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, το «λαλούν» θέατρο, όπως λέγεται, λόγω των επιγραφών στα εδώλιά του, ή παρέμειναν σε κάποια καφετέρια, σε σκιερό μέρος.
Στις 12 φύγαμε για το Ασκληπιείο της Αρχαίας Επιδαύρου, όπου ξεναγηθήκαμε στο περίφημο για την ακουστική του θέατρο του τέλους του 4ου αι. π.Χ., στο Αρχαιολογικό Μουσείο και σε ένα μέρος του λοιπού αρχ. Χώρου, τα εστιατόρια, τη Θόλο, τον ναό του Ασκληπιού και το Στάδιο.
Ο ξεναγός μάς κέρδισε με το διαδραστικό παιχνίδι, που στόχο είχε να αντιληφθούμε την καλή ακουστική, και με τη ζωντάνια του, παρόλο που μας ήρθε καθυστερημένος και καταϊδρωμένος, εξαιτίας προηγηθείσας ξενάγησης…
Μετά την ενδιαφέρουσα περιήγηση στο Ασκληπιείο σειρά είχαν τώρα το γεύμα και η ξεκούρασή μας στο ξενοδοχείο “ Iria Junior”, στα Ίρια. Το χωριό αυτό είναι γνωστό για το ομώνυμο αρχαίο ναυάγιο αλλά – και κυρίως - για τη γιορτή της αγκινάρας, κάθε Μάιο.
Περάσαμε μέσα από το Δρέπανο, το γραφικό ψαροχώρι Βιβάρι με τις πολλές ταβέρνες και τη λιμνοθάλασσα Χαϊδαρίου και κατά τις τρεις και κάτι βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας.
Μας υποδέχτηκαν με δροσερό νεράκι και δύο διαφορετικά γλυκάκια και σε λίγο μπήκαμε στην ουρά, για να σερβιριστούμε. Για άλλη μια φορά μας είχαν ετοιμάσει σπιτικά και καλομαγειρεμένα φαγητά, τα οποία περιποιηθήκαμε καταλλήλως …
Χορτάτοι πια πήραμε τα δωμάτιά μας και πήγαμε για ξεκούραση ή και για μπανάκι στην κοντινή παραλία.
Κατά τις 7:15 το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και πήραμε τον δρόμο για το Λυγουριό και το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Περάσαμε από το χωριό της Κάντιας, όπου, πάνω στον κεντρικό δρόμο, μπορεί να δει κανείς τα ερείπια του « Πύργου του Αγά », όπως λέγεται το εντυπωσιακό πυργόσπιτο, από το Αρκαδικό με την καλύτερα σωζόμενη μυκηναϊκή γέφυρα, και τελικά φτάσαμε κατά τις 8:15 μ.μ. στον αρχαιολογικό χώρο.
Τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας και περιμέναμε να ξεκινήσει η παράσταση της κωμωδίας “Νεφέλαι”, του έργου που παρουσίασε ο Αριστοφάνης το 423 π.Χ., ίσως στα Μεγάλα Διονύσια. Η σκηνοθεσία ήταν του Δημήτρη Καραντζά, νεαρού και καταξιωμένου ήδη σκηνοθέτη, και η ερμηνεία των ηθοποιών αρκετά ικανοποιητική.
Όταν τελείωσε η παράσταση, κατεβήκαμε με προσοχή ως το πούλμαν και φύγαμε για τη νυχτερινή μας βόλτα στο Ναύπλιο.
Στην όμορφη πόλη και παλιά πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους ( από το φθινόπωρο του 1829 ως το 1834 ) περπατήσαμε στην παραλία και στον “Μεγάλο Δρόμο”, ξεκινώντας από την πλατεία του Καποδίστρια και καταλήγοντας στην πλατεία Συντάγματος. Από πάνω φρουρός της πόλης το Κάστρο του Παλαμηδίου με τη Φυλακή του Κολοκοτρώνη, και τους τρομερούς προμαχώνες του να κατηφορίζουν αρκετά χαμηλά και να προβάλλονται με το φως των προβολέων …
Στην κεντρική πλατεία Συντάγματος, με το “Τριανόν” και το “Βουλευτικό”, οθωμανικά τεμένη και τα δύο, σταματήσαμε για λίγο μπροστά στο ανάγλυφο λιοντάρι και στην αναμνηστική στήλη της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου, μπροστά από την Εθνική Τράπεζα, γνωστής για τη δράση της, αγωνίστριας της Ναυπλιακής Επανάστασης του 1862.
Στην πλατεία του Πλατάνου, εξαιτίας του ιστορικού υπεραιωνόβιου πλάτανου ή του Λουδοβίκου, πατέρα του Όθωνα, ή των Όπλων, λόγω του ότι στο νότιο τμήμα της είναι χτισμένη η Αποθήκη-Οπλοστάσιο των Βενετών από το 1713, βρίσκεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ναυπλίου. Περπατώντας στην παραλιακή, απέναντί μας, προς τη θάλασσα, είχαμε το νησάκι – σήμα κατατεθέν του Ναυπλίου, το Μπούρτζι, φρούριο που χτίστηκε από τους Ενετούς στα 1471, κατά την Α΄Ενετοκρατία.
Απολαύσαμε γλυκό σε κάποια καφετέρια ή παγωτάκι σε μια από τις πολλές τζελατερίες, δείχνοντας την προτίμησή μας στην ιταλική, δίπλα στην εκκλησία την αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου, από τους σημαντικότερους και παλαιότερους ναούς στην πόλη του Ναυπλίου.
Επιστρέψαμε γύρω στις δύο για ύπνο κατάκοποι και χορτάτοι από όλη τη μέρα …
Σάββατο, 03 Αυγούστου, μετά το πλούσιο και σπιτικό πρωινό μας, αναχωρήσαμε στις 9, για Παλιά Επίδαυρο, Τροιζηνία, Γαλατά, απ΄όπου περάσαμε στον Πόρο, τη “Βενετία του Σαρωνικού”.
Ξεκινήσαμε με την αστική πεζοπορία, στην οποία αποφασίσαμε να περιοριστούμε, πάλι λόγω ζέστης, από το λιμάνι ως την Πούντα ( το ακρωτήρι που βλέπει στο Μπούρτζι ). Από το νεοκλασικό παλιό Δημοτικό Σχολείο ( τώρα Λαογραφική Συλλογή Πόρου ) απέναντι από το σημείο αποβίβασης ξεκινώντας, φτάσαμε ως την πλατεία Κορυζή, όπου και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου, το παλιό σπίτι του πρώην πρωθυπουργού, και τη Μητρόπολη, ένα γκρίζο και επιβλητικό κτήριο, το οποίο στο εσωτερικό του έχει θαυμάσιες τοιχογραφίες του Κ. Παρθένη.
Καθ΄οδόν θαυμάζαμε τα πολλά νεοκλασικά κτίσματα, όπως το κτήριο Συγγρού, σε κάποια ανηφορικά δρομάκια είδαμε τη Χατζοπούλειο Βιβλιοθήκη, το Σπίτι του Καποδίστρια, στην παραλιακή τον θερινό κινηματογράφο “Διάνα” και φυσικά ψηλά πάνω στον ηφαιστειογενή λόφο, το σήμα κατατεθέν του Πόρου, το περίφημο “Ρολόι”.
Ως εκεί ανηφόρισε μια μικρή ομάδα περνώντας μέσα από τα γραφικά σοκάκια της πόλης και απόλαυσε τη θέα προς ολόκληρη τη Σφαιρία, την Καλαυρία και απέναντι τον Γαλατά.
Όσοι δεν ακολούθησαν απόλαυσαν το καφεδάκι τους ή ένα γλυκάκι ή παγωτάκι σε κάποια καφετέρια δίπλα στη θάλασσα.
Όλοι μαζί κατά τις 12:30 κατευθυνθήκαμε έπειτα προς τη Μονή Ζωοδόχου Πηγής, αφήνοντας πίσω μας τον οικισμό, περνώντας το Προγυμναστήριο, νεοκλασικό κτίσμα του Ε. Τσίλερ από το 1849 και το κανάλι που χωρίζει τη Σφαιρία από την Καλαυρία.
Αφήσαμε αριστερά μας τη Βίλλα “ Γαλήνη”, νεοκλασικό του 1892, όπου φιλοξενήθηκαν ο Γ. Σεφέρης και ο Χένρι Μίλλερ, τις δυτικές παραλίες «Λιμανάκι της αγάπης», Μικρό και Μεγάλο Νεώριο και Ρωσικό Ναύσταθμο, με τα διατηρητέα κτήρια των αρχών του 19ου αι.
Το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής αποτελεί ένα καλό δείγμα νησιωτικής μοναστηριακής αρχιτεκτονικής και περιβάλλεται από ψηλά και ισχυρά τείχη. Δίπλα στον κεντρικό ναό, το καθολικό της Μονής, βρίσκονται οι οικογενειακοί τάφοι του Τομπάζη, του Μιαούλη και του Ν. Αποστόλη.
Στο Καθολικό της Μονής, θαυμάσαμε το πολύτιμο ξυλόγλυπτο τέμπλο, τον επιβλητικό επισκοπικό θρόνο, ανάψαμε το κεράκι μας και προσκυνήσαμε. Απολαύσαμε έπειτα τη θέα από το προαύλιο προς την απέναντι ακτή του Γαλατά και το Λεμονοδάσος, προς το Μπούρτζι με το μικρό κάστρο του, που κτίστηκε το 1827, από τον Βαυαρό φιλέλληνα Έιντεκ για την προστασία του λιμανιού, προς τον λόφο της Σφαιρίας.
Φάγαμε το παραδοσιακό λουκουμάκι, ήπιαμε το νεράκι της φημισμένης πηγής με τις θεραπευτικές ιδιότητες που βρίσκεται στην είσοδο του μοναστηριού, από την οποία πήρε και το όνομά της η Μονή, και αναχωρήσαμε.
Για μπανάκι μια ομάδα 12 ατόμων επέλεξε την παραλία του Μοναστηριού, ενώ οι περισσότεροι κατέληξαν στο πολυσύχναστο και κοσμοπολίτικο Ασκέλι, στην Κυανή Ακτή.
Μετά το γεύμα, γύρω στις 4, επιβιβαστήκαμε όλοι στο πούλμαν για τη Χώρα και το ferry που θα μας μετέφερε απέναντι στον Γαλατά.
Στο ξενοδοχείο δειπνήσαμε, κάναμε έπειτα μια μικρή βόλτα στην ήρεμη παραλία των Ιρίων και πήγαμε για ξεκούραση.
Κυριακή, 04 Αυγούστου, μετά το εξαιρετικό και πάλι πρωινό μας, αφού φορτώσαμε τις αποσκευές μας, πήραμε τον δρόμο για τα Μέθανα. Μπαίνοντας στην περιοχή της Τροιζηνίας και ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο περάσαμε δίπλα από τη λιμνοθάλασσα της Ψήφτας, μετά το θέρετρο της Καλλονής, και συνεχίσαμε για Τακτικούπολη και Στενό των Μεθάνων. Τα Μέθανα ( ή Μεθώνη ή Μεθάνη ) πήραν το όνομά τους από το μεθάνιο που εκλύεται από τους κρατήρες, αλλά ονομάζονταν και Αρσινόη, κατά την περίοδο που κυριαρχούσαν εδώ οι Πτολεμαίοι. ( η Αρσινόη ήταν αδερφή του Πτολεμαίου ). Τα Μέθανα είναι κυρίως γνωστά για τα ιαματικά τους λουτρά και για τα ηφαίστεια ( ανενεργά πλέον ) που διαθέτουν, γύρω στα 30, με σημαντικότερο και πιο εντυπωσιακό αυτό πάνω από την Καμένη, το οποίο περιστοιχίζεται από δύο παρασιτικούς κρατήρες.
Στον λαιμό της χερσονήσου των Μεθάνων στα 1826 ο Γάλλος στρατηγός και μεγάλος φιλέλληνας Φαβιέρος έχτισε το φρούριο που πήρε έκτοτε το όνομά του και σήμερα θεωρείται διατηρητέο μνημείο. Ο Φαβιέρος είναι αυτός που οργάνωσε τον πρώτο τακτικό στρατό των Ελλήνων, που τότε αγωνίζονται για την ελευθερία τους και προσπαθούν να διώξουν τον Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο. Έγινε μάλιστα μεγάλη παρέλαση 3.000 στρατιωτών και των οικογενειών τους εδώ στο Στενό των Μεθάνων, πριν αναχωρήσουν για την Αθήνα, όπου θα έπαιρναν μέρος στην πολιορκία της Ακρόπολης. Σε ανάμνηση της ενέργειας αυτής το χωριό Ντάρα ή Δάρα ονομάστηκε από τότε Τακτικούπολη.
Πήραμε τον δρόμο για την Καμένη ( Καημένη, όπως τη λένε οι ντόπιοι ) Χώρα και την αρχή του μονοπατιού προς τον σπουδαιότερο ηφαιστειακό κρατήρα της χερσονήσου. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε φτάσει στον « κρατήρα », έναν εντυπωσιακό σπηλαιοειδή σχηματισμό που θυμίζει πυραμίδα, ακολουθώντας ένα μονοπάτι γεμάτο πεύκα και πολλά βράχια, με κοκκινωπά πετρώματα ολόγυρα. Κατεβήκαμε στη βάση του, φωτογραφηθήκαμε, απολαύσαμε τη θέα προς το Αγκίστρι και τα γύρω νησάκια, την Αίγινα, τον κόλπο της Επιδαύρου και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την άσφαλτο και την Καμένη. Το μικρό και χαριτωμένο μαγαζάκι ήταν κλειστό κι έτσι και φύγαμε για μια βόλτα, ένα καφεδάκι στο μικρό και χαριτωμένο Βαθύ.
Στο βάθος και αριστερά μας βλέπαμε το βορειοδυτικότερο ακρωτήρι των Μεθάνων, όπου ξεχώριζε κατάλευκο το εκκλησιδάκι της Κρασοπαναγιάς. Την είπανε έτσι, γιατί χτίστηκε με κρασί κι όχι νερό, καθώς λέει η παράδοση!
Ήταν ώρα πια για το μπάνιο μας, με τόση ζέστη πάλι, και επιλέξαμε την παραλία Κάβο Λιμνιώνα, βορειότερα της πόλης των Μεθάνων, με την αμμουδιά, την πλούσια βλάστηση και τα γαλαζοπράσινα νερά.
Για το γεύμα μας βρεθήκαμε στην πρωτεύουσα, σε ταβέρνα της οποίας ευχαριστηθήκαμε ωραία καλοκαιρινά πιάτα, λαδερά κυρίως, αλλά και ψαράκι και κρεατικά.
Η πόλη των Μεθάνων διαθέτει το πολύ γραφικό και καταπράσινο νησάκι των Αγ. Αναργύρων, που κλείνει το λιμάνι και συνδέεται με αυτήν με μια στενή λωρίδα που μοιάζει σαν ισθμός. Στο δυτικό του κυρίως τμήμα μπορεί να δει κανείς, κάτω από την εκκλησία των Αγ. Αναργύρων, μεγάλα τμήματα του κλασικού ισοδομικού τείχους, από την εποχή του Πελ/κού πολέμου.
Κάποιοι προτιμούν να κάνουν ιαματικό μπάνιο κοντά στις εγκαταστάσεις των λουτρών, εκεί όπου τα θειούχα νερά συναντιούνται με το νερό της θάλασσας. Το παραδοσιακό υδροθεραπευτήριο είναι αλήθεια ότι προσφέρει έναν ιδιαίτερο τόνο στο σημείο εκείνο. Η λίμνη μπροστά του έχει συνήθως ένα γαλακτερό χρώμα από το θειάφι των θερμομεταλλικών νερών.
Νωρίς το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν για την επιστροφή μας στη Νίκαια.
Στη διαδρομή μας προς τα βόρεια ξαναείδαμε από ψηλά, σε ωραιότερη ώρα της ημέρας τώρα, την Παλιά ( Αρχαία ) Επίδαυρο με τα 2 λιμάνια της, με το μικρό αρχαίο θέατρο στο Νησί να λούζεται στο φως του απογεύματος.
Με μια στάση που κάναμε στον Ισθμό για ξεκούραση, καφεδάκι και ... άλλες ανάγκες, φτάσαμε κατά τις 8:30 στη Νίκαια με την ψυχή και τον νου γεμάτα από όσα είδαμε στη διάρκεια του ... πολιτιστικού μας τριημέρου και ευχόμενοι να μπορέσουμε και του χρόνου να πραγματοποιήσουμε την ανάλογη εκδρομή που θα έχει αυτόν τον « ιερό » στόχο.
