- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 12 Ιανουαρίου 2020 12 Ιανουαρίου 2020
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά επισκεφτήκαμε την Κρήτη. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τη Δυτική Κρήτη, μιας και πέρυσι γνωρίσαμε την Ανατολική Κρήτη. Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι προγραμματίσαμε και κάναμε μια υπέροχη εννεαήμερη εκδρομή, το δεκαπενταύγουστο, κυρίως στον νομό Χανίων.
Σάββατο βράδυ στις 22:00, 10 Αυγούστου 2019, ξεκινήσαμε για το υπέροχο νησί της Κρήτης με το F/B BLUE GALAXY για XANIA και φτάσαμε στις 07:30 το πρωί της Κυριακής στο λιμάνι της Σούδας. Μια μικρή στάση στο λιμάνι για καφέ, καμιά τυρόπιτα ή μπουγάτσα και ύστερα φύγαμε για την Αρχαία Απτέρα, όπου και ξεναγηθήκαμε. 
Η αρχαία Απτέρα σε ένα χαμηλό ύψωμα στο Παλιόκαστρο, σε έναν τόπο που παραμένει μοναδικός για τη φυσική του ομορφιά, με τον πανέμορφο κόλπο της Σούδας στα βόρεια και την επιβλητική οροσειρά των Λευκών Ορέων στα νότια. Για την προέλευση του ονόματός της υπάρχουν πολλές δοξασίες, η επικρατέστερη από τις οποίες φαίνεται ότι είναι το επίθετο της Άρτεμης: Άρτεμις Απτέρα. 
Η κατοίκηση του συγκεκριμένου λόφου ξεκινά τον 8ο π. Χ. αιώνα και συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι τον 7ο μ. Χ αιώνα, οπότε λόγω ισχυρών σεισμών και πειρατικών επιδρομών η πόλη ερημώνεται. Η ίδρυση - πριν από το 1182- της μικρής μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ιδιοκτησίας της Μονής Πάτμου μέχρι τη δεκαετία του 1960, έγινε σε κεντρικό χώρο της αρχαίας πόλης, ενώ το κάστρο, που βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του χώρου, οικοδομήθηκε από τους Τούρκους κατακτητές το 1866.
Σώζονται επίσης, πλησίον των αρχαιοτήτων δύο φρούρια εξαιρετικού ιστορικού ενδιαφέροντος που κατασκευάστηκαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το φρούριο "Παλαίκαστρο" το οποίο κτίστηκε από τους Τούρκους με αφορμή την επανάσταση του 1866, και το φρούριο "Ιτζεδίν" στην τοποθεσία Καλάμι, το οποίο κτίστηκε το 1872 και διέθετε στρατώνες, νοσοκομείο και άλλες εγκαταστάσεις.
Τα εντυπωσιακότερα για το μέγεθος και τη διατήρησή τους μνημεία είναι το θέατρο της πόλης, κατασκευασμένο σε φυσική κοιλότητα στα νότια του χώρου. 
Έχει κτιστά διαζώματα, στα οποία διατηρούνται ορισμένες από τις λίθινες κερκίδες και μέρος της σκηνής. Οι δεξαμενές, ρωμαϊκής εποχής, συγκέντρωναν τα όμβρια ύδατα από ανοίγματα της οροφής, αλλά και από πολυάριθμες στέρνες, μέσω ενός δικτύου αγωγών.
Οι δεξαμενές τροφοδοτούσαν αντίστοιχα τα δύο μεγάλα λουτρά, τα οποία αργότερα μετατράπηκαν σε εργαστήρια.
Στη συνέχεια φύγαμε για το χωριό Στύλο, όπου και κάναμε μια όμορφη πεζοπορία στην περιοχή Πλατανάκια δίπλα στον ποταμό Κυλιάρη. Εκεί βρίσκεται και ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Ριγολόγου σε ένα δάσος από πλατάνια που χαρίζουν τη σκιά τους στους επισκέπτες, ενώ υπάρχουν παγκάκια και τραπέζια, που κάνουν το μέρος ιδανικό για πικ-νικ.
Δίπλα στον ναό βρίσκεται μία από τις πηγές του ποταμού Κυλιάρη, ενώ παντού υπάρχουν κήποι με οπωροφόρα. Η 2ωρη πεζοπορία μας στο φυσιολατρικό μονοπάτι κατέληξε στη θάλασσα, στο χωριό Καλύβες. Το μεσημέρι αναχωρήσαμε για το κάμπινγκ ΧΑΝΙΑ, που βρίσκεται στους Αγίους Αποστόλους, όπου και τακτοποιηθήκαμε σε δωμάτια και σκηνές.
Το βραδάκι κατευθυνθήκαμε προς τον Βάμμο και συγκεκριμένα στο χωριό Κεφαλά, όπου μας έγινε ξενάγηση στο λαογραφικό μουσείο και παρακολουθήσαμε μια όμορφη μουσική παράσταση «Τα χρόνια της Υπομονής» με τραγούδια του Μάνου Ελευθερίου.
Στη συνέχεια επιστροφή στο κάμπινγκ και ξεκούραση, ενώ κάποιοι προτίμησαν μια βραδινή βόλτα στα Χανιά. 
Την επόμενη , Δευτέρα 12/8 , αφού πήραμε το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για τη Μονή Χρυσοσκαλίτισσας , που βρίσκεται 72 χλμ. νοτιοδυτικά των Χανίων, πολύ κοντά στη μαγευτική λιμνοθάλασσα του Ελαφονησίου. Είναι γυναικείο μοναστήρι με μορφή φρουρίου,
Η ονομασία Χρυσοσκαλίτισσα οφείλεται στο ένα σκαλοπάτι από τα 98, που κατά την παράδοση ήταν χρυσό και θέλει το σκαλοπάτι αυτό να έχει πωληθεί από το Πατριαρχείο για να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά προβλήματα της μονής.
Ο κεντρικός ναός είναι δίκλιτος, με τα κλίτη του αφιερωμένα στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στην Αγία Τριάδα, και κτίστηκε το 1894, για να αντικαταστήσει τον αρχικό μικρό σπηλαιώδη ναό. Το μοναστικό συγκρότημα συμπληρώθηκε με το κτίσιμο θολωτών χώρων στην επιφάνεια του βράχου, ενώ κάτω από τον βράχο υπάρχουν τα κτίρια του «Παρθενώνα», όπου στεγάζονταν οι μοναχές. Στο καθολικό σήμερα σώζεται η θαυματουργή εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου, που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, ενώ έχει διαμορφωθεί και μικρό μουσείο. 
Μετά την επίσκεψη στο μοναστήρι της Χρυσοσκαλίτισσας, οι πεζοπόροι ξεκίνησαν την παραθαλάσσια πεζοπορία τους, 3 ωρών, μέχρι το μαγευτικό Ελαφονήσι, ενώ οι υπόλοιποι έφτασαν στο Ελαφονήσι με το πούλμαν.
Το Ελαφονήσι είναι ένας τόπος ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, περιτριγυρισμένος από κέδρους που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Μοιάζει με ένα εξωτικό μέρος με μικρές νησίδες με πολύ ψιλή λευκή άμμο, που ροζίζει σε αρκετά σημεία, και μια λιμνοθάλασσα με τιρκουάζ αβαθή νερά. 
Αυτός είναι ο λόγος που έχει γίνει τόσο δημοφιλής προορισμός στον νομό Χανίων και σε ολόκληρη την Κρήτη. 
Αν και φτάσαμε σχετικά πρωί, η παραλία ήταν γεμάτη με κόσμο και όλη η περιοχή πλημυρισμένη από αυτοκίνητα . Περάσαμε απέναντι στο Ελαφονήσι με τα πόδια περπατώντας μέσα στο νερό και σε μια όμορφη παραλία κολυμπήσαμε στα καταγάλανα νερά της. Κατά τις 3 το μεσημέρι ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας για το κάμπινγκ σε ένα μποτιλιάρισμα από εκατοντάδες αυτοκίνητα που κατέφθαναν ακόμα και εκείνη την ώρα στο Ελαφονήσι.
Το απόγευμα κάναμε μια αστική πεζοπορία μέχρι το παλαιό λιμάνι των Χανίων , απολαύσαμε τη βραδινή μας βόλτα στα Χανιά και από τον ίδιο δρόμο αργά το βράδυ επιστρέψαμε στο κάμπινγκ για ύπνο.
Την Τρίτη 13/8 οι πεζοπόροι αναχώρησαν στις 06.00. για το Ξυλόσκαλο (Ομαλού), για να διασχίσουν το περίφημο φαράγγι της Σαμαριάς.
Η Σαμαριά ή το Φαράγγι της Σαμαριάς είναι ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα στην Κρήτη, που ο κάθε τουρίστας που έρχεται στην Κρήτη, πρέπει να το επισκεφτεί και να το διασχίσει. Το φαράγγι της Σαμαριάς βρίσκεται στη δυτική Κρήτη, στα Λευκά Όρη και είναι ένα από τα μακρύτερα φαράγγια της Ευρώπης με 18 χμ. μήκος.
Το φαράγγι ξεκινάει από το Ξυλόσκαλο (υψόμετρο 1227 μ.), στο οροπέδιο του Ομαλού και καταλήγει στο παραθαλάσσιο χωριό Αγία Ρουμέλη στη νότια Κρήτη.
Η χλωρίδα, 450 είδη φυτών και η πανίδα στον Εθνικό Δρυμό της Σαμαριάς είναι εξαιρετικά πλούσιες. Μπορείτε να θαυμάσετε τα δάση της με τα πελώρια πεύκα και τα κυπαρίσσια, μια εικόνα από το παρελθόν της Κρήτης, όταν το νησί καλυπτόταν από δάση ονομαστά για την καλής ποιότητας ξυλεία τους, ιδανική για να φτιάχνονται γερά καράβια. Μέσα στο φαράγγι δεν αποκλείεται να συναντήσετε και τα αγριοκάτσικα της Κρήτης, γνωστά σαν "κρι - κρι".
Το μονοπάτι στη Σαμαριά είναι άριστα σηματοδοτημένο σε όλο το μήκος του και θεωρείται το πιο περπατημένο μονοπάτι σε ολόκληρη την Ελλάδα με δεύτερο το μονοπάτι στον Όλυμπο.
Η κατάβαση του φαραγγιού ξεκινάει από τη θέση Ξυλόσκαλο κοντά στον Ομαλό, όπου έχει και ένα φυλάκιο, στο οποίο θα χρειαστεί να πληρώσουμε εισιτήριο. Το μονοπάτι είναι δασωμένο με κυπαρίσσια και πεύκα, φαρδύ, ευδιάκριτο και στην αρχή κατεβαίνει απότομα. Συναντάμε πόσιμο νερό από κτιστές βρύσες σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Το ίδιο συχνά συναντάμε και τουαλέτες.
Σε περίπου 3 ώρες φτάνουμε στον παλιό οικισμό της Σαμαριάς, περίπου στα 300μ. υψόμετρο, αφού πρώτα περάσουμε από το εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου. Εδώ καθίσαμε και εμείς να ξεκουραστούμε και να τσιμπήσουμε κάτι από αυτά που ο καθένας είχε μαζί του, κάποιο σάντουιτς, σνακ, ξηρούς καρπούς ή φρούτα.
Λίγο πιο κάτω από το χωριό βρίσκεται η εκκλησία της Οσίας Μαρίας (14ος αιώνας), απ' όπου με παραφθορά προέρχεται το όνομα Σαμαριά. Από τη Σαμαριά και μετά το τοπίο αλλάζει και γίνεται πιο ξερό με λιγότερη βλάστηση και με την κλίση πολύ πιο ήπια. Μια ώρα αργότερα συναντάμε ποταμάκι που μας ακολουθεί για λίγη ώρα. Το περνάμε πού και πού πάνω από ξύλινες γέφυρες. Μετά από λίγη ώρα συναντάμε τις χαρακτηριστικές Πόρτες που είναι ένα στενό πέρασμα ανάμεσα σε δυο ψηλούς κάθετους βράχους.
Το πιο κουραστικό τμήμα της διαδρομής ήταν τα τελευταία 3 χμ. μετά την έξοδό μας από τον Εθνικό Δρυμό. Εδώ γίνεται ξανά έλεγχος εισιτηρίων, για να μη μείνει κάποιος επισκέπτης μέσα στο φαράγγι τη νύχτα.
Το τοπίο μετά την έξοδο από το φαράγγι γίνεται ξερό, χωρίς καθόλου σκιά. Ευτυχώς που ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί το περπάτημα και φτάσαμε στο σημείο αυτό νωρίς το μεσημέρι, όταν η ζέστη της ημέρας ακόμα δεν ήταν ανυπόφορη…
Φτάνοντας στην Αγία Ρουμέλη με την πολύ ωραία παραλία της, πέσαμε στη θάλασσα για να δροσιστούμε. Το απόγευμα πήραμε το φέρρυ που μας μετέφερε στη Σούγια , όπου μας περίμεναν και οι υπόλοιποι του γκρουπ.
Και αυτοί έφτασαν το πρωί στη Σούγια και από εκεί ξεκίνησαν με τα πόδια για την αρχαία Λισσό, που απέχει από τη Σούγια μια ώρα περίπου. Κάποιοι επέλεξαν να φτάσουν στην Αρχαία Λισσό με καραβάκι.
Η Λισσός υπήρξε σημαντική πόλη της Κρήτης που κατοικήθηκε συνεχώς από τον 4ο αιώνα π.Χ. έως τον 7ο με 9ο αιώνα μ.Χ., όταν εγκαταλείπεται μετά την καταστροφή της από ισχυρό σεισμό που έπληξε την Κρήτη. Την περίοδο της ακμής της, κατά την ελληνιστική εποχή (330-69 π.Χ.) και μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ, αποτέλεσε κέντρο λατρείας της θεάς Δίκτυννας. Ο ναός δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη, όμως υπάρχουν ευρήματα από τη Λισσό που αποδεικνύουν την ύπαρξή του.
Στα Ελληνιστικά χρόνια, το νερό της Λισσού θεωρούνταν ιαματικό και ήταν η αιτία να χτιστεί εδώ Ασκληπιείο το οποίο απέκτησε μεγάλη φήμη. Ο ναός του Ασκληπιού ανασκάφτηκε το 1957-1960, ενώ βρισκόταν κάτω από τεράστιους βράχους που τον είχαν καταπλακώσει, φέρνοντας στο φως πλούσια ευρήματα της ελληνιστικής εποχής, μεταξύ αυτών αναθήματα με επιγραφές (τάματα) αφιερωμένα στον θεό της υγείας Ασκληπιό.
Σήμερα, από τον ναό του Ασκληπιού σώζεται μερικώς το ψηφιδωτό δάπεδο που προστέθηκε στη ρωμαϊκή περίοδο (69 π.Χ - 330 μ.Χ) , ενώ τριγύρω από αυτόν βρίσκονται διάσπαρτα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη του ναού.
Εκτός από το Ασκληπιείο, στη Ρωμαϊκή περίοδο ανήκουν τα περισσότερα ερείπια που υπάρχουν σήμερα στον αρχαιολογικό χώρο. Κάποια από αυτά φαίνονται, όπως η νεκρόπολη με τους καμαροσκέπαστους τάφους που βρίσκεται στη δυτική πλαγιά, ενώ άλλα, όπως το αρχαίο θέατρο, δεν έχουν ακόμη ανασκαφεί,.
Από τα βυζαντινά χρόνια, σώζονται δύο ναοί, και οι δύο χτισμένοι πάνω σε ερείπια παλαιοχριστιανικών ναών. Ο ναός του Αγίου Κηρύκου που βρίσκεται κοντά στο σημείο του θεάτρου, στη δυτική πλευρά του χειμάρρου, και ο ναός της Παναγίας που βρίσκεται στο αριστερό μέρος της παραλίας. Στον ναό της Παναγίας είναι εμφανές ότι κατά την ανέγερσή του χρησιμοποιήθηκαν υλικά αρχαίων οικοδομημάτων της Λισσού.
Αφού έγινε η ξενάγηση, με τον ίδιο τρόπο γυρίσαμε πίσω στη Σούγια για μπάνιο και φαγητό. Το απογευματάκι όλοι, αφού ήρθαν με το καραβάκι και αυτοί που περπάτησαν το φαράγγι της Σαμαριάς, όλοι μαζί επιστρέψαμε στο κάμπινγκ για ξεκούραση.
Την Τετάρτη 14/8, σειρά είχε η Παλαιόχωρα στη νότια Κρήτη. Αναχωρήσαμε στις 08.00 για την Επισκοπή, όπου θα επισκεπτόμασταν ένα Βυζαντινό μνημείο, τη Ροτόντα.
Xιλιάδες κόσμου επισκέπτεται κάθε χρόνο τον παλαιοχριστιανικό ναό του Μιχαήλ Αρχαγγέλου (Ροτόντα) στην Επισκοπή Κολυμπαρίου. Η παλαιότητα της εκκλησίας αλλά και η σπανιότητα του αρχιτεκτονικού μνημείου -καθώς μαζί με τη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης είναι οι πιο καλοδιατηρημένες από τις συνολικά 3 Ροτόντες που διασώζονται στα Βαλκάνια- αποτελούν πόλο έλξης για Έλληνες και ξένους επισκέπτες που θέλουν να προσκυνήσουν και να γνωρίσουν από κοντά τον ναό. Και πράγματι η είσοδος στο ναό υποβάλλει τον επισκέπτη, καθώς αποκαλύπτονται στα μάτια του κομμάτια από το ψηφιδωτό στο πάτωμα και σπαράγματα από τις τοιχογραφίες του παλιού ναού. Ανάμεσα σε εικόνες των Αγίων Αικατερίνης, Γεωργίου, Πέτρου, Κωνσταντίνου κ.ά. ξεχωρίζουν ο Μυστικός Δείπνος και ο Γάμος στην Κανά, αλλά και μια σπάνια εικόνα της Αγίας Άννας που θηλάζει την Παναγία. Εξίσου εμβληματική η Αγία Τράπεζα, που χρονολογείται από τη δημιουργία του ναού, τον 6ο αιώνα μ.Χ.. Βγαίνοντας έξω παρατηρούμε το σήμαντρο του παλιού Μοναστηριού που λειτουργούσε κάποτε στον χώρο. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να την δούμε εσωτερικά και αναχωρήσαμε για την Παλαιόχωρα. 
Στη διαδρομή μας κάναμε μια στάση στην Κάνδανο, το μαρτυρικό χωριό της Κρήτης, όπου στις 3 Ιουνίου 1941 οι Γερμανοί κατακτητές κατέστρεψαν ολοσχερώς το χωριό και εκτέλεσαν 180 από τους κατοίκους του, σε αντίποινα για την αντίσταση που πρόβαλαν κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης (20 -31 Μαΐου 1941).
Φτάνοντας στην Παλαιόχωρα πήγαμε για μπάνιο στην Παχιά άμμο. Η ευρύτερη περιοχή έχει πολύ καλά οργανωμένες παραλίες, αλλά και όμορφα απομονωμένα μικρά αγκυροβόλια. Στο λιμάνι δένουν τα πλοία που συνδέουν την Παλαιόχωρα με Σούγια, Αγία Ρουμέλη, Λουτρό, Χώρα Σφακίων και Γαύδο. Αποτελεί την κύρια παραλία της Παλαιόχωρας, με καλή οργάνωση και πολύ κοντά σε όλες τις ανέσεις. Η παραλία έχει μεγάλο μήκος (1 km), γεγονός που την κάνει πάντα να φαίνεται άδεια. Έχει ψιλή άσπρη άμμο και ρηχά νερά, ιδανικά για παιδιά. Ωστόσο, όταν φυσούν δυτικοί άνεμοι ή νοτιάδες, τα κύματα είναι μεγάλα και χρειάζεται προσοχή. 
Η Παλαιόχωρα είναι μια μικρή πόλη νότια των Χανίων , που βρέχεται από το Κρητικό Πέλαγος και είναι κτισμένη στη θέση της αρχαίας πόλης Καλαμύδι. Η οικονομία της περιοχής βασίζεται στον τουρισμό και τη γεωργία (κυρίως πρώιμα λαχανικά που καλλιεργούνται σε θερμοκήπια και ελαιόλαδο). Έχει αναπτυχθεί ως ένας ήρεμος προορισμός διακοπών ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν και ήταν δημοφιλής στους χίπις. Αφού κάναμε το μπάνιο μας και φάγαμε κάτι στα ταβερνάκια της περιοχής, στις 16.00 αναχωρήσαμε για την επιστροφή μας στο κάμπινγκ.
Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα στην πόλη των Χανίων.
Ξεναγηθήκαμε στο Αρχαιολογικό μουσείο, στην παλαιά πόλη, στο λιμάνι και στους Τάφους των Βενιζέλων.
Την επομένη μέρα, Πέμπτη 15/8 αναχωρήσαμε για Κίσσαμο, από όπου πήραμε το καραβάκι για την ημερήσια κρουαζιέρα στη Γραμβούσα και το Μπάλο. Η διάσημη λιμνοθάλασσα του Μπάλου βρίσκεται 17 χλμ. βορειοδυτικά της Κισσάμου. Είναι μια ρηχή αμμουδερή παραλία που σχηματίζεται ανάμεσα στη Χερσόνησο της Γραμβούσας και το μικρότερο Ακρωτήριο Τηγάνι, κάτω από τον επιβλητικό ορεινό όγκο του Γεροσκίνου.
Ο Μπάλος αποτελεί σίγουρα την πιο πολυφωτογραφημένη παραλία της Κρήτης, ένα πολύ αγαπημένο θέμα όλων των τουριστικών οδηγών της Ελλάδας. Είναι διάσημος για τα γαλαζοπράσινα νερά του, την άγρια φυσική ομορφιά και το υπέροχο εξωτικό τοπίο. Το καλοκαίρι, η παραλία κατακλύζεται καθημερινά από εκατοντάδες επισκέπτες, οι οποίοι φτάνουν ως επί το πλείστον με καραβάκι από την Κίσσαμο.
Η λιμνοθάλασσα του Μπάλου έχει άσπρη άμμο και εξωτικά λευκά, έντονα γαλαζοπράσινα και τυρκουάζ νερά. Η θάλασσα είναι πολύ ρηχή και ζεστή, ιδανικός προορισμός και για μικρά παιδιά. Σε πολλά μέρη η άμμος έχει ένα υπέροχο ροζ χρώμα, που προέρχεται από τα θρυμματισμένα κελύφη κοχυλιών.
Πριν το Μπάλο βρίσκεται η Γραμβούσα – γνωστή και ως το νησί των πειρατών- με άγρια ομορφιά και εξωτικά χαρακτηριστικά έχοντας πάνω του και το θρυλικό κάστρο της Γραμβούσας.
Με το πλοίο αναχωρήσαμε από το λιμάνι στην Κίσσαμο, και σε περίπου μία ώρα φτάσαμε στην ήρεμη πλευρά του νησιού της.
Στη διαδρομή θαυμάσαμε την ακτογραμμή με τους υπέροχους βραχώδεις σχηματισμούς, τις σπηλιές αλλά και τα φανερά σημάδια από την ανύψωση της στεριάς από τη θάλασσα στη διάρκεια των αιώνων.
Φτάνοντας ανεβήκαμε από το μονοπάτι στην κορυφή του λόφου, όπου βρίσκεται το κάστρο της Γραμβούσας με την υπέροχη θέα προς τον Μπάλο και την γύρω περιοχή. Επιστρέφοντας κάναμε μπάνιο στην υπέροχη παραλία, για να δροσιστούμε, ενώ κάποιοι δεν παρέλειψαν να κάνουν βουτιές από το καραβάκι.
Μετά από παραμονή 2 περίπου ωρών πήραμε ξανά το καραβάκι και φύγαμε για τον Μπάλο. Σε 20 λεπτά φτάσαμε στη λιμνοθάλασσα του Μπάλου. Περπατήσαμε πατώντας μέσα στα ζεστά ρηχά νερά της, κολυμπήσαμε σε κάποιες βαθιές γούρνες με σχεδόν καυτό νερό και απολαύσαμε για αρκετή ώρα την εξωτική αυτή παραλία. Το απογευματάκι πήραμε το καραβάκι για την επιστροφή μας στον Κίσσαμο και από εκεί στο κάμπινγκ μας στα Χανιά.
Το βράδυ πήγαμε για γλέντι με κρητική μουσική στο πανηγύρι στο χωριό Πεμόνια Αποκορώνου. 
Εκεί στο προαύλιο της εκκλησίας διασκεδάσαμε με το κρητικό συγκρότημα τα «ΤΑ ΠΕΡΟΥΛΑΚΙΑ» και απολαύσαμε το κρητικό Κρητικό γλέντι με ζωντανή μουσική, φαγητό και χορό, που είχε ετοιμάσει ο εκπολιτιστικός σύλλογος του χωριού. Αργά το βράδυ επιστρέψαμε στη βάση μας.
Την επομένη , Παρασκευή 16/8, αναχωρήσαμε για τα Σφακιά, για να διασχίσουμε τα δυο υπέροχα φαράγγια της περιοχής, οι πεζοπόροι το φαράγγι της Ίμπρου και οι ορειβάτες το φαράγγι της Αράδαινας.
Ολόκληρα τα Σφακιά χαρακτηρίζονται από τη φυσική ομορφιά ενός άγριου ορεινού τοπίου, το οποίο συνδυάζεται μοναδικά με τη θάλασσα. Τα Σφακιά περιλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα της οροσειράς Λευκά Όρη ή Μαδάρες με ψηλότερη κορυφή τις Πάχνες (2454 μέτρα).
Η Χώρα Σφακίων βρίσκεται 74 χιλιόμετρα νότια από τα Χανιά. Περάσαμε από τις Βρύσες, το χωριό με τα τρεχούμενα νερά, και ανηφορίσαμε μέχρι το οροπέδιο Ασκύφου και την Ίμπρο, απ’ όπου αρχίζει η κατάβαση προς τα νότια παράλια και τη Χώρα Σφακίων.
Φτάνοντας στην Ίμβρο κατέβηκαν οι πεζοπόροι, για να διασχίσουν το φαράγγι της Ίμπρου ή Ίμβρου που βρίσκεται κοντά στη Χώρα Σφακίων και είναι το τρίτο δημοφιλέστερο φαράγγι της Κρήτης, μετά από τα φαράγγια της Σαμαριάς και της Αγίας Ειρήνης, πάνω στο Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Το τοπίο είναι πανέμορφο! Το μήκος του φαραγγιού είναι 11 χιλιόμετρα και η πορεία διαρκεί 3-4 ώρες περίπου. Η διαδρομή ξεκινά από το μικρό χωριό της Ίμβρου, σε υψόμετρο 700 μέτρων και κατηφορίζει σιγά σιγά προς τη θάλασσα. Σε πολλά σημεία του φαραγγιού συναντάμε ίχνη του παλιού καλντεριμιού, που κάποτε ήταν το κύριο μονοπάτι που ένωνε τα Σφακιά με τα Χανιά. Προχωρώντας, διασχίζουμε την τοποθεσία Αεροπλάνο, όπου συνετρίβη ένα Γερμανικό αεροπλάνο κατά τον Β’ Παγκόσμιο και μετά συναντάμε τα πρώτα πολύ στενά περάσματα του φαραγγιού φτάνοντας στο εντυπωσιακότερο σημείο του Φαραγγιού, τη Στενάδα. Εδώ τα τοιχώματα απέχουν μόλις 1,6 μ. μεταξύ τους, ενώ το ύψος τους φτάνει τα 300μ! Οι βράχοι είναι σμιλεμένοι με πανέμορφους σχηματισμούς.
Αφού περάσουμε και την πανέμορφη πέτρινη καμάρα, την Ξεπητήρα, φτάνουμε ως την έξοδο του φαραγγιού στο χωριό Κομητάδες. Ακριβώς στην έξοδο υπάρχουν μερικές ταβέρνες, ενώ μέσα στο χωριό υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Εδώ μας περίμενε το πούλμαν με τους λίγους τουρίστες μας και φύγαμε για τη χώρα Σφακίων.
Εν τω μεταξύ το πούλμαν με τους τουρίστες και τους ορειβάτες συνέχισε για τα Σφακιά.
Κινηθήκαμε παράλληλα με το βαθύ φαράγγι της Ίμπρου και σε λίγο αντικρίσαμε το Λιβυκό Πέλαγος και στο βάθος να ξεχωρίζουν η Γαύδος και η Γαυδοπούλα, τα νοτιότερα νησιά της Ευρώπης.
Αφού αφήσαμε στα Σφακιά τους τουρίστες, ανεβήκαμε στην Ανώπολη και φτάσαμε στη γέφυρα του Βαρδινογιάννη, για να διασχίσουμε το υπέροχο φαράγγι της Αράδαινας.
Το φαράγγι της Αράδαινας αποτελεί ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά φαράγγια του Δήμου Σφακίων, αλλά και ολόκληρης της Κρήτης. Είναι μικρότερο από αυτό της Σαμαριάς, αλλά εξίσου εντυπωσιακό με ψηλά κατακόρυφα τοιχώματα, πλούσια βλάστηση και άγρια ζωή. Από τη τεράστια μεταλλική γέφυρα αντικρίσαμε τον πυθμένα του φαραγγιού και την κοίτη του ποταμού που καθίσταται επικίνδυνη σε περίπτωση ισχυρής βροχόπτωσης.
Το φαράγγι βρίσκεται στις νότιες πλαγιές των Λευκών Ορέων και σε απόσταση 84 χλμ. περίπου από τα Χανιά και 19 χλμ. από τη Χώρα Σφακίων.
Το χωριό Αράδαινα ξεκινά αμέσως μετά τη μεταλλική γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του ομώνυμου φαραγγιού και αυτή τη στιγμή έχει μονάχα τρεις μόνιμους κατοίκους. Τούτη η γέφυρα υπάρχει, όχι μόνο για να εξυπηρετούνται οι μόνιμοι κάτοικοι των ορεινών Σφακίων, αλλά και για να δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής τους τόσο όσοι επιχειρούν bungee jumping.
Μια μικρή στάση στο μικρό καφενεδάκι στην είσοδο του ερειπωμένου χωριού και ξεκινήσαμε την κατάβαση. Περάσαμε μέσα από τον οικισμό της Αράδαινας με τα λιγοστά έρημα σπίτια και ανάμεσά τους καρυδιές, μουριές και φραγκοσυκιές φορτωμένες καρπούς.
Πήραμε το παλαιό κατηφορικό λιθόστρωτο δρομάκι που οδηγούσε στην Αράδαινα και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε στο βάθος του φαραγγιού, απ' όπου ξεκινά η πορεία στην κοίτη του φαραγγιού ως την έξοδο, στο Λιβυκό πέλαγος.
Περνώντας κάτω από τη μεταλλική γέφυρα, που φάνταζε τεράστια σε ύψος 138 μέτρων από πάνω μας, συνεχίσαμε στην ξερή κοίτη του ποταμού. Η πεζοπορία διαρκεί περίπου 3 ½ - 4 ώρες και η διαδρομή είναι περίπου 7 χιλιόμετρα μέχρι τη θάλασσα.
Σε λιγότερο από μία ώρα από την αρχή της πεζοπορίας το μονοπάτι εγκαταλείπει την κοίτη του φαραγγιού και ακολουθεί ανηφορική πορεία πάνω στα δυτικά τοιχώματα, προκειμένου να παρακάμψει ένα κατακόρυφο κόψιμο εννέα περίπου μέτρων, όπου πριν λίγα χρόνια είχε τοποθετηθεί μεταλλική σκάλα για τη διευκόλυνση των πεζοπόρων.
Αποφύγαμε το επικίνδυνο αυτό πέρασμα και συνεχίσαμε πάνω στο κτιστό μονοπάτι και ύστερα από λίγη ώρα κατεβήκαμε προσεκτικά ξανά στην κοίτη του φαραγγιού.
Στα μέσα της διαδρομής συναντήσαμε στο κοίλωμα ενός βράχου -ανάμεσα σε πυκνές συστάδες πικροδαφνών – μια πηγή με ελάχιστο νερό . Σε όλη τη διαδρομή πέταγαν από πάνω μας αρκετοί αετοί με τα χαρακτηριστικά φτερά τους, που φώλιαζαν ψηλά στα απότομα βράχια του φαραγγιού.
Ύστερα από την υπέροχη αυτή πορεία μας, τον περισσότερο χρόνο κάτω από τη σκιά των βράχων, φτάσαμε μετά από 4 ώρες σε μια μικρή απομονωμένη, πεντακάθαρη παραλία γνωστή ως «Μάρμαρα». Πέσαμε αμέσως στα πεντακάθαρα νερά και κολυμπήσαμε να δροσιστούμε, φτάνοντας μέχρι τις μικρές σπηλιές που βρίσκονται κάτω από τα βράχια της παραλίας. Δεν είχαμε τον χρόνο να συνεχίσουμε ακολουθώντας το παραλιακό μονοπάτι προς τα ανατολικά και περνώντας τους οικισμούς Λύκο και Φοίνικα (αρχαίο λιμάνι της Αράδαινας) να φτάσουμε σε μιάμιση ώρα περίπου στο γραφικό Λουτρό.
Γι΄ αυτό πήραμε ένα μικρό ταχύπλοο που μας μετέφερε κατευθείαν στα Σφακιά. Εδώ συναντήσαμε και τους υπόλοιπους της παρέας και, αφού φάγαμε κάτι στις παραλιακές ταβέρνες δίπλα στη θάλασσα, φύγαμε για να επισκεφτούμε και το Φραγκοκάστελο.
Το Φραγκοκάστελλο είναι ένας μικρός παραθαλάσσιος οικισμός με λίγα σπίτια και αρκετά δωμάτια και διαμερίσματα για τους τουρίστες. Είναι γνωστό για το ομώνυμο βενετσιάνικο κάστρο που σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση, τις όμορφες παραλίες του και τους «Δροσουλίτες», τα φαντάσματα που εμφανίζονται στο Φραγκοκάστελλο το χάραμα κάθε Μάιο. Ωστόσο, στη διάρκεια των αιώνων η περιοχή ανέδειξε σπουδαία μνημεία, ελάχιστα από τα οποία σώζονται σήμερα. Πολλά καταστράφηκαν στους πολέμους και τις επαναστάσεις που έλαβαν χώρα στην περιοχή και οι πέτρες από τα ερείπιά τους χρησιμοποιήθηκαν για το χτίσιμο του κάστρου.
Το Φραγκοκάστελλο βρίσκεται σε μια αναπάντεχα επίπεδη μικρή πεδιάδα, που πίσω της ορθώνονται τα ανατολικά Λευκά Όρη με το φαράγγι και το οροπέδιο του Καλλικράτη. Είναι κι αυτή η περιοχή μια από τις πολλές εκπλήξεις που προσφέρει στον ταξιδιώτη η φύση της Κρήτης .Επιστρέφοντας είχαμε ανάμεικτα συναισθήματα, περηφάνια, αγάπη και δέος: περηφάνια για την ιστορία του τόπου, αγάπη για αυτή την υπέροχη γωνιά της πατρίδας μας, δέος για την άγρια ομορφιά αυτού του τόπου που λέγεται Κρήτη. Αποχαιρετίσαμε τα Σφακιά καθώς ανεβαίναμε, ξέροντας ότι την επομένη θα επιστρέφαμε, για να πάρουμε το καραβάκι, για να περάσουμε απέναντι στη Γαύδο.
Την τελευταία μας μέρα στο κάμπινγκ, Σάββατο 17/8, ξυπνήσαμε νωρίς, να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να ξεστήσουμε τις σκηνές μας. Φορτώσαμε τις αποσκευές μας στο πούλμαν και κατευθυνθήκαμε πάλι προς τα Σφακιά για να επισκεφτούμε την Γαύδο.
Η Γαύδος είναι το ονειρεμένο νησί, όπου λέγεται ότι ναυάγησε ο Οδυσσέας και τον υποδέχτηκε η Καλυψώ, το αραξοβόλι των ταξιδιωτών, των εμπόρων της Αφρικής και των πειρατών και σήμερα προορισμός χιλιάδων «αναχωρητών» του καλοκαιριού. Η Γαύδος αποτελεί το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, 32 ναυτικά μίλια μακριά από την Παλαιόχωρα, 22 από τη Χώρα Σφακίων και 170 από το Τομπρούκ της Λιβύης. Είναι μικρό νησί, μόλις 30 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με τριγωνικό σχήμα, με μέγιστο μήκος 10 χιλιόμετρα και πλάτος 5. Οι παραλίες Καραβέ, Κόρφος, Λακκούδι, Τρυπητή, Νταϊάνα, Φετιφέ, Σαρακίνικο, Αγιάννης, Λαβρακάς, Πύργος και Ποταμός είναι μερικές από τις χάντρες των σμαραγδένιων ακτών του νησιού.
Στον πηγαιμό μας είχαμε ένα ήσυχο ταξίδι και φτάσαμε ύστερα από μιάμιση ώρα στο λιμανάκι της Γαύδου, στην παραλία Καραβέ. Δίπλα στην Καραβέ βρίσκεται μια μικρή παραλία με άμμο και βότσαλο. Δεν είναι οργανωμένη, αλλά αποτελεί μια λύση για όσους θέλουν να κάνουν μια βουτιά κοντά στο λιμάνι. Το νερό είναι πεντακάθαρο και βαθύ. Η παραλία στο Σαρακίνικο της Γαύδου, βρίσκεται μόλις 1,5 χλμ βόρεια του λιμανιού της Γαύδου, την Καραβέ. Ονομάζεται έτσι από τους Σαρακηνούς πειρατές που κάποτε χρησιμοποιούσαν το νησί ως ορμητήριο.
Η ομορφιά της παραλίας και της ευρύτερης περιοχής δεν μπορεί να αποτυπωθεί μέσα στις γραμμές αυτού του κειμένου. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Discovery Channel την έχει ψηφίσει στο παρελθόν ως την 2η καλύτερη παραλία στο κόσμο, μετά τη Χαβάη. Πράγματι, ο Αγιάννης είναι μια πανέμορφη απόμερη αμμουδερή παραλία, μέσα σε ένα άγριο Αφρικανικό τοπίο με αμμόλοφους και γεμάτη με κέδρους.
Μόλις φτάσαμε, μας περίμενε ο φίλος μας Χατζη.. Ηλίας, για να κατευθυνθούμε στον χώρο όπου θα στήναμε τις σκηνές μας, για να διανυκτερεύσουμε. Αφού ταχτοποιηθήκαμε και κάναμε και το μπάνιο μας, το απόγευμα πήγαμε με το πούλμαν μέχρι τον Φάρο, για να θαυμάσουμε το υπέροχο- φανταστικό ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να κάνει βουτιά μέσα στη θάλασσα. 
Επιστροφή στις κατασκηνώσεις μας, φαγητό σε ταβέρνα της παραλίας και διανυκτέρευση στις σκηνές που είχαμε φέρει μαζί μας.
Την τελευταία «επεισοδιακή» μέρα, Κυριακή 18/8, αφού ξυπνήσαμε, κάναμε μια κυκλική 4ωρη πεζοπορία προς τις παραλίες Κόρφο-Αλυκή-Τρυπητή και Βατσινά και μια μικρότερη 2ωρη μέχρι την παραλία του Αγ. Ιωάννη, για να γνωρίσουμε καλύτερα το νησί της Καλυψώς. Επιστροφή από την πεζοπορία, γεύμα το μεσημέρι και ετοιμασία για την αναχώρησή μας. Εν τω μεταξύ ο αέρας άρχισε να δυναμώνει και η θάλασσα να βγάζει κύμα. Μπήκαμε στο καραβάκι που θα μας έφερνε στα Σφακιά και ξεκινήσαμε. Η θάλασσα είχε αρκετά μποφόρ, αλλά ο καπετάνιος μας καθησύχαζε ότι έχει γερό σκαρί και έχει ταξιδέψει και σε πιο δύσκολους καιρούς. Η θάλασσα χτυπούσε με μανία το σκάφος, που άλλες φορές βρισκόταν πάνω στα κύματα και αμέσως μετά έκανε βουτιές βαθιά στη θάλασσα. Αρκετοί που δεν είχαν ξαναταξιδέψει σε αγριεμένη θάλασσα τα χρειαστήκαν, αλλά σε λίγη ώρα, φτάνοντας κοντά στη Κρήτη, ο αέρας μειώθηκε και η θάλασσα άρχισε να καλυτερεύει, μέχρι που φτάσαμε στα Σφακιά. Βάλαμε τα πράγματά μας στο πούλμαν και φύγαμε για το λιμάνι της Σούδας.
Το πλοίο F/B BLUE GALAXY μας έφερε στο Πειραιά τη Δευτέρα 19/8 φορτωμένους με πολλές εμπειρίες και «γεμάτους» με όλα όσα είδαμε στο πανέμορφο αυτό ταξίδι μας στην Κρήτη.
