Διήμερη τουριστική – πεζοπορική και ορειβατική εκδρομή  (27 – 28 Απριλίου 2013)

Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια, το πρωί του Σαββάτου, με ένα πούλμαν και, αφού παραλάβαμε και τα υπόλοιπα μέλη της μικρής μας ομάδας, πήραμε το δρόμο για το Καλλίδρομο αρχικά. Φτάσαμε εκεί μετά από μια στάση στην Εθνική Οδό για καφεδάκι και ξεκούραση και λίγο πριν από τη μονή Δαμάστας εξοπλιστήκαμε με τα απαραίτητα και αρχίσαμε την πεζοπορία. Δύο οι διαδρομές μας : μία που κατευθύνθηκε προς το Ελευθεροχώρι   και διήρκεσε 5 ώρες και μία δεύτερη, 3ωρη, που ακολούθησε την ίδια διαδρομή μέχρι περίπου την Παλιοπαναγιά. Και οι δύο διαδρομές ήταν όμορφες, μέσα στο δάσος του Καλλίδρομου, σε δροσερά,  ανηφορικά, ως επί το πλείστον, μονοπάτια. Ο καιρός αρκετά ζεστός για την εποχή και ο ήλιος, που ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δένδρων πότε πότε, μας ενοχλούσε κάπως. Μας αποζημίωσε όμως αρκετά ένα ποταμάκι με γάργαρο νερό, που συναντήσαμε προς το τέλος της ( μικρής ) διαδρομής και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το μοναστήρι.

Στο μεταξύ οι  « τουρίστες » μας περπάτησαν ως τη γυναικεία μονή Δαμάστας, αφιερωμένη στο γενέσιο της Θεοτόκου, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάρκεια της Επαν/σης του 1821 και με την οποία έχουν συνδέσει το όνομά τους ο Αθ.Διάκος και ο Δυοβουνιώτης, μια και αποτελούσε το ορμητήριό τους. Τη μεγαλύτερη καταστροφή υπέστη η μονή αυτή από τους Τούρκους, οπότε και χάθηκαν πολύτιμα κειμήλια. Έκαναν επίσης μικρούς περιπάτους στον περιβάλλοντα καταπράσινο χώρο της μονής αναμένοντάς μας.

Τους παραλάβαμε και ξεκινήσαμε για το Ελευθεροχώρι, το ιστορικό αυτό χωριό, όπου είχαν το στρατόπεδό τους ο Οδ. Ανδρούτσος και ο Γκούρας και απ΄όπου ξεκίνησαν για να ανακτήσουν το Πατρατζίκι ( την Υπάτη ). Περιμέναμε λίγο μέχρι να φτάσουν και οι τελευταίοι « γενναίοι » της μεγάλης διαδρομής, απολαμβάνοντας και την πανοραμική σχεδόν θέα προς την κοιλάδα του Σπερχειού ποταμού και το Μαλιακό κόλπο, και φύγαμε από το μικρό και ήσυχο χωριό. Όλοι μαζί πήγαμε για ένα ανακουφιστικό μπάνιο στα περίφημα Ψωρονέρια, τη μικρή και θαυματουργή αυτή λιμνούλα, στους πρόποδες του Καλλίδρομου και όχι πολύ μακριά από τις Θερμοπύλες. Ξεκούραστοι πια και ανανεωμένοι από τους 33 βαθμούς Κελσίου, μια και οι πηγές αυτής είναι ιαματικές και μάλιστα με πολλά θεραπευτικά στοιχεία, κυρίως για δερματικές παθήσεις,  πήραμε το δρόμο για το χωριό Γοργοπόταμος, όπου γευματίσαμε σε ένα όμορφο περιβάλλον, σχεδόν κοντά στον ιστορικό ποταμό.

Φτάσαμε αργά το απόγευμα στα Λουτρά Υπάτης, την όμορφη, ζεστή και φιλόξενη λουτρόπολη της Φθιώτιδας, που θα μπορούσε να συγκριθεί με αντίστοιχες της Ευρώπης, όπως το Baden Baden της Γερμανίας. Ξεκουραστήκαμε λίγο στα δωμάτιά μας και βγήκαμε για βόλτα στη συνέχεια στους μεγάλους δρόμους με τις δενδροφυτεμένες νησίδες και το πάρκο της πόλης με το στεγασμένο κρατήρα βάθους 18 μέτρων, απ΄όπου αναβλύζει καυτό νερό με θεραπευτική και ανακουφιστική δράση σε πάσχοντες από δερματικές, γυναικολογικές, ρευματικές και άλλες παθήσεις. Λέγεται πως τα ιαματικά νερά της Υπάτης ανάβλυσαν μετά τον καταστρεπτικό σεισμό  της Β. Εύβοιας του 427 π.Χ. και την ύπαρξή τους μαρτυρούν διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα . Επιπλέον, στην Υπάτη, τον 1^ο αι. μ.Χ.,  είχε την έδρα της η θεσσαλική μαγγανεία ( μια και τότε ανήκε στη Θεσσαλία ) και οι μάγισσές της μαζί με διάφορα μαγικά φίλτρα και βοτάνια, όπως το τοξικό φυτό ελλέβορος που αφθονεί στην Οίτη,  χρησιμοποιούσαν και τα ιαματικά λουτρά.

Με διάχυτη τη μυρωδιά του θείου κυρίως σε όλη την περιοχή έγινε η βόλτα μας και όσοι ήθελαν πήραν τον καφέ, το γλυκό ή το δείπνο τους σε κάποια καφετέρια ή εστιατόριο του ήσυχου χωριού, αφού αυτή την εποχή οι τουρίστες είναι λιγοστοί. Πήγαμε σχετικά νωρίς για ύπνο, αφού θα ξεκινούσαμε κατά τις 8 την επόμενη ημέρα για το πρόγραμμά μας. Μετά το πρωινό στην αυλή του ξενοδοχείου φύγαμε για το άλλο βουνό που στέκεται περήφανο από την άλλη πλευρά, την Οίτη, με οδηγό μας τον εξαιρετικό κ. Μπάμπη, καθηγητή του Γυμνασίου Υπάτης και μεγάλο γνώστη και λάτρη του βουνού και όλης της γύρω από την Υπάτη περιοχής. Στη διαδρομή μάς ξεναγούσε κιόλας στα « αξιοθέατα » ξεκινώντας από τον καταρράκτη που σχηματίζει λίγο έξω από τα Λουτρά το ρέμα «Κάκκαβος », με τον παλιό νερόμυλο δίπλα του. Δε λειτουργεί πλέον, αλλά θυμίζει δόξες παλιές, όταν υπήρχαν εκεί 5 συνολικά μύλοι που άλεθαν δημητριακά. Περάσαμε την Υπάτη, με τον ιστορικό οθωνικό Στρατώνα, που από το 2007 στεγάζει το Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας, με τα θαυμαστά ψηφιδωτά και μια πολύ σημαντική συλλογή νομισμάτων, καθώς και το Κακογιάννειο Αστεροσχολείο. Αυτό στεγάζεται στο ιστορικό κτήριο του Δημοτικού σχολείου Υπάτης και διαθέτει μικρό Πλανητάριο, αίθουσες διαλέξεων, προβολών και παρουσιάσεων. Διατηρεί λοιπόν το σημερινό χωριό κάποια ίχνη από τον καιρό της δόξας του, τότε που ήταν έδρα του Δουκάτου Νέων Πατρών στα βυζαντινά χρόνια και συμπρωτεύουσα μαζί με την Αθήνα του Καταλανικού Δουκάτου Αθηνών και Νέων Πατρών (1319 – 1393). Και κανείς, βέβαια, δεν ξεχνά πως ανακηρύχθηκε ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΠΟΛΗ, αφότου στις 17 Ιουνίου του 1944 καταστράφηκε εκ θεμελίων από τους Γερμανούς. Αφού περάσαμε από το Λυχνό, το Καπνοχώρι και άλλα μικρά και σχεδόν ερημωμένα πια χωριά στη γύρω από την Υπάτη περιοχή, φτάσαμε στο διάσελο της Πάθενας και, αφού φωτογραφηθήκαμε με θέα πίσω μας τα χιονισμένα Βαρδούσια και τη Γκιώνα, ξεκινήσαμε όλοι μαζί την ανηφορική πορεία μας προς το Δρυμό της Οίτης. Περάσαμε τις τοποθεσίες «Αγία Κυριακή » και «Περιβόλια », σε οροπέδιο μοναδικής ομορφιάς με ιδιαίτερα πλούσια χλωρίδα. Αφθονούσε εδώ ο ελλέβορος συντροφευμένος από ανεμώνες του βουνού, κρόκους, κυκλάμινα, διάφορες μαργαρίτες και πολλά άλλα φυτά και βότανα.

Αφήσαμε πίσω μας την κορφή « Αετός » και συνεχίσαμε ως το σημείο, σε ύψος 1.800 μ. περίπου, απ΄όπου οι λίγοι, 5 μαζί με τον οδηγό του βουνού κ. Μπάμπη, πήραν το δρόμο για την κορυφή « Πύργος », στα 2.156 μ. Ανάμεσά τους και η 14χρονη μικρή μας φίλη Ευαγγελία.

Οι υπόλοιποι πεζοπόροι πήραμε το μονοπάτι που θα μας έφερνε στο Νεοχώρι. Σταματήσαμε για ξεκούραση στο εκκλησάκι των Αγ. Αποστόλων, με τη βρυσούλα κοντά του, πήραμε φωτογραφίες στην « Άσπρη Βρύση », το μικρό άσπρο ποταμάκι που σχηματίζεται ξεπηδώντας σαν από θαύμα μέσα από τις σάρες της πλαγιάς του βουνού, και ακολουθήσαμε το μονοπάτι πάνω από τον ποταμό που κατηφορίζει προς το χωριό. Ο καιρός τέλειος « σύμμαχος » τη μέρα αυτή, συννεφιασμένος και με δροσούλα.

Σε 3 ½ περίπου ώρες φτάσαμε στο τελευταίο από τα χωριά της Υπάτης, στα 1.400 μ. χτισμένο μέσα στα έλατα και το πράσινο, το Νεοχώρι. Εκεί, δίπλα σε μια βρύση με δροσερό νερό, στην είσοδο του χωριού, περιμέναμε και τους «μεγάλους», τους κατακτητές της κορυφής, οι οποίοι κατέφθασαν μετά από 6ωρη σχεδόν πορεία στο ίδιο σημείο. Με το αυτοκίνητο κάποιων ντόπιων ο Κώστας, ο οδηγός του πούλμαν, που πεζοπόρησε μαζί μας και τις 2 μέρες, επέστρεψε με όχημα στο διάσελο και ήρθε πάλι πίσω με το πούλμαν, για να μας παραλάβει όλους και να γυρίσουμε στα Λουτρά. Εκεί συναντηθήκαμε και πάλι με τους « τουρίστες » μας, που είχαν μείνει όλο αυτό το διάστημα στη λουτρόπολη. Όλοι μαζί γευματίσαμε σε ένα εστιατόριο κάτω από δροσερές και καταπράσινες μουριές. Ο παραδοσιακός μπακαλιάρος με τη σκορδαλιά, το χταποδάκι, η σουπιά και τα άλλα εδέσματα με τη συνοδεία του κρασιού και της μπύρας  μας έδωσαν νέες δυνάμεις και έτσι αναγεννημένοι φύγαμε για τα Λουτρά των Θερμοπυλών, όχι μακριά από το μνημείο της μάχης του 480 π.Χ., για άλλο ένα ανακουφιστικό μπάνιο στα ζεστά νερά με τις ιαματικές ιδιότητες. Μικρότερος ο χώρος τους από τα Ψωρονέρια, πιο εντυπωσιακός όμως με το μικρό καταρρακτάκι που σχηματίζεται και με πιο καθαρά και γάργαρα νερά.

Ξεκούραστοι και « χορτάτοι » από όσα είδαμε, μάθαμε και βιώσαμε στο πλούσιο αυτό διήμερο  πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Νίκαια κατά τις 6 το απόγευμα.

 {gallery}2013/ekdromi27-28.4.13{/gallery}