Την Κυριακή 7 Απριλίου ο Φυσιολάτρης πραγματοποίησε μια εκδρομή στο πανέμορφο βουνό της Αρκαδίας , το Μαίναλο. Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια με ένα πούλμαν και, αφού παραλάβαμε και τους υπόλοιπους φίλους μας από το μετρό του Αιγάλεω, πήραμε την Εθνική για Κόρινθο-Τρίπολη. Κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι και συνεχίσαμε για Βυτίνα και το χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου. Μετά τον Καρδαρά και λίγο πριν φτάσουμε στο Χιονοδρομικό  στη θέση Μνήμα ξεκινάει το μονοπάτι. Εδώ αφήσαμε όσους θα ακολουθούσαν την τρίωρη πεζοπορία με προορισμό το χιονοδρομικό. Μια πανέμορφη πορεία μέσα στα έλατα με μικρή ανηφορική κλίση  στις πλαγιές του Ξερακιά.

Οι υπόλοιποι πεζοπόροι, φτάνοντας στο Χιονοδρομικό, αφού εξοπλίστηκαν με τα απαραίτητα, μπατόν-γκέτες-σκούφο, ξεκίνησαν την ανηφορική πορεία τους από το καταφύγιο προς την κορυφή της Οστρακίνας. Η ομάδα χρειάστηκε λιγότερο από μια ώρα για την ανάβαση στην κορυφή 1981μ. . Ανεβαίνοντας ψηλά  συναντήσαμε ομίχλη που κατά καιρούς το τοπίο άνοιγε, για να δούμε τις κοντινές κορυφές. Σε  αρκετά σημεία υπήρχε χιόνι μαλακό που μας επέτρεπε να το διασχίζουμε με μεγάλη ευκολία. Στην κορυφή ο δυνατός αέρας και η ομίχλη μας ανάγκασαν να επισπεύσουμε  την παραμονή μας εκεί, αφού βγάλαμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες.

Το κατέβασμα ήταν πιο άνετο και σιγά σιγά όλοι καταλήξαμε στο καταφύγιο, όπου απολαύσαμε το ρόφημά μας. Μια μικρή ομάδα έφτασε στο καταφύγιο κάνοντας παράκαμψη και κατεβαίνοντας  από τη χιονισμένη πλαγιά, όπου το χιόνι σε ορισμένα σημεία έφτανε και τα δυο μέτρα. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο πήραμε το μονοπάτι που κατηφορίζει παράλληλα στο δρόμο, για να κατέβουμε στον Καρδαρά. Ο καιρός όμως άρχισε να χαλάει, αστραπές και βροντές ακουγόντουσαν από παντού και σε λίγο άρχισε να πέφτει βροχή και χαλάζι. Φορέσαμε τα αδιάβροχα  και συνεχίσαμε μέχρι που συναντήσαμε την άσφαλτο. Εδώ και μετά από μια ώρα διαδρομή μέσα στο χαλάζι και στη βροχή και, αφού μουσκευτήκαμε για τα καλά, ήρθε και μας πήρε το πούλμαν. Οι « τουρίστες » μας έκαναν μια βόλτα ως το χιονοδρομικό κέντρο, κλειστό πλέον, και ως το καταφύγιο του Μαινάλου, το οποίο στις γύρω κορυφές διατηρούσε ακόμα αρκετό χιόνι ^. γι΄αυτό εξάλλου και υπήρχε « δροσούλα ».

Στη συνέχεια κατεβήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Μαντίνειας, όπου η φύλακας, ειδοποιημένη από πριν,  μας επέτρεψε να δούμε το αρχαίο θέατρο, από τα λίγα θέατρα που έχουν κατασκευαστεί σε επίπεδο έδαφος και όχι σε λόφο, με τεχνητή επίχωση και ισχυρό αναλημματικό τοίχο. Είδαμε επίσης το βουλευτήριο, τα ερείπια ναών της Ήρας και του Δία, την αγορά της πόλης, τμήμα ρωμαϊκών λουτρών, από μακριά όμως όλα αυτά, καθώς ο χώρος είναι υπό ανάδειξη και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σε αυτά.

Απέναντι ακριβώς από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου επισκεφθήκαμε τον παράδοξο ναό της Αγίας Φωτεινής, σύγχρονο κτίσμα ( εγκαινιάστηκε το 1978 ), ο οποίος αποτελεί ένα εκλεκτικιστικό αρχιτεκτόνημα, μια και συνδυάζει αρχαιότροπους ρυθμούς με καμάρες, αετώματα, κίονες, με στοιχεία βυζαντινά και αιγυπτιακά. Στο εσωτερικό η αγιογράφηση ακολουθεί το ίδιο πνεύμα συγκρητισμού, αφού τα πρόσωπα αποδίδονται ως αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Στον προαύλιο χώρο του ναού είδαμε το « Φρέαρ του Ιακώβ », περίστυλη κρήνη,  καθώς και το « Ηρώον », μνημείο προς τιμήν των πεσόντων της Μαντινείας γης, κτίσματα και τα δύο δομημένα με ανάλογο του ναού πνεύμα.

Φεύγοντας από το χώρο καταφέραμε μέσα από το πούλμαν να δούμε και ένα μέρος του ισχυρού ελλειψοειδούς τείχους της αρχαίας πόλης της Μαντίνειας, που είχε συνολικό μήκος 4 σχεδόν χλμ. και διέθετε 122 πύργους . Τελεί κι αυτό υπό ανάδειξη.

Φύγαμε για το σπήλαιο του Κάψια, 1,5  χλμ. από το ομώνυμο χωριό, το οποίο οι ειδικοί έχουν κατατάξει ανάμεσα στα 10 πιο αξιόλογα σπήλαια της ελληνικής επικράτειας. Ξεναγηθήκαμε στην « αίθουσα των θαυμασίων » αρχικά και στη συνέχεια στους υπόλοιπους χώρους,  όπου εντυπωσιαστήκαμε από την πολυχρωμία σταλακτιτών και σταλαγμιτών, από τις περίεργες μορφές που έβλεπε η φαντασία μας, από τις περίεργες μικρές λεκάνες με νερό, καθώς και από τα ανθρώπινα οστά και κάποια πήλινα σκεύη, σημάδι πως το σπήλαιο υπήρξε και χώρος κατοίκησης κάποτε. Οι καταβόθρες έξω από το σπήλαιο αυτή την εποχή είχαν ελάχιστο μόνο νερό.

Επιστρέψαμε στο χωριό Κάψια, σε ταβέρνα του οποίου θα γευματίζαμε, και περιμέναμε τους πεζοπόρους, τους οποίους έσπευσε να παραλάβει το πούλμαν, μια και είχε ξεσπάσει καταιγίδα. Όταν « καθάρισε » λίγο ο καιρός, κάναμε μια βόλτα στο χωριό για τα αξιοθέατά του, δηλαδή το παλιό Δημοτικό Σχολείο, κτισμένο τη 10ετία του 1930, το αρχοντικό Καλτεζιώτη, ξενοδοχείο σήμερα, τις μαρμάρινες προτομές των ευεργετών του τόπου Ιωάννη, Νικολάου και Ελπίδας Ορφανού και την εκκλησία του Αγ. Νικολάου με την επίχρυση εικόνα της Παναγίας της Ελευθερώτριας.

Αφού γευτήκαμε όλοι μαζί στην ταβέρνα τις νοστιμιές του χωριού, φύγαμε γύρω στις 5 το απόγευμα από εκεί και μετά από μια στάση στον Ισθμό της Κορίνθου επιστρέψαμε νωρίς στη Νίκαια.