Το Σάββατο το πρωί , 15 Δεκεμβρίου 2012, με καλό καιρό ξεκινήσαμε από τη Νίκαια, παραλάβαμε τους υπόλοιπους φίλους από το μετρό του Αιγάλεω και μετά από μια στάση στο Σπαθοβούνι βρεθήκαμε στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου. Εντυπωσιαστήκαμε από το θέαμα που αντικρίσαμε εκεί, μια και το χιόνι ήταν αρκετό τόσο στην περιοχή του κέντρου όσο και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της 4ωρης πεζοπορίας.

Αφού τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες όλοι μαζί, οι πεζοπόροι μας εξοπλίστηκαν όπως έπρεπε, με γκέτες, σκούφους και γάντια, με τα μπαστούνια στα χέρια, και, αφού ... πετάξαμε ο ένας στον άλλο μερικές χιονόμπαλες « για το καλό », όπως λέμε, άρχισαν – 32 άτομα συνολικά – να βαδίζουν πάνω στο ολόλευκο χιόνι. Ανηφορική η πορεία αρχικά  περπατώντας μέσα στα πανέμορφα έλατα.  Μόνο τα ίχνη κάποιων άγριων ζώων υπήρχαν πού και πού πάνω στο χιόνι. Οι ιχνηλάτες κάθε λίγο ακουγόντουσαν: «Αυτά τα χνάρια είναι από λαγό, δες τα πίσω πόδια του», «Εδώ πέρασε αλεπού ή σκύλος» και άλλοι «Αυτά τα σκαψίματα είναι από αγριογούρουνο, δες τα δυνατά πόδια του^. κατεβαίνει από την πηγή». Οι πρώτοι χάραζαν την πορεία πάνω στο αφράτο χιόνι, που σε κάποια σημεία ξεπερνούσε τους 40 πόντους, εντοπίζοντας το μονοπάτι και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Ο καιρός θαυμάσιος,  χωρίς καθόλου κρύο και δυνατό αέρα, ήταν ό,τι έπρεπε για διαδρομή μέσα στα χιόνια. Ένα–δυο δύσκολα σημεία τα ξεπεράσαμε εύκολα, με τον αρχηγό μας να επιστρατεύει το σχοινί, για να αισθανθούν ασφάλεια τα παιδιά και οι λίγο δυσκίνητοι.

Σε 2 ώρες φτάσαμε στο πιο ψηλό σημείο, όπου άρχισε λίγο να φυσάει και, αφού ξεκουραστήκαμε λίγα λεπτά δίπλα σε μια βρύση με νερό για τα ζώα των βοσκών, ξεκινήσαμε το κατέβασμα. Το χιόνι σιγά-σιγά λιγόστευε και φτάνοντας στο δασικό δρόμο δεν είχε σχεδόν καθόλου. Ο δρόμος μας οδήγησε στην κάτω  μεριά της Αλωνίσταινας  και κατευθυνθήκαμε όλοι  στην πλατεία του χωριού, όπου συναντηθήκαμε και με τους υπόλοιπους. Όσοι φίλοι μείναμε πίσω κάναμε μια βόλτα στο χιονοδρομικό κέντρο, το οποίο ήταν ακόμα κλειστό, και στο καταφύγιο, ο δρόμος προς το οποίο ήταν καλυμμένος με πυκνό στρώμα χιονιού. Στο κέντρο υπήρχαν κάποιοι εργάτες που ασχολούνταν με προετοιμασίες πιθανότατα για να ανοίξει  την περίοδο των Χριστουγέννων. Λιγοστοί και οι επισκέπτες  στο γύρω χώρο, με κάποια παιδάκια ανάμεσά τους, τα οποία χαίρονταν παίζοντας με το χιόνι. Στις πλαγιές ολόγυρα το τοπίο μαγευτικό με τα ψηλά έλατα χιονοσκέπαστα!

Φύγαμε, αφήνοντας πίσω μας και το αναζωογονητικό κρύο των 1.600 μ. του χιονοδρομικού, και, μετά από μία ώρα περίπου, φτάσαμε στη Βυτίνα, επόμενο προορισμό μας. Εκεί παραμείναμε για 1 ώρα περίπου, για μια περιήγηση στο όμορφο και ιστορικό χωριό, για ένα καφεδάκι ή ένα ζεστό ρόφημα. Επισκεφτήκαμε την εκκλησία του πολιούχου Αγίου Τρύφωνα, των αρχών του 19^ου αι., με την πολύ ενδιαφέρουσα αγιογράφηση, αναζητήσαμε τις προτομές και τους ανδριάντες των ηρώων καθώς και των ευεργετών που κατάγονταν από το χωριό αυτό και κάναμε βόλτες στα στενάκια με τα χαρακτηριστικά «λαγκαδινού ύφους » σπίτια. Περάσαμε και από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, κόσμημα κι αυτή του χωριού, όπως και το πετρόκτιστο « Ελληνικό » Σχολείο. Ψωνίσαμε, φυσικά, ντόπια προϊόντα από τα μαγαζάκια του χωριού και απολαύσαμε έπειτα και  τον καφέ μας σε κάποια από τις όμορφα στολισμένες για τα Χριστούγεννα καφετέριες της κεντρικής πλατείας. Βρήκαμε κλειστό το Λαογραφικό Μουσείο όμως και δεν ολοκληρώσαμε έτσι σωστά την περιδιάβασή μας. Ελπίζουμε όμως πως κάποια άλλη φορά θα καταφέρουμε να το δούμε. Μας περίμενε τώρα η Αλωνίσταινα, όπου θα έφταναν και οι πεζοπόροι μας. Γραφικό και όμορφο, μικρό χωριό, με τον Ελισσώνα, το μικρό ποταμάκι να τη διασχίζει, μουρμουρίζοντας το τραγούδι του, καθώς κατηφόριζε και περνούσε κάτω από απλά και ταπεινά γεφυράκια. Κοντά σε κάποιο από αυτά μάλιστα υπήρχε κι ένα χαριτωμένο και ζεστό « κουτουκάκι ». Το περπατήσαμε και το γνωρίσαμε ικανοποιητικά, θα λέγαμε, το ιστορικό χωριό με την καταπράσινη φύση γύρω του και το υγιεινό περιβάλλον ( κάποτε υπήρχε εδώ σανατόριο, ερείπια του οποίου συναντήσαμε στη βόλτα που κάναμε ), καθώς και τις γραφικές κατοικίες, έργα λαγκαδιανών κι εδώ μαστόρων. Το άγαλμα της Ζαμπίας, μητέρας του Θ. Κολοκοτρώνη, στη μικρή  πλατεία του χωριού, μας θύμιζε ότι εκεί μεγάλωσε ο οπλαρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα  Από εδώ εξάλλου καταγόταν και η μεγάλη και ονομαστή κατά την Τουρκοκρατία οικογένεια των Κωτσακαίων. Φημισμένα, τέλος, ήταν και τα χάνια της Αλωνίσταινας. Ερείπια ενός από αυτά είδαμε κοντά στον Άγιο Νικόλαο.

Συναντηθήκαμε με τους φίλους μας πεζοπόρους στην ταβέρνα κοντά στην πλατεία του χωριού, με το μεγάλο τζάκι σε μια γωνιά, και, αφού γευτήκαμε καλομαγειρεμένα φαγητά, αναχωρήσαμε ικανοποιημένοι όλοι για τη Νίκαια κατά τις 17:30, πριν ακόμα χαθεί εντελώς το φως της μέρας.

{gallery}2012/ekdromi15.12.12{/gallery}