Την Κυριακή, 3 Μαρτίου 2013, πραγματοποιήσαμε μια ημερήσια  εκδρομή στο Καλλίδρομο. Παίρνοντας την Εθνική οδό για Λαμία κοντά στο Μώλο ανηφορίσαμε για Μενδενίτσα και φτάσαμε στο χωριό Ανάβρα. Από εδώ  ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας περνώντας πρώτα από το  καταφύγιο του Πεζοπορικού Συλλόγου Πειραιά, που είναι πάνω από το χωριό. Δεξιά από το καταφύγιο ανεβαίνει μονοπάτι περνώντας μέσα από τα περιφραγμένα με συρματοπλέγματα βοσκοτόπια. Συνεχίζει  διαγώνια στις παρυφές  του βουνού και φτάνει σε ένα εκκλησάκι. Από εκεί ακολουθώντας τα  κόκκινα σημάδια πάμε προς το  Ελαφοβούνι. Φτάνοντας στη ράχη κάναμε μια μικρή στάση αγναντεύοντας  το Μαλιακό και τις εκβολές του Σπερχειού ποταμού. Συνεχίζοντας το μονοπάτι μέσα σε πλούσια βλάστηση  με φυτά αειθαλή (πουρνάρια, φιλίκια, σχίνα, πικροδάφνες, κουμαριές, πεύκα και στα πιο ψηλά μέρη έλατα ) καθώς και φυλλοβόλα ( βελανιδιές με τα λίγα ξερά φύλλα τους την εποχή αυτή  να χρυσίζουν και πλατάνια μέσα στις ρεματιές) , όλα περιτριγυρισμένα με  αναρριχώμενα αγράμπελη και κισσό. Μετά από δίωρη διαδρομή περίπου φτάσαμε σε  δασικό δρόμο και αφού προχωρήσαμε ανεβαίνοντας συναντήσαμε το μονοπάτι του Εφιάλτη. Στο μυαλό μας αμέσως ήρθαν σκηνές από τη μάχη των Θερμοπυλών με τους Πέρσες , το Λεωνίδα με τους τριακόσιους Σπαρτιάτες και τον Εφιάλτη που οδήγησε τους Πέρσες από αυτό το μονοπάτι και περικύκλωσαν τους λιγοστούς Σπαρτιάτες και Θεσπιείς.

Ήταν ένα δύσκολο κατηφορικό μονοπάτι στο φαράγγι, με κοτρόνες και βράχια μέσα σε πυκνή βλάστηση δίπλα στο ρέμα. Το ποταμάκι έφερνε αρκετό νερό από τα χιόνια που έλιωναν. Σε πολλά σημεία, για να το περάσουμε, ρίχναμε μεγάλες πέτρες και πατώντας πάνω διασχίζαμε τους μικρούς χειμάρρους. Βέβαια δεν έλειψαν και τα απρόοπτα, όπου κάποιοι γλιστρώντας πάτησαν μέσα στα νερά, με αποτέλεσμα να βρέξουν τα πόδια τους. Δυο μεγάλοι καταρράκτες στην κορυφή σχεδόν του βουνού που  τα κρυστάλλινα νερά τους  έπεφταν από ψηλά αφρίζοντας,  μας συνόδευαν με το βουητό τους σε όλη τη διαδρομή. Φτάνοντας πάνω από τις Θερμοπύλες , μετά από συνολική διαδρομή 5-6 ωρών είδαμε από ψηλά το μνημείο του Λεωνίδα και τις θερμές πηγές των Λουτρών να αχνίζουν.

Η εικόνα των θερμών πηγών καθώς και η γύρω περιοχή με τα εγκαταλελειμμένα κτίρια δημιουργούν μια πρώτη κακή εντύπωση. Πιο δίπλα αραγμένα τροχόσπιτα με τους ιδιοκτήτες τους να κάνουν ζεστά μπάνια. Ξαφνικά ήλθε στο νου μου ένα άρθρο κάποιου φίλου στο διαδίκτυο που διάβασα πριν μέρες για τη περιοχή….

“Σκουπίδια, σκουριασμένα σίδερα, τσιμεντάρισμα κ.λ.π., συνθέτουν την εικόνα της εγκατάλειψης του "έλαμωρετώραδενβαριέσαιναπούμε" που μας χαρακτηρίζει ως ραγιάδες. Ντροπή στους δημότες της περιοχής........Δεν θα μπορούσε δηλαδή ο δήμος της περιοχής να είχε φτιάξει κάπως το μέρος; Δεν θα ήταν όμορφο, τα νερά πριν χυθούν - χαθούν στην θάλασσα να έπεφταν σε μία (πετρόκτιστη) πισίνα, όπως γίνεται και με τα θερμά λουτρά της Αριδαίας; 
Δεν θα ήταν όμορφο γύρω από την πισίνα αυτή να υπήρχαν φυτεμένα δένδρα, λίγο πιο πέρα από την πισίνα να υπήρχε κάποια καφετερία με τραπεζάκια και γενικά ένας όμορφος χώρος που και κόσμο να τραβάει και χρήμα να αποφέρει στην περιοχή;
Δεν βαριέσαι, σου λέει, καημένε! Αυτά είναι για πολιτισμένους ανθρώπους. 
Μήπως θα ήταν καλύτερα να το πάρει κάποια ξένη εταιρεία να το εκμεταλλευτεί, αφού εμείς είμαστε ανάξιοι, και να προσλάβει και μερικούς Έλληνες για κηπουρούς ή καθαρίστριες ...”

Διστακτικά  όσοι είχαμε μεριμνήσει να έχουμε το μαγιό μας μπήκαμε στη γούρνα με το καυτό στην αρχή νερό που με την ορμή που ερχόταν μας έκανε ένα τέλειο μασάζ. Οι ατμοί που κατά διαστήματα μας έκρυβαν τη θέα , τα μαγευτικά χρώματα σε αποχρώσεις του τουρκουάζ από τις ενώσεις του θείου και η μυρωδιά του «κλούβιου αυγού» μας μέθυσαν. Τι αίσθηση! Για μια στιγμή όλη η κούραση από τη διαδρομή των 6 ωρών δια μαγείας εξαφανίστηκε και μετά από μισή ώρα περίπου βγήκαμε, σκουπιστήκαμε και κατευθυνθήκαμε σε μια ταβέρνα στη Μενδενίτσα  για γεύμα. Εδώ συναντήσαμε και τους υπόλοιπους  που επισκέφτηκαν διάφορους αρχαιολογικούς χώρους και το κάστρο ( από τα πιο καλοδιατηρημένα στο είδος του ) της Μενδενίτσας και έκαναν μικρούς περιπάτους στο όμορφο και γραφικότατο αυτό χωριουδάκι.

Λίγο ντόπιο κρασάκι, φαγητό, ευθυμία και χορός και όλοι ευχαριστημένοι στις 6.00 το απόγευμα ξεκινήσαμε για την  επιστροφή μας.

{gallery}2013/ekdromi3.3.13{/gallery}