Με την επιθυμία να γνωρίσουμε επιτέλους, οι περισσότεροι για πρώτη φορά, το περίφημο « ελβετικό θαύμα », ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν αρκετά νωρίς από τη Νίκαια και με κάπως απειλητικό ουρανό. Αφού παραλάβαμε και αρκετούς φίλους από το μετρό του Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε στην Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας, στο 90ό χλμ. της οποίας κάναμε μια στάση 20 λεπτών για καφεδάκι. Στα Καμένα Βούρλα,  μας περίμεναν και οι φίλοι «Προβομάστορες», που θα μας συνόδευαν στις πεζοπορίες μας στην Όρθρυ.

Ήταν η πρώτη  φορά που «Ο Φυσιολάτρης» επισκεπτόταν την Ανάβρα. Φτάσαμε λίγο έξω από το χωριό κατά τις 10:30, ετοιμαστήκαμε, εξοπλιστήκαμε με τα δέοντα και λίγο πριν τις 11 πήραμε την ανηφόρα όλοι όσοι θα ακολουθούσαμε τη μεγάλη ( 6ωρη ) και τη μικρή ( 3ωρη ) διαδρομή. Περπατήσαμε  μέχρι την πρώτη βρύση και εκεί οι δυο ομάδες χώρισαν. Η μια με τα περισσότερα άτομα άρχισε να κατεβαίνει προς τις πηγές της Ανάβρας, ενώ η άλλη με τους πιο τολμηρούς συνέχισε προς τις ανεμογεννήτριες. Περνώντας μέσα από δύσβατα μονοπάτια, ρυάκια και κατσικόδρομους όπου σε πολλά σημεία  ο οδηγός μας, Εμπεδοκλής, άνοιγε το δρόμο κόβοντας τα κλαδιά που είχαν κλείσει το μονοπάτι φτάσαμε κάτω από τις ανεμογεννήτριες. Ο θόρυβος καθώς γύριζαν από το δυνατό  άνεμο μας συντρόφευε για λίγο μέχρι να απομακρυνθούμε. Περάσαμε περισσότερες από πέντε βρύσες, όπου έτρεχε άφθονο νερό και δίπλα είχαν φτιάξει ποτίστρες για τα ζώα. Όλο το βουνό έσφυζε από ζωή. Ακόμα και μια μικρή αλεπού είδαμε που πέρασε μπροστά από το πούλμαν καθώς διασχίζαμε την Όρθρυ. Παντού ακουγόντουσαν τα κουδούνια από τα ζώα που έβοσκαν ελεύθερα πάνω στο βουνό. Κοπάδια από κατσίκες, ελεύθερα γουρούνια και αγελάδες με τα μικρά τους μοσχαράκια που έβοσκαν αμέριμνα, σήκωναν το κεφάλι ανήσυχα και μας κοίταζαν παράξενα, όταν περνάγαμε δίπλα τους, που χαλάσαμε την ησυχία τους. Όλο το βουνό ήταν ένα ανθισμένο λιβάδι με λογής- λογής λουλούδια και συνήθως είχε αραιό δάσος με βελανιδιές, πουρνάρια, γκορτσιές, κέδρους και ψηλότερα συναντήσαμε και το πανέμορφο γκι (αρκουδοπούρνι). Παντού ακουγότανε τα κελαηδίσματα των πουλιών και ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε πάνω από τις πηγές του Ενιπέα ποταμού. Είδαμε το σημείο όπου αναβλύζει άφθονο παγωμένο νερό, όπου δεν μπορείς να κρατήσεις μέσα το χέρι σου παραπάνω από ένα λεπτό, το μαντάνι, την ντριστέλα και τους νερόμυλους. Περπατήσαμε μέσα στο περιβαλλοντικό πάρκο «Γούρα» και δέκα λεπτά πριν φτάσουμε στο πούλμαν μας έπιασε μια δυνατή μπόρα. Μπήκαμε μέσα σε ένα αναστηλωμένο νερόμυλο να προφυλαχτούμε από τη βροχή και όταν κόπασε ξεκινήσαμε πάλι και φτάσαμε στο πούλμαν που μας έφερε στη πλατεία του χωριού, όπου συναντήσαμε και τους άλλους στη ταβέρνα. Οι «τουρίστες», καμιά 25αριά άτομα, με ντόπιο οδηγό, ακολούθησαν ανηφορική πορεία εντός του περίφημου «Περιβαλλοντικού – πολιτισμικού Πάρκου» της Γούρας ως τις πηγές της Ανάβρας. Η διαδρομή απολαυστική, συνεχώς παρέα με τον ποταμό Ενιπέα και το μουρμουρητό του, σε πλακόστρωτο και όμορφα διαμορφωμένο μονοπάτι. Κατά διαστήματα συναντούσαμε απομεινάρια άλλων καιρών, νερόμυλους, νεροτριβές (ντριστέλες), μαντάνια, που πάντα συνοδεύονταν από τις σχετικές ενημερωτικές πινακίδες. Μέχρι και κονάκι Σαρακατσάνικο συναντήσαμε με τη σχετική πληροφόρηση και γι΄αυτό. Ταμπελίτσες πολύ συχνά βρίσκαμε και στη βάση κάποιων δέντρων και φυτών κοντά στις όχθες του ποταμού. Επίσης υπήρχαν στο Πάρκο Κέντρο Πληροφόρησης και Ενημέρωσης και τουαλέτες. Βγαίνοντας από το χώρο, μέσα από μια ωραία διαμορφωμένη έξοδο (όπως εξάλλου και η είσοδος του πάρκου), συναντήσαμε τους φίλους πεζοπόρους της μικρής πορείας, μαζί με τους οποίους ανηφορίσαμε προς τις πηγές της Ανάβρας. Πάνω ακριβώς από αυτές η Κοινότητα έχει χτίσει ένα μικρό θεατράκι για τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες στο γεφυράκι, στα κοντινά παγκάκια, στη ντριστέλα της Εκκλησίας, τη μόνη που αναπαριστά όλο το σύστημα λειτουργίας μιας νεροτριβής, και από εκεί οι μεν «τουρίστες» με το συνοδό τους πήραν την άσφαλτο που οδηγούσε στο χωριό, οι δε πεζοπόροι ακολούθησαν προς τα κάτω τη διαδρομή μέσα από το Περιβαλλοντικό Πάρκο. Σε ένα ψηλότερο επίπεδο, στην αρχή του ασφαλτοστρωμένου δρόμου είδαμε 2 μεταβυζαντινά εκκλησάκια, του 17-18^ου αι. με ωραίες τοιχογραφίες.

Βγαίνοντας από αυτό κι ενώ είχε αρχίσει ήδη να ψιλοβρέχει, όσοι ήθελαν προχώρησαν λίγο πιο κάτω και έξω από το χωριό, για να δουν μια όμορφη τρίτοξη πέτρινη γέφυρα, η μια καμάρα της οποίας έχει σχεδόν πέσει. Κοντά σε αυτήν βρισκόταν το κτηνοτροφικό πάρκο Λούτσας, ενώ ολόγυρα στους λόφους έβλεπε κανείς πολλά ακόμα τέτοια. Σε αυτά εκτρέφονται χιλιάδες ζώα με βιολογικές μεθόδους. Μπαίνοντας στο χωριό συναντήσαμε τη «Βρυσούλα», το πλάτωμα με τις 2 βρύσες, τον παιχνιδότοπο και τα παρτέρια. Στο «Μπαλκόνι του Πολύζου» πάνω από το διώροφο χώρο στάθμευσης, δοκιμάσαμε τα νόστιμα κρέατα της περιοχής, χορέψαμε και τραγουδήσαμε, ενώ έξω η βροχή συνέχιζε το δικό της τραγούδι. Αυτή ακριβώς ήταν που δεν επέτρεψε στους περισσότερους να κάνουν τη βόλτα τους στα στενά δρομάκια του ονομαστού  χωριού.

Ευτυχώς από το μπαλκόνι βλέπαμε πέρα στο βουνό το αιολικό πάρκο Αλογοράχης, με τους 20 περίπου φτερωτούς γίγαντες, μπροστά μας τις 2 πλατείες του χωριού, την κεντρική με τα πλατάνια και την εκκλησία του Αγ. Δημητρίου και την κάτω πλατεία, με το κοινοτικό κατάστημα, το αγροτικό ιατρείο, το Λαογραφικό Μουσείο Κτηνοτροφικής ζωής και το ηρώο των πεσόντων.

Στο μεταξύ άρχιζαν να επιστρέφουν και οι «γενναίοι» μας από την 5ωρη και κάτι πορεία τους, που ευτυχώς μόνο στα τελευταία λεπτά συνοδεύτηκε από γερή βροχή. Γευμάτισαν κι αυτοί και κατά τις 6 παρά μπήκαμε στα πούλμαν και ξεκινήσαμε για Νίκαια. Κάναμε μια σύντομη στάση για να αφήσουμε καθ΄οδόν τους φίλους «Προβομάστορες» και μία μεγαλύτερη για ξεκούραση στο 90ό πάλι, και κατά τις 10 παρά φτάσαμε στη «βάση» μας. 

{gallery}2014/ekdromi26.4.14{/gallery}