- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 06 Σεπτεμβρίου 2020 06 Σεπτεμβρίου 2020
Με τρία πούλμαν φύγαμε από τη Νίκαια στις 7:15 το πρωί του Σαββάτου 18/1 για το Μαίναλο και το Λεβίδι, όπου και θα κόβαμε επίσημα την «πίτα του Βουνού».
Κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και συνεχίσαμε για τη Μαντίνεια και τον παράδοξο ναό της Αγίας Φωτεινής, στον χώρο του οποίου μοιράσαμε στον καθένα το κομμάτι της πίτας με το τυχερό φλουρί. Έπειτα κάναμε μια επίσκεψη στο εσωτερικό του περίεργου ναού και στον προαύλιο χώρο του.
Ο επισκέπτης έχει αρχικά την αίσθηση ότι αντικρίζει όχι ένα μόνο Ναό αλλά τουλάχιστον τρεις: έναν που μοιάζει αμυδρά με βυζαντινό ναό, έναν άλλο που έχει αιγυπτιακά στοιχεία και έναν τρίτο με αρχαιοελληνικά. Γιατί, αυτό είναι το χαρακτηριστικό που κάνει το συγκεκριμένο ναό να αποτελεί έναν από τους πλέον παράξενους στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Το γεγονός ότι είναι κατασκευασμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε να «παντρεύονται» με τρόπο αρμονικό βυζαντινά, αρχαιοελληνικά και αιγυπτιακά στοιχεία αρχιτεκτονικής.
Βρίσκεται κοντά στην Κάψια, ακριβώς απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της Μαντινείας με το αρχαίο θέατρο και συνομιλεί μαζί του. Πρόκειται για εκλεκτικιστικό αρχιτεκτόνημα. Συνδυάζει αρχαιότροπους ρυθμούς με καμάρες, κίονες και αετώματα, με βυζαντινών επιρροών στοιχεία και πολυχρωμία σε πολλά επίπεδα. Η αφιέρωσή του στην Αγία Φωτεινή απηχεί τη σχέση της Αρκαδίας με το φως. Είναι γνωστό πως Λύκαιο όρος σημαίνει φωτεινό, το ίδιο σημαίνει και το όνομα Λυκάων, που είναι οικιστής της Αρκαδίας. Η αγιογράφηση του ναού συνέχεται από το ίδιο πνεύμα συγκρητισμού. Τα αγιογραφούμενα πρόσωπα αποδίδονται ως να πρόκειται για αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Υπάρχουν επίσης κάποιες πολιτιστικές αναφορές στα ιερά της Ίσιδος, που αφθονούσαν στην Αρκαδία. Ο ναός εγκαινιάστηκε το 1978 από τον μητροπολίτη Θεόκλητο και αποτελεί ήδη κομμάτι του αρκαδικού μύθου.
Επίσης στον προαύλιο χώρο του ναού υπάρχει το λεγόμενο φρέαρ του Ιακώβ, κομψή περίστυλη κρήνη με εντυπωσιακή κατασκευή και το Ηρώον, το οποίο θεμελιώθηκε προς τιμήν των αγωνιστών της πατρίδας, οι οποίοι κατάγονταν από το δημοτικό διαμέρισμα Μαντινείας.
Ο Ναός ανήκει στον Μαντινειακό Σύνδεσμο και σήμερα χρησιμοποιείται για γάμους και βαπτίσεις.
Αφού κάποιοι από εμάς πετάχτηκαν στα γρήγορα απέναντι στο αρχαίο θέατρο της Μαντίνειας, αναχωρήσαμε και τα 3 πούλμαν για τη Βλαχέρνα και Βυτίνα
Η Βλαχέρνα βρίσκεται βορειοδυτικά της Τρίπολης, και είναι χτισμένη στους πρόποδες του Μαινάλου, σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρα. Ένα χωριό με όμορφα πέτρινα σπίτια, πλατείες και παραδοσιακές βρύσες και στο κάτω μέρος του χωριού υπάρχει το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης για τη μάχη της Βλαχέρνας κατά των Γερμανών το 1944. Στο χωριό μένουν 300 περίπου μόνιμοι κάτοικοι, ενώ το καλοκαίρι ο αριθμός τους τριπλασιάζεται .
Πάνω από τη Βλαχέρνα ορθώνεται επιβλητικός βράχος σε ύψος 1.150μ. και μέσα στα έλατα, το κάστρο του Μπεζενίκου. Στο ομώνυμο αυτό μεσαιωνικό κάστρο, το 1458, οι Έλληνες προέβαλαν ηρωική αντίσταση κατά των στρατευμάτων του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή και το 1826 κατά του Ιμπραήμ.
Περάσαμε από το γραφικότατο Λεβίδι, όπου οι σούβλες με τα χοιρινά γύριζαν και ήταν σχεδόν μισοψημένα. Είδαμε στην πλατεία την προτομή του «πατέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας» Αλέξανδρου Παπαναστασίου και του οπλαρχηγού Αναγνώστη Στριφτόμπολα, που σκοτώθηκε στη μάχη με τους Τούρκους.
Οι πεζοπόροι λίγο μετά το Λεβίδι πήραν το σηματοδοτημένο με κόκκινο ανηφορικό μονοπάτι όπου η γρήγορη ομάδα προηγήθηκε και ακολούθησε η δεύτερη, κάνοντας μια 4ωρη και μια 3ωρη διαδρομή αντίστοιχα. Πέρασαν μέσα από πυκνά έλατα, μονοπάτια, λιβάδια, δασικούς δρόμους, παρατημένα χωράφια που σε πάνε πολλά χρόνια πίσω, όταν εδώ οι Αρκάδες όργωναν , έσπερναν, θέριζαν και αλώνιζαν τη σοδειά τους. Ένα πανέμορφο τοπίο πνιγμένο μέσα στο πράσινο, με το βλέμμα σου να αγναντεύει τις μακρινές κορυφογραμμές του Μαινάλου.
Η διαδρομή στην αρχή είναι ανηφορική από τα 900μ στα 1200μ, περνώντας από την στέρνα του Λυκούργου, συνεχίζει στο οροπέδιο , φτάνει στο εκκλησάκι του Αγίου Πέτρου και στο τέλος γίνεται κατηφορική μέχρι την Νυμφασία.
Από εδώ και πέρα συνέχισε μόνο η γρήγορη ομάδα με κατάληξη στη Βυτίνα όπου και τους περίμενε το πούλμαν και τους έφερε όλους μαζί στο Λεβίδι .
Οι 85 τουρίστες μας επισκέφτηκαν πρώτα τη Μονή Κερνίτσης κοντά στη μικρή και χαριτωμένη Νυμφασία , και τη Βυτίνα έπειτα. Είναι μοναστήρι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και ιδρύθηκε αρχικά τον 12ο αι. Γνώρισε πολλές λεηλασίες μέσα στους αιώνες. Σώζεται εντός του καθολικού η θαυματουργή εικόνα, η οποία έχει θεραπεύσει πολλούς σχιζοφρενείς και παράλυτους. Στο γνωστό «κούτσουρο», σε ένα άνοιγμα ανάμεσα στα κελιά, δένονταν παλιότερα οι τρελοί και περίμεναν τη γιατρειά!
Στη Μονή Κερνίτσης έγινε το προσκύνημά μας, ακούσαμε την ξενάγηση της «ξενοδόχου» μοναχής , κεραστήκαμε το παραδοσιακό λουκουμάκι, άρτο, βασιλόπιτα και δροσερό νεράκι, αγναντέψαμε την όμορφη θέα ολόγυρα, το ποταμάκι που κυλά κάτω από τη χτισμένη σε απόκρημνο σχεδόν βράχο μονή και φύγαμε για την τουριστική και πάντα όμορφη Βυτίνα.
Στη μιάμιση ώρα που παραμείναμε εκεί, όσοι ήθελαν περπάτησαν μέσα στο άλσος, στο περίφημο «μονοπάτι της αγάπης», άλλο προτίμησαν την ηλιόλουστη πλατεία με τον πετρόκτιστο ναό του Αγ. Τρύφωνα, πολιούχου της Βυτίνας, για ένα καφέ, ένα ουζάκι ή κάτι άλλο, και αρκετοί τίμησαν τα μαγαζάκια με τα τοπικά προϊόντα, ποικίλα βότανα και άλλα είδη… Γεμάτα ήταν τα χέρια μας πάντως αργότερα…
Στον κεντρικό δρόμο είδαμε τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, το Λαογραφικό Μουσείο κοντά στην κεντρική πλατεία με το σύγχρονο ορειχάλκινο άγαλμα του αντιστασιακού Πόταγα, που έχασε τη ζωή του στα 17 χρόνια του και σε κάποια άλλα μικρά ανοίγματα τις προτομές του Ιστορικού Κων/νου Παπαρρηγόπουλου, του Νομικού Βασίλη Οικονομίδη, του ευεργέτη Τρύφωνα Ζαχαρόπουλου, της ηρωικής Ελένης Λιαροπούλου, του ήρωα Κόλλια του Βυτιναίου.
Έχοντας ολοκληρώσει την επίσκεψή μας στην όμορφη Βυτίνα, το 1ο πούλμαν αναχώρησε για την ταβέρνα, ενώ το 2ο κατευθύνθηκε προς τη Νυμφασία, από όπου θα παραλάμβανε τους πεζοπόρους, ενώ το 3ο, με αρκετούς τουρίστες μέσα, παρέλαβε τους ορειβάτες, οι οποίοι έκαναν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους.
Έτσι, όλοι μαζί βρεθήκαμε στον πολύ όμορφο και μεγάλο χώρο που διαθέτει το ξενοδοχειακό συγκρότημα «Μαινάλια», λίγα χιλιόμετρα έξω από το Λεβίδι. Τα τραπέζια στρωμένα και τα ορεκτικά, οι σαλάτες και τα ψητά εμφανίζονταν κι αυτά σταδιακά, ώστε να ολοκληρωθεί το γεύμα μας και να ακολουθήσει η κοπή της πίτας του Διοικητικού.
Έγινε με το σύνηθες, κατ΄έτος, τελετουργικό και με τις σχετικές ευχές προς όλους και μετά ξεκίνησε το γλέντι με μουσική της επιλογής της ταβέρνας.
Οι χοροί κράτησαν σχεδόν ως τις 18:30 μ.μ., με την εύθυμη διάθεση να διαρκεί ακόμα και μετά το σύνθημα της αναχώρησής μας, όταν πια άρχιζε να νυχτώνει...
Φύγαμε για Νίκαια, όπου φτάσαμε γύρω στις 8:30 μ.μ., με τις ευχές για καλή χρονιά να ακούγονται ακόμα, καθώς καληνυχτίζαμε ο ένας τον άλλον...
