Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια, στις 7:15, με ένα 50άρι πούλμαν, για τους «τουρίστες» και για όσους θα πραγματοποιούσαν τη μικρή διαδρομή και ένα μικρό, 20άρι με όσους σκόπευαν να κάνουν τη μεγάλη πορεία στο φαράγγι του Βουραϊκού.

Αφού συγκεντρωθήκαμε όλοι φύγαμε για Ισθμό και  κοντά στο Κιάτο κάναμε μια σύντομη στάση. Φτάσαμε στην ιστορική μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, την οποία επισκεφτήκαμε, για μισή περίπου ώρα και έπειτα οι «τουρίστες» μας έφυγαν για Καλάβρυτα.

Εκεί παρέμειναν γύρω στη μιάμιση ώρα και επισκέφτηκαν το Δημοτικό Σχολείο - Μουσείο Ολοκαυτώματος, καθώς και το μνημείο, λίγο ψηλότερα και έξω από το μαρτυρικό χωριό, όπου τη νύχτα της 13ης Δεκεμβρίου 1943 εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς όλοι οι άντρες των Καλαβρύτων.

Οι πεζοπόροι, που προτίμησαν τη μεγάλη διαδρομή  ξεκίνησαν την πορεία τους  λίγο πριν από τα Καλάβρυτα , στη διασταύρωση προς Σκεπαστό-Σούβαρδο .  Περπάτησαν δίπλα και πάνω στις γραμμές το τρένου κατά μήκος του Βουραϊκού ποταμού. Μετά από μια ώρα περίπου συναντήθηκαν με όσους έκαναν την πορεία από το Μέγα Σπήλαιο ως το Διακοπτό, στα ταβερνάκια της Ζαχλωρούς, για ένα καφεδάκι, αναψυκτικό ή ένα μεζέ, και συνέχισαν το δρόμο τους μέσα από το φαράγγι.

Όλη η διαδρομή γινόταν συντροφιά με το «φλύαρο» ποτάμι, το Βουραϊκό και τις γραμμές του τρένου, το οποίο στις τακτές ώρες έκανε την εμφάνισή του δίπλα στους πεζοπόρους, σφυρίζοντας και προκαλώντας συνήθως τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους.  Το τοπίο ολόγυρα και πάνω ψηλά εντυπωσιακότατο και ποικίλο, με περίεργους σχηματισμούς, καταρράκτες, σπήλαια με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Οι πεζοπόροι έπρεπε πολύ συχνά να βαδίζουν πάνω στις ράγες, να περνούν γεφυράκια  ή και μέσα από  σήραγγες. Το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν το λεγόμενο «Σιφώνι» με τις κοντινές «Πόρτες» και το «θυμωμένο» από κάτω Βουραϊκό, που αναγκαζόταν σ΄εκείνο το μέρος να στριμωχτεί.

Κάποιοι πήραν το τρενάκι στο σταθμό των Τρικλίων ή στα Νιάματα, ενώ οι υπόλοιποι έφταναν σιγά –σιγά στο παραλιακό Διακοπτό. Εδώ βρεθήκαμε όλοι σε ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα, αναμένοντας και τους τελευταίους. Δυο μικρά, ευτυχώς, ατυχήματα από απροσεξία αντιμετωπίστηκαν με τη σημαντική συνδρομή του οδοντωτού, ο οποίος παρέλαβε τους τραυματίες μας για να δεχτούν τις πρώτες βοήθειες, αλλά και όσους κουράστηκαν και δεν επιθυμούσαν να συνεχίσουν με τα πόδια ως το τέλος της διάσχισης. Και αυτή η διαδρομή, με το τρενάκι, που για 120 σχεδόν χρόνια, ανανεωμένο πλέον, βέβαια, ακολουθεί το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα ακούραστο, πρόσφερε δυνατές επίσης συγκινήσεις.

Με το μεσημεριανό δρομολόγιο των 2:30 κατέβηκαν από τα Καλάβρυτα και οι «τουρίστες» μας, εντυπωσιασμένοι κι αυτοί, και ιδιαίτερα τα παιδιά από τη βόλτα με το τρένο κυρίως,  για να φάμε όλοι μαζί στην ταβέρνα, απ΄ όπου φύγαμε για Νίκαια κατά τις 6 το απόγευμα.

{gallery}2014/ekdromi17.5.14{/gallery}