Η εμπειρία ενός αρχάριου.

Πραγματοποιήθηκε και φέτος η καθιερωμένη μας τριήμερη εκδρομή από 27 έως 29 Ιουλίου στο βουνό των μυθικών Θεών μας, τον Όλυμπο. Μια εκδρομή που συνδυάστηκε με  την ανάβαση στον Όλυμπο για τους ορειβάτες και με πανέμορφες διαδρομές στην Όσσα  για τους πεζοπόρους. Και οι δυο ομάδες πέρασαν περίφημα. Η εμπειρία ανάβασης στον Όλυμπο πρωτόγνωρη με τις δυσκολίες της αλλά και τις ομορφιές της για πολλούς θα μείνει αξέχαστη.  Οι πολλές ώρες ανάβασης, η διαμονή στο καταφύγιο, τα βράδια στο μπαλκόνι του Ολύμπου χωρίς φώτα κάτω από τον έναστρο ουρανό , τα πρωινά βλέποντας την ανατολή του ηλίου να βγαίνει από τη θάλασσα στη παραλία του Λιτοχώρου, το ανέβασμα στο οροπέδιο των Μουσών και το σκαρφάλωμα στη κορυφή του βουνού των Θεών θα μας μείνουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας. Αλλά και οι πεζοπόροι απέναντι στον Κίσσαβο  είχαν τη τύχη να επισκεφτούν και να περπατήσουν στα πανέμορφα δάση του Πολυδενδρίου  και της Μελίβοιας  και να κολυμπήσουν στα γαλανά νερά του Αιγαίου στη Βελίκα.

Ας αφήσουμε όμως καλύτερα να μας τα περιγράψει μια καινούρια ορειβάτισσα που για πρώτη φορά ανέβηκε στον Όλυμπο:

”Πρωινό Σαββάτου 28 Ιουλίου 2012

Μετά από 3 ώρες πρωινής ανάβασης από το καταφύγιο του Ζολώτα «Σπήλιος Αγαπητός», βρισκόμαστε  αντιμέτωποι με την κορυφή του Μύτικα και μόλις εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ - διότι είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνω στον Όλυμπο- τι σήμαινε όταν κάποιοι που είχαν ξανάρθει έλεγαν ότι  η τελευταία ώρα θα είναι η πιο δύσκολη , όταν θα ανεβαίνουμε το  "λούκι".

Δέος, φόβος, ανασφάλεια αλλά και πρόκληση να προσπαθήσω αυτό που λογικά το θεωρούσα αδιανόητο ήταν τα συναισθήματα που  με κατέκλυσαν στη θέα της κορυφής. Τα σύννεφα, αυτό το πρωινό, έκαναν  ένα  επαναλαμβανόμενο παιχνίδι  γύρω από την κορυφή. Με τη βοήθεια του αέρα τη μια έκρυβαν την κορυφή  και έτσι έλεγα, εντάξει, βήμα -βήμα θα τα καταφέρω, αμέσως μετά  όμως έφευγαν αποκαλύπτοντας τον πέτρινο όγκο  όλο και περισσότερο , κάνοντάς  με να νοιώθω ότι η προσπάθειά μου  ήταν σισύφειος.

Τελικά  η κορυφή μου έκανε τη χάρη και κάποια στιγμή βρέθηκε κάτω από τα πόδια μου ! Η απεραντοσύνη γύρω - γύρω , η σωματική κούραση , η ανακούφιση που ανέβηκα, η υπέρβαση των ορίων της αντοχής μου, μ΄ έκαναν να νοιώθω μια μεθυστική ζάλη. Πολύ γρήγορα ένοιωσα άβολα! Δεν ξέρω αν ήταν περισσότερο η αγωνία μου αν θα τα καταφέρω με την κατάβαση ή αν όλη αυτή η απεραντοσύνη δεν ταίριαζε με την ανθρώπινη φύση μου και ήθελα να ξαναβρεθώ γρήγορα σε στέρεο έδαφος.

Την επόμενη φορά - διότι θα υπάρξει- θα το διερευνήσω.

Όλο το τριήμερο ήταν μια μαγευτική εμπειρία! Ακόμα και οι ατυχίες της διαδρομής  όπως, η παράκαμψη της εθνικής λόγω ενός προβλήματος στις Θερμοπύλες,  η βλάβη στο πούλμαν λίγο πριν  φτάσουμε στα Πριόνια, η βροχή που άρχισε να πέφτει  πριν ανέβουμε στο καταφύγιο του Ζολώτα, τώρα πια  φαίνονται  ότι απλά διάνθισαν  κατά κάποιο τρόπο την εκδρομή!

Οι πεζοπορίες προς  το καταφύγιο  Ζολώτα , προς την κορυφή , στο εντυπωσιακό οροπέδιο των Μουσών και μετά η δύσκολη  κατάβαση από το μονοπάτι Κοφτό, έχουν καταγράψει απίστευτες  εικόνες μέσα μου, μαζί με τους πόνους που ακόμα νοιώθω στους μυς μου.

Επίσης για μένα ήταν πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι όσοι είχαν ξανάρθει  στο βουνό, είχαν διάθεση  να μας λένε ιστορίες από προηγούμενες  αναβάσεις τους, για τις δυσκολίες και τις συγκινήσεις που είχαν ζήσει.

Τους ευχαριστώ όλους για τη ζεστασιά και την υπομονή που έδειξαν σε όσους ήμασταν αρχάριοι.

Θα ήταν ακόμα καλύτερα για όσους από εμάς ήταν αρχάριοι,  να αποτελούσαμε μια ειδική υποομάδα που ειδικά στην ανάβαση στην κορυφή να ήταν κοντά μας  ένας  έμπειρος, για να νιώθουμε πιο ασφαλείς. Διότι κάποιοι από εμάς πήραμε το ρίσκο να ανέβουμε καταπολεμώντας το φόβο μας, ενώ κάποιοι άλλοι δεν  το τόλμησαν - ενώ το ήθελαν πολύ-  διότι τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ένιωσαν μια ενθάρρυνση.

Για μένα όλη η εκδρομή είχε τη σημασία της αναμέτρησης των ορίων των προσωπικών μου αντοχών, σωματικών και ψυχικών και της προσπάθειας υπέρβασης αυτών. “

Όσοι δεν ανηφόρισαν προς τον Όλυμπο πέρασαν το απόγευμα της πρώτης μέρας στο Λιτόχωρο και για το επόμενο διήμερο παρέμειναν στα « χαμηλά », κάνοντας πεζοπορίες στον Κίσσαβο και το Μαυροβούνι με ορμητήριο την παραλιακή και αρκετά τουριστική Βελίκα. Η πρώτη διαδρομή, το Σάββατο, 28 Ιουλίου, έγινε μέσα από το Δάσος Πολυδενδρίου, τα παλιά βασιλικά κτήματα, διήρκεσε 4 ½ περίπου ώρες και κατέληξε στο Άνω Πολυδένδρι, όπου και το εντυπωσιακό ταβερνάκι  « Το παρδαλό κατσίκι ».

Η δεύτερη πορεία ξεκίνησε αρκετά νωρίς την Κυριακή το πρωί από τη γραφική ορεινή Μελίβοια με τελικό προορισμό τη Βελίκα. Περνώντας ανάμεσα από πανύψηλα δέντρα, κάνοντας μια στάση στους μικρούς καταρράκτες που σχηματίζονται  στην αρχή σχεδόν της διαδρομής, έχοντας συντροφιά το ποτάμι στο μεγαλύτερο μέρος της, απολαμβάνοντας τη γαλήνη και τα κελαηδίσματα των πουλιών στη ρεματιά καθισμένοι σε κάποιο παγκάκι, πίνοντας νερό από το νερόμυλο που ακόμα λειτουργεί σε κάποιο σημείο δίπλα στον ποταμό οι πεζοπόροι έφθασαν στη Βελίκα και, αφού παρέλαβαν και όσους είχαν παραμείνει στο ξενοδοχείο, ανηφόρισαν για άλλη μια φορά προς τα Πριόνια, όπου και παρέλαβαν τους ορειβάτες. Όλοι μαζί φύγαμε για τη παραλία του Λιτοχώρου, τη  Γρίτσα, όπου κάναμε το μπάνιο μας, τσιμπήσαμε κάτι και ικανοποιημένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ευχόμενοι να τα καταφέρουμε και του χρόνου ” να προσκυνήσουμε στα ίδια χώματα...”

{gallery}2012/ekdromi27-29.7.12{/gallery}