Ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν από τη Νίκαια το πρωί της Παρασκευής για  Κόρινθο, Πάτρα, Αγρίνιο και Φράγμα Καστρακίου στη συνέχεια. Το Φράγμα βρίσκεται κοντά στα χωριά Καστράκι και Μπαμπαλιό της Αιτωλοακαρνανίας, στη συμβολή του Αχελώου με τον παραπόταμο Ίναχο. Κατασκευάστηκε το 1969 και εκεί υπάρχει υδροηλεκτρικός σταθμός της ΔΕΗ. Επισκεφτήκαμε έπειτα τα ερείπια της αρχαίας ακαρνανικής πόλης Στράτος (η). Η πόλη αυτή γνώρισε μεγάλη ακμή κατά τον 5ο και 4ο αι. π.Χ. και τα σημάδια της ακμής αυτής μπορεί κανείς να δει στο αρχαίο θέατρο, το μεγαλύτερο της Αιτωλοακαρνανίας, στο ναό του πολιούχου Στρατίου Διός και στα τείχη της πόλης. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το φράγμα του Καστρακίου και αφού κάναμε το γύρο της λίμνης σε μια όμορφη τοποθεσία κοντά στη λίμνη απολαύσαμε το κρύο πιάτο του «Φυσιολάτρη» με κρασί και φρούτα. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στην Αμφιλοχία  για μια μικρή βόλτα και καφεδάκι  και νωρίς το απόγευμα βρεθήκαμε στην Πάλαιρο, στο ξενοδοχείο «Θάλασσα», που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες τέσσερις ημέρες. Έτσι κάποιοι πρόλαβαν να κολυμπήσουν στην παραλία, μια και ο καιρός ήταν ακόμα σχετικά ζεστός, πριν πάρουμε το δείπνο μας στην τραπεζαρία. Την επόμενη μέρα, Σάββατο, 26 Οκτωβρίου, αφού πήραμε το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για το νομό Πρεβέζης. Καθ΄οδόν, στο χωριό Πάλαιρος, συναντήσαμε τους καβαλάρηδες που θα έπαιρναν μέρος με τα μαύρα άλογά τους (ημέρα του Αγίου Δημητρίου και μαύρα τα άλογα όπως του Αγίου) στην πομπή που θα ξεκινούσε από τη Μονή Αγ. Δημητρίου, νοτιότερα του χωριού, προς τη σημερινή Πάλαιρο. Κάναμε μια στάση στην όμορφη «νύμφη» του Αμβρακικού, τη σημαιοστολισμένη και στεφανωμένη με το ενετικό κάστρο της Βόνιτσα, όπου συνομιλήσαμε με τους ψαράδες που εκείνη τη στιγμή «ξεψαρίζανε» και κάναμε μια μικρή βόλτα στην παραλία. Αφήσαμε πίσω μας τη λίμνη Βουλκαριά και το αρχαίο πέρασμα που είναι γνωστό ως «μόλος της Κλεοπάτρας» και φτάσαμε στο ιστορικό Άκτιο, όπου νικήθηκαν το 31 π.Χ. ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα από τον Οκταβιανό, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Αύγουστο, περάσαμε κάτω από το στόμιο του Αμβρακικού, από την υποθαλάσσια σήραγγα και βγήκαμε απέναντι στην Πρέβεζα. Πήραμε το δρόμο για τα χωριά του Σουλίου, περνώντας πολύ κοντά στο Νεκρομαντείο της Εφύρας, στο οποίο όμως γίνονταν αναστηλώσεις κι έτσι δεν μπορέσαμε να το επισκεφτούμε. Στο βασανισμένο και δοξασμένο Σούλι, στο χώρο του Βουλευτηρίου, μας ξενάγησε ένας ντόπιος δάσκαλος, ο οποίος μας έδειξε ό,τι έχει απομείνει σήμερα από τα αρχοντόσπιτα των μεγάλων κάποτε οικογενειών, τους περιβόλους και τα πηγάδια τους. Μας οδήγησε έπειτα σε ένα ψηλό σημείο, όπου ο παλαιοχριστιανικός ναός του Αγίου Δονάτου και από εκεί μπορέσαμε να αγναντέψουμε το λόφο με το Κούγκι, όπου ο καλόγερος Σαμουήλ φύλαγε τα πολεμοφόδια των Σουλιωτών. Σε ανάμνηση της ανατίναξης στην οποία προέβη ο καλόγερος, όταν οι Τούρκοι πλησίασαν το μοναστήρι, γίνεται εδώ αναπαράσταση του γεγονότος αυτού κάθε Μάιο και γι΄αυτό το λόγο μάλιστα έχει διαμορφωθεί ειδικός αμφιθεατρικός χώρος.Από αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινήσαμε την 3ωρη περίπου πεζοπορία μας γύρω στα 50  άτομα. Κατηφορίζοντας πλησιάσαμε τον απόκρημνο λόφο της Κιάφας, όπου με δέος αντικρίσαμε κοιτάζοντας προς τα πάνω το ομώνυμο κάστρο, που χτίστηκε μετά την καταστροφή του Κουγκίου, από τον Αλή Πασά. Συνεχίζοντας την πορεία μας βρεθήκαμε κάποια στιγμή δίπλα στον Αχέροντα, «παρέα» με τον οποίο πορευτήκαμε για άλλες δυο ώρες περίπου ώσπου να φτάσουμε, αφού περάσαμε κι από τη Σκάλα της Τζαβέλαινας,  κοντά στο χωριό Γλυκή. Εδώ όσοι ήθελαν, μπήκαν στις ειδικές βάρκες με συνοδούς για μια βαρκάδα στο ποτάμι, ενώ οι υπόλοιποι,  αφού πέρασαν το ποτάμι από την κρεμαστή γέφυρα,  κατέληξαν στο χωριό, με το πούλμαν, για βόλτα ως τις πηγές του Αχέροντα ή για να τσιμπήσουν κάτι, ώσπου να επιστρέψουν οι «rafters». Φύγαμε, όταν ήρθαν όλοι, για Πρέβεζα, όπου παραμείναμε για μια ώρα περίπου. Το κάστρο της στέκεται ακόμα ορθό και στιβαρό αλλά παραμελημένο, ενώ η παλιά πόλη διατηρεί τη γοητεία της με τα πλακόστρωτα σοκάκια, τα χαμηλά σπιτάκια και τις όμορφες εκκλησιές της. Η παραλία δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη για πολύωρες και ευχάριστες βόλτες. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας αργά το βράδυ για δείπνο και ξεκούραση.

Την Κυριακή, 3^η μέρα της εκδρομής μας, φύγαμε, μετά το πρωινό μας, οι μεν πεζοπόροι για Αμφιλοχία και Δάσος Αρωνιάδας, στις βορειοδυτικές πλαγιές του Τυμφρηστού,  μέσα στο οποίο έγινε μια κυκλική τετράωρη διαδρομή σε ένα δάσος κατάφυτο από βελανιδιές. Φτάνοντας στην κορυφή στα όρη του Βάλτου θαυμάσαμε από ψηλά τη θέα προς τον Αμβρακικό κόλπο μέχρι την Αμφιλοχία και την Άρτα. Οι «τουρίστες», από την άλλη, κατευθύνθηκαν προς Βόνιτσα, Πρέβεζα και κατέληξαν στην Άρτα. Η πρώτη στάση έγινε στο περίφημο Γεφύρι της Άρτας και στον υπεραιωνόβιο Πλάτανο του Αλή Πασά, με τα σημερινά «δεκανίκια» του. Η περιήγηση στα υπόλοιπα «αξιοθέατα» της όμορφης πόλης ξεκίνησε από την Παναγιά την Παρηγορίτισσα, βυζαντινό ναό του 13^ου αι., χτισμένο από το Νικηφόρο Δούκα, στην ακμή του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Σήμερα λειτουργεί ως βυζαντινό μουσείο. Λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία Σκουφά βλέπει κανείς τα ερείπια ναού του Απόλλωνα και ψηλότερα ό,τι αποκαλύφθηκε πρόσφατα από το αρχαίο θέατρο της Αμβρακίας, πρωτεύουσας του ελληνιστικού βασιλιά Πύρρου, πάνω στην οποία είναι χτισμένη η σημερινή πόλη. Άλλοι 2 σημαντικοί βυζαντινοί ναοί είναι της Αγ. Θεοδώρας, πολιούχου της Άρτας, και του Αγ. Βασιλείου, επίσης του 13^ου αι. Ξεχωριστές και οι 2 εκκλησίες, η πρώτη για τα κορινθιακά κιονόκρανα και τις όμορφες τοιχογραφίες και η δεύτερη για τον πλούσιο κεραμοπλαστικό διάκοσμο. Η ξενάγηση ολοκληρώθηκε με το Κάστρο της πόλης, χτισμένο κι αυτό το 13^ο αι., πάνω στα αρχαία τείχη, από τους Κομνηνούς, δεσπότες της Ηπείρου. Λίγο πιο πέρα ο Άραχθος, που περιτρέχει την πόλη, σχηματίζει ένα όμορφο πλάτωμα ιδανικό για ξεκούραση και ψυχαγωγία του ντόπιου αλλά και του επισκέπτη.  Μετά την ξενάγηση και ένα καφεδάκι σε κάποιον από τους πεζόδρομους της πόλης οι «τουρίστες» έφυγαν για Ν. Χαλκιόπουλο, περνώντας από τα ιστορικά χωριά Πέτα και Κομπότι και από τα όρη του Βάλτου, στα νότια των οποίων βρίσκεται το καταπράσινο χωριό, που το «δροσίζει» ο Ίναχος ποταμός. Εκεί φάγαμε όλοι μαζί, μια και δεν άργησαν να εμφανίζονται σιγά- σιγά και οι πεζοπόροι μας. Κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό και φύγαμε για την Πάλαιρο και το ξενοδοχείο μας, όπου ετοιμαστήκαμε για το δείπνο και το γλέντι που ακολούθησε και συνοδεύτηκε από ζωντανή μουσική και χορό.  

Δευτέρα πρωί και τελευταία μέρα της εκδρομής μας, ημέρα γιορτινή, λόγω της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου, φορτώσαμε τις αποσκευές μας στα πούλμαν και φύγαμε, μετά το πρωινό, για Νικόπολη, όπου μας περίμενε η ξεναγός μας. Η πόλη αυτή, ιδρυμένη σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, μετά τη ναυμαχία στο Άκτιο, το 31 π.Χ., σε ανάμνηση της νίκης του Οκταβιανού, είχε την τύχη να μην οικοδομηθεί τα κατοπινά χρόνια κι έτσι να διατηρηθούν πολύ καλά τα μνημεία της. Εντύπωση κάνουν τα επιβλητικά τείχη της πόλης με τις πύλες τους, που οδηγούσαν στα 2 λιμάνια, το ρωμαϊκό Ωδείο, το ρωμαϊκό θέατρο, το στάδιο, το υδραγωγείο, οι θέρμες, το Νυμφαίο, αλλά και τα βυζαντινά μνημεία, όπως οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές του Δομετίου και του Αλκίσωνος. Μοντέρνο και αρκετά εντυπωσιακό ως προς την οργάνωση και την ποικιλία των εκθεμάτων του είναι και το πρόσφατα ιδρυθέν Μουσείο της Νικόπολης. Εδώ η ξεναγός μας επέλεξε και μας παρουσίασε τα πιο σημαντικά από τα ευρήματα, όπως κεραμικά, γυάλινα και μεταλλικά αντικείμενα από τη ρωμαϊκή και παλαιοχριστιανική εποχή, κοσμήματα, εργαλεία, παιχνίδια, κτερίσματα από τάφους, σαρκοφάγους, αρχιτεκτονικά μέλη, αγάλματα και προτομές. Όλα αυτά μας επέτρεψαν να ανασυστήσουμε επαρκώς την εικόνα της ακμαίας κάποτε πόλης. Αφήσαμε εντυπωσιασμένοι τη Νικόπολη και πήραμε το δρόμο για τα βόρεια παράλια του Αμβρακικού κόλπου, του μεγαλύτερου της Δυτικής Ελλάδας και ενταγμένου στο Δίκτυο Natura 2000. Περάσαμε τις λιμνοθάλασσες Τσουκαλιό, Ροδιά, τον όρμο της Σαλαώρας και καταλήξαμε στο γραφικό χωριό – νησί της Κορωνησίας, στην άκρη της λιμνοθάλασσας της Λογαρούς. Πάνω στο δυτικό «βραχίονα» της εισόδου της λιμνοθάλασσας είναι χτισμένα τα μικρά, ως επί το πλείστον σπιτάκια αυτού του χωριού που έφτιαξαν οι ψαράδες της περιοχής,  ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν ο μικρός ναός της Γέννησης της Θεοτόκου και, σε κοντινή απόσταση, το εκκλησάκι του Αγ. Ονουφρίου, χρονολογημένο μεταξύ του 7^ου και 10^ου αι. Γνωστή η Κορωνησία για τη γιορτή της Σαρδέλας, που γίνεται κάθε Αύγουστο. Τόσο πηγαίνοντας όσο και φεύγοντας από την Κορωνησία είχαμε την τύχη να απολαύσουμε το όμορφο θέαμα που πρόσφερε η λιμνοθάλασσα με το πλήθος παρυδάτιων πτηνών, όπως οι αργυροπελεκάνοι, οι κορμοράνοι, τα γλαρόνια, οι τσικνιάδες, οι αβοκέτες, οι πάπιες κι οι φαλαρίδες. « Παράδεισος » των υδροβίων θεωρείται η Λογαρού. 

Ακολουθώντας το δρόμο προς τα ανατολικά παράλια του κόλπου σταματήσαμε για μεσημεριανό στο Μενίδι, ένα γραφικό χωριό σε αυτήν την πλευρά του Αμβρακικού. Ολοκληρώσαμε το γύρο του Κόλπου φτάνοντας στην Αμφιλοχία την ώρα του ηλιοβασιλέματος, με τις ωραίες εικόνες του οποίου αποχαιρετίσαμε το σημαντικό αυτό βιότοπο της χώρας μας.

Μετά από κάποιες μικρές στάσεις φτάσαμε αργά το βράδυ στη Νίκαια, με το μυαλό και την καρδιά γεμάτα από όσα ζήσαμε το 4ήμερο που πέρασε και ευχόμενοι να ευτυχήσουμε να ζήσουμε ανάλογες εμπειρίες.

{gallery}2013/ekdromi25-28.10.13{/gallery}