- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 28 Αυγούστου 2021 28 Αυγούστου 2021
Με δύο πούλμαν ξεκινήσαμε από τη Νίκαια και το Αιγάλεω το πρωί του Σαββάτου, 1/11/20, μια και υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για τους προορισμούς της υπέροχης, και από πλευράς καιρικών συνθηκών ημέρας, όπως αυτή εξελίχθηκε στη συνέχεια, για τις Μυκήνες και το Ναύπλιο.
Κάναμε μια μικρή στάση στον Ισθμό για τα …απαραίτητα και γύρω στις 10 ήμαστε ήδη στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Λίγες μέρες πριν είχε εκδηλωθεί μικρής, ευτυχώς, έκτασης πυρκαγιά και η εικόνα σε μερικά σημεία ήταν σχετικά αποκαρδιωτική. Τίποτα όμως δεν μας εμπόδισε να πραγματοποιήσουμε την ξενάγησή μας στον υπαίθριο χώρο.
Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και η καθεμιά με τον ξεναγό της ξεκίνησε από τους θολωτούς τάφους της Κλυταιμνήστρας και του Αιγίσθου, εκτός του κυκλώπειου περιβόλου, χωρίς να εμπλέκεται η μία με την άλλη. Από τον τάφο της Κλυταιμνήστρας σώζεται και η οροφή της κυψελοειδούς κατασκευής, δίνοντας έτσι μια σαφέστατη εικόνα του θολωτού τάφου, με τον δρόμο, το στόμιο και τον κυρίως θάλαμο ταφής, ενώ ο τάφος του Αιγίσθου, του εραστή της βασίλισσας, σύμφωνα με τον μύθο, δεν σώζει τη θόλο.
Ακολούθως ανηφορίσαμε προς τον λόφο, όπου σταματήσαμε αρχικά πριν περάσουμε την περίφημη Πύλη των Λεόντων, για να ακούσουμε τους ξεναγούς μας να μας μιλούν γι΄αυτήν, σημαντικό δείγμα μνημειακής γλυπτικής, με τα 2 χαρακτηριστικά αντωπά λιοντάρια στο ανακουφιστικό τρίγωνο στο υπέρθυρο.
Έπειτα σταματήσαμε πάνω από τον εντός των «Κυκλώπειων τειχών» Ταφικό περίβολο με τους λακκοειδείς τάφους, στους οποίους βρέθηκαν τα πολύτιμα κτερίσματα που εκτίθενται κατά βάση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, κοσμήματα, όπλα, αγγεία κ.ά.
Στην κορυφή σταθήκαμε, φυσικά, στο μυκηναϊκό μέγαρο, τον χώρο κατοικίας του άνακτα, του Μυκηναίου βασιλιά, στο οποίο διακρίναμε διάφορους χώρους, την αίθουσα του θρόνου και την εστία, από μακριά όμως, και προχωρήσαμε προς την ανατολική πύλη και την πηγή του Περσέα, όπου και ολοκληρώσαμε τη δίωρη ξενάγησή μας.
Επιστρέψαμε, από τη βόρεια πύλη, στον χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου, το οποίο επισκέφθηκαν, χωρίς τους ξεναγούς, στη συνέχεια, οι «τουρίστες» και όσοι εκ των πεζοπόρων πρόλαβαν να ρίξουν μια γρήγορη ματιά, λίγο πριν αναχωρήσουν για την Πρόσυμνα. 
Τα εκθέματα του επιτόπιου Μουσείου είναι σημαντικά, παρόλο που αρκετά βρίσκονται επίσης στο Μουσείο του Ναυπλίου. Κάποιοι από τους « τουρίστες » το επισκέφθηκαν έπειτα, όταν βρέθηκαν στο Ναύπλιο.
Εκτίθενται εδώ, στις Μυκήνες, μαζί με μια μεγάλη κι ενδιαφέρουσα μακέτα του λόφου της ακρόπολης, αγγεία, ειδώλια, όπλα, εργαλεία, κοσμήματα και πολλά άλλα αντικείμενα, τα οποία ανακαλύφθηκαν σε τάφους, κυρίως, στους 2 Ταφικούς περιβόλους της ακρόπολης, αλλά και σε θαλαμωτούς και θολωτούς τάφους της περιοχής των Μυκηνών.
Οι 38 πεζοπόροι έφυγαν για μια ωραία διαδρομή ακολουθώντας τον αρχαίο Μυκηναϊκό δρόμο ως την Πρόσυμνα.
Το αρχαίο αυτό μονοπάτι συνέδεε την ακρόπολη των Μυκηνών με την ενδοχώρα προς Βορρά και τα λιμάνια που επικοινωνούσαν με το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Σήμερα αυτοί οι δρόμοι αποτελούν το καλύτερο διατηρημένο οδικό δίκτυο της εποχής και σε συνδυασμό με το επιβλητικό ορεινό και βραχώδες περιβάλλον που παραμένει αναλλοίωτο από τις γεωργικές καλλιέργειες και τη κτηνοτροφία, συνθέτουν ένα μοναδικό πολιτιστικό και φυσικό τοπίο.
Ο δρόμος αυτός ακολουθεί μετά την Πύλη των Λεόντων αρχικά την βόρεια πλαγιά του λόφου της ακροπόλεως, για να κατευθυνθεί στη συνέχεια ανατολικά ακολουθώντας την χαράδρα του Χάβου. Διασχίζει τη διατηρημένη γέφυρα της Δρακονέρας και ανεβαίνει στη συνέχεια στο διάσελο ανάμεσα στο Κοντοβούνι και το Δελόκορμο προς την κοιλάδα της Πρόσυμνας.
Συνεχίζει κατά μήκος της νότιας πλαγιάς του Κοντοβουνίου και διασχίζει την καλά διατηρημένη κυκλώπεια γέφυρα του Λυκοτρούπι για να ανέβει στη συνέχεια με μια ελαφριά και σταθερή κλίση αρχικά ΝΑ και έπειτα ΒΑ προς τη κοιλάδα του Κεφαλαρίου Στεφανίου, ακολουθώντας τις πλαγιές της δυτικής όχθης του Αστεριώνα. Σε τοποθεσία κοντά σε παλιό ξερόμυλο της Μονής Στεφανίου εντοπίστηκε δεύτερη γέφυρα και στη τοποθεσία «Λιμνιάτη» συναντάει κανείς τα υπολείμματα εντυπωσιακών αναλημματικών τειχών ύψους 3-4 μέτρων που στηρίζουν την οδό.
Αν και ο δρόμος έχει κατά διαστήματα διαβρωθεί ή καλυφθεί από πυκνή βλάστηση, η πορεία του ακολουθείται σχετικά εύκολα για αρκετά χιλιόμετρα μέχρι το ύψος του Νερόμυλου των Ριζογιαννέων, ο οποίος σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση στην απέναντι όχθη του ρέματος, αποτελώντας σπάνιο κειμήλιο της προβιομηχανικής εποχής.
Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο βόρεια βρίσκονται τα κυκλώπεια τείχη ενός σημείου φρούρησης που ο Έλληνας αρχαιολόγος Γεώργιος Μυλωνάς ονόμασε «Νεροφυλάκιο», μιας και δείχνει να φρουρεί τις πηγές του Αστερίωνα. Στο σημείο αυτό έχουν βρεθεί τάφοι καθώς και αντικείμενα και κατάλοιπα ενός κτηρίου που αποδόθηκε σε ναό του Απόλλωνος Σμινθέα.
Αφού περπατήσαμε πάνω από τρεις ώρες περνώντας από θολωτούς τάφους, ερείπια μυκηναϊκού οικισμού, αρχαίες γέφυρες , Ρωμαϊκα λουτρά και Ελληνιστικούς πύργους και αμεινάρια από παλιούς νερόμυλους φτάσαμε στην άσφαλτο λίγο πριν την Πρόσυμνα όπου μας περίμενε το πούλμαν για να μας πάει στο Ναύπλιο.
Οι « τουρίστες » και αυτοί μετά την ξενάγηση μπήκαν στο πούλμαν και πήραν τον δρόμο για το Ναύπλιο, τη “Νάπολη της Ανατολής” των Βενετών, το οποίο ήδη φαινόταν, ενώ από μακριά πρόβαλλε περήφανο το Παλαμήδι, που ακόμα και σήμερα διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Εξάλλου είναι δημιούργημα των αρχών του 18ου αι. Χτίστηκε μέσα σε 4 χρόνια (1711-1714), βιαστικά, από τους Ενετούς, γιατί έρχονταν οι Τούρκοι, οι οποίοι το κατέλαβαν τελικά στα 1715 και εγκαινίασαν έτσι τη 2η Τουρκοκρατία, η οποία κράτησε ως τον Νοέμβριο του 1822, οπότε ανακαταλήφθηκε από τον Στάικο Σταϊκόπουλο.
Εντυπωσιάζουν κι από μακριά ακόμα οι 8 προμαχώνες του, που διαθέτουν μάλιστα και όνομα. Στον προμαχώνα του Μιλτιάδη είχε φυλακιστεί και ο Κολοκοτρώνης στα χρόνια της Αντιβασιλείας, στα 1833. Εκτός από την πρόσβαση με το αυτοκίνητο μπορεί κανείς να ανέβει και από τα 999, όπως θέλει η παράδοση, σκαλοπάτια, τα οποία βρίσκονται κοντά στη λεγόμενη “πύλη της ξηράς”, απέναντι από το παρκάκι.
Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από τον “Μεγάλο δρόμο” και την πλατεία των 3 Ναυάρχων, απέναντι από την πλατεία του Καποδίστρια με τον ανδριάντα του. Σ΄αυτόν τον κεντρικό πεζόδρομο βρίσκονται το Δημαρχείο, ένα όμορφο νεοκλασικό κτήριο ανάμεσα σε πολλά ακόμα , ο ανδριάντας του Όθωνα, πολλά μικρά και χαριτωμένα μαγαζάκια με τουριστικά είδη, το Μουσείο Κομπολογιού, παγωτατζίδικα, καφενεδάκια, ταβερνάκια, ώσπου να φτάσουμε στην κεντρική πλατεία Συντάγματος, σε ανάμνηση της Επανάστασης του 1843, η οποία έδωσε το πρώτο σύνταγμα στην Ελλάδα. Γύρω από αυτήν το βενετσιάνικο κτήριο του Αρχαιολογικού Μουσείου σήμερα, το Τριανόν, παλιό τζαμί και σημερινό χώρο εκθέσεων και θεατρικών παραστάσεων, την πρώτη Βουλή των Ελλήνων και πολλές καφετέριες κοντά στον μεγάλο πλάτανο (παλιά τη λέγανε και πλατεία Πλατάνου εξάλλου) καθώς και το μεσοπολεμικό κτήριο της Εθνικής Τράπεζας.
Αναζητήσαμε στη συνέχεια την εκκλησία του Αγ.Σπυρίδωνα, όπου τον Σεπτέμβριο του 1831 δολοφονήθηκε ο Ι. Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. Απέναντί του το μοναδικό χαμάμ της πόλης, από το οποίο σώζονται μόνο ερείπια σήμερα. Σειρά είχε η ενδιαφέρουσα μητρόπολη του Ναυπλίου, ο ναός του Αγ. Γεωργίου. Χτίστηκε στις αρχές του 16ου αι., κατά την Α΄Ενετοκρατία, ενώ στα 1540, όταν ήρθαν οι Τούρκοι μετατράπηκε σε τζαμί. Ξαναέγινε χριστιανικός ναός στη Β΄Ενετοκρατία και πάλι τζαμί μετά το 1686, που κατέκτησαν πάλι το Ναύπλιο οι Τούρκοι. Είναι βασιλική με τρούλο και σημαντικές τοιχογραφίες από τη Β΄Ενετοκρατία. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η παράσταση του Μυστικού Δείπνου, σχεδόν πιστό αντίγραφο αυτής του Ντα Βίντσι. Λένε πως κάποιος μαθητής του τον φιλοτέχνησε. Σ΄αυτόν τον ναό έγιναν οι κηδείες του Καποδίστρια, του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Δημ. Υψηλάντη. Σήμερα μπορεί κανείς να δει τον θρόνο, απ΄όπου παρακολουθούσε τη λειτουργία ο βασιλιάς Όθωνας, τον καιρό που η πόλη ήταν πρωτεύουσα της Ελλάδας, ως το τέλος του 1833 δηλαδή. Πολύ ενδιαφέρον και το τέμπλο του ναού, όπως η στοά εξωτερικά και το διπλανό κτήριο, που ήταν εκπαιδευτήριο στα χρόνια της βενετικής κυριαρχίας. Στην πλατεία του Αγ. Γεωργίου είδαμε αρκετά αρχοντόσπιτα, δείγματα επίσης του πρώιμου κλασικισμού.
Οι περισσότεροι μετά από αυτή τη βόλτα κατέληξαν σε κάποιο ταβερνάκι από τα πολλά που είναι διασκορπισμένα στα μικρά και γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Κάποιοι φίλοι έκαναν τον γύρο της Αρβανιτιάς, ξεκινώντας από την “πύλη της ξηράς”, αφήνοντας στα δεξιά τον λόφο της Ακροναυπλίας, του Ιτς Καλέ, κατά τους Τούρκους, όπου βρισκόταν η αρχαία και η βυζαντινή ακρόπολη αλλά και το ενετικό και τουρκικό φρούριο της χερσονήσου. Το ενετικό λιοντάρι εντοπίζεται ανάγλυφο πάνω στο τείχος σε ένα-δυο σημεία, καθώς ανηφορίζεις προς την πλατεία της Αρβανιτιάς. Ο ωραίος αυτός περίπατος του 1 περίπου χιλιομέτρου, γίνεται δίπλα στη θάλασσα και είναι εύκολη η διαδρομή και ευχάριστη στο πλακόστρωτο μονοπάτι, κάτω από την Ακροναυπλία και τους απόκρημνους βράχους με τις φραγκοσυκιές, μέχρι τον προμαχώνα “Τα 5 αδέρφια”, από τα 5 κανόνια που υπάρχουν σ΄αυτόν.
Tο Μπούρτζι πρόβαλλε απέναντι από τη φαρδιά προβλήτα, ο “θαλασσόπυργος” του Ναυπλίου, το ενετικό κάστρο που χτίστηκε στα 1473 και υπήρξε από κατοικία των δημίων, έδρα κυβερνήσεων κατά την Επανάσταση του΄21 ως και ... ξενοδοχείο πολυτελείας στα πρόσφατα χρόνια.
Φωτογραφίσαμε και γευματίσαμε σε κάποια ταβέρνα, ήπιαμε το καφεδάκι μας , φάγαμε και το « παραδοσιακό » πλέον παγωτάκι και στις 18:30 βρεθήκαμε στον χώρο στάθμευσης, μπήκαμε στο πούλμαν και φύγαμε.
Χωρίς στάση επιστρέψαμε στη Νίκαια, έχοντας όμορφες εικόνες στο μυαλό μας από την πεζοπορική διαδρομή, τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών αλλά και το πάντα υπέροχο Ναύπλιο, μια πόλη που όλοι προτιμούν για τις εξορμήσεις τους κάθε εποχή του χρόνου. Είχαμε απολαύσει την πόλη αυτή με ήλιο και σχεδόν καλοκαιρινό καιρό...
