- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 29 Οκτωβρίου 2021 29 Οκτωβρίου 2021
Πρωταρχικός στόχος, και φέτος, του τριημέρου αυτού, «θεσμού» πλέον από την πλευρά του Φυσιολάτρη, για 11η συνεχή χρονιά, η παρακολούθηση παράστασης στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, αυτή τη φορά του δράματος του Ευριπίδη “Φοίνισσες”.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την Παρασκευή, 30 Ιουλίου, κατά τις 7:15 το πρωί από τη Νίκαια, παραλάβαμε και λίγους ακόμα φίλους από το Μετρό του Αιγάλεω και μετά από μια σύντομη στάση στον Ισθμό, περνώντας μπροστά από τη Μονή Αγνούντος ή Παναγία της Αγνάντας, μοναστήρι του 11ου αι. συνεχίσαμε για το όμορφο Ναύπλιο.
Το πούλμαν μας ανέβασε όλους στην πλατεία Αρβανιτιάς, από όπου οι πεζοπόροι ξεκίνησαν για την παραλία του Καραθώνα . Η διαδρομή είναι λιγότερο από μια ώρα και ακολουθεί τον παραλιακό δρόμο μέχρι τον Καραθώνα. Η παραλία Καραθώνα βρίσκεται περίπου τέσσερα χιλιόμετρα έξω από το Ναύπλιο, ανατολικά του κάστρου του Παλαμηδίου. Τα πολλά χιλιόμετρα αμμουδιάς σε συνδυασμό με τους ευκάλυπτους την καθιστούν την νούμερο ένα παραλία κοντά στο Ναύπλιο.
Η θέα είναι υπέροχη. Αριστερά υψώνεται το κάστρο του Παλαμηδίου, απέναντι από την παραλία φαίνονται καθαρά τα παράλια της Κυνουρίας, ενώ στη μέση και δυτικά της παραλίας υπάρχει το μικροσκοπικό Ποντικονήσι, που χαρίζει ομορφιά και ρομαντισμό στα μάτια του κάθε επισκέπτη.
Καθίσαμε στη σκιά των ευκαλύπτων, κολυμπήσαμε, και το μεσημεράκι ήρθε και το πούλμαν με τους υπολοίπους και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας στα Ίρια .
Όσοι ήθελαν να κάνουν λίγο περίπατο ξεκίνησαν από το ίδιο σημείο για τον γύρο της Αρβανιτιάς, αφήνοντας πίσω την ομώνυμη παραλία, όπου κολυμπούσαν αρκετοί παραθεριστές. Η περιοχή της Αρβανιτιάς ονομάστηκε έτσι, γιατί κατοίκησαν εκεί πολλοί Αρβανίτες ήδη από την εποχή της Α΄Ενετοκρατίας ( 1389 -1540 ). Μια παράδοση λέει ότι ο καπετάν πασάς έριξε από εδώ στα 1779 τους Αρβανίτες που προξενούσαν ζημιές στην περιοχή. Λίγο πριν φτάσουμε στην πλατεία του γραφικού Ψαρομαχαλά, της μόνης συνοικίας, όπου επιτρεπόταν να κατοικούν Έλληνες μετά το 1715, οπότε αρχίζει η 2η Τουρκοκρατία στο Ναύπλιο, και στον προμαχώνα « Τα 5 αδέρφια » ( για 5 κανόνια πρόκειται ), είδαμε την Παναγία της σπηλιάς στους πρόποδες της Ακροναυπλίας, πολύ κοντά στα απομεινάρια των αρχαίων τειχών.
Μαζί και με τους υπόλοιπους “ τουρίστες ”, στην όμορφη πόλη και παλιά πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους ( από το φθινόπωρο του 1829 ως το 1834 ) περπατήσαμε στην παραλία και στον “Μεγάλο Δρόμο”, στην πλατεία του Καποδίστρια και την πλατεία Συντάγματος. Από πάνω φρουρός της πόλης το Κάστρο του Παλαμηδίου με τη Φυλακή του Κολοκοτρώνη, και τους τρομερούς προμαχώνες του να κατηφορίζουν αρκετά χαμηλά …
Στην κεντρική πλατεία Συντάγματος, με το “Τριανόν” και το “Βουλευτικό”, οθωμανικά τεμένη και τα δύο, σταματήσαμε για λίγο μπροστά στο ανάγλυφο λιοντάρι και στην αναμνηστική στήλη της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου, μπροστά από την Εθνική Τράπεζα, γνωστής για τη δράση της, αγωνίστριας της Ναυπλιακής Επανάστασης του 1862.
Στην πλατεία του Πλατάνου, εξαιτίας του ιστορικού υπεραιωνόβιου πλάτανου ή του Λουδοβίκου, πατέρα του Όθωνα, ή των Όπλων, λόγω του ότι στο νότιο τμήμα της είναι χτισμένη η Αποθήκη-Οπλοστάσιο των Βενετών από το 1713, βρίσκεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ναυπλίου. Περπατώντας στην παραλιακή, απέναντί μας, προς τη θάλασσα, είχαμε το νησάκι – σήμα κατατεθέν του Ναυπλίου, το Μπούρτζι, φρούριο που χτίστηκε από τους Ενετούς στα 1471, κατά την Α΄Ενετοκρατία.
Απολαύσαμε γλυκό σε κάποια καφετέρια ή παγωτάκι σε μια από τις πολλές τζελατερίες, δείχνοντας την προτίμησή μας στην ιταλική, δίπλα στην εκκλησία την αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου, από τους σημαντικότερους και παλαιότερους ναούς στην πόλη του Ναυπλίου.
Γύρω στις 12:30 αναχωρήσαμε από το Ναύπλιο για την παραλία του Καραθώνα, όπου παραλάβαμε τους πεζοπόρους μας και όλοι μαζί φύγαμε για το ξενοδοχείο στα Ίρια, όπου τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, κατεβήκαμε για μπάνιο στην παραλία και πήγαμε έπειτα για φαγητό και ξεκούραση.
Στις 7:00 το βραδάκι φύγαμε για Λυγουριό – Επίδαυρο. Περάσαμε από το χωριό της Κάντιας, όπου, πάνω στον κεντρικό δρόμο, μπορεί να δει κανείς τα ερείπια του « Πύργου του Αγά », όπως λέγεται το εντυπωσιακό πυργόσπιτο, από το Αρκαδικό με την καλύτερα σωζόμενη μυκηναϊκή γέφυρα, μέσα από το Λυγουριό και τελικά φτάσαμε κατά τις 8 παρά κάτι στον αρχαιολογικό χώρο.
Τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας, παρακολουθήσαμε ευλαβικά την παράσταση, που για πρώτη φορά ανέβηκε στη σκηνή μετά το 1988, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, από το Εθνικό Θέατρο, με όλα τα μέτρα προστασίας και ασφαλείας!
Συγκινητική και προσεγμένη η παράσταση, με ιδιαίτερη την παρουσία των γυναικών του χορού, οι οποίες προέρχονταν από τη Φοινίκη, συγγενική προς τη Θήβα πόλη, όπου διαδραματίζονταν τα του έργου, μια και από εκεί ήρθε ο Κάδμος, ιδρυτής της πόλης. Σεβασμός στο κείμενο του Ευριπίδη, αναλυτική και σαφής παρουσίαση του οίκου των Λαβδακιδών, της κατάρας που βάραινε όλα τα μέλη της, πειστική η έκφραση των συναισθημάτων των γυναικών του χορού, των εγκλωβισμένων στη Θήβα, ενώ πήγαιναν να αφιερωθούν στους Δελφούς, μια και άρχισε η πολιορκία από τους «Επτά», ωραία κίνηση, μουσική, χορικό τραγούδι, καλή ηθοποιία από τους περισσότερους υποκριτές είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της παράστασης που παρακολουθήσαμε φέτος…
Σάββατο, 31 Ιουλίου, μετά το πλούσιο, ελληνικότατο σπιτικό πρωινό μας, αναχωρήσαμε για Δίδυμα, με τους δύο γεωλογικούς σχηματισμούς σε σχήμα κρατήρα που πιθανόν δημιουργήθηκαν από καθίζηση του εδάφους, τους Φούρνους, το αμφιθεατρικό Κρανίδι με τα αρχοντόσπιτα, την Ερμιόνη και ανατολικότερα τη Θερμησία, κοντά στην οποία πήραμε το καραβάκι για Ύδρα.
Περάσαμε τη λιμνοθάλασσα, η οποία, όπως και το γραφικό κι ανθοστολισμένο χωριό Θερμησία, ανατολικά της Ερμιόνης, πήρε τ’ όνομά της πιθανόν από κάποιες θερμές πηγές που υπήρχαν στην περιοχή. Εδώ ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει πως υπήρχε ναός της θεάς Θερμασίας Δήμητρας. Η πανέμορφη αυτή λιμνοθάλασσα την περίοδο των Ενετών χρησιμοποιήθηκε ως αλυκή. Στα νεότερα χρόνια λόγω του θαλάσσιου πλούτου της υπήρξαν ιχθυοκαλλιέργειες. Σήμερα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους βιοτόπους της περιοχής που έχει ενταχθεί σε εθνικά και παγκόσμια δίκτυα προστασίας.
Αποβιβαστήκαμε στο λιμάνι της Ύδρας κατά τις 10 και κάτι και όλοι μαζί σχεδόν κάναμε μια βόλτα ως το άγαλμα του Ανδρέα Μιαούλη, στην είσοδο του λιμανιού αριστερά, πάνω στο κάστρο. Πιο χαμηλά το Λιμεναρχείο , το Ιστορικό Αρχαίο- Μουσείο και την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού.
Στο κέντρο σχεδόν του λιμανιού δεσπόζει το Μοναστήρι, η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την οποία επισκεφθήκαμε και θαυμάσαμε τον ίδιο τον ναό, την αυλή του μοναστηριού, το Εκκλησιαστικό Μουσείο και το πανέμορφο καμπαναριό. Ανάλογα είδαμε και στον ναό της Υπαπαντής, κοντά στο Μουσείο του Λ. Κουντουριώτη, και αλλού.
Ακολούθως, ξεκινήσαμε, οι περισσότεροι, αμέσως την πορεία μας προς τα νοτιοδυτικά, έχοντας ως απώτερο προορισμό οι πεζοπόροι μας την παραλία του Μώλου, ενώ κάποιοι άλλοι στόχευαν σε κοντινότερες παραλίες.
Αφήσαμε πίσω μας τις βραχώδεις παραλίες Σπηλιά και Υδρονέτα, τα « Κανόνια » και το «Περίπτερο » από πάνω, όπου συνηθίζεται να κάνουν βουτιές από τα βράχια νεαροί κολυμβητές, τον μύλο της Σοφίας Λόρεν καθώς και το άγαλμα με « Το παιδί και το δελφίνι ».
Λίγο πιο πέρα και το παγκάκι με την τιμητική αφιέρωση στον Κοέν, που τόσο αγάπησε την Ύδρα. Τραβήξαμε φωτογραφίες εκεί και συνεχίσαμε.
Σε λίγη ώρα συναντήσαμε το Αυλάκι, συνοικία με μικρή παραλία κι αυτή, στην οποία φτάνει κανείς με κάποια σκαλάκια.
Το Μεγάλο και το Μικρό έπειτα Καμίνι ήταν οι 2 επόμενες γραφικές παραλίες, στις οποίες σταμάτησαν όσοι δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Στο τελευταίο βρίσκεται και το λεγόμενο Καστέλο. Κάποιους ακόμα τους κέρδισαν η παραλία του Βλυχού, με τον όμορφο οικισμό, καθώς και οι Πλάκες Βλυχού, λίγο πιο πέρα. Αφού κολυμπήσαμε στα υπέροχα καταγάλανα βαθιά νερά το μεσημέρι επιστρέψαμε στην πόλη της Ύδρας.
Όσοι φίλοι έμειναν εξαρχής στην πόλη της Ύδρας, έκαναν βόλτες στα στενά σοκάκια, τις μικρές πλατείες, ανηφόρισαν προς το Αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη, παράρτημα του Εθν.Ιστορικού Μουσείου, επισκέφθηκαν το Μουσείο της Ύδρας, όπου ανάμεσα στα άλλα φυλάσσεται ταριχευμένη η καρδιά του Α. Μιαούλη, το Εκκλησιαστικό Μουσείο στη Μητρόπολη, έκαναν το μπάνιο τους σε κάποια κοντινή παραλία ή με πλεούμενο σε κάποια μακρινή, όπως το Μανδράκι ή Μιραμάρε, τη μοναδική αμμουδερή παραλία του νησιού.
Στον παραδοσιακό οικισμό της Ύδρας κάναμε το σεργιάνι μας στα πανέμορφα σοκάκια, για να αναζητήσουμε κιόλας τα σημαντικότερα αξιοθέατα του οικισμού. Περάσαμε από το παλαιότερο Φαρμακείο του Ραφαλιά, το σπίτι και ατελιέ του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση, το σπίτι του Λέναρντ Κοέν δίπλα, το 4ώροφο Αρχοντικό του Τομπάζη, που ανήκει στη Σχολή Καλών Τεχνών, το Αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη, τα Καλά Πηγάδια…
Γευματίσαμε σε κάποια ταβέρνα, αγοράσαμε τα περίφημα αμυγδαλωτά του νησιού ή κάποια ενθύμια, δροσιστήκαμε σε κάποια καφετέρια στη συνέχεια στο μικρό και χαριτωμένο λιμάνι… ώστε να νιώσουμε και λίγο περισσότερο την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα αυτού του μοναδικού νησιού του Αργοσαρωνικού!
Στις 17:15 στο πλοίο της επιστροφής για Πόρτο-Ύδρα και μέσω Κρανιδίου, Διδύμων, Φούρνων πίσω στα Ίρια. Δειπνήσαμε στο ξενοδοχείο μας και όσοι θέλαμε και είχαμε αντοχές στη συνέχεια κάναμε και μια βόλτα στην ήσυχη παραλία των Ιρίων με τα εξοχικά σπιτάκια, τα μικρά ή μεγάλα και πολυτελή καταλύματα, τα μικρά και όμορφα μπαράκια τα ταβερνάκια, τους ποδηλάτες της, με μικρές ομαδούλες καθισμένες στις καρεκλίτσες και τα τραπεζάκια τους, που είχαν μεταφέρει δίπλα στη θάλασσα …
Λίγο πριν πάμε για ύπνο στην παραλία των Ιρίων μακριά από τα φώτα κάναμε αστροπαρατήρηση. Στον υπέροχο έναστρο ουρανό παρατηρήσουμε τα χιλιάδες άστρα, όπως συνηθίζεται στις βραδινές εξορμήσεις μας. Αναγνωρίσαμε τη μικρή και μεγάλη Άρκτο, τον πολικό αστέρα, τους πλανήτες Κρόνο και Δία και τους γνωστότερους αστερισμούς, που ήταν ορατοί τη συγκεκριμένη περίοδο.
Κυριακή πρωί, 1 Αυγούστου, και μετά το πρωινό μας ( και μπάνιο στη θάλασσα για κάποιους) αναχωρήσαμε πάλι για Φούρνους, λίγο πριν από τους οποίους θα ξεκινούσε η διάσχιση του φαραγγιού Καταφύκι. Το φαράγγι σχηματίζουν τα βουνά Mαυροβούνι και Aσπροβούνι με τα κοφτά και επιβλητικά τους βράχια, μάρτυρες της μακραίωνης ιστορίας του.
Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη «καταφύγιο», καθώς εκεί έβρισκαν καταφύγιο οι κάτοικοι της περιοχής από τις εισβολές των πειρατών και γενικότερα από τις εχθρικές επιδρομές στο πέρασμα του χρόνου.
Μέσα στο φαράγγι βρίσκεται το εξωκλήσι του Αγίου Νικόλαου. Κτίστηκε το 1740, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, γιατί εδώ υπήρχε αφθονία νερού εκείνα τα χρόνια. Σε αυτή την τοποθεσία με το τρεχούμενο νερό, την κατάλληλη για ξεκούραση έγινε και η πρώτη μας στάση. Της ίδιας περιόδου είναι και το ιστορικό γεφύρι που συναντάμε στο μονοπάτι που διασχίζει το φαράγγι. Στα νεότερα χρόνια στην ευρύτερη περιοχή του φαραγγιού ζούσε και κρυβόταν ο πιο ξακουστός ληστής της περιοχής, ο Λύγκος, ο οποίος μετά από τις δράσεις του έκρυβε εδώ τη λεία του. Τόπος ιερός για τους αρχαίους κατοίκους της Ερμιόνης, που πίστευαν ότι εδώ βρίσκεται μια από τις πύλες του κάτω κόσμου προς το βασίλειο του Άδη.
Εύκολα τη διακρίνει κανείς στη νότια χαράδρα του φαραγγιού στην είσοδο της σπηλιάς Φούρκας, όπως ονομάζεται σήμερα, μιας σπηλιάς συνδεδεμένης με σημαντικούς μύθους της Ελληνικής μυθολογίας. Από αυτό το σημείο, στον κοφτό βράχο διακοσίων μέτρων, ο Ηρακλής πέρασε στον Κάτω κόσμο, για να εκπληρώσει τον δωδέκατο άθλο, τον τελευταίο και πιο δύσκολο: να πιάσει και να μεταφέρει στον βασιλιά της Τίρυνθας, Ευρυσθέα, τον φοβερό και τρομερό Κέρβερο. Έναν σκύλο με τρία κεφάλια και ουρά που κατέληγε σε κεφαλή δράκου, και ο οποίος φύλαγε τις πύλες του Άδη. Ένας άλλος ξακουστός μύθος λέει ότι από εκεί ο θεός Πλούτωνας, βασιλιάς του Άδη, ανέβηκε στον πάνω κόσμο, προκειμένου να κλέψει την κόρη της θεάς Δήμητρας, την όμορφη Περσεφόνη, για να την κάνει γυναίκα του. Η Δήμητρα φανερά ενοχλημένη από τον Δία που το επέτρεψε αυτό, αποφάσισε να μην αφήνει κανένα σπόρο να φυτρώσει πάνω στη γη. Η ανθρωπότητα άρχισε να μαστίζεται από λιμό και κινδύνευε να αφανιστεί. Τότε ο Δίας αποφάσισε να επέμβει και πέτυχε συμβιβασμό ανάμεσα στους θεούς. Η Περσεφόνη, πλέον, θα περνούσε το ένα τρίτο του χρόνου με τον σύζυγό της Πλούτωνα και τον υπόλοιπο χρόνο θα γυρνούσε στον Όλυμπο με την μητέρα της. Σύμφωνα με μια ερμηνεία του μύθου αυτού, έτσι δημιουργήθηκαν οι τέσσερις εποχές του χρόνου. Όταν η Περσεφόνη μένει στη γη έχουμε άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο. Όταν φεύγει στον Άδη, έρχεται ο χειμώνας.
Το μονοπάτι αυτό στην αρχαιότητα ήταν ένας από τους δρόμους που ένωνε την Ερμιόνη με την περιοχή του ομηρικού Μάσητα, τη σημερινή Κοιλάδα. Απαράμιλλου κάλλους φυσικό τοπίο, το μαγευτικό φαράγγι Καταφύκι, προστατεύεται ως περιοχή ιδιαίτερης ομορφιάς και καταφύγιο άγριας ζωής. Είναι κατάφυτο από πεύκα, πλατάνια, δάφνες και άλλα δέντρα και διασχίζεται από χείμαρρο. Στην περιοχή αυτοφύεται η περίφημη αργολική ορχιδέα.
Τη διάσχιση αυτού του φαραγγιού έκαναν οι πεζοπόροι μας, παίρνοντας τον χωματόδρομο λίγο πριν τους Φούρνους και περνώντας από την περιοχή Παπούλια και τον Άγιο Νικόλαο, το παλιό πέτρινο γεφύρι έφτασαν στην έξοδο του φαραγγιού στις Πόρτες. Από εδώ πήραν τον χωματόδρομο και μέσα από τα αγροκτήματα με ροδιές και ελιές έφτασαν στον ασφαλτόδρομο, όπου τους παρέλαβε το πούλμαν και μαζί με τους τουρίστες φύγανε για το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων.
Οι τουρίστες συνέχισαν ως το χωριό Φούρνοι, με το παραδοσιακό νησιώτικο χρώμα, τα στενά καλντερίμια, τους λουλουδιασμένους κήπους και τα πολύχρωμα σπίτια με αρχιτεκτονική και ύφος που θυμίζει παραθαλάσσια χωριά της Ερμιονίδας και του Αργοσαρωνικού. Μετά από μισής ώρας βόλτα στο χωριό μπήκαμε στο πούλμαν και συνεχίσαμε για Κρανίδι.
Στο Κρανίδι παραμείναμε ¾ της ώρας και προλάβαμε να δούμε τον ένα λόφο μόνο, της Μπαρδούνιας, με τον ναό του Τιμίου προδρόμου στην κορυφή, και περπατήσαμε στα δρομάκια του χωριού με το νησιωτικό επίσης χρώμα, την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, τα πολλά καπετανόσπιτα με τα ακροκέραμα, τα περίτεχνα μπαλκόνια και τα νεοκλασικά στοιχεία, αλλά και τα πιο ταπεινά σπιτάκια… Το Κρανίδι υπήρξε η έδρα της Κυβέρνησης και του Εκτελεστικού Σώματος στα χρόνια της Επανάστασης και το 1841 ορίστηκε πρωτεύουσα της Ερμιονίδας, γνώρισε δε μεγάλη άνθηση και οικονομική ευρωστία μετά το 1850 και ως το 1925. Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα κτήρια του Δημαρχείου και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.
Η «Κάτω Ναχαγιέ», δηλαδή κάτω επαρχία, όπως ήταν γνωστός ο οικισμός έως την Τουρκοκρατία (πάνω επαρχία ήταν η Κόρινθος), απέκτησε το μεταγενέστερο όνομά της από το επίθετο «κραναός» δηλ. τραχύς όπως το έδαφος της περιοχής ή από τις παραφθορές της λέξης Κορωνίδα (νησάκι της κοντινής Κοιλάδας) σε Κρανίδα και Κρανίδι.
Φημίζεται για το εξαιρετικό λάδι του, κι ενώ δεν είναι παραθαλάσσιο διαθέτει ξενοδοχείο και δωμάτια αλλά και ταβέρνες που γεμίζουν κυρίως τον χειμώνα.
Επόμενος προορισμός μας η Μονή Αγ. Αναργύρων , έξω από την Ερμιόνη, στην οποία πήγαμε, αφού παραλάβαμε στην έξοδο σχεδόν του φαραγγιού τους 12 πεζοπόρους μας.
Χτισμένη πάνω σε αρχαίο ιερό του Ασκληπιού, στον μυχό του Όρμου Κάπαρι, διαθέτει μικρό καθολικό με παλαιότατες και ενδιαφέρουσας τέχνης αγιογραφίες, πλούσια βιβλιοθήκη και μικρή στέρνα στην αυλή με ιαματικό νερό, γνωστό από την αρχαιότητα.
Τόσο στο ίδιο το Καθολικό όσο και σε διάφορα σημεία της αυλής εντοπίσαμε εντοιχισμένα αρχαία μέλη.
Μετά το προσκύνημά μας στη Μονή, επιστρέψαμε στην Ερμιόνη, όπου μας περίμενε η ξεναγός, Ήρα Φραγκούλη, από το Λαογραφικό Μουσείο, στο σημείο που οι Αρβανίτες αποκαλούν « Σκάβιζα ε Γαλάτη», ( η σκαλίτσα του Γαλάτη ) από τον Φιλικό που δολοφονήθηκε εκεί το 1819, για την περιήγηση στη χερσόνησο Μπίστι ( = ουρά στα αρβανίτικα ).
Η Ερμιόνη είναι μια πόλη-νησί, με καρτποσταλικά λιμανάκια και ταβερνάκια πλάι στο κύμα, πλακόστρωτα σοκάκια, παραδοσιακούς μύλους και ασβεστωμένα σπίτια με γαλάζια παραθυρόφυλλα.
Στην άκρη της αργολικής χερσονήσου και μέσα στο πευκοδάσος Μπίστι με τους γοητευτικούς του θρύλους, η ξεναγός μας, έδειξε ερείπια της αρχαίας πόλης και ναών, απομεινάρια από Κυκλώπεια Τείχη στα βορινά, αξιόλογα ψηφιδωτά διάσπαρτα, αναφέρθηκε σε περιγραφές του Παυσανία για πλούσιους ναούς, προς τιμήν του Ποσειδώνα, κυρίως, αλλά και της Δήμητρας και της Κόρης, σε λαμπρές γιορτές και κολυμβητικούς αγώνες που μαρτυρούν το ακμαίο παρελθόν της Ερμιόνης.
Ξεκίνησε από το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου, που είναι χτισμένο μέσα στο ενετικό τείχος, από το οποίο είδαμε ερείπια και τα ενσωματωμένα εντός του αρχαία μέλη. Σταθήκαμε ιδιαίτερα σε κάποιες αρχαίες επιγραφές που παραμένουν in situ, καθώς και μια βάση με 4 μικρά βαθουλώματα, για τα γλυπτά σε μορφή αγελάδας, τα οποία στήνονταν μπροστά στον αρχαίο ναό και παραπέμπουν στις θυσίες που γίνονταν προς τιμήν της Δήμητρας.
Πληροφορηθήκαμε αρκετά για τους Ενετοτουρκικούς πολέμους αλλά και για τις καταστροφές του Αββά Φουρμόν, στις αρχές του 18ου αι.
Μια και οι πρόσκοποι είχαν κατασκηνώσει στην κορυφή του λόφου, δεν μπορέσαμε να πάμε ως εκεί κι έτσι ακολουθήσαμε μόνο όλη τη βόρεια πλευρά της χερσονήσου και του τείχους της αρχαίας πόλης, φυσικά . Σε ένα από τα σημεία όπου επεξεργάζονταν την περίφημη ερμιονίτικη πορφύρα, από την οποία γινόταν η βαφή των βασιλικών ενδυμάτων, η ξεναγός μας ανέφερε πολλά πράγματα σχετικά και μας έδειξε ερείπια των εργαστηρίων αλλά και όστρακα εντοιχισμένα. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε την περιήγησή μας, αναφέρθηκε και στον θρύλο της Βιτόριζας και τη σπηλιά στη μύτη της χερσονήσου, που προξενούσε τον φόβο στα παλιότερα χρόνια, σε ντόπιους και ξένους…
Μπήκαμε πάλι στο πούλμαν και περνώντας πάλι από τον όρμο Κάπαρι καταλήξαμε στην παραλία Κουβέρτα, τη μεγαλύτερη και πιο αμμουδερή της περιοχής της Ερμιόνης, για μπάνιο και φαγητό. Ονομάστηκε έτσι από μια κουβέρτα, ένα κατάστρωμα πλοίου που εκτοξεύθηκε εκεί κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821.
Κατά τις 4 το απόγευμα φύγαμε από την παραλία Κουβέρτα για Νίκαια, παίρνοντας τον δρόμο που περνάει από Παλιά ( Αρχαία ) και Νέα Επίδαυρο. Μπορέσαμε έτσι να δούμε από ψηλά, σε καλύτερη ώρα τώρα και πιο καθαρά, το καταπράσινο « Νησί » με το « Μικρό θέατρο » της Αρχαίας Επιδαύρου, τα 2 λιμάνια της, βόρειο και νότιο, και από μακριά επίσης τη Νέα Επίδαυρο, όπου έγινε η Γ΄Εθνοσυνέλευση στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.
Περάσαμε και από τις Κεχριές, το κορινθιακό λιμάνι στο Σαρωνικό, με τα ερείπια βυθισμένα στη θάλασσα, αφού κάναμε μια σύντομη στάση στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης για καφεδάκι, γλυκάκι και ξεμούδιασμα. Ήμασταν πίσω στις 8 περίπου, ικανοποιημένοι που και φέτος καταφέραμε να κάνουμε το “ τάμα ” μας, να βρεθούμε δηλαδή για λίγο στον ιερό χώρο παρακολουθώντας την παράσταση που επιλέξαμε στο θέατρο του Ασκληπιείου και αφού πετύχαμε να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμά μας , παρά τη μεγάλη ζέστη που επικρατούσε, βλέποντας γνώριμα κι αγαπημένα μέρη αλλά και καινούργια !
