Στις 30 Μαρτίου, με δυο πούλμαν ξεκινήσαμε από τη Νίκαια το πρωί και, αφού παραλάβαμε αρκετούς φίλους και από το σταθμό του μετρό στο Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε προς τη Χαλκίδα, όπου κάναμε στάση για καφέ και ξεκούραση. Φύγαμε έπειτα για το χωριό  Άγιος Αθανάσιος λίγο έξω από το οποίο βρίσκεται η είσοδος στο φαράγγι της Αγάλης. Ξεκίνησαν πρώτοι όσοι θα ακολουθούσαν τη μεγάλη διαδρομή ως την κορυφή και πίσω από αυτούς όσοι θα έφταναν μέχρι την πηγή Κράτεια και θα επέστρεφαν πάλι.

Όμορφη μέρα, εξαιρετικό και το φαράγγι, καταπράσινες οι πλαγιές του και μόνο οι « σάρες » του έδιναν έναν γκρίζο τόνο στην ατμόσφαιρα που κάποιες στιγμές ταίριαζε και με το συννεφιασμένο κάποτε ουρανό. Φτάσαμε στην Κρυόβρυση, δροσιστήκαμε, ξεκουραστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε ως την Αρκουδόβρυση, όπου κάναμε πάλι μια μικρή στάση, ενώ κάποιοι φίλοι δε σταματούσαν να μαζεύουν δροσερά χόρτα και αγριολούλουδα. Πιο πάνω συναντήσαμε και τη σπηλιά « Βοϊδοκλέφτρα », όπου βρέθηκαν κατάλοιπα νεολιθικής κατοίκησης. Λίγα ξύλινα γεφυράκια, μισοκατεστραμμένα όμως, ομόρφαιναν τη διαδρομή και πρόσφεραν το στοιχείο της περιπέτειας στους πεζοπόρους που την επιζητούσαν. Το νερό του ποταμού Μεσσάπιου μας συντρόφευε λίγο ψηλότερα για αρκετό διάστημα και τα πλατάνια μας πρόσφεραν τη σκιά τους, όταν έβγαινε ζεστός ο ήλιος και αποζητούσαμε λίγη δροσιά. Δυο ώρες συνεχούς ανηφορικής πορείας μας έφεραν στο πλάτωμα της Κράτειας, όπου τσιμπήσαμε κάτι, ήπιαμε φρέσκο, παγωμένο νερό από το χιονισμένο ακόμα βουνό και, αφού πήραμε δυνάμεις, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για άλλο ένα δίωρο περίπου. Επιστρέψαμε με την άνεσή μας στο γήπεδο του χωριού, όπου μας περίμενε το πούλμαν. Εκεί περιμέναμε και τους υπόλοιπους φίλους μας που έκαναν τη μεγαλύτερη διαδρομή. Αυτοί συνέχισαν μετά την πηγή Κράτεια, για μια ώρα ακόμα σε μια όμορφη διαδρομή μέσα στα έλατα και έφτασαν στο φυλάκιο του ΕΟΣ  Χαλκίδας. Αυτό βρίσκεται λίγα μέτρα από την άσφαλτο που ανεβαίνει για το χωριό Γλυφάδα. Τα τελευταία μέτρα κοντά στο φυλάκιο  ήταν στρωμένα με πλακόστρωτο, αλλά οι βροχές και τα χιόνια σε πολλά σημεία είχαν καταστρέψει το μονοπάτι. Η θέα από εκεί πάνω φανταστική. Φαινόταν όλος ο Ευβοϊκός μέχρι την Χαλκίδα και στο βάθος η Στερεά Ελλάδα μέχρι την Πάρνηθα και τον Ελικώνα. Ένα μικρό διάλειμμα έξω από το φυλάκιο, γιατί ήταν κλειστό,  για να ξεκουραστούμε και να απαγκιάσουμε από το δυνατό και κρύο αέρα που συνήθως συναντάμε στη Δίρφυ και μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας.  Ο δρόμος κατηφορικός, αλλά ήθελε λίγη προσοχή, για να μη γλιστρήσουμε,  και σε 2,5 ώρες περίπου ήμασταν στον Άγιο Αθανάσιο.  Όλοι μαζί καταλήξαμε στους Καθενούς, όπου σε μια ταβέρνα, στην άκρη του χωριού, όπου γευματίσαμε, Στην ίδια ταβέρνα είχαν δοκιμάσει ντόπια εδέσματα και οι « τουρίστες » μας, με το μικρό πούλμαν, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν επισκεφθεί τη Μονή Μακρυμάλλης με τις αξιόλογες τοιχογραφίες και την κάρα του Αγίου Παρθενίου, του θεραπευτή της «ανίατης ασθένειας», και τη Στενή, από τα γραφικότερα χωριά της Εύβοιας και ένα από τα διασημότερα χειμερινά θέρετρα της Ελλάδας. Κατά τις έξι το απόγευμα φύγαμε για τη Νίκαια.

{gallery}2014/ekdromi30.3.14{/gallery}