( 16 – 22 Απριλίου 2012 )

Μια πανέμορφη εκδρομή πραγματοποιήσαμε μετά το Πάσχα στη λεβεντογέννα Κρήτη. Επισκεφτήκαμε το Ρέθυμνο, τα Χανιά, το Καστέλι ,  το Ηράκλειο και τον Άγιο Νικόλαο. Γοητευτήκαμε από τα Μάταλα , τη Σπιναλόγκα και  την Παλιόχωρα. Περπατήσαμε σε τρία φανταστικά φαράγγια, της Αγίας Ειρήνης , της Ίμπρου και των Μύλων. Θαυμάσαμε τον αρχαίο Κρητικό πολιτισμό στην Αρχαία Γόρτυνα , τη Φαιστό και την Κνωσό. Αποτίσαμε φόρο τιμής στο Αρκάδι, στους τάφους των Βενιζέλων και του Καζαντζάκη και εντυπωσιαστήκαμε από το ενυδρείο της Κρήτης.

Ξεκινήσαμε Δευτέρα, 16 Απριλίου, κατά τις 7 το απόγευμα από τη Νίκαια για το λιμάνι του Πειραιά, όπου επιβιβαστήκαμε στο πλοίο. Φτάσαμε στη Σούδα Τρίτη πρωί πρωί, μετά από ένα όμορφο νυχτερινό ταξίδι, και, αφού πήραμε πρωινό, αφήνοντας πίσω μας το τούρκικο κάστρο Ιντζεντίν ( « Καλάμι » ) και το απέναντι ενετικό φρούριο στο νησάκι της Σούδας, ακολουθήσαμε το δρόμο για Πρασές. Από εδώ  οι πεζοπόροι μας ξεκίνησαν τη διάσχιση του φαραγγιού της Αγ. Ειρήνης. Ένα πανέμορφο καταπράσινο ολάνθιστο φαράγγι, όπου σε όλη τη διαδρομή απολαμβάναμε με όλες τις αισθήσεις μας, βλέποντας τους κατακόρυφους βράχους, ακούγοντας τα κελαδίσματα των πουλιών, το κελάρυσμα του νερού και μεθώντας από το άρωμα του ανθισμένου φασκόμηλου. Οι περισσότεροι δεν αντισταθήκαμε στο πειρασμό ^_ οι μυρωδιές  σου τρυπούσαν τη μύτη - και μαζέψαμε από ένα ματσάκι, να το φυλάξουμε για ρόφημα τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Μετά από 5 ώρες διαδρομή φτάσαμε στην παραλία της Σούγιας και καθίσαμε να ξεκουραστούμε.

Οι υπόλοιποι φίλοι συνέχισαν για τη μαρτυρική Κάνδανο. Στη μικρή πλατεία με τις επιγραφές, στα ελληνικά και τα γερμανικά, που θυμίζουν την καταστροφή που υπέστη το χωριό στα 1941, σε αντίποινα για τη δολοφονία 25 Γερμανών, και στο παρακείμενο μνημείο «προσκυνήσαμε»  με δέος. Αφού κάναμε και μια σύντομη βόλτα στα δρομάκια του χωριού με τις πολλές, επίσης, βυζαντινές εκκλησίες, και γευτήκαμε κρητικές νοστιμιές, συνεχίσαμε για την Παλαιόχωρα, τη « Νύμφη του Λιβυκού » στα νότια του νομού Χανίων, ένα όμορφο παραθαλάσσιο χωριό με το καστράκι του στην κορυφή του λόφου, με τους δυο κόλπους του, τον ένα απάνεμο και με παχιά άμμο, τον άλλο με το όμορφο τεχνητό λιμάνι ... στον αγέρα το θαλασσινό. Κάναμε τη βόλτα μας στη χερσόνησο με τον όμορφο παλιό φάρο και στα στενάκια του παλιού κομματιού του χωριού, το Βούργο, κάτω από το βενετσιάνικο – τούρκικο κάστρο ( πρωτοχτίστηκε το 13^ο αι.και κατελήφθη από τους Τούρκους το 16^ο αι. ), και φύγαμε για τη Σούγια, όπου συναντηθήκαμε με τους πεζοπόρους μας για φαγητό. Έπειτα φύγαμε για τη Σκαλέτα Ρεθύμνου, όπου καταλύσαμε στο ξενοδοχείο μας, δειπνήσαμε και πήγαμε για ύπνο.

Την Τετάρτη, μετά το πρωινό, ακολουθήσαμε το δρόμο για το νομό Ηρακλείου, όπου κάναμε μια στάση στην τουριστική Χερσόνησο – τώρα ήρεμη και ηλιόλουστη – με τους μαγαζάτορες να ετοιμάζουν τα καταστήματά τους για την καλοκαιρινή περίοδο. Είδαμε το ψηφιδωτό πάνω στον παραλιακό δρόμο και φτάσαμε μέχρι το ακρωτήρι με το εκκλησάκι, απ΄όπου είχαμε εξαιρετική θέα προς όλη την παραλία του σημαντικού αυτού θερέτρου της Κρήτης. Συνεχίσαμε προς το νομό Λασιθίου, περάσαμε την Ελούντα, το διάσημο τουριστικό αξιοθέατο της Μεγαλονήσου, την αρχαία Ολούντα, και καταλήξαμε στο μικρό ψαροχώρι της Πλάκας. Από εδώ πήραμε το καραβάκι για τη Σπιναλόγκα ( = το μακρύ αγκάθι ), την αρχαία Καλυδώνα, την οποία εξερευνήσαμε ολόγυρα, θαυμάζοντας τη στιβαρή κατασκευή του ενετικού κάστρου του 16^ου αι., τα απομεινάρια των σπιτιών – και τούρκικων ανάμεσα σε άλλα, μια και οι Τούρκοι κατέλαβαν αργότερα το νησί  - , του τζαμιού, των μικρών εκκλησιών, μαθαίνοντας πολλά από το πληροφοριακό υλικό που υπήρχε σε κάποιους « μουσειακούς », ας τους πούμε, χώρους για το νησί αυτό που από τις αρχές του 20^ού αι. ως το 1957 χρησιμοποιήθηκε ως λεπροκομείο και έγινε και παγκοσμίως γνωστό μετά την έκδοση του βιβλίου της Β. Χίσλοπ « Το νησί » και την ομώνυμη ελληνική τηλεοπτική σειρά. Φύγαμε από το νησί και κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα του νομού, τον Άγ. Νικόλαο, όπου θαυμάσαμε το γραφικό βαθύ λιμάνι, κάναμε περίπατο στα στενά και ήπιαμε τον καφέ μας ή « τσιμπήσαμε» κάτι, όσοι θέλαμε. Το απογευματάκι, στην επιστροφή μας στη Σκαλέτα, σταματήσαμε για λίγο στο τρίτο σε μέγεθος μινωικό ανάκτορο της Κρήτης, αυτό των Μαλίων, το οποίο όμως ήταν ήδη κλειστό.

Την Πέμπτη, 19 Απριλίου, φύγαμε για Σφακιά. Στην Ανώπολη, όπου και έγινε μικρή στάση στην πλατεία με την προτομή του Γ. Δασκαλογιάννη, και συνεχίσαμε το δρόμο μας για τη Γέφυρα Βαρδινογιάννη. Την περάσαμε με τα πόδια και επισκεφθήκαμε το πολύ ενδιαφέρον μοναστήρι του Αγ. Μιχαήλ και το γύρω ερειπωμένο οικισμό και θαυμάσαμε από ψηλά το φαράγγι της Αράδαινας και το πολύ εντυπωσιακό « φιδίσιο » μονοπάτι που οδηγεί στην κοίτη του. Οι πεζοπόροι διέσχισαν το  φαράγγι της Ίμπρου, ένα από τα ωραιότερα  Σφακιανά φαράγγια και μετά από μια διαδρομή 2 ωρών φτάσαμε στους Κομητάδες και συνεχίσαμε για το Φραγκοκάστελο.

Οι υπόλοιποι συνέχισαν για τη Χώρα Σφακίων, όπου απολαύσαμε κρητικές λιχουδιές, όπως η κρεατότουρτα, το σταμναγκάθι, το τσιγαριαστό κατσικάκι, η πίτα η σφακιανή κ.ά., αφού πρώτα, όσοι μπορούσαμε,  κάναμε την επίσκεψή μας στο εκκλησάκι του Αγ. Αντωνίου, μέσα σε μια σπηλιά, ψηλά πάνω από το χωριό και στα ερείπια του ενετικού φρουρίου του 15^ου – 16^ου αι., απ’ όπου και θαυμάσαμε την υπέροχη θέα προς τους δύο μικρούς κόλπους του χωριού με τα γαλαζοπράσινα νερά και βγάλαμε φωτογραφίες. Αραγμένο στο λιμάνι είδαμε και το πλοίο που πάει τους τουρίστες στη Γαύδο, κατά τους θερινούς μήνες. Φεύγοντας από Σφακιά για τα ανατολικά, περάσαμε από την έξοδο του φαραγγιού της Ίμπρου, για να παραλάβουμε τους πεζοπόρους, μαζί με τους οποίους καταλήξαμε, απογευματάκι πια, στο Φραγκοκάστελο, ένα από τα ωραιότερα κτίσματα των Ενετών, από το 14^ο αι., το οποίο περιηγηθήκαμε βλέποντας, με τη φαντασία μας, τους Δροσουλίτες του θρύλου, τις μαύρες σκιές ένοπλων αγωνιστών, πεζών και έφιππων, να βγαίνουν από τη θάλασσα και να οδεύουν προς αυτό. Μετά και τις επισκευές του από τους Τούρκους το 1866 διατηρείται σήμερα σε καλή κατάσταση, με εξαίρεση το λιοντάρι του Αγ. Μάρκου και τα βενετσιάνικα στέμματα, τα οποία έχουν φθαρεί αρκετά.  Φύγαμε από το δρόμο που οδηγεί μέσω της τοξωτής γέφυρας του Ροδάκινου από τα νότια του νομού προς τα ανατολικά για Ρέθυμνο κι έπειτα τη Σκαλέτα, όπου δειπνήσαμε και πήγαμε για ύπνο, έπειτα από συζητήσεις, στο σαλόνι του ξενοδοχείου μας, για τις εμπειρίες των ημερών.

Την Παρασκευή, 20 Απριλίου, κατευθυνθήκαμε πάλι προς Χανιά φτάσαμε στην Κίσσαμο ( Καστέλι ), όπου παραμείναμε για λίγο. Το χωριό όμορφο, παραθαλάσσιο, διασώζει ερείπια μόνο από το παλιό ενετικό κάστρο και είναι καλά προστατευμένο ανάμεσα στις δύο δυτικότερες χερσονήσους της Κρήτης. Επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο με σημαντικά ευρήματα της γύρω περιοχής και φύγαμε για την τρίτη χερσόνησο, του Ακρωτηρίου, να επισκεφτούμε τις Μονές Γουβερνέτου και Αγ. Τριάδας Τζαγκαρόλων. Τη μονή Γουβερνέτου ή Κυρία των Αγγέλων ( από τα μέσα του 16^ου αι. ) είδαμε μόνο εξωτερικά, γιατί ήταν κλειστή, ενώ διασχίσαμε τον κήπο της, για να ακολουθήσουμε το μονοπάτι προς τη σπηλιά της Αρκουδιώτισσας. Η σπηλιά πήρε το όνομά της από ένα σταλαγμίτη που μοιάζει με αρκούδα. Η Παναγία, λέει ο θρύλος, μαρμάρωσε την αρκούδα που έκλεβε το νερό από τους μοναχούς. Στην είσοδο της υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγιά. Καστρομονάστηρο και η Αγ. Τριάδα, το εσωτερικό της οποίας είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε. Χτισμένη κι αυτή στα χρόνια της Ενετοκρατίας ( 1612 ) από μοναχούς της οικογένειας των Τζαγκαρόλων διαθέτει μικρό μουσείο με σπάνια βιβλία, χειρόγραφα, κώδικες και εικόνες. Κατεβαίνοντας προς τα νότια του Ακρωτηρίου σταματήσαμε για «προσκύνημα» στους Τάφους των Βενιζέλων και το χώρο ολόγυρα, διαμορφωμένο με υπέροχο κήπο, καθίσματα και πάρκο, απ΄όπου η θέα προς τα Χανιά είναι εξαιρετική. Επιθυμία του ίδιου του Ελ. Βενιζέλου ήταν να ταφεί εδώ ακριβώς.

Στα Χανιά παραμείναμε το απόγευμα για 3 ώρες, στη διάρκεια των οποίων περπατήσαμε στη μαγευτική παλιά πόλη με τα στενά σοκάκια της, τα βενετσιάνικα τείχη να την περιβάλλουν, το γραφικό λιμάνι, με τα μαγαζάκια, τις ταβέρνες, τις πολύβουες καφετέριες, τα Αρσενάλια (ενετικά νεώρια), το Γυαλί Τζαμί, δίπλα στη θάλασσα, το φάρο, τα ερείπια της αρχαίας Κυδωνίας και τόσες άλλες ομορφιές που διαθέτει η « γόησσα » πρωτεύουσα του νομού. Γευματίσαμε, ήπιαμε τον καφέ μας, κάναμε καροτσάδα με τα μόνιππα του λιμανιού, ψωνίσαμε στα μαγαζάκια τοπικά προϊόντα και φεύγοντας κάναμε και την επίσκεψή μας στη σταυροειδή Δημοτική Αγορά της πόλης.

Ικανοποιημένοι επιστρέψαμε στη Σκαλέτα για δείπνο και ύπνο. Υπήρξε η δυατότητα για μικρή νυχτερινή εξόρμηση στο ανανεωμένο Ρέθυμνο για μερικούς φίλους, η οποία άφησε άριστες εντυπώσεις, μια και η πόλη έχει πράγματι αναγεννηθεί πρόσφατα και έχει καταφέρει, με ωραίο τρόπο, να προβάλει τα αξιοθέατά της.

Το Σάββατο, προτελευταία μέρα της όμορφης εκδρομής μας, ξεκινήσαμε για το νότο και το νομό Ηρακλείου, αφού πρώτα κάναμε την επίσκεψή μας στην ιστορική Μονή Αρκαδίου, κοντά στο Ρέθυμνο. Κτισμένη στα 1572, με περίλαμπρη πρόσοψη σε ρυθμό μπαρόκ, αποτελεί σύμβολο ηρωισμού και θυσίας, αφού έχει συνδέσει το όνομά της με την ανατίναξη της μπαρουταποθήκης από τον Κωστή Γιαμπουδάκη κατά την επανάσταση του 1866, παρασύροντας στο θάνατο Τούρκους πολιορκητές και Έλληνες υπερασπιστές του μοναστηριού. Πήραμε το δρόμο για Τυμπάκι και τον αρχαιολογικό χώρο της Γόρτυνας. Εκεί μας περίμενε η ξεναγός μας, η οποία μας ξενάγησε πρώτα στον παλαιοχριστιανικό ναό του Αγίου Τίτου, έπειτα στο ρωμαϊκό Ωδείο και την αγορά της αρχαίας πόλης, όπου και οι περίφημοι Νόμοι της Γόρτυνας, γραμμένοι πάνω σε αρχαίους ( στεγασμένους σήμερα ) δόμους, με γραφή βουστροφηδόν.

Σειρά είχε ο αρχαιολογικός χώρος της Φαιστού, όπου περιηγηθήκαμε στο μινωικό ανάκτορο, με την καθοδήγηση πάλι της ξεναγού μας, θαυμάζοντας την προηγμένη μινωική τεχνική στους ανοιχτούς χώρους ( αυλές , «θέατρο» για τελετές θρησκευτικές και άλλες εκδηλώσεις ), τα βασιλικά διαμερίσματα και τους αποθηκευτικούς και λοιπούς χώρους. Το πολυώροφο αυτό ανάκτορο χτίστηκε δυο φορές και σήμερα ο επισκέπτης βλέπει κυρίως τη δεύτερη φάση (μετά το σεισμό του 1700 π.Χ. ).  Φεύγοντας από το χώρο, μια και περνούσαμε από την μινωική επίσης « έπαυλη » της Αγ. Τριάδας, κάναμε σύντομη στάση και εδώ. Επόμενος σταθμός μας τα Μάταλα, όπου ανεβήκαμε στις σπηλιές που από τα αρχαία ακόμη χρόνια λαξεύτηκαν στα μαλακά πετρώματα του βουνού και χρησίμευσαν ως τάφοι. Αργότερα σαν κατοικίες και σχετικά πρόσφατα τη δεκαετία του ΄60 από κάποιους περιπλανώμενους διάσημους χίπις, έκαναν γνωστά τα Μάταλα ανά τον κόσμο. Οι χίπις απελάθηκαν την περίοδο της χούντας από το μητροπολίτη Γορτύνης. Επιστρέψαμε για μια απογευματινή επίσκεψη στο όμορφο Ρέθεμνος, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι. Φτάσαμε μέχρι τη Φορτέτζα, το ενετικό κάστρο που δεσπόζει στο λόφο του Παλαιόκαστρου και κατοικούνταν μέχρι τις αρχές του 20ού αι., με τους βαριούς προμαχώνες, το τζαμί, την οικία του Ενετού διοικητή ( του ρέκτορα ), τις εκκλησιές, την πυριτιδαποθήκη. Κάναμε μια όμορφη περιδιάβαση στα στενά της πόλης, μαγευτήκαμε από τα μαρμάρινα θυρώματα των αρχοντικών, τα σαχνισιά τους ( τα ξύλινα εξέχοντα μπαλκόνια ) ήπιαμε τον καφέ μας στο γραφικό ενετικό λιμανάκι με το φάρο, είδαμε την καινούρια μεγάλη πλατεία δίπλα στο τζαμί με το πανύψηλο μιναρέ και γοητευμένοι φύγαμε για Σκαλέτα. Πριν όμως αποχωριστούμε την Κρήτη θελήσαμε να πάρουμε μια τελευταία και έντονη γεύση από τη μουσική της, τους ανθρώπους της, τους χορούς της σε ένα παραδοσιακό στέκι στο  Ρέθυμνο. Εκεί ακούσαμε Κρητικά τραγούδια , χορέψαμε και  αργά το βράδυ του Σαββάτου ευχαριστημένοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Έπρεπε δυστυχώς να ετοιμάσουμε και τις βαλίτσες μας, γιατί η επόμενη ήταν η μέρα της επιστροφής μας.

Τελευταία μέρα στη Κρήτη : Κυριακή, 22 Απριλίου. Μετά το πρωινό ώρα για πεζοπορία στο φαράγγι των Μύλων, όχι πολύ μακριά από το Ρέθυμνο. Η διαδρομή σύντομη, καταπράσινη, δίπλα στο ποτάμι, σε μύλους εγκαταλειμμένους, άλλους προς αποκατάσταση, με εκκλησούλες μικρές και σιωπηλές και με μια ταβέρνα στη μιαν όχθη, που απ’ ό,τι φάνηκε λειτουργούσε. Βγήκαμε σε μιάμιση περίπου ώρα από το φαράγγι και μπήκαμε στο χωριό Μύλοι, όπου είχαν περάσει την ώρα τους οι « τουρίστες » μας, ώσπου να ανταμώσουμε και να φύγουμε  για την Κνωσό.

Ξεναγηθήκαμε στο χώρο από την ξεναγό μας, περπατήσαμε στις αυλές του μινωικού ανακτόρου, του πρώτου σε μέγεθος και σημασία σε όλη την Κρήτη, πάνω στις πομπικές οδούς του, περάσαμε ανάμεσα από τους αποθηκευτικούς χώρους, είδαμε τα διαμερίσματα του βασιλιά της βασίλισσας, του πρίγκιπα, φωτογραφηθήκαμε στην αίθουσα του θρόνου, πήραμε μέρος με τη φαντασία μας σε τελετές στους ιερούς του χώρους. Θέλαμε να δούμε και τα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν σε όλες αυτές τις μινωικές θέσεις που επισκεφθήκαμε, αλλά το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου ήταν δυστυχώς κλειστό.

Επισκεφτήκαμε το ενυδρείο Κρήτης, στις Γούβες, ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης και μαγευτήκαμε με τις ομορφιές του θαλάσσιου βυθού  και το πλήθος των ψαριών από τα πιο μικρά μέχρι και τους τεράστιους καρχαρίες. Ύστερα  περάσαμε το υπόλοιπο χρονικό διάστημα που μας απέμενε μέσα στην ίδια την πόλη, αφού πρώτα κάναμε και το προσκύνημά μας στον τάφο του σημαντικού νεοέλληνα συγγραφέα μας, του Ν. Καζαντζάκη, πάνω στα τείχη της πόλης, στο νότιο τμήμα τους. Η θέα προς το λιμάνι και τα ενετικά τείχη εξαιρετική από εδώ ψηλά!

Ήταν η ώρα όμως για να δούμε λίγο και το παλιό κομμάτι της πόλης με τα πλακόστρωτα δρομάκια, την εκκλησία του Αγ. Τίτου, τη βενετσιάνικη Λότζια, την κρήνη Μοροζίνι, τα λιοντάρια, να γευματίσουμε ή να πιούμε το καφεδάκι μας σε κάποια από τις πολύβουες καφετέριες στην πολυσύχναστη οδό Κοραή και ... να ετοιμαστούμε για επιβίβαση, ύπνο στο πολυτελέστατο , όπως αποδείχθηκε, πλοίο, άφιξη στον Πειραιά χαράματα Δευτέρας και ... επιστροφή στη ρουτίνα της πόλης. Οι μπαταρίες όμως γεμάτες για πολύ καιρό, μέχρι να έρθει η ώρα για τη νέα μας  πολυήμερη εξόρμηση του Αγίου Πνεύματος στην Ήπειρο.

{gallery}2012/ekdromi16-22.4.12{/gallery}