Το Σάββατο, 7/12/2013, ξεκινήσαμε στις 7 από τη Νίκαια, παραλάβαμε πολλούς φίλους μας, ανάμεσά τους και αρκετούς καινούριους, από το Αιγάλεω και, μετά από ολιγόλεπτη στάση στην « Αλέα », στο Αρτεμίσιο, φτάσαμε στη Μονή Κερνίτσης. Καθ΄ οδόν είχαμε την τύχη να δούμε, έστω κι από μακριά, το ψηλότερο κατοικήσιμο χωριό του Μαινάλου, γραφικό και πανέμορφο κι αυτό, τα Μαγούλιανα και στη συνέχεια περάσαμε μέσα από τη μικρή και χαριτωμένη Νυμφασία.

Τη μονή  επισκέφτηκαν μόνο όσοι επρόκειτο να κάνουν τη μικρή πορεία, των 2 ωρών, ενώ οι υπόλοιποι αναχώρησαν αμέσως  για τη μεγάλη διαδρομή.

Το ιστορικό μοναστήρι, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου,  ιδρύθηκε το 12ο  αι. από τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο και γνώρισε πολλές λεηλασίες μέσα στους αιώνες, στη διάρκεια των οποίων χάθηκαν πολλά κειμήλια. Και τις επιδρομές του Ιμπραήμ δέχτηκε η μονή, 7 φορές μάλιστα, και όχι μόνο άντεξε αλλά και περιέθαλψε πολλούς  αγωνιστές  της Επανάστασης. Μετά από αυτήν ενίσχυσε και την παιδεία του Γένους  με τα σχολεία που ιδρύθηκαν εντός της. Φύγαμε για το Ασκηταριό Σφυρίδας, μιάμιση περίπου ώρα από τη Μονή, από όπου ξεκίνησε η πορεία των 2 ωρών ως το όμορφο χωριό του Μαινάλου Βαλτεσινίκο. Μαγευτική η διαδρομή, γεμάτη μικρές περιπέτειες, μια και η βροχή συνόδεψε σε ένα μέρος της τους πεζοπόρους, που είχαν να περάσουν και 2 μικρά ποταμάκια. Με καταπράσινο χαλί καλυμμένη η γη, στολισμένη με όλων των λογιών τα μανιταράκια και με λίγους λευκούς «λεκέδες» χιονιού πού και πού. Ο ήλιος τολμούσε να κάνει κι αυτός την εμφάνισή του σε κάποια ξέφωτα. Όταν πια φάνηκε το χωριό, έμενε μισή ώρα μόνο πορείας, που πέρασε γρήγορα μαζεύοντας χόρτα, πρασινάδα,  τραβώντας από χαμηλά ωραίες φωτογραφίες του χτισμένου αμφιθεατρικά γραφικού χωριού.  « Σκαρφαλωμένο » στα 1100 μ. το Βαλτεσινίκο έχει κηρυχτεί παραδοσιακός οικισμός και είναι χτισμένο ανάμεσα σε καρυδιές, λεύκες, έλατα και μηλιές. Η ιστορία του μεγάλη, μια και διασώζονται ακόμα και ερείπια από τη μυκηναϊκή εποχή και από ναό της Άρτεμης από τον 7ο  αι. Ήταν γνωστό κατά τη Φραγκοκρατία και έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τα Ορλωφικά αλλά και στη διάρκεια της Επανάστασης αργότερα του ΄21. Όσοι λοιπόν έφτασαν νωρίς πρόλαβαν να απολαύσουν μια βόλτα στο χωριό αυτό που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, πιστεύουμε.

Πολύ σύντομα οι « τουρίστες » και οι « μικροί » πεζοπόροι γεύονταν τα νόστιμα μαγειρευτά που είχαν ετοιμάσει οι ταβέρνες του χωριού και δεν άργησαν να φανούν και οι « μεγάλοι » μας. Και αυτοί με τη σειρά τους κάνανε μια  όμορφη 5ωρη διαδρομή  ξεκινώντας από τη μονή Κερνίτσης μέσα στα έλατα στην αρχή ανηφορική και στη συνέχεια κατηφορική.

Στο δρόμο τους συνάντησαν μικρά ρυάκια, απομεινάρια χιονιού και σε πολλά σημεία πεσμένα δέντρα που δυσκόλευαν την πορεία τους και έπρεπε να παρακαμφθούν. Φθάνοντας στην κορυφή αγνάντεψαν από μακριά τα χιονισμένα βουνά της Ζήρειας και στο βάθος τον Πάρνωνα.  Κατεβαίνοντας πέρασαν  πολύ κοντά  από τα Μαγούλιανα  και από εκεί  πήρανε το μονοπάτι  μέχρι το Βαλτεσινίκο. Έτσι παρέα όλοι μαζί ήπιαμε το κρασάκι μας, φάγαμε τους μεζέδες μας και το σπιτικό επιδόρπιο  που μας σέρβιραν οι αμφιτρύονές μας. Αφού μας απέμενε λίγος  χρόνος, βγήκαμε για ψώνια και « ενισχύσαμε » την αγορά του χωριού παίρνοντας μελάκι Μαινάλου, καρύδια και διάφορα άλλα προϊόντα του τόπου.

Στις 5 φύγαμε για τη Βυτίνα, όπου σταματήσαμε για μισή ωρίτσα, ίσα – ίσα για ένα καφεδάκι, καμιά αγορά ακόμα, ξεμούδιασμα. Αναχωρήσαμε στην ώρα μας για Νίκαια, κάνοντας μια μικρή στάση στον Ισθμό για τις « ανάγκες » μας.

{gallery}2013/ekdromi7.12.13{/gallery}