Λίγο μακρινή η Υπάτη από την Αθήνα για μονοήμερη εκδρομή, αλλά σίγουρα άξιζαν οι πολλές ώρες μέσα στο πούλμαν, γιατί ανταμειφθήκαμε  με τις ομορφιές του μυθικού βουνού της Οίτης . Είναι το βουνό όπου ο μυθικός μας ήρωας Ηρακλής ανέβηκε  πάνω στην πυρά, για να απαλλαχθεί από τους φρικτούς πόνους που του προκάλεσε  ο δηλητηριασμένος χιτώνας που του έστειλε η γυναίκα του Δηιάνειρα. Όμως  ο πατέρας του Δίας έριξε κεραυνούς στην Οίτη και άρχισε να αναβλύζει νερό, για να δροσίσει το φλεγόμενο γιό του και στη συνέχεια  έστειλε ένα σύννεφο και τον έφερε στον Όλυμπο κάνοντάς τον αθάνατο. Στο σημείο αυτό είναι οι πηγές του Γοργοποτάμου (ή Δύρα των αρχαίων)  που τα νερά του φτάνουν στην καταβόθρα και στη συνέχεια διασχίζουν το ομώνυμο φαράγγι. Δεκάδες τέτοια φαράγγια σχίζουν τη βορεινή πλευρά της Οίτης με γνωστότερα του Γερακάρη, με το Κρεμαστό, το  μεγαλύτερο καταρράκτη των Βαλκανίων ,   του Κάκκαβα και του Καμαριώτη. Το τελευταίο φαράγγι απέναντι από τα Λουτρά της Υπάτης  προσέγγισε μια ομάδα ορειβατών του Φυσιολάτρη.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου μετά τις έντεκα φτάσαμε στα Λουτρά  Υπάτης, όπου μας περίμεναν οι φίλοι μας από τον Ε.Ο.Σ Λαμίας, κ.κ. Γιώργος  και Στέλιος, εκπαιδευτικοί, και ο αιωροπτεριστής Νίκος Χ. ,για να μας οδηγήσουν στα μονοπάτια της Οίτης. Το πολύ χιόνι που έπεσε στην Καστανιά και οι κατεβασμένοι χείμαρροι δεν μας επέτρεψαν να κάνουμε τη διαδρομή Καστανιά-Μεσοχώρι και αντί αυτής μας πρότειναν μια πιο εύκολη χαμηλότερα, για να φτάσουμε μέχρι το φαράγγι του Καμαριώτη. Ανεβήκαμε μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου και, αφού πήραμε μια ανάσα, ανηφορίσαμε στις πλαγιές της Οίτης. Εδώ ο μαθηματικός Στέλιος Συλεούνης, του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Στυλίδας-Υπάτης, μας μίλησε για την ιστορία της Οίτης. Στην αρχή περπατούσαμε σε αγροτικό δρόμο και στη συνέχεια σε μονοπάτι στο πυκνό δάσος με πουρνάρια, φιλίκια, κουμαριές, σχίνα, βελανιδιές, κέδρα και ψηλότερα έλατα. Πού και πού διέκοπταν την ησυχία της φύσης και τη μονοτονία του δάσους  οι φωνές των υπευθύνων και τα σφυρίγματα, για να τους καθοδηγήσουν στο σωστό μονοπάτι. Φτάνοντας ψηλά ατενίσαμε στο βάθος την Όρθρυ και το Μαλιακό κόλπο και μπροστά μας  τον κάμπο του Σπερχειού, και απέναντι την πόλη της Λαμίας  με τα χωριά της. Εδώ χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Μια μικρή ομάδα με πορεία ανατολικά θα προσέγγιζε το φαράγγι του Καμαριώτη με οδηγό τον κ. Νίκο και η δεύτερη με τον εκπαιδευτικό κ. Στέλιο προχώρησαν δυτικά για την Υπάτη.

Η πρώτη ομάδα μετά από πορεία σε όμορφο βατό μονοπάτι έφτασε στο αμπελάκι και από εκεί στις σπηλιές δίπλα στο φαράγγι. Εδώ καθίσαμε να ξεκουραστούμε λίγο , φάγαμε ό,τι πρόχειρο είχε ο καθένας, τιμήσαμε δεόντως το τσιπουράκι και την καρυδόπιτα της Μαρίας και ύστερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Εκατό μέτρα πιο ψηλά το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και πού και πού έφτανε και καμιά νιφάδα σε μας.  Η ομίχλη κατέβαινε όλο και χαμηλότερα και αρκετές φορές μας έκρυβε τη θέα και κατά διαστήματα ψιλόβρεχε. Κατηφορίσαμε προς το Αργυροχώρι και λίγο πριν φτάσουμε περάσαμε και από κάποια μάντρα, όπου είδαμε να εκτρέφουν αγριογούρουνα. Εδώ μας πήρε το πούλμαν που κατέβαινε με τους υπόλοιπους που είχαν επισκεφτεί την Υπάτη. Και αυτοί στη διαδρομή τους προς Υπάτη συνάντησαν πανέμορφες γέφυρες, μικρά ποταμάκια και παλιούς νερόμυλους. Όλοι ευχαριστημένοι και μετά από συνολική διαδρομή 5-6 ωρών καταλήξαμε σε ταβέρνα στα Λουτρά, όπου γευματίσαμε. Στις 5.30 το απόγευμα ξεκινήσαμε για την  επιστροφή μας και, αφού κάναμε μια μικρή στάση στο « 90 », φτάσαμε γύρω στις 9.30 το βράδυ στη Νίκαια. Ήταν μια ωραία εκδρομή στην Οίτη, που θα μας δοθεί η ευκαιρία να την απολαύσουμε καλύτερα την Άνοιξη, το διήμερο στα τέλη Απριλίου, όπου τα πάντα θα είναι ολάνθιστα.

{gallery}2013/ekdromi17.2.13{/gallery}