Με δυο  πούλμαν αυτή τη  φορά και με περιορισμένο αριθμό πεζοπόρων ξεκινήσαμε το πρωί της Κυριακής 10 Οκτώβρη 2020  στις 6.30 π.μ. και πήραμε το δρόμο για την Πελοπόννησο.

Αφού κάναμε μια στάση στο Αρτεμίσιο συνεχίσαμε για Τρίπολη και Μεγαλόπολη και φτάσαμε στο χωριό Ίσαρη της Αρκαδίας.

Εδώ αφού διασχίσαμε το χωριό ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας  για να φτάσουμε στην Αγία Θεοδώρα.

Περισσότερα από 40 άτομα πήραμε τον αγροτικό δρόμο που  κατηφορίζει προς το ποτάμι.

 

Περάσαμε την εκκλησία των Αγίων  Αποστόλων  και κατηφορίσαμε μέσα από ένα υπέροχο  δάσος με βελανιδιές προς το εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου.

Στο δρόμο κοντά στο ποτάμι συναντήσαμε πάρα πολλά οπωροφόρα δέντρα και αμπέλια. Σε μια ώρα περίπου είμασταν στο όμορφο ποταμάκι που έρχεται από την Αγία Θεοδώρα.

 

Εδώ στη σκιά των δέντρων κάναμε μια μικρή στάση δίπλα στο ποτάμι να ξεκουραστούμε απολαμβάνοντας την ηρεμία κάτω από τα πλατάνια.  

Στη συνέχεια πήραμε ένα μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι  και περνώντας άλλες φορές μέσα από το ποτάμι  και άλλες από μικρά γεφυράκια  φτάσαμε στο χωματόδρομο στην απέναντι μεριά του ποταμιού.

Παίρνοντας το δρόμο που κινείται παράλληλα προς το ποτάμι και έχοντας απέναντί μας τα χωριά Βάστα και Ίσαρη κατευθυνθήκαμε προς την όμορφη τοποθεσία της Αγίας Θεοδώρας.

Αφού περπατήσαμε αρκετά πλησιάζοντας προς το χωριό Δασοχώρι που βρίσκεται λίγο ψηλότερα ,συναντήσαμε πρώτα τον παλιό  νερόμυλο του Αη Νικόλα.

Επισκεφτήκαμε το νερόμυλο και είδαμε πως με τη βοήθεια του νερού η μυλόπετρα γύριζε και άλεθε το σιτάρι και το  έκανε αλεύρι. Αρκετοί δεν έχασαν την ευκαιρία και προμηθεύτηκαν λίγο αλεύρι για τις καθημερινές τους χρήσεις στη μαγειρική.

Συνεχίζοντας αφού διασχίσαμε αυτή την όμορφη τοποθεσία με τις λίγες ταβέρνες μέσα στο πράσινο και στα γάργαρα νερά που κυλούσαν παντού φτάσαμε στο μικρό θολωτό πασίγνωστο εκκλησάκι της Aγίας Θεοδώρας που βρίσκεται  σε μια κατάφυτη ειδυλλιακή ρεματιά με πυκνό δάσος από θεόρατες βελανιδιές.

Ένα μικρό εκκλησάκι που το αγκαλιάζουν δεκαεπτά (17) δέντρα. Τα κλαδιά τους ξεφυτρώνουν από τη σκεπή ενώ οι ρίζες τους, που δε φαίνονται, περνούν μέσα από τους τοίχους του για να καταλήξουν στο έδαφος. 

Το άφθονο νερό που τρέχει στο ποταμάκι κάτω από την εκκλησία ποτίζει τα δέντρα. Και τα δυο μαζί, ποτάμι και δέντρα, είναι η ευχή της Αγίας Θεοδώρας που όπως λέγεται παρακάλεσε στην προσευχή της λίγο πριν μαρτυρήσει «τα μαλλιά μου  να γίνουν δέντρα και το αίμα μου  ποτάμι για να τα ποτίζει».

Ο θρύλος λέει  ότι η Αγία Θεοδώρα ήταν η Αυγούστα Θεοδώρα, κόρη του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Η΄ της μακεδονικής δυναστείας, που λέγεται πως βασίλεψε σαν άνδρας από το 1055 μέχρι το 1056. Η Αυγούστα Θεοδώρα κατά τους ισχυρισμούς του Μιχαήλ ΣΤ΄ του Στρατιωτικού που τη διαδέχθηκε με κίνημα αρρώστησε βαριά και πέθανε, ενώ κατ' άλλους εικάζεται ότι ο ίδιος την δολοφόνησε και την έθαψε εδώ.  

Μερικούς αιώνες αργότερα, γύρω στον 12ο αιώνα, στο σημείο αυτό φτιάχτηκε ένα εκκλησάκι εις μνήμη της Αγίας Θεοδώρας όπου μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν τα λείψανά της. Με την ολοκλήρωση του ναϊδρίου αυτού, φύτρωσαν 17 δέντρα στη στέγη του όσα και τα χρόνια της Θεοδώρας όταν θανατώθηκε και έτσι ολοκληρώθηκε ο θρύλος της Αγίας Θεοδώρας.    

Ακόμα και σήμερα το εκκλησάκι στέκει εκεί δίπλα στα νερά ενός χείμαρρου που διασταυρώνεται με τον ποταμό Χάραδρο και παρότι μικρό σε μέγεθος εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη που προσπαθεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη των 17 πανύψηλων δέντρων στη σκεπή του χωρίς ίχνος ρίζας στο κάτω μέρος της στέγης ή το εσωτερικό του ναΐσκου.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Πάτρας μελετώντας το κτίριο με σύγχρονες μεθόδους  βρήκαν  ότι οι ρίζες ακολουθούν τα διάκενα που υπάρχουν μέσα στους πλευρικούς τοίχους πλάτους σχεδόν ένα μέτρο δημιουργώντας απωθητικές τάσεις μεταξύ των λίθων και έτσι καταλήγουν στο έδαφος. Αυτό οδηγεί στη δημιουργία ενός δικτύου ριζών που ενισχύει το κτίσμα από στατική άποψη αντιτιθέμενο στο φορτίο της στέγης, αλλά καταστρέφοντας συγχρόνως τους πέτρινους τοίχους. Έγιναν  εργασίες αποκατάστασης που  έλαβαν χώρα μεταξύ 1998 και 1999. Προκειμένου να μην ξεραθούν οι ρίζες των δέντρων, ο καθαρισμός και η αρμολόγηση της τοιχοποιίας έγιναν χωρίς τσιμεντενέσεις. Για την προστασία των τοιχογραφιών από την υγρασία καθαρίστηκε η οροφή από τα στρώματα χώματος και φύλλων που υπήρχε και τοποθετήθηκε ασφαλτόπανο με κολάρο γύρω από κάθε δέντρο, πολύ προσεχτικά για να μην τραυματίσουν τις ρίζες, ώστε να περιοριστεί στο ελάχιστο η υγρασία που περνάει κάτω από αυτά. Τέλος, τοποθετήθηκε σκεπή από σχιστόπλακες.

Ο ναός της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Η εκκλησία κτίστηκε μεταξύ του 1050-1100 προς τιμήν της οσιομάρτυρος Θεοδώρας.

Η μνήμη της Αγίας Θεοδώρας από αμνημονεύτων ετών και μέχρι του έτους 1952 εορταζόταν κάθε Τρίτη του Πάσχα. Έκτοτε καθιερώθηκε να εορτάζεται  στις 11 Σεπτεμβρίου την ίδια μέρα, που η εκκλησία μας τιμά και την μνήμη της Οσίας Θεοδώρας της εξ Αλεξάνδρειας.    

 Χιλιάδες προσκυνητές από όλη την Ελλάδα  επισκέπτονται το εκκλησάκι για να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό σύμπλεγμα.

Στην περιοχή στα ταβερνάκια δίπλα στο ποτάμι  παραμείναμε και για το μεσημεριανό μας γεύμα. Επιστρέφοντας κάναμε μια στάση  στη ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ, για να απολαύσουμε τον απογευματινό μας καφέ  και να φάμε το περίφημο γαλακτομπούρεκο.

Κατά τις 6.00 το απόγευμα πήραμε  το δρόμο της επιστροφής έχοντας περάσει μια υπέροχη μέρα  στην όμορφη αυτή τοποθεσία που βρίσκεται στα όρια των νομών Αρκαδίας και Ηλείας.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•