- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 06 Οκτωβρίου 2021 06 Οκτωβρίου 2021
Με δυο πούλμαν ξεκινήσαμε από Νίκαια και μετρό Αιγάλεω για Κόρινθο, Κιάτο, όπου κάναμε μια μισάωρη στάση για τουαλέτα, καφεδάκι, ένα σνακ.
Συνεχίσαμε, περνώντας τη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και τη Ναύπακτο, την οποία θα επισκεπτόμασταν το ίδιο απόγευμα και την είδαμε από μακριά και πολύ αχνά, γιατί περάσαμε από τον περιφερειακό δρόμο. Όντας ήδη μέσα στον νομό Φωκίδας και έχοντας στα δεξιά μας αρκετές από τις γνωστές παραλίες του Βόρειου Κορινθιακού, όπως η Χιλιαδού, το Μοναστηράκι, ο Μαραθιάς κ.ά. , φτάσαμε στην παραλία της Σεργούλας.
Χτισμένη στην πλαγιά του Τρίκορφου και στη δεξιά όχθη του Σεργουλοπόταμου, η Σεργούλα είναι ένα χωριό που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο κατά τους αγώνες του 1821. Είναι τουριστικό θέρετρο της περιοχής, διαθέτει καθαρή παραλία και παλιότερα λεγόταν “Μύλοι”, λόγω των πολλών νερόμυλων που λειτουργούσαν εκεί.
Το Φαράγγι της Σεργούλας κατά μήκος του χειμάρρου Πολυσταύρι αποτελεί σημαντικό φυσικό μνημείο, κατά τη διαδρομή του οποίου οι περιηγητές μπορούν να ζήσουν μέσα σε παρθένα φύση και να παρατηρήσουν κάποια τεχνικά έργα, όπως ”ο υδρόμυλος του Βενέτη”, από τον 18ο αι. και ο υπερυψωμένος τοξωτός υδραύλακας, που χρησιμοποιήθηκε τόσο για τις ανάγκες του νερόμυλου όσο και για την άρδευση των κτημάτων, έργο μοναδικό στο είδος του και διατηρητέο πλέον.
Εκεί, σε ένα δροσερό σημείο, κάτω από την γέφυρα, το πούλμαν άφησε τους ορειβάτες και πεζοπόρους, για τη διάσχιση του Σεργουλοπόταμου. Πήρανε όλοι μαζί το χωματόδρομο και έφτασαν στο ποτάμι, όπου όλοι μαζί μπήκαν μέσα στο νερό.
Οι πεζοπόροι θα έκαναν μια μικρή διαδρομή στο εύκολο κομμάτι του φαραγγιού μέχρι τον τριπλό καταρράκτη ενώ οι ορειβάτες θα έφταναν ψιλότερα μέχρι το μεγάλο καταρράκτη.
Όμορφη διαδρομή η περισσότερη σε σκιά κάτω από τα πλατάνια με τους κισσούς με τους βράχους αριστερά και δεξιά φαγωμένους από τη ροή του ποταμού στη διάρκεια των αιώνων.
Σε πολλά σημεία οι βράχοι σχημάτιζαν σταλακτίτες που περνώντας από κάτω σε δρόσιζαν , όπως στο Πάντα Βρέχει.
Λίγα δύσκολα σημεία που με ένα χέρι βοήθειας τα ξεπέρασαν όλοι και έφτασαν μέχρι τον μικρό τριπλό καταρράκτη. Μικρές βάθρες με καθαρό νερό όπου κάποιο δεν έχαναν την ευκαιρία και βουτούσαν για να δροσιστούν.
Οι ορειβάτες συνέχισαν πιο πάνω φτάνοντας μέχρι τον μεγάλο καταρράκτη χρησιμοποιώντας και τα σχοινιά για να περάσουν με ασφάλεια κάποια δύσκολα σημεία που χρειαζόταν και αναρρίχηση. Φτάνοντας στο μεγάλο καταρράκτη όπου το νερό πέφτει από αρκετά ψηλά και σχηματίζει μια μεγάλη βάθρα, αφού κολυμπήσαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Φτάνοντας στο πούλμαν που μας περίμενε στην αρχή του φαραγγιού ετοιμαστήκανε για ένα διαφορετικό τώρα μπάνιο, θαλασσινό, στην παραλία της Σεργούλας.
Εδώ στα Χάνια ( Σπηλιά ), οι ” τουρίστες ” επιβιβάστηκαν το πρωί στο πλοιάριο, για να περάσουν σε 5΄απέναντι στο μικρό και κεντρικό νησάκι των Τριζονιών.
Τα Τριζόνια είναι το μεγαλύτερο στο σύμπλεγμα των νησιών του Κορινθιακού, μαζί με τα ερημονήσια Αϊ-Γιάννης, Πλανέμι και Πρασούδι. Ονομάστηκε έτσι μάλλον από τα πολλά τριζόνια και το μελωδικό τραγούδι τους τις καλοκαιρινές νύχτες.
Είναι το μοναδικό κατοικήσιμο νησί του Κορινθιακού κόλπου, απέναντι από το Αίγιο, με πληθυσμό μόλις 60-70 μόνιμους κατοίκους, αλλά με πολύ τουρισμό. Η έκτασή τους δεν ξεπερνά τα 2,5 τ.χιλ. με μέγιστο μήκος μόλις 3 χλμ. Είναι άγνωστο σε πολλούς αυτό το καταπράσινο νησί με το πανέμορφο λιμάνι και το αγκυροβόλι για πολυτελή σκάφη και ιστιοπλοϊκά. Διαθέτει πολλές ταβέρνες, καφετέριες και καταλύματα και , κυρίως, καθαρό αέρα, μια και κυκλοφορούν μόνο λιγοστά αυτοκίνητα. Είναι το μεγαλύτερο παρθένο νησί του Κορινθιακού.
Οι τουρίστες πέρασαν την ώρα τους στο νησί κολυμπώντας στην αμμουδιά μπροστά στο λιμανάκι, τρώγοντας σε κάποια ταβέρνα, πίνοντας το καφεδάκι τους, δοκιμάζοντας κάποιο τοπικό γλυκό. Εδώ στα Τριζόνια έφτασαν αργότερα και οι πεζοπόροι που έκαναν μια πεζοπορία μιάμισης περίπου ώρας σε μονοπάτι που οδηγούσε στο εσωτερικό του νησιού με τις αιωνόβιες ελιές, τα σχίνα, τα πεύκα και τα αμπέλια, μέχρι τη μαρίνα, ανάμεσα από τα περίπου 50 σπίτια του οικισμού ως τα βράχια στο ανατολικότερο μέρος.
Εκεί κολύμπησαν, παρέα με τους …αχινούς, ιδίως όσοι δεν προτίμησαν τη μικρή παραλιούλα δίπλα στο λιμανάκι. Στις 16.00 όλοι αφήσαμε το όμορφο νησάκι και περάσαμε απέναντι στη Σπηλιά, και όλοι μαζί πήραμε τον δρόμο για τη Ναύπακτο, την γραφικότατη και ένδοξη αυτή πόλη της Αιτωλοακαρνανίας. Και αυτή η πόλη έπαιξε με τον στόλο της σημαντικό ρόλο στον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1821.
Η Ναύπακτος είναι μια όμορφη πόλη, κτισμένη αμφιθεατρικά σε πευκόφυτη πλαγιά. Με 18.000 μόνιμους κατοίκους είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νομού Αιτωλοακαρνανίας και απέχει 42 χιλιόμετρα από το Μεσολόγγι και 10 χιλιόμετρα από το πορθμείο Ρίου Αντιρρίου. Τα τελευταία χρόνια η πόλη εκσυγχρονίζεται με ταχείς ρυθμούς και είναι σε θέση να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις των επισκεπτών της ενώ παράλληλα διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το παραδοσιακό ύφος της.
Το παλιό κυκλικό λιμάνι με τους δύο γραφικούς πύργους στην είσοδό του γοητεύει και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Το βενετσιάνικο καλοδιατηρημένο κάστρο με τις αλλεπάλληλες σειρές τειχών στην κορυφή του λόφου, είναι από τα πιο όμορφα της Ελλάδας και πραγματικό στολίδι για την πόλη.
Η Ναύπακτος προσφέρεται βέβαια για καλοκαιρινές διακοπές, αφού διαθέτει υπέροχες ακρογιαλιές τόσο μέσα στην πόλη όσο και σε μικρές αποστάσεις έξω από αυτή. Στις εκτεταμένες αυτές βοτσαλώδεις ή αμμώδεις ακτές με τα καθαρά νερά ο επισκέπτης θα βρει και ανάλογες υπηρεσίες, όπως ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια για άνετη διαμονή και παραθαλάσσιες ταβέρνες για φρέσκο ψάρι. Ο Εύηνος είναι το αγαπημένο ποτάμι όσων ελκύονται από τα "ποταμίσια" αθλήματα, το καγιάκ, το ράφτινγκ, το canyoning. Επίσης, εορτές και παραδοσιακή εμποροπανήγυρη διάρκειας μιας εβδομάδας γίνονται στις 26 Οκτωβρίου, στη γιορτή του πολιούχου της πόλης, του Αγίου Δημητρίου.
Εδώ μείναμε περίπου μια ώρα όπου κάποιοι προτίμησαν να ανέβουν μέχρι το κάστρο ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν τις βόλτες τους κοντά στο όμορφο λιμάνι και απόλαυσαν τον καφέ τους με θέα τη θάλασσα.
Κατά τις 18.00 πήραμε το δρόμο της επιστροφής περνώντας από το Ρίο και μετά από μια 20λεπτη στάση κοντά στο Κιάτο, φτάσαμε στη Νίκαια έπειτα, γύρω στις 9 το βράδυ, υποσχόμενοι να επιστρέψουμε σε αυτά τα μέρη για νέες πεζοπορικές διαδρομές τόσο στη στεριά όσο και στο γραφικό νησάκι των Τριζονίων.
