Πρωταρχικός στόχος του διημέρου αυτού, 3&4 Αυγούστου, για 3η συνεχή χρονιά, η παρακολούθηση παράστασης στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, αυτή τη φορά του σατυρικού δράματος «Κύκλωψ» του Ευριπίδη. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, κατά τις 7 το πρωί από τη Νίκαια, παραλάβαμε και λίγους ακόμα φίλους από το Μετρό του Αιγάλεω και μετά από μια σύντομη στάση στον Ισθμό φτάσαμε στο Ναύπλιο γύρω στις 10 η ώρα. Ανεβήκαμε πρώτα με το πούλμαν στο κάστρο του Παλαμηδιού, στο στρατιωτικό «μπαρόκ» φρούριο από τη Β΄Ενετοκρατία στο Ναύπλιο. Μπήκαμε στη φυλακή του Κολοκοτρώνη, στον προμαχώνα του Αγ. Ανδρέα, καθώς και στο ομώνυμο εκκλησάκι. Εξερευνήσαμε τους κοντινότερους προμαχώνες και φύγαμε, κάποιοι από τα 999 σκαλιά και οι υπόλοιποι με το πούλμαν.  Κατά την κάθοδό μας  (με το πούλμαν) περάσαμε από το σημερινό νεκροταφείο, δίπλα στο οποίο βρίσκεται το μνημείο του «Λέοντα των Βαυαρών», γλυπτό Γερμανού καλλιτέχνη στη μνήμη των ακολούθων του Όθωνα που πέθαναν από τύφο στα 1833-4.

 Οι πεζοπόροι κατηφόρισαν από το κάστρο προς την παραλία του Καραθώνα και επέστρεψαν στο Ναύπλιο, στην πλατεία της Αρβανιτιάς, όπου και τους παραλάβαμε στο τέλος της παραμονής μας στην όμορφη πόλη και παλιά πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους (από το φθινόπωρο του 1829 ως το 1834).

Στο μεταξύ κάναμε την περιήγησή μας στο παλιό κομμάτι της πόλης, επισκεφτήκαμε το  Αρχαιολογικό Μουσείο, σε παλιό βενετσιάνικο κτίριο του 1713 («στρατώνας του Πλατάνου »), το Μουσείο Κομπολογιού, την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα, όπου δολοφονήθηκε ο πρώτος κυβερνήτης του ελλην.κράτους Ι.Καποδίστριας και αναζητήσαμε και άλλα ενδιαφέροντα μνημεία του Ναυπλίου, όπως το «Βουλευτικό» και το «Τριανόν», που μας επέτρεψαν να ανασυστήστουμε την εικόνα της δοξασμένης κάποτε πόλης.

Περπατήσαμε στην πιο όμορφη και πιο γραφική συνοικία του Ψαρομαχαλά, στην οδό Στάικου Σταϊκόπουλου και καταλήξαμε στην Πλατεία Συντάγματος, το hot spot της πόλης, με τον ιστορικό  υπεραιωνόβιο πλάτανο, όπου απολαύσαμε καφεδάκι, γλυκό ή κάποιο παγωτό από την ιταλική τζελατερία.  Κάποιοι έκαναν το γύρο της Αρβανιτιάς ή πήραν το τρενάκι  για μια βόλτα στην πόλη. Μερικοί πέρασαν και με το καραβάκι απέναντι στο νησάκι – σήμα κατατεθέν του Ναυπλίου, το Μπούρτζι, φρούριο που χτίστηκε από τους Ενετούς στα 1471, κατά την Α΄Ενετοκρατία.

Μετά την ενδιαφέρουσα περιδιάβαση στο Ναύπλιο σειρά είχαν τώρα το μπάνιο, το γεύμα και η ξεκούρασή μας στο ξενοδοχείο “Iria mare”, στην παραλία των Ιρίων. Το χωριό Ίρια, λίγα χλμ. πιο πάνω, είναι γνωστό για το ομώνυμο αρχαίο ναυάγιο αλλά – και κυρίως - για τη γιορτή της αγκινάρας.

Κατά τις 7 το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και πήραμε το δρόμο για το Λυγουριό και το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Περάσαμε από το χωριό της Κάντιας, όπου, πάνω στον κεντρικό δρόμο, μπορεί να δει κανείς  τα ερείπια του « Πύργου του Αγά », όπως λέγεται το εντυπωσιακό πυργόσπιτο, από το Αρκαδικό με την καλύτερα σωζόμενη μυκηναϊκή γέφυρα, μέσα απότο Λυγουριό και τελικά φτάσαμε κατά τις 8 και κάτι στον αρχαιολογικό χώρο. Τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας, παρακολουθήσαμε ευλαβικά την παράσταση, που για πρώτη φορά ανέβηκε στη σκηνή και φύγαμε συζητώντας τη για τα Ίρια, αφού κάναμε πριν μια στάση για φαγητό στο Λυγουριό. Ο σκηνοθέτης Βασ. Παπαβασιλείου « έφερε » τον Κύκλωπα μέσα στον παρόντα χρόνο, παρουσιάζοντας τον κόσμο των μικρεμπόρων, των μικροπωλητών και σφετεριστών, που ξεκινούν μεν από το Μοναστηράκι, αλλά –εν μέσω κρίσης –έρχονται στην Επίδαυρο και εκεί πρέπει να πουλήσουν την πραμάτεια τους, τον εαυτό τους και την ιστορία. Με τη βοήθεια του αρχηγού τους, λοιπόν, του Οδυσσέα Μπερμπάντη, γιου παλαιοβιβλιοπώλη του Μοναστηρακίου, δίνεται η λύση, στήνοντας «θἐατρο μέσα στο θέατρο» και έτσι οδηγούνται στα χωράφια του « Κύκλωπα » του Ευριπίδη. Ο Οδυσσέας –Νικ. Καραθάνος με αμφίεση « Πειρατή της Καραϊβικής » ( ο Τζόνι Ντεπ στην ταινία ), ο Κύκλωπας –Δημ. Πιατάς, λαβωμένος εραστής, μια και η Γαλάτεια δεν τον αγαπάει, ανθρωποφάγος γι΄αυτό το λόγο, και ο Σιληνός – Νικ. Χατζόπουλος, χαριτωμένος γέρος και ναζιάρης , και ένας απολαυστικός χορός Σατύρων  που παίζει ζωντανή μουσική, μας πρόσφεραν ένα αισθητικό αποτέλεσμα αρκετά ικανοποιητικό και πρωτότυπο. Σε μια εποχή ατομικισμού, όπου υπέρτατος νόμος είναι « η ζαχαρένια μου », εποχή της καλοπέρασης, όπως και η σημερινή εξάλλου, τα λόγια του Κύκλωπα ακούστηκαν πολύ επίκαιρα.

Την επόμενη μέρα, αφού φορτώσαμε τις αποσκευές μας στο πούλμαν, πήραμε το πρωινό μας και αναχωρήσαμε με κατεύθυνση νότια -νοτιανατολικά για Δίδυμα, Κρανίδι, Ερμιόνη.

Αφήσαμε πρώτα έξω από τους Φούρνους τους πεζοπόρους, οι οποίοι διέσχισαν το φαράγγι του Καταφυκίου. Σύντομη η πεζοπορία και λιγοστά τα σκιερά μέρη στο φαράγγι αυτήν την εποχή, κάπως ενοχλητικός ο ήλιος, αλλά όλοι βγήκαν « θριαμβευτές » από αυτό το μαγευτικό φαράγγι με την πλούσια βλάστηση, τα τρεχούμενα νερά, τις σπηλιές που έχουν να πουν σαγηνευτικές ιστορίες . Ο θρύλος θέλει μία από αυτές να αποτελεί την είσοδο του Άδη.

Στο μεταξύ οι υπόλοιποι, οι « τουρίστες » της παρέας, πήραν το δρόμο της « αργολικής Ριβιέρας » και σταμάτησαν για  περιήγηση 1 ½ περίπου ώρας στην Ερμιόνη. Η βόλτα μας έφερε ως το Μπίστι, στο πευκοδάσος του οποίου σώζονται ίχνη του αρχαίου τείχους και της πόλης. Εκεί και η παραλία της Ερμιόνης , κοντά στο εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, δίπλα στη θάλασσα, όπου κάποιοι από εμάς κολύμπησαν.  Η βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια πανέμορφη, πολλά τα όμορφα αρχοντόσπιτα, τα ασβεστωμένα σπίτια με τα γαλάζια παραθυρόφυλλα και τις λουλουδιασμένες αυλές. Δικαιολογημένα η Ερμιόνη είναι από τα πιο όμορφα και πολυσύχναστα παραλιακά μέρη της Ερμιονίδας.

Αφού στη συνέχεια παραλάβαμε και τους πεζοπόρους μας, καταλήξαμε όλοι μαζί  στην πλαζ της Θερμησίας, δίπλα στην ομώνυμη λίμνη, που αποτελεί σημαντικό βιότοπο και πέρασμα σπάνιων αποδημητικών πουλιών. Κατά το Μεσαίωνα ήταν περίφημες οι αλυκές της περιοχής, όπως ονομαστό ήταν και το Κάστρο της Θερμησίας, στην είσοδο του χωριού, πάνω σε θεόρατο ασβεστολιθικό βράχο.

Κολυμπήσαμε εδώ και επειδή η καντίνα δίπλα στο camping δεν ήταν δυνατόν να προσφέρει σε όλους φαγητό, φεύγοντας από εκεί σταματήσαμε και σε ένα εστιατόριο, στο δρόμο μας,  έξω από το χωριό Κολιάκι . Αγοράσαμε τυριά και άλλα παραδοσιακά προϊόντα και πήραμε το δρόμο που περνάει από Παλιά ( Αρχαία ) και Νέα Επίδαυρο. Μπορέσαμε έτσι να δούμε από ψηλά το καταπράσινο « Νησί » με το « Μικρό θέατρο » της Αρχαίας Επιδαύρου, τα 2 λιμάνια της, βόρειο και νότιο, και από μακριά επίσης τη Νέα Επίδαυρο, όπου έγινε η Γ΄Εθνοσυνέλευση στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.

Περάσαμε και από τις Κεχριές, το κορινθιακό λιμάνι στο Σαρωνικό, με τα ερείπια βυθισμένα στη θάλασσα, και στον Ισθμό κάναμε άλλη μια, σύντομη τώρα, στάση. Επιστρέψαμε στη Νίκαια κατά τις 8:30 μ.μ., ευχόμενοι να μπορέσουμε και του χρόνου να πραγματοποιήσουμε την ανάλογη εκδρομή που θα έχει αυτόν τον « ιερό » στόχο.

 {gallery}2013/ekdromi3-4.8.13{/gallery}