Με 2 πούλμαν σχεδόν πλήρη ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς το  πρωί της πρώτης Σεπτέμβρη από τη Νίκαια, ώστε να προλάβουμε, στις 10:30, το πλοίο που θα μας περνούσε απέναντι στις Σπέτσες από την παραλιακή Κόστα της Αργολίδας.

Μετά από ένα μικρό ατύχημα όμως στο δρόμο(λάστιχο στο πούλμαν)  και μια μεγαλύτερης διάρκειας, αναγκαστική, στάση στο Σ.Ε.Α. Μεγάρων για αλλαγή του, πήραμε τα μικρά καΐκια, που μας έφεραν στις «αρωματοφόρες» Σπέτσες (Ίζολα ντι σπέτσιε για τους Ενετούς) γύρω στις 11 η ώρα.

Ξεκινήσαμε από την Ντάπια (το παλιό κανονιοστάσιο του δοξασμένου νησιού) την πεζοπορία μας (52 άτομα συνολικά), περνώντας από το Μουσείο – Αρχοντικό της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και από το Αρχοντικό του Σωτήρη Ανάργυρου, μεγάλου ευεργέτη των Σπετσών. Αφήσαμε πίσω μας την πόλη, αφοὐ κάναμε μια σύντομη στάση στον ίσκιο ενός δέντρου, και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το βουνό, πίσω από το οποίο βρίσκεται η παραλία των Αγ. Αναργύρων, μια από τις ομορφότερες του νησιού, που ήταν και ο στόχος μας. Συχνά γυρνούσαμε προς τα πίσω, για να θαυμάσουμε τη θέα προς την ίδια την πόλη των Σπετσών αλλά και τις απέναντι ακτές της Πελοποννήσου.

Συγκεντρωθήκαμε όλοι σιγά-σιγά στην Παναγία Δασκαλάκη, στο βόρειο μέρος της οποίας βρίσκεται ο τάφος του βιομήχανου Δασκαλάκη που είχε ιδρύσει το εργοστάσιο νηματουργίας στην πόλη (σημερινό ξενοδοχείο «Τα νησιά»). Εδώ ξεκουραστήκαμε για λίγο από την ανηφοριά και τη ζέστη του μεσημεριού, «ανεφοδιάζοντας» τον εαυτό μας με νεράκι δροσερό, χυμό, φρούτο ή κανένα σαντουιτσάκι, αλλά κυρίως απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα που προσφερόταν από το πλάτωμα προς το Φάρο και το Παλιό λιμάνι, στα δεξιά μας, ως τις «Σχολές» (Αναργύρειο – Κοργιαλένειο), στα αριστερά μας, την Ύδρα και τις Πελοποννησιακές ακτές (Πόρτο Χέλι, Άγ. Αιμιλιανό), στο βάθος.

Αφού φωτογραφηθήκαμε και εδώ, συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα στο πευκοδάσος και, αφού περάσαμε τη «μάντρα του Λεωνίδα», αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την παραλία των Αγ. Αναργύρων, που σε λίγο άρχισε να φαίνεται. Ξεχώριζαν επίσης τα λίγα σπίτια του οικισμού.

Μόλις φτάσαμε εκεί, όσοι ήθελαν παρέμειναν για μπάνιο στην παραλία με τα γαλαζοπράσινα νερά και το ψιλό πολύχρωμο βοτσαλάκι, ενώ οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν προς το «αξιοθέατο»-στόχο βασικό της πορείας μας, τη σπηλιά του Μπεκίρη. Οι θρύλοι που τη συνοδεύουν σαν να ζωντάνεψαν κατά την είσοδο στη σκοτεινή σπηλιά και όσο διήρκεσε το μπάνιο στη μικρή παραλία που διαμορφώνεται μέσα σ΄αυτή, όπως και στην έξοδο από αυτή, η οποία πολύ δύσκολα διακρίνεται από την ανοιχτή θάλασσα. Γι΄αυτό εξάλλου στα δύσκολα χρόνια η σπηλιά αυτή υπήρξε καταφύγιο των κατατρεγμένων. Όσοι επιθυμούσαν γευμάτισαν στην ταβέρνα που βρισκόταν εκεί και όλοι μαζί επιστρέψαμε στην πόλη με το λεωφορείο της γραμμής.

Εδώ συναντηθήκαμε και με τους «τουρίστες» μας, οι οποίοι περιηγήθηκαν τα γραφικά στενά της πόλης. Όσοι ενδιαφέρονταν επισκέφθηκαν κάποιο από τα δύο μουσεία των Σπετσών (Αρχοντικό Μπουμπουλίνας και Χατζηγιάννη – Μέξη), με τα σημαντικά εκθέματα, που έχουν να κάνουν με την ίδια τη μεγάλη «Καπετάνισσα» αλλά και με τη μακρόχρονη και ένδοξη ιστορία του νησιού αυτού που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821 μαζί με την Ύδρα και τα Ψαρά.

Οι εκδηλώσεις–ετοιμασίες για τον εορτασμό της Αρμάτας στις 8 Σεπτεμβρίου είχαν ήδη ξεκινήσει. Αποκορύφωμά τους η αναπαράσταση της πυρπόλησης ομοιώματος της τουρκικής ναυαρχίδας που βυθίστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1822.

Στις κοντινές παραλίες του Αγ. Μάμα (σημαιοστολισμένο το εκκλησάκι λόγω της γιορτής του αγίου στις 2 του μήνα) και του Αγ. Νικολάου με την ομώνυμη μητρόπολη και τα όμορφα αρχοντικά κολύμπησαν οι περισσότεροι φίλοι. Όσοι αψήφησαν τη ζέστη προχώρησαν προς την πλατεία του ξενοδοχείου «Ποσειδώνιο» (κτίστηκε με δωρεές του ευεργέτη Ανάργυρου) με το άγαλμα της Μπουμπουλίνας μπροστά του και κολύμπησαν στην Κουνουπίτσα ή σε κάποια από τις παραλίες που βρίσκονται κοντά στις «Σχολές». Οι «γενναιότεροι» από τους «τουρίστες» περπάτησαν ως τα καρνάγια στο Παλιό λιμάνι και απόλαυσαν έναν όμορφο και γραφικό περίπατο.

Στα εστιατόρια της πόλης, στην πλατεία του Ρολογιού ή στον πεζόδρομο δοκιμάσαμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ (όπως ψάρι αλά σπετσιώτα) και άλλα εδέσματα, στα ζαχαροπλαστεία προμηθευτήκαμε τα περίφημα αμυγδαλωτά Σπετσών και στα μικρά και χαριτωμένα μαγαζάκια αγοράσαμε τα «ενθύμιά» μας. Καφεδάκι και γλυκό στην Ντάπια με τα όμορφα βοτσαλωτά και θέα στο πέλαγος μας «αποζημίωσαν» το απογεματάκι από τη γλυκιά κούραση της μέρας και στις 17:30 αρχίσαμε την επιβίβαση στα καϊκάκια που θα μας γυρνούσαν στα πούλμαν μας στην Κόστα.

Κάναμε μια στάση πάλι στην επιστροφή στο Κολιάκι τώρα για παγωτό, καφέ, χυμό και φύγαμε για τη Νίκαια, όπου φτάσαμε στις 10 παρά το βράδυ.

{gallery}2013/ekdromi1.9.13{/gallery}