Την Κυριακή, 25 Οκτωβρίου 2021 κάναμε μια εκδρομή στο οροπέδιο της Ζήριας , ανεβήκαμε στην κορυφή της Μεγάλης Ζήριας και περπατήσαμε στην όμορφη κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας.

Μετά από μια σύντομη στάση κοντά στο Κιάτο, κατευθυνθήκαμε προς το Ξυλόκαστρο και από εκεί αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στην Ορεινή Κορινθία. Περάσαμε  τα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας και φτάσαμε στο οροπέδιο της Ζήριας.

H Κυλλήνη (ή Ζήρια) είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου και έχει ύψος  2.374 μέτρα. Το όρος Κυλλήνη συγκροτεί μαζί με τα όρη Χελμός, Παναχαϊκό και Ερύμανθος το βόρειο τείχος της Πελοποννήσου. Βρίσκεται νοτιοδυτικά της πόλης του Ξυλοκάστρου, βόρεια του κάμπου του Φενεού και δυτικά της λίμνης Στυμφαλίας. H ονομασία του βουνού Κυλλήνη οφείλεται στο ανάγλυφό του, που δημιουργεί πολλές κοιλότητες και λακκώματα. Το βουνό λέγεται και Ζήρια, πιθανόν από τη σλαβική λέξη ζήρι (βελανίδι).

Είναι ένα από τα ελάχιστα ελληνικά βουνά που έχει τόσες κορυφές πάνω από 2.000μ. (πέντε στη Μεγάλη και τρεις στη Μικρή Ζήρια). Στη  Μεγάλη Ζήρια  η ψηλότερη κορυφή είναι στα 2.374 μ. και στη Μικρή Ζήρια στα 2.117 μ. Ανάμεσα στη Μικρή και Μεγάλη Ζήρια  απλώνεται η χαράδρα της Φλαμπουρίτσας. Από εκεί πηγάζει ο ποταμός Σύθας που χύνεται στη θάλασσα του Ξυλοκάστρου. Παντού υπάρχουν ρυάκια και νερά που αναβλύζουν κάτω από αιωνόβια δέντρα , κωνοφόρα και δρυς.

Σύμφωνα με τη μυθολογία σε απόκρημνο σπήλαιο του βουνού γεννήθηκε ο θεός Ερμής από τη Νύμφη Μαία και το Δία.  Στη δυτική πλευρά της Κοιλάδας της Φλαμπουρίτσας εντοπίζεται το μεγαλοπρεπές σπήλαιο, όπου κατά τη μυθολογία γεννήθηκε ο αγγελιοφόρος των θεών Ερμής. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.700μ., εκτείνεται σε 1.200τ.μ. και 8 θαλάμους και παρουσιάζει έναν σπάνιο λευκό και εντυπωσιακό λιθωματικό διάκοσμο. Ο μύθος θέλει τον Ερμή κατά την πρώτη μέρα της γέννησής του να ταξιδεύει μέχρι τη Θεσσαλία, να αρπάζει τα βόδια του Θεού του Ηλίου Απόλλωνα και την επομένη να κατασκευάζει στο όρος Κυλλήνη την πρώτη λύρα από το καβούκι μιας χελώνας και τα νεύρα ενός βοδιού. Αργότερα, ο πολυμήχανος Ερμής, για να εξευμενίσει τον Απόλλωνα, που φτάνει οργισμένος στο Κυλλήνιο όρος, του χαρίζει την πρώτη αυτή λύρα.

Στο πάρκινγκ του χιονοδρομικού κέντρου ετοιμαστήκαμε για την πεζοπορία μας, πήραμε τα μπατόν μας  και  αφού χωριστήκαμε σε δύο ομάδες ξεκινήσαμε. Η πρώτη ομάδα, οι πεζοπόροι,  θα κατηφόριζε δίπλα στο ποτάμι για Βαρνεβό, τη Μονή Βλασίου και τα Άνω Τρίκαλα, κάνοντας μια τετράωρη διαδρομή,  ενώ η δεύτερη, ορειβάτες, θα ανέβαινε στην κορυφή της Ζήριας.

Πάνω από 20 άτομα  - πεζοπόροι ξεκίνησαν στο κατηφορικό μονοπάτι ανάμεσα από έλατα και πεύκα που καταλήγει στο βάθος της κοιλάδας που τη διασχίζει ο ποταμός Σύθας.

Η κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας που εκτείνεται ανάμεσα στη Μικρή και τη Μεγάλη Ζήρια,  παρουσιάζει μεγάλη βιοποικιλότητα. Ο χώρος είναι ιδανικός για τους λάτρεις της πεζοπορίας, αφού ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών οδηγεί προς την κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας, τον μοναδικό βιότοπο που αποτελεί τον πυρήνα της ευρύτερης περιοχής.

Στα αμμώδη εδάφη της Φλαμπουρίτσας κυριαρχούν τα μαυρόπευκα, λίγα κυπαρίσσια  και κάπου –κάπου συναντάς και το δέντρο  ίταμο που έχει δηλητηριώδεις βελόνες, που σύμφωνα με τη μυθολογία τις χρησιμοποιούσε η θεά Άρτεμις για τα βέλη της.

Στη Φλαμπουρίτσα αυτή την εποχή συναντάς πολλά κυκλάμινα, ορχεοειδή καθώς και μεγάλη ποικιλία μανιταριών. Αριστερά και δεξιά του μονοπατιού της Φλαμπουρίτσας συχνά το χώμα ήταν  σκαμμένο από τα αγριογούρουνα που αναζητούσαν την τροφή τους.

Αν είσαι τυχερός, μπορεί να συναντήσεις τα ημιάγρια άλογα της Ζήριας,  που συνήθως βρίσκονται ψηλότερα, προς τη λίμνη Δασίου,  και τα συναντήσαμε φτάνοντας το πρωί στο οροπέδιο.

Φτάνοντας στο ποτάμι κάναμε μια στάση και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο  συνεχίσαμε το όμορφο μονοπάτι που κατηφόριζε δίπλα στο ποτάμι για Βαρνεβό, τη Μονή Βλασίου και τα Άνω Τρίκαλα, κάνοντας μια τετράωρη φανταστική διαδρομή.

 

Το μονοπάτι για Βαρνεβό, που κατά γενική ομολογία είναι  το ωραιότερο από τα πολλά μονοπάτια που έχει η Ζήρια. Διαθέτει  καλή σηματοδότηση και γίνεται  μέσα σε πυκνή βλάστηση, δίπλα στην κοίτη του Τρικαλίτικου ποταμού, παραπόταμου του ποταμού Σύθα, που εκβάλλει στο Ξυλόκαστρο.

Η δεύτερη  ομάδα Οι ορειβάτες   ξεκίνησαν από το οροπέδιο της Ζήριας (1500 μ.) με κατεύθυνση προς το Β΄ ορειβατικό καταφύγιο. Σε λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε εκεί και κάναμε μια στάση για να πάρουμε μια ανάσα.

 

Αφήνοντας το καταφύγιο συνεχίσαμε την ανάβασή μας  και φτάσαμε στον αυχένα (1900 μ.). Μια μικρή στάση για την ανασύνταξη της ομάδας και ξεκινήσαμε για την κορυφή.

 

Περπατούσαμε διασχίζοντας τα καταπράσινα λιβάδια, αυτή την εποχή, ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια με στόχο την κορυφή. Ομαλή σχεδόν διαδρομή και φτάσαμε σε σχεδόν δυόμιση ώρες στην κορυφή.

 

Ο καιρός πολύ καλός με λίγο  αέρα και η θέα από ψηλά φανταστική. Γύρω μας όλες οι κορυφές των βουνών της Πελοποννήσου και  της Στερεάς Ελλάδας. Νότια το Μαίναλο με την Οστρακίνα, δίπλα η Ντουρντουβάνα με τη λίμνη Δόξας στη βάση της  και στο βάθος  η πυραμίδα του Ταϋγέτου, δυτικά τα Αροάνια και βόρεια στη Στερεά Ελλάδα ο Παρνασσός, η Γκιώνα και ανάμεσά τους πολύ μακριά  αχνοφαίνεται μια χιονισμένη κορυφή, ο Όλυμπος.

Η θέα από κει ψηλά μοναδική με αμέτρητες κορυφές λες και βρίσκεσαι σε αεροπλάνο. Δε θέλαμε να αποχωριστούμε τη κορυφή και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο και βγάλαμε φωτογραφίες πήραμε  το δρόμο της επιστροφής.

Η  κατηφόρα πολύ πιο εύκολη και σε μιάμιση ώρα βρισκόμασταν στο πούλμαν που μας περίμενε στο χιονοδρομικό κέντρο. Με το πούλμαν φύγαμε για τα μεσαία Τρίκαλα αφού παραλάβαμε από το βαρνεβό και τους υπόλοιπους πεζοπόρους. Κουρασμένοι όλοι από την πορεία καθίσαμε να γευματίσουμε στις τοπικές  ταβέρνες του χωριού..

Οι λιγοστοί τουρίστες μας, αφού επισκέφτηκαν το χιονοδρομικό κέντρο και τη Μονή Βλασίου, έκαναν τις βόλτες τους στα Τρίκαλα. Τα Τρίκαλα με  τους 3 παραδοσιακούς οικισμούς ( Κάτω, Μεσαία και Άνω Τρίκαλα), αποτελούν αξιοθέατο της ορεινής Κορινθίας. Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, στις δασωμένες με πεύκα και έλατα πλαγιές του όρους Κυλλήνη (Ζήρια). Ανήκει στον Δήμο Ξυλοκάστρου. Είναι γνωστό χειμερινό (κυρίως) και θερινό θέρετρο με σημαντικά αξιοθέατα. Τον 16ο αιώνα ήταν ένα αρκετά πλούσιο χωριό και εκτός της αρχοντικής οικογένειας των Νοταράδων κατοικούσαν εκεί και άλλες επιφανείς οικογένειες, όπως των Δασαίων, Φραντζή, Κυρνικολαίων κ.ά. Την εποχή της Τουρκοκρατίας, είχε υψηλούς πύργους με σιδερένιες πόρτες και πολλές όμορφες οικοδομές, από τις οποίες σήμερα ελάχιστες υπάρχουν, για να θυμίζουν το μεγαλείο των Τρικάλων.

Σήμερα σώζεται ο παμπάλαιος πύργος των Νοταραίων, στον οποίο γεννήθηκε ο άγιος Γεράσιμος Νοταράς, και το ερειπωμένο αρχοντικό των Δασαίων. Ο άγιος Νικόλαος είναι ο πολιούχος του χωριού. Το 1805 οι Νοταραίοι ανακαίνισαν το ναό. Έξω από τον ναό υπάρχει ο τάφος του Ανδρέα Νοταρά, Υπασπιστή του Όθωνα, Υπουργού και βουλευτή Κορινθίας.

Η Άνω συνοικία Τρικάλων έχει περίφημο κλίμα για παραθερισμό και θέα μαγευτική. Τον Μάιο του 1840 επισκέφθηκε τα Τρίκαλα ο βασιλιάς Όθωνας με την Αμαλία, φιλοξενήθηκαν στο αρχοντικό των Νοταραίων και έμειναν ενθουσιασμένοι από τη φυσική ομορφιά τους. Ο τουρισμός αναπτύχθηκε από τα χρόνια 1920-25, όταν άρχισαν να προσέρχονται αρκετοί τουρίστες, για να απολαύσουν τη μαγευτική φύση αλλά και για λόγους υγείας, διότι εκείνη την εποχή η φυματίωση μάστιζε τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Διάσημοι παραθεριστές των Τρικάλων προπολεμικά ήσαν ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός με τη σύζυγό του Εύα Πάλμερ, ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Ρώτας, ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Φαρούκ, ο Άγγλος διπλωμάτης Άτσλευ Σίρλευκ ο οποίος πέθανε στη Ζήρια και τάφηκε στο νεκροταφείο των Τρικάλων  κ.ά.

Μετά το γεύμα, ευχαριστημένοι όλοι από την όμορφη μέρα μας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση κοντά στο Κιάτο.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•