Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια στις 7:15 το πρωί του Σαββάτου και από το σταθμό του μετρό Αιγάλεω γύρω στις 7:30, έχοντας παραλάβει αρκετούς μας φίλους, αναχωρήσαμε για Χαλκίδα. Περάσαμε την καλωδιακή γέφυρα και την πόλη της Χαλκίδας και κάναμε  μια  στάση για μισή ώρα κοντά στη Νέα Αρτάκη για καφεδάκι και καμία τυρόπιτα , ώστε να έχουμε δυνάμεις για τη διαδρομή. Ο μικρός αρχικά οικισμός δημιουργήθηκε μετά την καταστροφή της Αρτάκης της Μ. Ασίας, όταν ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ οι πρόσφυγες μετά την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών.

 

Ύστερα φύγαμε για Άνω Στενή στη συνέχεια, η οποία μαζί με την Κάτω αποτελούν ένα από τα γραφικότερα χωριά της Εύβοιας στις παρυφές της Δίρφης, του ψηλότερου βουνού της νησιωτικής Ελλάδας. Ανεβαίνοντας προς το καταφύγιο της Δίρφης φτάσαμε στο διάσελο της Στενής,  σημείο εκκίνησης της πεζοπορίας και για τις δυο ομάδες.

Από εδώ ξεκίνησαν δυο πεζοπορίες, μια 5ωρη πεζοπορία προς πηγή Τέμπλα και  Ξεροβούνι και από το Μεγαλόλογγο κατάληξη στο χωριό Καμπιά  και μια δεύτερη για τους  λιγοστούς γενναίους ορειβάτες με μεγαλύτερη διαδρομή 6 ωρών που έφτασαν  στη νοτιοδυτική πλευρά στο Ξεροβούνι και στη συνέχεια  κατηφόρισαν και αυτοί μέχρι τα Καμπιά.

Η διαδρομή είχε αρκετό ενδιαφέρον και έγινε σχεδόν όλη μέσα στα χιόνια. Το χιόνι ήταν παγωμένο  σε πολλά σημεία ξεπερνούσε το ένα μέτρο αλλά το λίγο χιόνι που έπεσε από πάνω την προηγούμενη μέρα ήταν μαλακό  και μας βοηθούσε στο περπάτημα. Σε 2 ώρες είχαμε φτάσει στη βάση του Ξεροβουνίου στο μονοπάτι που από τη σάρα ανεβαίνει στην κορυφή.

Ο πάγος όμως ήταν αρκετά επικίνδυνος και δεν μας επέτρεψε να συνεχίσουμε προς την κορυφή (  1412 μ.).  Έτσι λοιπόν πήραμε την κατηφορική πορεία και μέσα από τα έλατα φτάσαμε  στο χωματόδρομο.

Πήραμε το δρόμο όπου σιγά σιγά το χιόνι άρχισε να μειώνεται περάσαμε από το αναρριχητικό πεδίο των Καμπιών και φτάνοντας πάνω από το χωριό το χιόνι είχε λιώσει τελείως. Περάσαμε το γεφυράκι όπου από κάτω περνούσε ο χείμαρρος  με τα ορμητικά νερά του από το λιώσιμο του χιονιού και φτάσαμε στο χωριό.

 

Και η μικρή διαδρομή, ήταν κοινή στην αρχή και στη συνέχεια κατηφορική, σε μονοπάτια και δασικό δρόμο,  παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον.

Κινήθηκε μέσα στο δάσος με πανύψηλα έλατα χιονισμένα με μεγάλη δυσκολία  γιατί εδώ το χιόνι ήταν μαλακό και τα πόδια έμπαιναν στο χιόνι μέχρι το γόνατο.

Διέσχισαν μικρά και μεγάλα ποταμάκια που έφερναν αρκετό νερό από το λιώσιμο του χιονιού και σε κάποιο από αυτά αναγκάστηκαν να περάσουν βγάζοντας τα παπούτσια τους. Ύστερα από διαδρομή πάνω από 4 ώρες αφού περπάτησαν αρκετά έφτασαν κουρασμένοι στο πάνω μέρος του χωριού Καμπιά.

Το χωριό, αμφιθεατρικά χτισμένο στην πλαγιά του Μέγα Λόγγου του Ξεροβουνίου,  αποτελεί τον ορεινότερο οικισμό του δήμου Διρφύων μέσα σε ένα υπέροχο τοπίο, ενώ διαθέτει γραφικά και όμορφα σπίτια με τις χαρακτηριστικές κεραμοσκεπές.

Ιδανικός προορισμός για τους φυσιολάτρες που επιθυμούν να εξερευνήσουν το κάθε κομμάτι του κάθε εποχή του χρόνου. Οι λάτρεις της φύσης και της ορειβασίας επισκέπτονται και το βουνό Μέγας Λογγός, όπου βρίσκεται και το αναρριχητικό πεδίο Καμπίων, με διαδρομές από 8- 60 μέτρα, με τις πρώτες διαδρομές του να έχουν δημιουργηθεί ήδη από τα τέλη της δεκαετία τους 1970.

Αξίζει κανείς να ανακαλύψει στην ευρύτερη περιοχή το αρχαίο υδραγωγείο μόλις 300 μέτρα πριν την είσοδο του χωριού στο φαράγγι του Χάβου.

 

Το περιβάλλον του Ξεροβουνίου μοιάζει με τις Άλπεις, με τα σπήλαια, σπηλαιοβάραθρα (“Βόλαθρος”, με κατακόρυφο βάθος περίπου 120 μέτρα) που διαθέτει καθώς και με την πλούσια χλωρίδα του ( πλατάνια, ελατοδάση και καστανοδάση). Οι κάτοικοι ασχολούνται με την  παραγωγή οπωροκηπευτικών, κάστανου, μήλων, σύκων, μελιού  και βοτάνων  (τσάι, ρίγανη, κ.λ.π.).

Εδώ στα γραφικά ταβερνάκια  γευτήκαμε εκλεκτά  εδέσματα, κρεατικά, κυνήγι, τηγανόψωμα, κρασί, οπωροκηπευτικά,  όλα από τους ντόπιους παραγωγούς αλλά και  την νόστιμη πέστροφα η οποία μάλιστα παράγεται στα ιχθυοτροφεία της περιοχής.

Φεύγοντας δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε τον σπηλαιώδη ναό της Αγίας Κυριακής, που είναι κτισμένη σε μία πανέμορφη τοποθεσία ανάμεσα σε πλατάνια και τρεχούμενα νερά, στον εγκαταλελειμμένο οικισμό των Κάτω Καμπιών με σπίτια που μετράνε ακόμη και 300 χρόνια ζωής.

H εκκλησία  Αγία Κυριακή είναι ακουμπισμένη πάνω σε βράχο που αποτελεί την αριστερή πλευρά του ναού αλλά και το ιερό της είναι μέσα στο σπήλαιο. Από κάποιο σημείο του βράχου  στο εσωτερικό της εκκλησίας τρέχει άφθονο  νερό που το χρησιμοποιούν σαν αγίασμα.

Όλη η  περιοχή έχει διαμορφωθεί με πλακόστρωτο όπου συχνά πλανόδιοι πωλούν τοπικά προϊόντα (μέλι, ρίγανη, θυμάρι και φάβα.), με τη γέφυρα που περνά πάνω από τη ρεματιά και βρύσες να  τρέχουν κρυστάλλινο νερό.

Ευχαριστημένοι αλλά και ταλαιπωρημένοι από την πολύωρη πεζοπορία αναχωρήσαμε κι από εκεί στις 18:00 περίπου για Νίκαια, έχοντας στο μυαλό μας τις όμορφες εικόνες που συναντήσαμε στην ιδιόμορφη αυτή περιοχή της Εύβοιας.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•