ΟΛΥΜΠΟΣ, ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η.  Καφώρος

Σάββατο 31 Ιουλίου 50 ορειβάτες του Φυσιολάτρη  ξεκίνησαν για την κατάκτηση του ομορφότερου βουνού της Ελλάδας, του μυθικού Ολύμπου που έχει ανακηρυχθεί εθνικός δρυμός από το 1938. Για πολλούς από μας, που ανεβήκαμε για πρώτη φορά, ήταν όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. Με αρχηγό τον  Γ. Κωνσταντινόπουλο και τον έμπειρο ορειβάτη και πρόεδρο της ΟΦΟΕΣΕ Α. Αντωνόπουλο ξεκινήσαμε για τον Όλυμπο. Αργά το μεσημέρι φτάσαμε  στα Πριόνια  και αφού πήραμε επ’ ώμου  κράνη και σακίδια ξεκινήσαμε για το καταφύγιο. Οι πιο τυχεροί φόρτωσαν τα πράγματά τους στα μουλάρια και ανάλαφροι πέταξαν για την κορυφή.

Ακολουθώντας το διεθνές μονοπάτι Ε4 ανεβήκαμε στο καταφύγιο ”Σπήλιος Αγαπητός” (κατά κόσμο Ζολώτα). Ξεκινήσαμε την πεζοπορία σε ανηφορική διαδρομή  μπαίνοντας στον εθνικό δρυμό του Ολύμπου. Η χλωρίδα του περιλαμβάνει 1.700 είδη ( τα 23 συναντώνται μόνο στον Όλυμπο).  Πάνω από τα 2000 μ. η βλάστηση  είναι αλπική, με ποώδη βλάστηση και αγριολούλουδα , αφού το χιόνι εδώ κυριαρχεί τους περισσότερους μήνες το χρόνο. Η πανίδα του Ολύμπου είναι επίσης πλούσια όπου ζουν  λύκοι, ζαρκάδια, τσακάλια,  αγριόχοιροι, κουνάβια, λαγοί,  σκίουροι κ.α. Απαντώνται και πολλά είδη πτηνών (πάνω από 100) όπως αετοί, γύπες, δρυοκολάπτες, γεράκια, πέρδικες, τσίχλες, κοτσύφια, αηδόνια καθώς και οι περίφημες πεταλούδες του Ολύμπου.

Περπατήσαμε  μέσα στο πανέμορφο δάσος οξιάς, το περίφημο ‘’Δάσος της Σιωπής’’, όπου κυριαρχούσε απόλυτη γαλήνη και μόνο κάπου στο βάθος ακουγόντουσαν τα κουδούνια των μουλαριών που μας ακολουθούσαν με τα σακίδια μας. Περάσαμε το ρέμα που κατεβαίνει από το ‘’Χονδρό Μεσοράχι’’ και ανηφορήσαμε ανάμεσα στα πεύκα "ρόμπολα" και στα έλατα. Κάναμε μια στάση για να απολαύσουμε αγριοφράουλες με φανταστικό άρωμα και φτάσαμε μετά από 3 ώρες στο  καταφύγιο ‘’Ζολώτα’’, σε υψόμετρο 2.100 μ. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, οι πιο τολμηροί έκαναν και κρύο ντουζ, φάγαμε και στις 10 το βράδυ οι γεννήτριες ρεύματος σταμάτησαν. Το φεγγάρι δεν είχε βγει ακόμα και ήταν σκοτεινά. Μαζευτήκαμε στο μπαλκόνι του καταφυγίου και παρατηρούσαμε τον έναστρο ουρανό. Δεν έχω ξαναδεί καθαρά τόσα αστέρια εκεί πάνω. Παρατηρήσαμε τη μεγάλη Άρκτο, το Πολικό αστέρα, τη Κασσιόπη και είδαμε τον πλανήτη Δία. Ξεχώριζε από όλα τα υπόλοιπα «άστρα» και έλαμπε τόσο στον ουρανό, που σκεφτήκαμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν του έδωσαν τυχαία το όνομα του Θεού τους Δία.

Η κατάκτηση της κορυφής

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τις κορυφές του Ολύμπου για να επισκεφτούμε το παλάτι του Δία , το μέρος που διάλεξε  για να στήσει το θρόνο του και να διαφεντεύει θεούς και ανθρώπους. Το τοπίο επιβλητικό, άγριο και πανέμορφο μαζί. Στις πλαγιές του ακούγεται ακόμα το τραγούδι των Μουσών, δίνοντας μία ξεχωριστή νότα στην ατμόσφαιρα. Από νωρίς ακουγόντουσαν οι κορυφές που θα πήγαινε η κάθε ομάδα: Μύτικας (2917μ), Σκολιό (2911 μ),  Στεφάνι(2908 μ)  Σκάλα(2866 μ), Προφήτης Ηλίας(2802 μ), Οροπέδιο των Μουσών.

Εμείς ανεβήκαμε στο Μύτικα, η μια ομάδα από το Σκολιό και η άλλη από το Λούκι, ενώ οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν προς το οροπέδιο των Μουσών στα καταφύγια «Γιόσος Αποστολίδης και Χρήστος Κάκαλος». Σε 3 ώρες περίπου  φτάσαμε στο Μύτικα, ακολουθώντας τα  σημάδια , αφού περάσουμε από τη Σκάλα και θαυμάσουμε τη θέα έως την κορυφή του Αγίου Αντωνίου. Φθάνοντας στο ‘’λούκι’’ που οδηγεί στην κορυφή του Ολύμπου αρχίσαμε την ελεύθερη αναρρίχηση.

Τα πρώτα 50 μέτρα ήταν αρκετά απότομα αλλά στη συνέχεια πιάσαμε τον αριστερό τοίχο του λουκιού και ανεβήκαμε  προσεκτικά. Φορώντας τα κράνη και προσέχοντας τις τυχόν πέτρες από προπορευόμενους ορειβάτες, φτάσαμε στο πλάτωμα της κορυφής, ακολουθώντας πάντα τα κόκκινα βέλη. Ξαφνικά βρεθήκαμε στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας. Από εκεί αγναντέψαμε όσο έφτανε το μάτι μας και κοιτάζοντας κάτω το χάος προς τα καζάνια μας έπιασε δέος. Βλέποντας το θρόνο του Δία  στο νου σου έρχονται  όλα αυτά που μαθαίναμε στη μυθολογία για τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας  έπλασαν με τη φαντασία τους το Δωδεκάθεο, σύμφωνα με τα ανθρώπινα πάθη και  αδυναμίες τους, τις αρετές και ελαττώματά τους ,  τους έρωτες και  μίση  τους, τους εφιάλτες και  τα όνειρά τους.

Ο Όλυμπος κατακτήθηκε , στις 2 Αυγούστου 1913, από το διάσημο Ελβετό φωτογράφο  Frederic Boissonas, τον Ελβετό συγγραφέα Daniel Baud-Bovy και τον Έλληνα  Χρήστο Κάκκαλο από το Λιτόχωρο, που ανέβηκαν στο Μύτικα. Από τότε χιλιάδες ορειβάτες και πεζοπόροι επιχειρούν κάθε χρόνο να ανεβούν στην κορυφή του ιερού βουνού, στο Μύτικα. Συμπτωματικά 97 χρόνια αργότερα 1-2 Αυγούστου του 2010  η ομάδα του Φυσιολάτρη έχοντας πάνω από 45 άτομα ανέβηκε το βουνό των Θεών. Δυστυχώς, αυτές οι προσπάθειες είχαν κατά καιρούς τραγικά αποτελέσματα, καθώς αρκετοί έμειναν για πάντα στο αγαπημένο τους βουνό. Σε διάφορα σημεία της ανάβασης συναντάμε μνημεία αφιερωμένα σ’ αυτούς. Δεν θα ξεχάσω τα συναισθήματα που μας περιέγραψε ο νεαρότερος ορειβάτης μας, ο 14χρονος Κυριάκος, καθώς ανεβαίνοντας στο Μύτικα αντίκρισε μια επιγραφή αφιερωμένη στο 14χρονο που έχασε τη ζωή του στη προσπάθειά του να ανέβει στο θρόνο του Δία.

Αφού ξεκουραστήκαμε, φάγαμε ένα σάντουιτς, βγάλαμε φωτογραφίες και γράψαμε τις εντυπώσεις  μας στο βιβλίο των επισκεπτών ξεκινήσαμε προσεκτικά τη κατάβαση, με την ομίχλη πλέον σύμμαχό μας για να μη βλέπουμε το χάος που εκτεινόταν από κάτω μας. Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο καταφύγιο, όπου διανυκτερεύσαμε.

Τη Δευτέρα ξεκινήσαμε την αντίστροφη πορεία κατηφορίζοντας προς τα Πριόνια, όπου μας περίμενε το πούλμαν. Κάναμε μια στάση για μπάνιο και φαγητό στη παραλία του Λιτόχωρου  και επιστρέψαμε  στον καύσωνα της Αθήνας.

Η ανάβαση στον Όλυμπο ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία που μόνο όταν τη βιώσει κάποιος μπορεί να το καταλάβει. Οι διαδρομές ήταν φανταστικές, το τοπίο με έντονες εναλλαγές και η αίσθηση του να πεζοπορείς στο ιερό βουνό των αρχαίων Ελλήνων δεν περιγράφεται. Ευχόμαστε να μας δοθεί πάλι η ευκαιρία να έρθουμε  και να περπατήσουμε και τις υπόλοιπες διαδρομές του Ολύμπου.