Την Κυριακή, 5 Μαρτίου, τελευταία Κυριακή ελεύθερης εισόδου στα Μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, ξεκινήσαμε με δύο πούλμαν για την Αρχαία Κόρινθο, όπου μας περίμενε η τοπική ξεναγός. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, ήπιαμε ένα καφεδάκι και μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο. Μετά από μια σύντομη εισαγωγή σχετική με την αρχαία πόλη-κράτος της Κορίνθου προχωρήσαμε προς την Κρήνη της Γλαύκης, της άτυχης ερωμένης του Ιάσονα που γνώρισε την τρομερή εκδίκηση της μάγισσας Μήδειας.

Οδηγηθήκαμε έπειτα στο πολύ ενδιαφέρον μουσείο, όπου θαυμάσαμε περίφημα κορινθιακά αγγεία και ψηφιδωτά καθώς και πολλά άλλα εκθέματα, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζε ο « θησαυρός της Κορίνθου », που « επέστρεψε » στο μουσείο μετά από κλοπή.

Σε λίγο βρισκόμαστε στην αυλή του Μουσείου, τη γεμάτη με γλυπτά ρωμαϊκής κυρίως εποχής ( ανδριάντες αυτοκρατόρων και αρχόντων, σαρκοφάγους κ. ά ), όπου η ξεναγός μας μάς ενημέρωσε γενικά για τα εκθέματα μέσα στις αίθουσες.

Περιηγηθήκαμε αρχικά στην πολύ ενδιαφέρουσα αίθουσα με τα ευρήματα από το Ασκληπιείο της πόλης, πήλινα κυρίως αναθήματα των ασθενών ( πάσχοντα μέλη του σώματος ). Στις λοιπές αίθουσες θαυμάσαμε υπέροχα δείγματα κορινθιακής κεραμικής τέχνης, όμορφα ψηφιδωτά, γλυπτά έργα, αρχιτεκτονικά μέλη από κτίσματα της αρχαίας πόλης.

 

Στη συνέχεια βγήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο, για να επισκεφθούμε πρώτα το δωρικό ναό του Απόλλωνα, από τον οποίο σώζονται 7 κίονες,  το έμβλημα της Αρχαίας Κορίνθου και  στη συνέχεια

 το βήμα του Αποστόλου Παύλου, όπου δικάστηκε και έπειτα δίδαξε ο Απόστολος των Εθνών, την αρχαία κρήνη Πειρήνη, που ακόμα έχει νερό, την Αρχαία Αγορά

και την πλακόστρωτη οδό του Λεχαίου, με τα καταστήματα και τις « βεσπασιανές » της ( δημόσιες τουαλέτες ), από όπου και  βγήκαμε από το χώρο.

Αφού ρίξαμε και μια γρήγορη ματιά στο Ρωμαϊκό Ωδείο και το Αρχαίο Θέατρο της πόλης, εκτός του αρχαιολογικού χώρου μπήκαμε στα πούλμαν και πήγαμε στο σημείο από όπου θα παίρναμε το  ανηφορικό μονοπάτι  για τον Ακροκόρινθο,        το « Άστρο της Ανατολής ».

 

Σε μια ώρα περίπου περάσαμε τις 3 επιβλητικές Πύλες που οδηγούν στο Κάστρο του λόφου που για πρώτη φορά οχυρώθηκε τον 6ο αι. π.Χ. από τον Περίανδρο, τον τύραννο της Κορίνθου, και βρεθήκαμε  μέσα στην καστροπολιτεία, όπου βλέπει κανείς ίχνη από διάφορες εποχές, την αρχαία, τη βυζαντινή, τη μεσαιωνική, την τουρκοκρατούμενη αλλά και τη σύγχρονη.

Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες: Η πρώτη ομάδα παρέμεινε στο κάστρο και όσοι το επιθυμούσαν συνέχισαν, για 2 περίπου ώρες,  την περιήγηση στο μαγευτικό χώρο του μεγαλύτερου αλλά και παλαιότερου κάστρου της Πελοποννήσου.

 

Αναζήτησαν  τα ερείπια του ναού της Αφροδίτης, τα δυο τζαμιά και τον Τεκέ από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, την Άνω κρήνη Πειρήνη ( ή Δραγονέρα ), ερείπια κτισμάτων από την περίοδο της ενετικής κατοχής και άλλα ενδιαφέροντα σημεία του, όπως οι επάλξεις των τειχών, από τις οποίες καλπάζοντας πήδησε προς το θάνατο ο ανδρείος και ηρωικός Λέων Σγουρός το 1210, για να μην πέσει στα χέρια των Φράγκων.

 

 

Η δεύτερη ομάδα προτίμησε να πάρει το δρόμο για το γειτονικό λόφο Πεντεσκούφι, που βοήθησε να καταληφθεί μετά από 5 χρόνια πολιορκίας ο Ακροκόρινθος από τους Φράγκους, με το Καστέλι που χτίστηκε εκεί, για να κατοπτεύει όλο το χώρο της πεδιάδας.

 

Όμορφη η διαδρομή, ανηφορική αλλά με μια θέα, κυρίως προς τον απέναντι ηρωικό λόφο του Ακροκορίνθου που πριν λίγο εγκαταλείψαμε. Κάποιοι το « πάτησαν », ενώ οι υπόλοιποι ξεκουράζονταν λίγο πιο κάτω  απολαμβάνοντας την ομορφιά της φύσης και τη μεγαλοπρέπεια των τειχών του Ακροκορίνθου, που πρόσφεραν μια σχεδόν σφαιρική εικόνα από μακριά.

 

Φύγαμε από το Μόντε Εσκοβιέ ( το μικρό απότομο βουνό ) και το πούλμαν, για να μας μεταφέρει στην Αλμυρή κοντά στα  Λουτρά της Ωραίας Ελένης. Φτάνοντας στη θάλασσα κάποιοι δεν άντεξαν στο πειρασμό και κολύμπησαν στην όμορφη παραλία των Λουτρών.

Αναχωρήσαμε στις 6 το απόγευμα για τη Νίκαια αποχαιρετώντας από μακριά τον «λεβέντικο» και περήφανο όγκο του Ακροκορίνθου με το ποίημα του Άγγελου Σικελιανού «Στον Ακροκόρινθο», 

Στον Ακροκόρινθο έπεφτεν η δύση

πυρώνοντας το βράχο. Κ’ ευωδάτη

 φυκιού πνοή, απ’ το πέλαο, είχε αρχίσει

να μεθά το λιγνό βαρβάτο μου άτι…

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•