- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 01 Οκτωβρίου 2020 01 Οκτωβρίου 2020
Πρωταρχικός στόχος του τριημέρου αυτού, «θεσμού» πλέον από την πλευρά του Φυσιολάτρη, για 10η συνεχή χρονιά, η παρακολούθηση παράστασης στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, αυτή τη φορά της κωμωδίας του Αριστοφάνη “Λυσιστράτη”.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την Παρασκευή, 31 Ιουλίου, κατά τις 7 το πρωί από τη Νίκαια, παραλάβαμε και λίγους ακόμα φίλους από το Μετρό του Αιγάλεω και μετά από μια σύντομη στάση στον Ισθμό, κοντοσταθήκαμε στη Μονή Αγνούντος ή Παναγία της Αγνάντας.
Εντυπωσιάζει η μονή εξωτερικά, μια και περικλείεται από ψηλό πέτρινο τείχος, με τον ένα από τους 4 πύργους του να σώζεται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση. Ιδρύθηκε τον 11ο αι. και το καθολικό της, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι μονόκλιτη βασιλική και διαθέτει τρούλο ύψους 17 μ. με έναν υπέροχο πέτρινο σκαλιστό σταυρό στην κορυφή του και καταπληκτικές τοιχογραφίες. Το τέμπλο μετράει 300 χρόνια ζωής.
Η βασιλική είναι χτισμένη με τη βυζαντινή τεχνοτροπία και θυμίζει πολύ αυτήν της Αγίας Σοφίας.
Συνεχίσαμε προς τη διασταύρωση απ΄όπου θα ξεκινούσε η πεζοπορία προς την Παναγιά την Πολεμάρχα (περί το 1400 μ.Χ.), χτισμένη σε έναν κατάφυτο όρμο. Διαθέτει το χαρακτηριστικό ότι στο εσωτερικό της έχουν εντοιχιστεί πήλινα αγγεία για καλύτερη ακουστική. Οι πεζοπόροι, αφού την επισκέφτηκαν, συνέχισαν ως την Παλαιά ( Αρχαία ) Επίδαυρο, περνώντας από πευκόφυτη περιοχή, σε ένα μικρό μέρος της διαδρομής τους.
Η πεζοπορία στην αρχή έγινε σε ένα δύσκολο μονοπάτι που με τον καιρό έκλεισε με θάμνους και αγκάθια οπότε και αναγκαστήκαμε να κινηθούμε μέσα στο ρέμα και να καταλήξουμε στη θάλασσα. Στη συνέχεια παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο φτάσαμε στην Παναγία την Πολεμάρχα . Από εδώ ξεκινάει σημαδεμένο μονοπάτι που καταλήγει στην παραλία της Παλαιάς Επιδαύρου. Ωραία διαδρομή κοντά στη θάλασσα αλλά η ζέστη πολλή και κινηθήκαμε γρήγορα για να πέσουμε σχεδόν με τα ρούχα για να δροσιστούμε στη θάλασσα της Παλαιάς Επιδαύρου.
Οι “ τουρίστες ” συνεχίζοντας πέρασαν πρώτα από τη Νέα Επίδαυρο, με το βυζαντινό κάστρο και την πλατεία της Α΄Εθνοσυνέλευσης με το ομώνυμο μνημείο, το μνημείο των πεσόντων. Εδώ, στην Πιάδα, όπως λεγόταν τότε το χωριό, συγκεντρώθηκαν, τον Δεκέμβριο του 1821, 59 αντιπρόσωποι από τις περισσότερες επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και μέχρι τις 16 Ιανουαρίου του 1822 είχαν ψηφίσει το προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος, που όριζε μάλιστα ως σημαία τη γαλανόλευκη.
Σειρά είχε έπειτα η επίσκεψη στην Παλαιά - Αρχαία Επίδαυρο. Όσοι ήθελαν ακολούθησαν ως το μικρό αρχαίο θέατρο στη χερσόνησο Νησί. Χτίστηκε τον 4ο αι. π.Χ., λίγο νωρίτερα από το θέατρο του Ασκληπιείου, και ήταν αφιερωμένο στον Διόνυσο. Χαρακτηριστικό του οι επιγραφές στα εδώλιά του, οι οποίες έδωσαν σε αυτό και την ονομασία “ λαλούν θέατρο”. Σήμερα γίνονται διάφορες εκδηλώσεις εκεί. Στον απέναντι λόφο μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι και νεότερες ανασκαφές, που φέρνουν στο φως ευρήματα από διάφορες εποχές κατοίκησης στον λόφο και κοντά στο λιμάνι. Στην κορφή του λόφου βρήκαμε ερείπια του αρχαίου τείχους και την Παναγίτσα του Νησιού καθώς και άλλες ανασκαφές.
Άλλοι έμειναν για μπάνιο στη μικρή ακτή κάτω από το θέατρο ή στο βόρειο λιμάνι. Κάποιοι επίσης αναζήτησαν τη δροσιά στις καφετέριες κάτω από τον ίσκιο των δέντρων.
Όταν έφτασαν και οι πεζοπόροι μας, φύγαμε για το ξενοδοχείο στα Ίρια, όπου πήγαμε απευθείας για φαγητό. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας και άλλοι πήγαν αμέσως μετά για ξεκούραση.
Στις 7:00 το βραδάκι φύγαμε για Λυγουριό - Επίδαυρο, όπου παρακολουθήσαμε το έργο του Αριστοφάνη “ Λυσιστράτη ”, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, από το Εθνικό Θέατρο, με όλα τα μέτρα προστασίας και ασφαλείας!
Καλή η πνευματική τροφή, αλλά μετά από τόσες ώρες χρειαζόταν και λίγη ... πραγματική τροφή. Γι΄ αυτό, αφού καταφέραμε να ξεμπερδέψουμε από την κίνηση στους δρόμους, φτάσαμε στο Ναύπλιο, όπου παραμείναμε για μιάμιση περίπου ώρα, για ένα σουβλάκι, ένα ποτό, ένα παγωτάκι ή ό,τι ο καθένας επιθυμούσε. Φανταχτερό και πάντα ωραίο το Ναύπλιο και το βράδυ, με αρκετή βουή σε μερικές γωνιές του, εκεί που βρίσκονταν τα μπαράκια, κυρίως. Φύγαμε ικανοποιημένοι και από αυτή την επίσκεψη και φτάσαμε κατά τις 2 στο ξενοδοχείο μας. Το πρωί μας ανέμεναν νέες εξορμήσεις...
Σάββατο, 1 Αυγούστου, μετά το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για Δίδυμα, με τα δύο σπήλαια που δημιουργήθηκαν από πέσιμο μετεωρίτη, το αμφιθεατρικό Κρανίδι με τα αρχοντόσπιτα,
και την Κόστα, για να πάρουμε το καραβάκι για Σπέτσες, το « αρωματοφόρο νησί ». Έτσι το ονόμασαν οι Βενετοί, ενώ στα αρχαία χρόνια λεγόταν Πιτυούσα, από τα πολλά πεύκα, που πολλές φορές φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Το νησί διαθέτει δίκτυο μονοπατιών μοναδικού κάλλους μέσα σε πεύκα, θυμάρι, κουμαριές, βότανα και αγριολούλουδα, με υπέροχη πανοραμική θέα από ψηλά. Σημαντική η ιστορία του νησιού και ιδιαίτερη η συμβολή του στον Αγώνα του ΄21. Στο λιμάνι, την Ντάπια με τα κανόνια, γιορτάζεται κάθε χρόνο, τον Σεπτέμβριο, η γιορτή της Αρμάτας, σε ανάμνηση της πυρπόλησης της τουρκικής ναυαρχίδας το 1822. 
Εκεί θα μέναμε ως το απόγευμα, για πεζοπορία, μπάνιο, φαγητό.
Οι πεζοπόροι έκαναν μια πεζοπορία ξεκινώντας από την πόλη των Σπετσών και περνώντας πάνω από το θεατράκι της Αναργυρείου Σχολής έφτασαν μέχρι το Καραούλι και στη συνέχεια πήραν το χωματόδρομο με τις παλαιές πέτρινες γέφυρες και κατέληξαν μετά από τρείς ώρες περίπου στη παραλία του Βρέλου στη Βόρεια πλευρά του νησιού. Μια από τις ομορφότερες παραλίες των Σπετσών με πεντακάθαρα νερά αλλά κατειλημμένη όλη με ομπρέλες. Βρήκαμε τελικά μια άκρη στην παραλία να καθίσουμε, κολυμπήσαμε περισσότερο από μια ώρα και ύστερα πήραμε το λεωφορείο της γραμμής και επιστρέψαμε στη πόλη των Σπετσών. Στη Ντάπια συναντήσαμε και τους υπόλοιπους και καθίσαμε μέχρι να πάρουμε το καραβάκι για την Κόστα.
Οι τουρίστες περιηγήθηκαν μέσα στην πόλη των Σπετσών, περνώντας μπροστά από το Αρχοντικό του Σ. Ανάργυρου, ευεργέτη του νησιού, και την ομώνυμη πλατεία με το βοτσαλωτό, από το σπίτι της Μπουμπουλίνας και μέσα από τα σοκάκια ανηφόρισαν ως το Αρχαιολογικό Μουσείο-Αρχοντικό Χατζηγιάννη- Μέξη, με ευρήματα από το Ναυάγιο των Ιρίων και πολλά άλλα.
Όσοι ήθελαν γευμάτισαν σε κάποιο ταβερνάκι του οικισμού, στην πλατεία Ρολογιού ή κοντά στην Ψαραγορά ή στην περιοχή του Αγίου Μάμαντα και κοντά στα 12 μαγαζιά. Το μπάνιο έγινε στην παραλία της Αγ. Μαρίνας ή του Αγίου Μάμα, ενώ κάποιοι άλλοι πάλι πήραν το λεωφορείο για πιο μακρινή παραλία, έξω από την πόλη.
Στη Ντάπια ήπιαμε το καφεδάκι, φάγαμε το γλυκάκι μας οι περισσότεροι, ενώ κάποιοι από τους πεζοπόρους γευμάτισαν κιόλας.
Στις 5 το απόγευμα περάσαμε απέναντι στην Κόστα και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο, όπου δειπνήσαμε.
Όσοι θέλαμε και είχαμε αντοχές στη συνέχεια κάναμε και μια βόλτα στην ήσυχη παραλία των Ιρίων με τα εξοχικά σπιτάκια, τα μικρά ή μεγάλα και πολυτελή καταλύματα, τα μικρά και όμορφα μπαράκια τα ταβερνάκια, τους ποδηλάτες της, τη μαρίνα, με μικρές ομαδούλες καθισμένες στις καρεκλίτσες και τα τραπεζάκια τους, που είχαν μεταφέρει δίπλα στη θάλασσα και πήγαμε μετά για ύπνο.
Κυριακή πρωί, 2 Αυγούστου, και μετά το πρωινό μας ( και μπάνιο στη θάλασσα για κάποιους) αναχωρήσαμε για την παραλία Λάζες, απ΄όπου θα ξεκινούσε η πεζοπορία. Σταματήσαμε δίπλα στο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη και ετοιμαστήκαμε για τη σύντομη διαδρομή ως το σπήλαιο Φράγχθι, ενώ όσοι δεν θα πεζοπορούσαν περίμεναν κοντά στο πούλμαν.
Όμορφη η πορεία μας, με το “ ιδιωτικό ” νησάκι Κορωνίδα στα δεξιά μας και τη θάλασσα πάντα συντροφιά. Σε 20 περίπου λεπτά βρισκόμαστε στην είσοδο ενός από τα σημαντικότερα σπήλαια της Ευρώπης και σίγουρα της ανατολικής Μεσογείου. Κατοικήθηκε από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ αλλά και από τον σοφό άνθρωπο στη συνέχεια. Οι μέχρι τώρα ανασκαφές έχουν δώσει σημαντικά ευρήματα, ανάμεσα στα οποία φυσικά ξεχωρίζει ο αρχαιότερος πλήρης ανθρώπινος σκελετός, που έζησε 10.000 – 8.000 χρόνια πριν, που εκτίθεται στο Μουσείο του Ναυπλίου.
Εκεί βρίσκονται επίσης πλήθος εργαλείων, αγγεία, κοσμήματα, καθώς και υπολείμματα τροφών. Αφού ξεναγηθήκαμε στον χώρο από τον πρόθυμο κι ευγενικό φύλακα του χώρου , μερικοί αναρριχήθηκαν ως τη λίμνη του σπηλαίου και, αφού κατέβηκαν, επιστρέψαμε οι περισσότεροι πίσω στην παραλία Λάζες, όπου μας περίμενε το πούλμαν.
Καθ΄οδόν παραλάβαμε και τους πεζοπόρους, που έκαναν τη διαδρομή από τη νότια πλευρά του σπηλαίου ως τον δρόμο προς την Κοιλάδα.
Στη μικρή και χαριτωμένη παραλία Λεπίτσα μείναμε για ένα μπάνιο μόνο και έπειτα πήγαμε για φαγητό στο παραθαλάσσιο χωριό Κοιλάδα, ένα ήσυχο ψαροχώρι, το οποίο μάλιστα πρόσφερε ωραία θέα προς την είσοδο του σπηλαίου απέναντι και διαγώνια. Το δροσερό αεράκι που φυσούσε μας επέτρεψε να ευχαριστηθούμε το φαγητό μας σε κάποια ψαροταβέρνα δίπλα σχεδόν στη θάλασσα, μια και η μέρα ήταν αρκετά ζεστή.
Κατά τις 5 φύγαμε για Νίκαια, παίρνοντας τον δρόμο που περνάει από Παλιά ( Αρχαία ) και Νέα Επίδαυρο. Μπορέσαμε έτσι να δούμε από ψηλά, σε καλύτερη ώρα τώρα και πιο καθαρά, το καταπράσινο « Νησί » με το « Μικρό θέατρο » της Αρχαίας Επιδαύρου, τα 2 λιμάνια της, βόρειο και νότιο, και από μακριά επίσης τη Νέα Επίδαυρο, όπου έγινε η Γ΄Εθνοσυνέλευση στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.
Περάσαμε και από τις Κεχριές, το κορινθιακό λιμάνι στο Σαρωνικό, με τα ερείπια βυθισμένα στη θάλασσα, και στον Ισθμό κάναμε μια σύντομη στάση για καφεδάκι και ξεμούδιασμα, αλλά και για να αφήσουμε εκεί κάποιους φίλους. Ήμασταν πίσω στις 9 περίπου, ικανοποιημένοι που και φέτος καταφέραμε να κάνουμε το “ τάμα ” μας, να βρεθούμε δηλαδή για λίγο στον ιερό χώρο παρακολουθώντας την παράσταση που επιλέξαμε στο θέατρο του Ασκληπιείου!
