- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 30 Αυγούστου 2021 30 Αυγούστου 2021
Την Κυριακή 23 Μαΐου 2021 επισκεφτήκαμε τον Ερύμανθο, στο νομό Αχαΐας.
Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια στις 7:00 και, μετά την παραλαβή αρκετών φίλων από το μετρό του Αιγάλεω, με το πούλμαν μισογεμάτο κατευθυνθήκαμε προς την Πάτρα. Αφού έγινε μια μικρή στάση στο Κιάτο, συνεχίσαμε την Εθνική οδό και έξω από την Πάτρα στρίψαμε για την Οβριά-Καλλιθέα και αφού περάσαμε τη Δαφνούλα και την Ερυμάνθεια, φτάσαμε στο χωριό Σπαρτιά. Από εδώ ξεκίνησαν δύο διαδρομές με επιστροφή, η μια 4 ωρών προς τους διαδοχικούς Καταρράκτες του Ερύμανθου και η δεύτερη 5 ωρών που συνέχισε ως την εγκαταλελειμμένη Μονή Ταξιαρχών στο βουνό Ερύμανθος.
Ο Ερύμανθος είναι το τρίτο μεγαλύτερο από τα βουνά της βόρειας Πελοποννήσου - και το τέταρτο, μετά τον Ταΰγετο(2405μ.), τη Ζήρια(2375μ.) και το Χελμό(2355μ.). Η ογκώδης οροσειρά του απλώνει τα μακριά και συχνά αδιάβατα παρακλάδια της ανάμεσα στους νομούς Αχαΐας και Ηλείας. Η ψηλότερη κορυφή του, ο Ωλενός, είναι αρκετά απόκρημνη και φτάνει τα 2.224 μ.
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε λίγο πριν από το χωριό Γρεβενό ή Σπαρτιά (750μ). Διασχίσαμε το μικρό χωριό με τη χαρακτηριστική εκκλησία με κατεύθυνση προς το Αλεποχώρι και βγαίνοντας από το χωριό, πριν το εκκλησάκι πάνω στο δρόμο, πήραμε το χωματόδρομο που ανηφορίζει προς τον Ερύμανθο. Στη συνέχεια ακολουθώντας τον δασικό δρόμο, που φεύγει αριστερά και τραβερσάρει την πλαγιά του βουνού, διασχίσαμε ένα όμορφο ελατόδασος πάνω από τον Τεθρέα ποταμό που τον βλέπαμε να κυλά χαμηλά αριστερά μας, ενώ απέναντί μας ορθώνονται επιβλητικές οι κορυφές του Ερύμανθου.
Ο ποταμός Τεθρέας πηγάζει από τα σπλάχνα του Ερυμάνθου, στο φαράγγι του Τεθρέα, που είναι κλεισμένο ανάμεσα στις ορθοπλαγιές της Νεραιδοράχης, του Ωλενού και του προφήτη Ηλία και δέχεται τα νερά από τις πανύψηλες χαράδρες και από αρκετούς καταρράκτες.
Στη συνέχεια ο δρόμος κινείται παράλληλα σ’ έναν παραπόταμο του Τεθρέα, μέχρι που ο δασικός αυτός δρόμος τελειώνει σε κάποιους μικρούς καταρράκτες του παραπόταμου αυτού, όπου υπάρχει και υδρομάστευση, από την υπερχείλιση της οποίας μπορούμε να προμηθευτούμε άφθονο βουνίσιο νερό και να γεμίσουμε τα παγούρια μας.
Από αυτό το σημείο, αρχίζει το ανηφορικό μονοπάτι που περιβάλλεται από πολύ πυκνή βλάστηση αποτελούμενη από πουρνάρια, βελανιδιές, σχίνους, κουμαριές, ασφάκες, κέδρους και έλατα αρκετά από αυτά καμένα από τους κεραυνούς που είναι συχνό φαινόμενο όταν αγριέψει ο καιρός στην χαράδρα του Τεθρέα. Οι κεραυνοί, οι κατολισθήσεις στις σάρες και οι χιονοστιβάδες έχουν αφήσει τα ίχνη τους σε όλο το μήκος της διαδρομής μας. Η μέρα αρκετά ζεστή και σε όλη τη διαδρομή κάναμε στάσεις στις σκιές των δέντρων για να δροσιστούμε.
Η πορεία μας, μισή ώρα περίπου , μας φέρνει στο λευκό σταυρό , απ’ όπου, ακολουθώντας το αριστερό κατηφορικό μονοπάτι, φτάσαμε, σε 20΄, στον καταρράκτη, ο οποίος, κατά τη γνώμη πολλών και τη δική μας, είναι ο ομορφότερος από όλους!
Εδώ αφού κάναμε μια μικρή στάση απολαμβάνοντας το θέαμα και βγάλαμε φωτογραφίες με τα νερά να πέφτουν από πολύ ψηλά και το νέφος του νερού να μας δροσίζει ανηφορίσαμε, επιστρέφοντας από τον ίδιο δρόμο και φτάνοντας ξανά στο λευκό σταυρό που αυτή τη φορά στο σημείο της διχάλας συνεχίζουμε την κεντρική πορεία προς την μονή των Ταξιαρχών.
Στη συνέχεια της διαδρομής μας, συναντώντας ένα ποταμάκι ανεβαίνουμε στον τέταρτο καταρράκτη με 4 επίπεδα, ψηλό, λεπτό και απόκρημνο να γλείφει το κίτρινο ασβεστολιθικό πέτρωμα του βράχου . Μια ακόμα στάση για να απολαύσουμε το θέαμα και οι πρώτοι πεζοπόροι κουρασμένοι αλλά και ευχαριστημένοι ξεκινάνε για την επιστροφή τους στη Σπαρτιά ενώ οι πιο δυνατοί συνεχίζουν για το μοναστήρι.
Μετά από ένα περίπου ακόμη χιλιόμετρο στη στροφή αντικρύζουν απέναντι στα βράχια τα κτίσματα της μονής και σε λίγα βρισκόμαστε μπροστά στην μονή Ταξιαρχών, εγκαταλελειμμένη πια, χτισμένη από το 1700 μ.χ. πάνω κυριολεκτικά στο γκρεμό, σε απάτητο και απόκρυφο σημείο. Μόνο το εκκλησάκι βρίσκεται σε καλή κατάσταση και όλα τα άλλα κτίρια έχουν πέσει.
Από ένα σημείο έχει υπέροχη θέα προς το ποτάμι και τους εντυπωσιακούς καταρράκτες. Ακριβώς δίπλα από την είσοδο ένα μονοπατάκι κατεβαίνει στη ρίζα του πέμπτου εντυπωσιακού και πανύψηλου καταρράκτη.
Κατεβαίνοντας στο ποτάμι προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τον καταρράκτη αλλά τα απόκρημνα και γλιστερά βράχια το καθιστούσαν αδύνατο. Βγάλαμε φωτογραφίες από μακριά, καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε το θέαμα. Στη σκιά των βράχων δίπλα στο ποταμάκι ο καθένας έβγαλε από το σακίδιό του ό,τι πρόχειρο είχε φέρει για πικ νικ σάντουιτς, ξηρούς καρπούς, μπάρες, φρούτα κλπ για να πάρουμε την απαραίτητη ενέργεια και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το ίδιο μονοπάτι. Το αεράκι που φυσούσε πλέον έκανε τη διαδρομή μας πιο ευχάριστη και η επιστροφή μας στο χωριό λόγω και της κατηφορικής τώρα διαδρομής έγινε σε λιγότερο χρόνο.
Φτάνοντας στο πούλμαν ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας, περνώντας ξανά από την τεχνητό φράγμα της Ερυμάνθειας και φτάσαμε στη Νίκαια κάνοντας μια ενδιάμεση στάση κοντά στο Κιάτο. Ήταν μια όμορφη εκδρομή στον Ερύμανθο που εντυπωσιαστήκαμε από το έντονο ανάγλυφο και από τους όμορφους καταρράκτες που επισκεφτήκαμε.
