Δεν άρκεσαν οι 4 μόνο ημέρες για τα 2 όμορφα αυτά νησιά. Την ίδια άποψη, πιστεύω, είχαν και οι 45 φίλοι που συμμετείχαν στην εκδρομή μας, στα ιδιαίτερα και ξεχωριστά, πράγματι, κυκλαδονήσια.

Η πρώτη μέρα, Τετάρτη, 7 Σεπτεμβρίου,  ξεκίνησε με την καθυστερημένη αναχώρησή μας από το λιμάνι του Πειραιά στις 07:30 μ.μ. και, μετά από στάσεις στην Κύθνο, τη Σέριφο και τη Σίφνο, φτάσαμε στο « ιερό νησί » γύρω στις 14:30 και κάτι.

Μοιραστήκαμε στα 2 ξενοδοχεία « Lagaga beach » και « Αφροδίτη », στον Αδάμαντα, που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες μέρες, πήραμε τα δωμάτιά μας και, όσοι θέλαμε, βγήκαμε για ένα μπανάκι στην κοντινή παραλία της Λαγκάδας.

Κατά τις 19:15 το απόγευμα ξεκινήσαμε όλοι μαζί με τα πόδια για το Μεταλλευτικό Μουσείο, όπου περιηγηθήκαμε πρώτα το ισόγειο με τις αναπαραστάσεις, τα όργανα και τα εργαλεία που αφορούν τις μεταλλευτικές δραστηριότητες του νησιού τα τελευταία 150 χρόνια.

Μετά την παρακολούθηση και του συγκινητικού ντοκυμαντέρ στην αίθουσα προβολών στο υπόγειο, με μαρτυρίες εργατών και εργατριών στα ορυχεία, ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο, όπου παρουσιάζεται ο ορυκτός πλούτος με φωτογραφίες και διάφορα ορυκτά σε προθήκες. Από το μικρό αλλά εξαιρετικό πωλητήριο αγοράσαμε μικρά ενθύμια και επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν, που μας περίμενε απ΄έξω.

Αφού περάσαμε από το χωριό Τριοβάσαλος μπήκαμε στην Πλάκα, την πρωτεύουσα του νησιού.

  Ακολουθήσαμε την ανηφόρα για το κέντρο της Χώρας και με στόχο να επισκεφθούμε το Κάστρο και τις εκκλησιές του, να απολαύσουμε από εκεί το ηλιοβασίλεμα, αλλά και να προσκυνήσουμε στην Παναγιά την  Κορφιάτισσα, το καμάρι της Πλάκας, που συνέβαινε εκείνη την ώρα να έχει και πανηγύρι, με αρτοκλασία μετά τον εσπερινό, κεράσματα και μουσική ως αργά.

Η αυλή της είναι στρωμένη με αρχαίες επιτύμβιες πλάκες και για τον λόγο αυτό η θέση όπου βρίσκεται ο ναός λέγεται « Μάρμαρα ». Κοντά στην Κορφιάτισσα υπάρχει και η Παναγία των Ρόδων ή Ροζάρια, η καθολική εκκλησία, εντός της οποίας είναι θαμμένος ο Γάλλος υποπρόξενος της Μήλου Λουί Μπρεστ, ενώ στην αυλή βλέπει κανείς το περίτεχνο ταφικό μνημείο της συζύγου του. Η οικογένεια αυτή είναι αναμεμειγμένη στην υπόθεση της Αφροδίτης της Μήλου.

Ενώ οι περισσότεροι έμειναν κάτω, οι υπόλοιποι ανέβηκαν πάνω στο Ενετικό Κάστρο του 13^ου αι., περνώντας από την Υπαπαντή του Χριστού ή Παναγιά τη Θαλασσίτρα, ναό εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, με υπέροχο καμπαναριό και  από τις παλαιότερες εκκλησίες της Μήλου.

Φωτογραφηθήκαμε κοντά στην πιο φωτογραφημένη εκκλησία του νησιού και πήραμε την ανηφόρα. Στην κορυφή του Κάστρου, δίπλα στη Μέσα Παναγιά ή Σκινιώτισσα, μια και η εικόνα της βρέθηκε πάνω σε σκίνο, φωτογραφηθήκαμε, θαυμάσαμε την πανοραμική θέα ως το ακρωτήρι Βάνι, ως πέρα στο Σαρακήνικο, την Αχιβαδολίμνη, αγναντέψαμε τον νυσταγμένο ήλιο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε.

Μείναμε ως τις 11 για δείπνο, βόλτες στα πολύβουα και πολυσύχναστα πλακόστρωτα σοκάκια και συμμετέχοντας στον εορτασμό…

Επιστρέψαμε για ξεκούραση και διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο μας.

Πέμπτη, 8 Σεπτεμβρίου, μετά το πρωινό μας στο « Lagaga beach », αναχωρήσαμε για τη Φυλακωπή, τον σημαντικό αυτόν αρχαιολογικό χώρο, τον οποίο άνοιξε ειδικά για την ομάδα μας εκείνη τη μέρα η φύλακας του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Η πόλη αυτή αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους του προϊστορικού Αιγαίου, όπου σώζονται ερείπια του επιβλητικού « κυκλώπειου » τείχους και του πολυάνθρωπου οικισμού. Κάποτε ήταν ένα μεγάλο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο χάρη στην εμπορία της πολύτιμης πέτρας του οψι(δι)ανού.

 Καταστράφηκε και αναστήθηκε τρεις φορές στο διάστημα από το 3.000 ως το 1.100 π.Χ. Δέχτηκε επιρροές από Μινωίτες και Μυκηναίους. Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, μπορέσαμε να θαυμάσουμε κι εμείς, όπως κάθε επισκέπτης, το επιβλητικό τείχος, κατασκευασμένο από ηφαιστειογενείς πέτρες, και τα ίχνη του μυκηναϊκού μεγάρου και του ιερού. Απέναντι από την αρχαία πόλη μπορεί κανείς να δει τα Γλαρονήσια, τα οποία προσεγγίζουν εκδρομικά καραβάκια στη διάρκεια του καλοκαιριού. 

Με το πούλμαν, ή και με τα πόδια κάποιοι, πήγαμε έπειτα ως τον Παπάφραγκα, θαυμάσαμε το τοπίο με τις σπηλιές και τους μικρούς όρμους, ταραγμένους τη μέρα αυτή από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ξανά στο πούλμαν ως τον μικρό οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου, από όπου ξεκίνησαν οι πεζοπόροι την πορεία τους ως το Σαρακήνικο, που πήρε το όνομά του από τους Σαρακηνούς πειρατές.

Περπάτησαν το παραλιακό μονοπάτι που ήταν σηματοδοτημένο  με κόκκινα σημάδια μπογιάς πάνω στους  βράχους. Ο καιρός ιδανικός  με ένα δροσερό αεράκι πού έρχονταν από τη θάλασσα και έκανε την πορεία μας πιο ευχάριστη.

Το μονοπάτι πήγαινε άλλες φορές δίπλα στη θάλασσα και άλλοτε λίγο ψηλότερα προς τα βράχια για να παρακάμψει τους κόλπους με τα απότομα βράχια. Το τοπίο επιβλητικό  με τους βράχους  να φτάνουν  μέχρι τη θάλασσα και να σχηματίζουν  χρωματιστά γλυπτά της φύσης στα μικρά κολπάκια τους.

Αφού περπατήσαμε περίπου δυο  ώρες και περάσαμε από κάποιες όμορφες παραλίας φτάσαμε κάποτε στο Σαρακήνικο  και ανεβήκαμε πάνω στους πέτρινους λόφους  για να θαυμάσουμε το τοπίο και να βγάλουμε φωτογραφίες.  Αν και πρωί πλήθος κόσμου κυρίως νεαρά άτομα , τουρίστες , είχαν φτάσει  με οποιοδήποτε μέσο στο πανέμορφο αυτό μέρος. Εδώ σε λίγο ήρθαν και οι περιηγητές μας μιας και το πούλμαν τους άφησε λίγο ψηλότερα στο παρκινγκ.

Οι περίπου 25 περιηγητές νωρίτερα παρέμειναν για λίγο στον οικισμό επισκεπτόμενοι το μικρό και γραφικό λιμανάκι με τα « σύρματα», τους χώρους, όπου έσερναν παλιά οι ψαράδες τις βάρκες τους, ώστε να μην τις τρώει ο καιρός κι η θάλασσα. Σήμερα έχουν γίνει ενοικιαζόμενα δωμάτια…

 

Επισκεφθήκαμε επίσης τις 2 εκκλησίες, του Αγίου Σώζοντος και του Αγ. Κων/νου, καθώς και το μικρό εκκλησάκι μέσα σε σπηλιά που τη βρέχει το θαλασσινό νερό, ανάλογα τον καιρό…

Φύγαμε και οι περιηγητές για το περίφημο Σαρακήνικο, με το « σεληνιακό » τοπίο, τους λευκούς ασβεστολιθικούς λόφους του οποίου περπατήσαμε, βγάζοντας πολλές φωτογραφίες, αγναντεύοντας το αγριεμένο πέλαγο, μπαίνοντας και στις λαξεμένες στον μαλακό βράχο σπηλιές, κάνοντας και μπάνιο κάποιοι λιγοστοί φίλοι, γιατί το ρεύμα ήταν δυνατό, περιμένοντας τους πεζοπόρους μας…

Μόλις ήρθαν όλοι και είδαν κι αυτοί την κατάμεστη παραλία – όχι όμως κι από κολυμβητές, λόγω της ανήσυχης θάλασσας – και την απόλαυσαν, μπήκαμε στο πούλμαν για το μπάνιο και το γεύμα μας στην όμορφη παραλία της Αγίας Κυριακής.

Φύγαμε από εκεί νωρίς το απόγευμα για τις περίφημες και μοναδικές για τον ελλαδικό χώρο Κατακόμβες πάνω στην Τρυπητή, όπου μπήκαμε κατά ομάδες, ξεναγηθήκαμε από φύλακα του χώρου. Αποτελούν το αρχαιότερο μνημείο της χριστιανοσύνης και μαζί με τις κατακόμβες της Ρώμης και των Αγίων Τόπων είναι από τα πιο γνωστά και αξιόλογα μνημεία παγκοσμίως. Γι΄αυτόν τον λόγο εξάλλου η Μήλος έχει χαρακτηριστεί « ιερό νησί ». Μπήκαμε μέσα, σε ομάδες των 10-12 ατόμων, και πραγματικά μείναμε έκπληκτοι βλέποντας,  στις λίγες επισκέψιμες στοές,  τους τάφους μέσα σε κόγχες λαξευμένες στο μαλακό βράχο, τα λεγόμενα αρκοσόλια, τα περισσότερα από τα οποία διασώζουν τα χρώματα της διακόσμησής τους. Στη μια πλευρά της κατακόμβης των «Πρεσβυτέρων» εντύπωση μας έκαναν ο μοναδικός 2ώροφος τάφος καθώς και τα σπαράγματα της πιο σημαντικής επιγραφής γραμμένης με κόκκινα γράμματα σε ορθογώνιο πλαίσιο.  Υποβλητική η ατμόσφαιρα μέσα στις μισοφωτισμένες στοές, και τα λόγια της φύλακα-ξεναγού μας μετέφεραν στα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια, τα πολύ δύσκολα ακόμα για τους χριστιανούς.

Μετά την επίσκεψη στις Κατακόμβες, όσοι ήθελαν κατέβηκαν με τα πόδια ως το πολυφωτογραφημένο παραλιακό Κλήμα, με το πολλά και πολύχρωμα « σύρματα ».

Ανηφορίσαμε με τα πόδια ως τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας πόλης του Κλήματος, όπου μπορεί κανείς να δει απομεινάρια του αρχαίου τείχους, χτισμένου με ηφαιστειακό υλικό του νησιού, της αρχαίας Αγοράς, ναού και γυμνασίου, ένα παλαιοχριστιανικό βαπτιστήριο σε σχήμα σταυρού, αλλά κυρίως να θαυμάσει σε μια κατωφέρεια το ελληνιστικό-ρωμαϊκό θέατρο, αναστυλωμένο πλέον με τρόπο που επιτρέπει να έχεις μια καλή εικόνα γι΄αυτό.

Κάποτε χωρούσε 7.000 θεατές, που απολάμβαναν μάλιστα μια υπέροχη θέα προς το πρώτο λιμάνι του νησιού στην αρχαιότητα, στο σημερινό Κλήμα. Σήμερα στο θέατρο αυτό βλέπει κανείς μερικές κερκίδες, κάποιες σειρές καθισμάτων (εδωλίων) στο κοίλο, την ορχήστρα και το δάπεδο της σκηνής. Στα ρωμαϊκά χρόνια λειτούργησε και ως αρένα. Το θέατρο αγοράστηκε και καθαρίστηκε με εντολή του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου και δόθηκε ως δώρο στο γιο του Όθωνα, όταν έγινε βασιλιάς της Ελλάδας. Διαθέτει πολύ καλή ακουστική.

 

Περάσαμε πάλι από το σημείο, όπου ο Γιώργος Κεντρωτάς βρήκε την περίφημη 2μετρη « Αφροδίτη της Μήλου, τον Απρίλιο του 1820, όπου σήμερα έχει τοποθετηθεί ένα αντίγραφό της.  Με την προτροπή του Γάλλου αξιωματικού Ολιβιέ Βουτιέ, ο Γάλλος πρόξενος στη Μήλο φρόντισε ώστε σε ένα μήνα από την ανακάλυψή του το άγαλμα να μεταφερθεί στη Γαλλία, μετά από περιπέτειες βέβαια, που το οδήγησαν ως τη Μολδαβία, μια και υπήρξαν και άλλοι διεκδικητές. Σήμερα κοσμεί το Μουσείο του Λούβρου και εξακολουθεί να συγκινεί πλήθος επισκεπτών, παρά το μυστήριο των απολεσθέντων χεριών της θεάς …

Ανηφορίσαμε ως το κέντρο του χωριού της Τρυπητής και με το πούλμαν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση.

Το βραδάκι ελεύθερο για βόλτες στον Αδάμαντα, δείπνο, ψώνια, περιήγηση στα αξιοθέατα ( γερμανικό καταφύγιο, Ιαματικά Λουτρά του « Λάκκου », που βρίσκονται μέσα σε ένα σπήλαιο 15 μέτρων και είναι οι μόνες αξιοποιήσιμες ιαματικές πηγές στη Μήλο, Αγία Τριάδα με τα βοτσαλωτά του Καβρουδάκη, Άγιο Χαράλαμπο στο ψηλότερο σημείο του λόφου πάνω από το λιμάνι και πολλά άλλα )…

Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου, μετά το πρωινό, φύγαμε για Πολλώνια, από όπου στις 8:30 πήραμε το ferry για Ψάθη_Κίμωλο. Το γραφικό αυτό ψαροχώρι πήρε το όνομά του από τον ναό του Απόλλωνα που υπήρχε στον Φάρο της Πελεκούδας, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται ο ναός του Αγ. Νικολάου.

Μόλις φτάσαμε στην Κίμωλο, οι πεζοπόροι έφυγαν για τη Χώρα της Κιμώλου. Εδώ μας περίμεναν οι φίλοι μας Κιμωλιώτες  Χρήστος Λ.  και Αντώνης Β.  για να μας ξεναγήσουν στο νησί τους, την   Κίμωλο. Αφού μας κέρασαν καφεδάκι στο παραδοσιακό καφενείο , με αρχηγό τον Αντώνη φύγαμε για την όμορφη παραλία, τα Πράσσα.

 

Περνώντας από τους δύο  φούρνους προμηθευτήκαμε  κολοκυθόπιτα,  που είναι η τοπική παραδοσιακή πίτα της Κιμώλου . Στη συνέχεια ανηφορήσαμε  προς τους ανεμόμυλους που βρίσκονται στο πάνω μέρος του χωριού και πήραμε το σηματοδοτημένο  μονοπάτι που μέσα από μονοπάτια και χωματόδρομο μας έφερε στην όμορφη παραλία , τα Πράσσα. Καθίσαμε στα αλμυρίκια  και απολαύσαμε το μπάνιο μας στην ομορφότερη ίσως παραλία της Κιμώλου. Το απογευματάκι το λεωφορειάκι μας έφερε στη Χώρα  αφού πρώτα γευματίσαμε σε μια ταβέρνα με θέα  το λιμάνι της Ψάθης στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε μέσα στο παλιό κάστρο της Κιμώλου.  Με τα πόδια κατεβήκαμε στο λιμάνι  για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής  στην  Μήλο.

Οι τουρίστες και αυτοί με τη σειρά τους το πρωί φτάνοντας στην  κίμωλό, έφυγαν για Μπονάτσα, Καλαμίτσι με το μικρό λεωφορειάκι, άλλοι με ταξί για Πράσσα, Χωριό ή άλλη παραλία και κάποιοι έμειναν κάτω στο λιμάνι.

 

Όσοι έμειναν αρκετή ώρα πάνω στο Χωριό, την πρωτεύουσα της Κιμώλου, περιηγήθηκαν στο χώρο του Έξω και του Μέσα Κάστρου, μπαίνοντας σε αυτό από την Κάτω, στα νότια, ή την Πάνω Πόρτα, στα ανατολικά. Το μεσαιωνικό κάστρο της Κιμώλου, του 14^ου ή του 16^ου αι. αποτελείται στην ουσία από τα ίδια τα σπίτια του χωριού, τα οποία είναι χτισμένα με τη σκληρή πέτρα της περιοχής, τη σιδερόπετρα, και στο κέντρο του σχηματίζει μια μικρή πλατεία, όπου μπορεί κανείς να δει τον ναό της Γεννήσεως του Χριστού και δίπλα του το κελί της Οσίας Μεθοδίας, πολιούχου του νησιού. Ήμαστε τυχεροί, γιατί εκπρόσωποι των ιδιοκτητών μας άνοιξαν το ναό και το κελί και μας ξενάγησαν σε αυτά αναλυτικότατα και με μεγάλη προθυμία μάλιστα. Το ίδιο έκανε και ένας κύριος, μέλος των « Κιμωλίστας », ο οποίος μας ξενάγησε με πολλή αγάπη και πάθος στον ναό-ιδιοκτησία δική του, του Ταξιάρχη.

Σειρά είχε το Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού, το οποίο φιλοξενεί εκθέματα κυρίως από τις ανασκαφές στο νεκροταφείο της αρχαίας πόλης της Κιμώλου, στα Ελληνικά και τον Άγ. Ανδρέα, πήλινα αγγεία, ειδώλια, λύχνους, μετάλλινα αντικείμενα, αλλά και από περισυλλογές από επιφανειακές έρευνες σε διάφορες θέσεις του νησιού. Στο μουσείο εντύπωση προξενεί το γυάλινο δάπεδο κάτω από το οποίο μπορεί να δει κανείς αναπαράσταση ταφής, καθώς και η μικρή αίθουσα προβολής μιας ενδιαφέρουσας ταινίας σχετικά με τις αρχαιότητες της Κιμώλου. Κάποιοι επισκέφθηκαν επίσης το μικρό αλλά ενδιαφέρον Λαογραφικό Μουσείο, δίπλα στο κάποτε Ολλανδικό Προξενείο του νησιού. Ο ναός της Παναγίας Οδηγήτριας βρίσκεται απέναντι από το Αρχαιολογικό και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να μπούμε μέσα και να θαυμάσουμε το ένα από τα 2 ωραιότερα εικονοστάσια του νησιού και τη φιλοτεχνημένη από τον Φώτη Κόντογλου εικόνα της Παναγίας. Ο ιερέας μας περίμενε και μας ξενάγησε με προθυμία στον ναό.

Όσοι ήθελαν έπειτα  πήραν το λεωφορείο για το λιμάνι, ενώ άλλοι κατέβηκαν στην Ψάθη με τα πόδια, έχοντας έτσι την ευκαιρία να δουν καθ΄οδόν το Αφεντάκειο κληροδότημα, γηροκομείο έναν καιρό, ιδρυμένο από την οικογένεια ευεργετών του νησιού, γνωστή κι από τη διάσημη « Κοιμωμένη » του Γιαννούλη Χαλεπά.

Όταν συγκεντρώθηκαν όλοι, αναχωρήσαμε ικανοποιημένοι από την επίσκεψή μας στο μικρό και όμορφο νησί, για τα Πολλώνια, αφήνοντας πίσω κι αριστερά μας την Πολύαιγο, το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί του Αιγαίου, με το καλύτερα διατηρημένο περιβάλλον ανάμεσα σε όλα τα νησιά της Μεσογείου.

Ξεκουραστήκαμε λίγο στο ξενοδοχείο και το βραδάκι φύγαμε για την Πλάκα, όπου επισκεφθήκαμε πρώτα το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στεγάζεται σε ένα μικρό και χαριτωμένο νεοκλασικό κτίριο με μια μεγάλη πλατεία μπροστά του. Στο μαγαζάκι με τις πολύχρωμες καρέκλες και την περίεργα ζωγραφισμένη πρόσοψη κάθισαν κάποιοι φίλοι, για να ξεκουραστούν και να πιουν κάτι δροσιστικό, ενώ οι περισσότεροι μπήκαμε στο Μουσείο, στην πρώτη αίθουσα του οποίου δεσπόζει το πιστό αντίγραφο της Αφροδίτης που μας δώρισαν οι Γάλλοι. Εδώ εκτίθεται, μαζί με προϊόντα οψιδιανού από τα Νύχια και το Δεμενεγάκι ( νότια του Αδάμαντα ), ένας ταφικός πίθος του 6^ου αι. π.Χ. Στη 2^η αίθουσα ανάμεσα στα προϊστορικά αγγεία, ειδώλια και άλλα αντικείμενα ξεχωριστή θέση καταλαμβάνει η διάσημη πήλινη « Κυρά της Φυλακωπής », (2300-1400 π.Χ ). Στις άλλες 2 αίθουσες είδαμε διάφορα εκθέματα από τη γεωμετρική, αρχαϊκή, κλασική, ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή, μεταξύ των οποίων ιδιαίτερη θέση κατέχουν το ερμαϊκό άγαλμα του Μάριου Τρόφιμου, αναθηματικά και πλάκες με το (δωρικό) μηλιακό αλφάβητο, που αποτελούνταν από 21 γράμματα. 

Δεν παραλείψαμε να παρατηρήσουμε και τα εκθέματα της προσωρινής έκθεσης με ταφικά κτερίσματα από την εποχή των Μυκηναίων ως τους ρωμαϊκούς χρόνους. Ακολούθως ανηφορίσαμε ως το κέντρο της Χώρας, όπου δειπνήσαμε, φάγαμε γλυκάκι ή παγωτάκι, κάναμε τις τελευταίες βόλτες και τα ψώνια μας, και φύγαμε για ξεκούραση και ύπνο στον Αδάμαντα.

Την επόμενη ημέρα, Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου, αφού βάλαμε τις αποσκευές στο πούλμαν, φύγαμε για την περίφημη και κοσμοπολίτικη – και πανάκριβη - παραλία του Παλαιοχωρίου, για μπάνιο και γεύμα. Περάσαμε από τη μεσαιωνική πρωτεύουσα του νησιού, τη Ζεφυρία ή Παλαιόπολη, με την Παναγιά την Πορτιανή, τη μοναδική διασωθείσα εκκλησία της Παλαιάς Χώρας. Χαρακτηριστικό είναι το ότι έχει χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμό της η σταχτόχρωμη ζαχαρόπετρα της Μήλου. Πήρε το όνομά της από την πύλη του κάστρου, που υπήρχε εκεί.

Στην υπέροχη παραλία του Παλαιοχωρίου με τα ποικίλα πετρώματα και την έντονη μυρωδιά του θείου, τα βαθιά και ολοκάθαρα νερά και τις θερμές πηγές μέσα στη θάλασσα έμειναν οι μισοί  για καφέ, μπάνιο ή και φαγητό έπειτα, ενώ οι άλλοι μισοί προτίμησαν την παραλία της Αγ. Κυριακής, για 2^η φορά.

Επιστρέψαμε κατά τις 15:30 στον Αδάμαντα, για τα τελευταία ψώνια, καφέ ή φαγητό, λίγο πριν έρθει το πλοίο, πήραμε τις βαλίτσες μας από τη μπαγκαζιέρα του πούλμαν, μια και θα παρέμενε στο νησί για τη 2^η ομάδα, και στην καθορισμένη ώρα επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για Πειραιά. Κάναμε , βέβαια, μια θερμότατη υποδοχή στους 40 φίλους – μέλη του Φυσιολάτρη που ακριβώς από αυτό το ίδιο πλοίο αποβιβάζονταν στον Αδάμαντα για το επόμενο 4ήμερο και έκαναν και αυτοί το ίδιο πρόγραμμα με το δικό μας.

Φεύγοντας από τη Μήλο, φωτογραφίσαμε από κοντά σχεδόν το  γραφικό Κλήμα με τα πολύχρωμα « σύρματά » του, τα σπιτάκια όπου σύρονται οι ψαρόβαρκες, τις «Αρκούδες», τους δυο βράχους στην είσοδο του κόλπου του Αδάμαντα που θυμίζουν όρθιες αρκούδες, και αποχαιρετίσαμε έτσι το όμορφο αυτό νησί που μας φιλοξένησε τόσο θερμά.

Φτάσαμε κουρασμένοι αλλά γεμάτοι όμορφες εικόνες και εντυπώσεις ,πολύ αργά στο λιμάνι, όπου μας περίμενε άλλο πούλμαν για τις αποσκευές και τη μεταφορά μας στη Νίκαια και στο Αιγάλεω. Κάποιοι προτίμησαν να φύγουν με δικό τους τρόπο από το λιμάνι του Πειραιά.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•