Με ένα πούλμαν ξεκινήσαμε την Κυριακή 28 Ιουνίου στις 8:15 π.μ. από τη Νίκαια και , αφού παραλάβαμε αρκετούς φίλους καθ΄οδόν και κυρίως από το μετρό του Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε μέσω Αττικής Οδού στο Λαύριο, όπου επιβιβαστήκαμε στις 9:30 π.μ. στο πλοίο για την Κέα, το μικρό στολίδι των Κυκλάδων, σε απόσταση μιας ώρας περίπου από την Αττική.

 

Στον δρόμο μας η Μακρόνησος, νησί – μάρτυρας θλιβερών γεγονότων της σύγχρονης ιστορίας μας, η αρχαία νήσος “Ελένη”.

Φτάσαμε στο λιμάνι της  Κορησσίας  την οποία διασχίσαμε, για να ανηφορίσουμε έπειτα προς την όμορφη πρωτεύουσα του νησιού, την Ιουλίδα.

Μπαίνοντας στο λιμάνι αντικρίσαμε  τον πρώτο φάρο που άναψε στις Κυκλάδες, το  Φάρο του Αγ. Νικολάου, που στέκει εκεί αγέρωχος από το 1831, και το στενό του Λάμπρου Κατσώνη, τη στενή λουρίδα γης όπου ο μαχητικός αγωνιστής στα 1789-90 έσυρε με τη βοήθεια των κατοίκων της Τζιας τα πλοία του μετά την ήττα του από το Μουσταφά πασά. Μπήκαμε στα πούλμαν αφήνοντας πίσω μας τα πρώτα νεοκλασικά σπίτια του λιμανιού και το ναό της Αγ. Τριάδας.

 

 

Σε λίγο αντικρύσαμε ψηλά τη γραφική Ιουλίδα να απλώνεται νωχελικά στους δυο λόφους της, τον ένα με τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης και το Μεσαιωνικό κάστρο της Τζιας - όπως την είπαν οι κατακτητές της Φράγκοι από τον 13^ο αι. - και τον άλλο, τον πιο μεγάλο και πυκνοκατοικημένο.

 

Στην αμφιθεατρικά χτισμένη πρωτεύουσα με τις χαρακτηριστικές κόκκινες στέγες στα σπίτια, τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα σκαλάκια και τα περίφημα “ στεγάδια” της παραμείναμε μια ώρα.

Όσοι ήθελαν  επισκέφτηκαν σχετικά γρήγορα το Αρχαιολογικό Μουσείο με τις περίφημες πήλινες κόρες από τον προϊστορικό οικισμό της Αγ. Ειρήνης, τα σπαράγματα από τα αετώματα του ναού της Αθηνάς Καρθαίας, καθώς και άλλα σημαντικά εκθέματα της εποχής του χαλκού, κυρίως από τη νεολιθική Κεφάλα, όπως ειδώλια, αγγεία, εργαλεία, κοσμήματα κ.ά. Κάποιοι πρόλαβαν να πιουν κι ένα καφεδάκι, να φάνε κι ένα γλυκάκι  ή να αγοράσουν  κανένα ενθύμιο από τα λίγα χαριτωμένα μαγαζάκια που κοσμούσαν τον κεντρικό δρόμο ή κάποια στενάκια της Χώρας. Σωστό στολίδι της “Πιάτσας” του χωριού το νεοκλασικό κτήριο του Δημαρχείου, έργο, όπως λέγεται, του Ερνέστου Τσίλερ, όπως και το παλιό Δημοτικό Σχολείο, που βρίσκεται  στο λόφο πάνω από το χώρο στάθμευσης στην είσοδο της Ιουλίδας.

Αφού ξεναγηθήκαμε για αρκετή ώρα στην όμορφη Ιουλίδα ξεκινήσαμε όλοι μαζί την  3ωρη πεζοπορική διαδρομή από την Ιουλίδα - Λιόντα - Οτζιά , περίπου 5 χλμ.

Περάσαμε κάτω από το τελευταίο  “στεγάδι” – ένα από τα πολλά που προσφέρουν τη σκιά τους και την προστασία τους απλόχερα στον επισκέπτη - με τα σχέδια του Αλέκου Φασιανού και βγαίνοντας έξω από το χωριό προς τη μεριά του νεκροταφείου, περάσαμε τη βρύση Κουρέντη και πήραμε το  πλακόστρωτο μονοπάτι που φτάνει στον Λέοντα της Κέας.

 

Στη διαδρομή συναντήσαμε αρκετές συκομουριές με τα κατακόκκινα μούρα του και κυριολεκτικά βάψαμε τα χέρια και το πρόσωπο με αίμα…

Ο περίφημος Λέοντας της Κέας, είναι ένας βράχος, όπου πάνω του είναι σκαλισμένο ένα επιβλητικό λιοντάρι που, ατενίζει την Ιουλίδα. Ο Λέων ανάγεται στα αρχαϊκά χρόνια και οι μύθοι γύρω από αυτόν είναι πολλοί. Λένε για  τον “Λιόντα”, το πέτρινο λιοντάρι –σύμβολο της Κέας, ότι  απόδιωξε τις Νύμφες, όταν κάποτε είχαν αρχίσει να σκοτώνουν τις γυναίκες του νησιού.

 

Το πέτρινο  το λιοντάρι λαξεύτηκε στον φυσικό βράχο, ώστε να τις φοβίζει και να προστατεύει στο εξής  τους Κείους.

Μέχρι σήμερα το 6άμετρο τέρας προκαλεί το δέος στους επισκέπτες.

Συνεχίζοντας το μονοπάτι, φτάσαμε στη “βρύση του Βενιαμίν”, που την συντροφεύει ένας υπεραιωνόβιος πλάτανος.

 

Αφού ξεδιψάσαμε με το γάργαρο νερό, ξεκουραστήκαμε λίγο  στη δροσιά του πλάτανου απολαμβάνοντας παράλληλα τη μαγευτική θέα.

 

Στη συνέχεια πήραμε  τον κατηφορικό  δρόμο για το Δοσωνάρι, περπατώντας ανάμεσα σε βελανιδιές και αμυγδαλιές.

Ακολουθώντας τον δρόμο προς το κεντρικό και βόρειο τμήμα του νησιού,  το γεμάτο με βελανιδιές, τους καρπούς των οποίων, χρήσιμους για το χρωματισμό των δερμάτων, παλαιότερα  εξήγαν οι κάτοικοι της Τζιας, φτάσαμε μετά από αρκετή ώρα στα  πρώτα σπίτια του Οτζιά.

Περνώντας από το Διασέλλι κατευθυνθήκαμε στην όμορφη  παραλία που σχηματίζεται στον μυχό του κόλπου Οτζιά.

Πεντακάθαρα τα νερά και απολαυστικό το μπάνιο μετά από 3 ώρες διαδρομή μέσα στον ήλιο. Εδώ λίγη ώρα πριν είχαν καταφτάσει και οι  “ τουρίστες ” μας και, αφού είχαν πάρει το μπάνιο τους, κατέφυγαν στις δροσερές ταβέρνες για φαγητό.

Κάναμε όλοι το μπάνιο μας, ξαπλώσαμε στη δροσιά της παραλίας κάτω από τις ομπρέλες ή τα δένδρα, κάναμε τις βόλτες μας για έναν καφέ, ένα γλυκό, ένα δροσιστικό παγωτό και αρκετοί κάθισαν για φαγητό στις παραλιακές ταβέρνες.

Στις 5 το απόγευμα κάποιοι πεζοπόροι συνέχισαν την πεζοπορία τους  για προϊστορικό οικισμό της  Αγ. Ειρήνης και από εκεί πήραν το δρόμο για την Κορησσία, αφού κάναμε και μια βουτιά στο Γιαλισκάρι.

 

Κατά την πεζοπορία η  μαγευτική από ψηλά θέα του Φάρου του Αγίου Νικολάου , του στενού του Λάμπρου Κατσώνη , των παραλιών  Βουρκάρι  και  Γιαλισκάρι αλλά και της Κορρησίας μας αποζημίωσε.

Φτάσαμε στο λιμάνι της Κορησσίας όπου καθίσαμε για καφεδάκι γλυκό  ή  κανένα σουβλάκι. Στις 9:00 το βράδυ πήραμε  το πλοίο που μας έφερε στο Λαύριο.

Το ταξίδι μας σύντομο και όμορφο, με τις εικόνες  να γεμίζουν τα μάτια και την ψυχή μας και να μας θυμίζουν το υπέροχο αυτό Αιγαιοπελαγίτικο  νησάκι.

Κατά τις 10:30 βρισκόμαστε πίσω στη Νίκαια σκεπτόμενοι την επόμενη απόδρασή μας.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•