Το πρωί της Παρασκευής, 10 Ιουνίου, αναχωρήσαμε από τη Νίκαια και το μετρό του Αιγάλεω με δύο πούλμαν για την Κόρινθο. Αφού κάναμε  τη στάση μας για καφεδάκι κοντά στο  Βέλο,  όπου παραλάβαμε και τους τελευταίους μας φίλους φύγαμε για Πάτρα. Φτάσαμε στο Ρίο και  περάσαμε τη γέφυρα « Χαρίλαος Τρικούπης », που εγκαινιάστηκε λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, αφήνοντας πίσω μας το ενετικό κάστρο του Ρίου και του Αντιρρίου.

Μπαίνοντας στον νομό Αιτωλοακαρνανίας, συναντήσαμε τον Εύηνο ή Φίδαρη ποταμό, θαυμάσαμε για άλλη μια φορά το περίεργο θέατρο της αρχαίας Καλυδώνας και  αντικρίσαμε με δέος τα τείχη της αρχαίας Πλευρώνας, που είχαμε επισκεφτεί πρόσφατα, ψηλά στον λόφο. Επισκεφτήκαμε πρώτα  το Αιτωλικό που βρίσκεται μέσα στην  ομόνυμη λιμνοθάλασσα, περνώντας από το στενό δρόμο-γέφυρα- που οδηγεί στο κέντρο του. Κάναμε τις βόλτες στο δρόμο με τους φοίνικες  κοντά στις γέφυρες μιας και η μπόρα που έπληξε τις προηγούμενες ώρες την περιοχή  και είχε πλημμυρίσει τα πάντα πριν μια ώρα είχε σταματήσει.

Στη συνέχεια  πήραμε το δρόμο για την Αμφιλοχία περνώντας από τις  λίμνες Λυσιμαχεία, Οζερού και κινηθήκαμε βόρεια έχοντας συντροφιά μας τον Αχελώο. Φτάσαμε σχεδόν μεσημέρι  στην Αμφιλοχία, την αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω σε δυο λόφους, έχοντας αφήσει πίσω και  αριστερά μας τη λίμνη Αμβρακία ή Ρίβιο, που αποτελεί και αυτή όπως και οι υπόλοιπες λίμνες, σημαντικό υδροβιότοπο για την περιοχή. 

Ο Αμβρακικός κόλπος είναι ένας από τους μεγαλύτερους κλειστούς κόλπους της Ελλάδας. Η είσοδος του κόλπου είναι στο στενό πέρασμα μεταξύ του Ακτίου (από την πλευρά της Αιτωλοακαρνανίας) και της Πρέβεζας. Ο κόλπος πήρε το όνομά του από την αρχαία Αμβρακία, πόλη κτισμένη στον ποταμό Άραχθο, στη θέση της σημερινής Άρτας. Αποτελεί σημαντικό βιότοπο τόσο για τα υδρόβια και παρυδάτια πουλιά που διαχειμάζουν και αναπαράγονται στην περιοχή όσο και για σημαντικά είδη χλωρίδας και πανίδας. Οι λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού κόλπου απαντούν κυρίως στο βόρειο τμήμα. Οι κυριότερες λιμνοθάλασσες είναι το σύμπλεγμα «Ροδιά, Τσουκαλιό, Αυλερή» δυτικά του λόφου της Σαλαώρας και η λιμνοθάλασσα Λογαρού ανατολικά του ίδιου λόφου.

Στους αλμυρόβαλτους, στις νησίδες αλοφύτων μέσα στη λιμνοθάλασσα και στις ρηχές ακτές της, συγκεντρώνονται οι μεγαλύτεροι  πληθυσμοί παρυδάτιων πουλιών, κυρίως μαυρογλάρονα και φοινικόπτερα (φλαμίγκος), ενώ εδώ βρίσκεται και ο σπουδαιότερος τόπος διατροφής των αργυροπελεκάνων. Στα νησάκια της λιμνοθάλασσας αλλά και στους αλμυρόβαλτους ανατολικά φωλιάζουν βαρβάρες, ποταμογλάρονα, και καλαμοκανάδες, ενώ τρέφονται αβοκέτες και φοινικόπτερα, κυρίως το καλοκαίρι. Στη Λογαρού αναζητούν την τροφή τους τις δύσκολες μέρες του χειμώνα, αργυροπελεκάνοι αλλά και εκατοντάδες κορμοράνοι.

Καθίσαμε στην Αμφιλοχία όσοι ήθελαν για φαγητό και το ύστερα φύγαμε για τη Βόνιτσα με το ωραίο βενετσιάνικο κάστρο να στεφανώνει το λόφο της αρχαίας ακρόπολης και το όμορφο νησάκι Κουκουμίτσα, σήμα κατατεθέν της πόλης και φτάσαμε το απόγευμα στην πόλη της Λευκάδας για ένα μικρό περίπατο.

Κάναμε βόλτες στην πόλη με τα γραφικά σοκάκια, τις  εκκλησιές της, τα μαγαζάκια με τα τοπικά προϊόντα, με τα περίφημα καρσινά κεντήματα, περπατήσαμε πάνω στη γέφυρα των ερωτευμένων ή γέφυρα των στεναγμών, βγάλαμε φωτογραφίες, πήραμε  τον καφέ ή το αναψυκτικό μας ή  περπατήσαμε μέσα στο « Πάρκο των ποιητών » ή Μποσκέτο, για τους ντόπιους, με τις προτομές και τα αγάλματα των ανθρώπων του πνεύματος που κατάγονταν από το νησί. Εδώ ο Αρ. Βαλαωρίτης, ο Άγγ. Σικελιανός, ο Λευκάδιος Χερν,  και άλλες προσωπικότητες θυμίζουν στον επισκέπτη την προσφορά τους στον πολιτισμό του νησιού αλλά και του τόπου μας γενικότερα.

Στη συνέχεια φύγαμε και  μέσου Ακτίου, όπου έγινε η ναυμαχία το 31 π.Χ. και καθιέρωσε τον Οκταβιανό Αύγουστο μόνο κύριο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, περάσαμε στην Πρέβεζα και φτάσαμε στην Καστροσυκιά, όπου βρισκόταν το κατάλυμά μας. Πήραμε τα δωμάτιά μας και κατεβήκαμε αργότερα για το δείπνο, μιας και η μικρή βραδινή βόλτα αναβλήθηκε λόγω της βροχής που άρχισε από το απόγευμα.

Την επόμενη μέρα, Σάββατο, 11/6, μετά το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για το Νυδρί της Λευκάδας, απ΄όπου πήραμε το καραβάκι για την κρουαζιέρα μας. Κοντά στο  Νυδρί απλώνεται η κατάφυτη πεδινή έκταση, ενώ απέναντί του βρίσκονται τα μαγευτικά Πριγκιποννήσια (η Μαδουρή, η Χελώνη, ο Σκορπιός, η Σπάρτη και το Σκορπίδι) και η είσοδος του όρμου του Βλυχού με το καταπράσινο ακρωτήρι της Αγίας Κυριακής.

Πρώτη στάση μας με το καραβάκι ο Σκορπιός όπου το 1963 ο Έλληνας μεγιστάνας Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε το μικρό νησάκι, που  βρίσκεται απέναντι απ' τις ανατολικές ακτές της Λευκάδας και πιο συγκεκριμένα στο κοσμοπολίτικο  Νυδρί, το οποίο απέκτησε, έκτοτε, παγκόσμια φήμη, φιλοξενώντας κατά καιρούς πλήθος επισκεπτών αλλά και προσωπικοτήτων απ' όλη την υφήλιο. Μάλιστα, οι κάτοικοι της περιοχής, για να τιμήσουν τον Έλληνα εφοπλιστή, έχτισαν προς τιμήν του ένα άγαλμα, το οποίο κοσμεί την πλατεία του χωριού. Σήμερα το Νυδρί  ανήκει στο Ρώσο μεγιστάνα Ντμίτρι Ριμπολόβλεβ.

Το γαλήνιο τοπίο, τα αμέτρητα δέντρα που γίνονται ένα με τη θάλασσα, τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, τα χρώματα και τα αρώματα της λευκαδίτικης φύσης εξακολουθούν να γοητεύουν και να συναρπάζουν. Κάναμε μπάνιο στη μοναδική παραλία που επιτρέπεται πέφτοντας από τη σκάλα του σκάφους  και ύστερα από μια ώρα φύγαμε για το Μεγανήσι. Το νησί αυτό όταν το βλέπεις από μακριά εντυπωσιάζεσαι με τα σχήματα των δαντελωτών ακτών του που σχηματίζουν βαθιούς ορμίσκους, ιδίως στη βόρεια πλευρά του. Στα 20 τετραγωνικά του χιλιόμετρα ζουν μόνιμα περισσότεροι από 1000 άνθρωποι που μοιράζονται στους τρεις πέτρινους παραδοσιακούς οικισμούς του: το Κατωμέρι, το Σπαρτοχώρι και το Βαθύ. Η προσάραξη στο βαθύ ήταν αδύνατη λόγω τον σκαφών και πήγαμε δίπλα στο λιμάνι στο Σπαρτοχώρι.

 

Κολυμπήσαμε όσοι θέλαμε και καθίσαμε για γεύμα στις παραλιακές ταβέρνες ενώ   κάποιοι ανέβηκαν τον ανηφορικό δρόμο και έφτασαν στο παραδοσιακό χωριό και περπάτησαν τα δρομάκια μέχρι και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Απογευματάκι πλέον και φύγαμε για τον πευκόφυτο Κάλαμο. Ο Κάλαμος είναι ένα μικρό νησί στο Ιόνιο Πέλαγος, σε πολύ κοντινή απόσταση από τη δυτική ακτή της Αιτωλοακαρνανίας, ακριβώς απέναντι από το χωριό Μύτικα. Η επικοινωνία με την ηπειρωτική χώρα γίνεται με καΐκια που εκτελούν δρομολόγια από και προς τον Μύτικα στην ακτή της Αιτωλοακαρνανίας.

Το νησί φημίζεται για τις όμορφες παραλίες του και αρκετοί το επισκέπτονται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το νησί έγινε γνωστό στα Ορλωφικά από τις επιδρομές που εξαπέλυσε από τις ακτές του ο Λάμπρος Κατσώνης το 1791.

Το νησί έχει ιδιαίτερη μορφολογία, καθώς συνδυάζει το πράσινο με τους ορεινούς όγκους, ψηλότερη κορυφή του είναι το Βουνί (750 μέτρα),  γεμάτο με θαλασσινά (ή βασιλικά) πεύκα που φυτρώνουν ανάμεσα στα βράχια και φθάνουν μέχρι τη θάλασσα. Έχει λιγότερους από 600 μόνιμους κατοίκους. Στο νησάκι υπάρχουν τέσσερις οικισμοί, ο Κάλαμος, η Επισκοπή, το Κάστρο και το Κεφάλι. Τα πέτρινα σπίτια του με τα κεραμίδια ακουμπάνε σχεδόν το ένα στο άλλο αφήνοντας ανάμεσά τους χώρο για ωραία πέτρινα καλντερίμια.

Ο δρόμος που ξεκινάει από τον Κάλαμο και ανηφορίζει περνώντας μέσα από θαυμάσιο πευκοδάσος οδηγεί στην Επισκοπή, Τη διαδρομή αυτή Καλάμου - Επισκοπής, επιλέξαμε  για πεζοπορία, κάνοντας μια στάση στην υπέροχη  παραλία της Μυρτιάς για κολύμπι. Στις 6.00 το απόγευμα αναχωρήσαμε για την επιστροφή μας στο Νυδρί.  Πλησιάζοντας στη Λευκάδα περάσαμε πάλι όσο μπορούσαμε κοντά τον Σκορπιό, το Σκορπίδι, ακούγοντας παράλληλα και την ιστορία τους από τον « ξεναγό » μας. Ο Σκορπιός αγοράστηκε πριν από 10 χρόνια από τον Ρώσο μεγιστάνα Ριμπολόβλεβ, ως δώρο για τα γενέθλια της κόρης του.

Και τα γύρω νησάκια όμως είχαν να παρουσιάσουν τις ίδιες σχεδόν ομορφιές. Αρκετά καλά είδαμε τη Μαδουρή, το νησάκι του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, τη Σπάρτη και τη Χελώνη λίγο πιο πέρα. Έχοντας στα αριστερά μας τη χερσόνησο με την εκκλησούλα της Αγ. Κυριακής και το ταφικό μνημείο του Dӧrpfeld ψηλά πάνω στο δασωμένο λόφο, φτάσαμε ξανά στο λιμάνι του Νυδρίου.

Από εδώ με τα πούλμαν  επιστρέψαμε στη βάση μας, στο ξενοδοχείο μας αρκετά αργά για δείπνο και ξεκούραση, στην Καστροσυκιά της Πρέβεζας.

Κυριακή της Πεντηκοστής, 12 Ιουνίου, ξεκινήσαμε και πάλι αρκετά πρωί για την Πάργα και στις 10.00 επιβιβαστήκαμε στο σκάφος VICKY FII για τη δεύτερη κρουαζιέρα μας στους Παξούς και Αντίπαξους. Τα ειδυλλιακά νησάκια των Επτανήσων Παξοί και Αντίπαξοι προσεγγίζει κανείς από την Πάργα τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες με καθημερινά δρομολόγια.

Πρώτη μας στάση ήταν οι Αντίπαξοι, ένα  μικρό επίμηκες, 2 μιλίων μήκους και 1 μιλίου πλάτους, νησί του Ιονίου πελάγους.

Οι Αντίπαξοι είναι  διάσημοι για τις εξωτικές παραλίες Βρίκα και Βουττούμι. Στην παραλία στο Βουττούμι,  με τα  τυρκουάζ νερά,  κολυμπήσαμε δίπλα στα σκάφη που είχαν γεμίσει τον γραφικό κολπίσκο.

Στη συνέχεια φύγαμε για την  πρωτεύουσα των Παξών, τον υπέροχο Γάιο.

Η γραφική αυτή παραλιακή πρωτεύουσα προστατεύεται  από δύο μικρά νησάκια που βρίσκονται στην είσοδο του λιμανιού της. Το πρώτο, που είναι το νησί της Παναγίας και  υπάρχει ένα πανέμορφο λευκό μοναστήρι και το δεύτερο, που είναι ο Άγιος Νικόλαος και σχηματίζει έναν φυσικό κυματοθραύστη, ο οποίος και οδηγεί στο παλιό λιμάνι των Παξών.

Περάσαμε από τις Γαλάζιες σπηλιές στα νότια των Παξών και από τον επιβλητικό ογκόλιθο που έχει το σχήμα της Καμάρας. Ύστερα φτάσαμε πρώτα στα νοτιοανατολικά που είναι το Μογγονήσι, όπου έχει τη βίλλα του ο  Ανιέλι, ιδιοκτήτης της αυτοκινητοβιομηχανίας  της FIAT και στη συνέχεια στον Γάϊο, πρωτεύουσα των Παξών.

Οι Παξοί χαρακτηρίζονται από την πυκνή τους βλάστηση και κυρίως φημίζονται για τους απέραντους ελαιώνες τους, καθώς και τους μικρούς αμπελώνες. Οι Παξοί είναι νησί με πολλά σπήλαια και θειούχες πηγές.

Οι  κάτοικοι των Παξών ασχολούνται με τον τουρισμό, την αλιεία και την παραγωγή ελαιόλαδου και κρασιού. Το ελαιόλαδο των Παξών είναι πολύ υψηλής ποιότητας και χρησιμοποιείται και στην παραγωγή σαπουνιού και σαμπουάν.

 

Σε μια μικρή υπέροχη παραλία με μικρό βότσαλο κοντά στο ξενοδοχείο Νεράιδα Βίλλας κολυμπήσαμε και αφού κάναμε τις βόλτες μας στον υπέροχο Γάϊο  και καθίσαμε στις παραλιακές ταβέρνες για φαγητό  και στις 5.00 το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας.

Φτάσαμε στην Πάργα, όπου παραμείναμε γύρω στη μια ώρα για μικρές βόλτες στα γραφικά πλακόστρωτα σοκάκια της με τα χαριτωμένα μαγαζάκια, την καθαρή και όμορφη παραλία και  τον λόφο με το ενετικό κάστρο. Απέναντι από την παραλία το σήμα-κατατεθέν της Πάργας, το μικρό νησάκι με την εκκλησούλα της Παναγίας.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, δειπνήσαμε με ζωντανή μουσική, χορέψαμε  και πήγαμε για ξεκούραση, γιατί ήδη ήταν πολύ αργά.

 

Δευτέρα, του Αγ. Πνεύματος, 12/6, μετά το πρωινό μας, αφού φορτώσαμε τις αποσκευές μας, κατηφορίσαμε προς Πρέβεζα, Χώρα Λευκάδας και Νυδρί.  Στο Νυδρί επιβιβαστήκαμε  στο σκάφος NIDRI II και αναχωρήσαμε για την παραμυθένια Ιθάκη.

 

Φτάνοντας στην Ιθάκη δέσαμε στις Φρίκες στα ανατολικά του νησιού μιας και το Κιόνι ήταν γεμάτο από σκάφη και ήταν αδύνατη η προσάραξη. Εκεί ψάξαμε να βρούμε ένα σημείο κατάλληλο για μπάνιο, περπατώντας αρκετά έξω από τον οικισμό. Αποζημιωθήκαμε, αφού απολαύσαμε το μπάνιο μας, μόνο που σε κάποιες κοντινές παραλίες υπήρχαν τσούχτρες και δυσκόλεψαν το μπάνιο σε κάποιους. Όσοι προτίμησαν να μείνουν για φαγητό σε κάποιο ταβερνάκι του λιμανιού, δοκίμασαν όμορφα εδέσματα και γεύσεις του νησιού.

Στη συνέχεια φύγαμε για το Βαθύ,  την πρωτεύουσα του νησιού.  Περάσαμε από το μικρό και χαριτωμένο Κιόνι, στα ανατολικά του νησιού και το είδαμε από το καραβάκι κτισμένο στο βάθος ενός όρμου τον 16^ο αι. και πολλές κατοικίες σώζονται από τότε, έχοντας γλιτώσει από τον Εγκέλαδο. Έχει κηρυχτεί διατηρητέος οικισμός και συγκεντρώνει πολλούς επισκέπτες και συνεχίσαμε για το Βαθύ.

 

Το Βαθύ, μια γραφική πόλη με έναν ιδιόμορφο κόλπο που κλείνει στην αγκαλιά του το νησάκι Λαζαρέτο και τα δύο ενετικά κάστρα του. Τους μήνες αιχμής της θερινής περιόδου ο πληθυσμός υπερδιπλασιάζεται.

Περπατήσαμε στο λιμάνι και στα σοκάκια στο Βαθύ  και καθίσαμε στα τοπικά ταβερνάκια για να απολαύσουμε τα νόστιμα εδέσματα. Το απόγευμα πήραμε πάλι το σκάφος που αυτή τη φορά μας έφερε στον Μύτικα από όπου πήραμε τα πούλμαν για την επιστροφή μας.

Ακολουθώντας τον δρόμο προς το Αντίρριο, λίγο πριν από το οποίο κάναμε μια σύντομη στάση για τα « απαραίτητα », περάσαμε για άλλη μια φορά την κρεμαστή γέφυρα και μπήκαμε στην τελική ευθεία της επιστροφής στη βάση μας.

Φτάσαμε στη Νίκαια κατά τις 11 το βράδυ, κουρασμένοι μεν αλλά πολύ « γεμάτοι » από τα ενδιαφέροντα που γνωρίσαμε το 4ήμερο αυτό στα Ιόνια Νησιά , έχοντας στο νου μας  τα λόγια του Καβάφη.

«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο…
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν»

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•