Τριήμερη εκδρομή στο Καρπενήσι – Πάντα Βρέχει-Χελιδόνα-Μονή Προυσού.

Μεσημέρι, κατά τις 14:30 ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν από τη Νίκαια. Πήραμε πολλούς φίλους και από το μετρό του Αιγάλεω και κατευθυνθήκαμε προς το Καρπενήσι, όπου φτάσαμε στις 8 περίπου, αφού πρώτα κάναμε την καθιερωμένη μας στάση πάνω στην Εθνική. Πολλές οι στροφές, ιδίως αφότου αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στον Τυμφρηστό ή Βελούχι, στις πλαγιές του οποίου είναι κτισμένη η όμορφη πρωτεύουσα.

 Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο « Ελβετία », στον κεντρικό δρόμο της Ευρυτανικής πρωτεύουσας, και στο « Απολλώνιον », λίγο πιο πέρα, φρεσκαριστήκαμε σύντομα και κατεβήκαμε για το δείπνο μας « μετά ( ζωντανής ) μουσικής » στην ταβέρνα « Η φωλιά ». Κάναμε, όσοι θέλαμε, τη βόλτα μας στο νυχτερινό και ανανεωμένο, με τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, Καρπενήσι και επιστρέψαμε για ύπνο στο ξενοδοχείο μας. 

Πρωί – πρωί ξεκίνησαν όσοι θα πεζοπορούσαν και αυτοί που θα  ανέβαιναν για να κατακτήσουν την μαγευτική κορυφή της Χελιδόνας. Αφήσαμε πρώτα τη μια ομάδα  κοντά στο Αθλητικό Κέντρο Προετοιμασίας Καρπενησίου  για μια 4ωρη πεζοπορία μέσα στο δάσος για Κεφαλόβρυσο -Κορυσχάδες. Μία όμορφη διαδρομή μέσα στη φύση με πολλά σημεία ενδιαφέροντος, που ξεκινάει από την πύλη του Αθλητικού Κέντρου Προετοιμασίας Καρπενησίου, κατευθύνεται  προς τα δυτικά και  σε περίπου 300 μέτρα το μονοπάτι μας βγάζει από το κέντρο και μας οδηγεί στο δάσος.

 Ένα δάσος κυρίως από έλατα, κέδρους αλλά και πολλές φτέρες. Σύντομα συναντάμε τον Καρπενησιώτη ποταμό, περπατάμε στο μονοπάτι με  κόκκινη σήμανση, περνάμε δίπλα από τις  φάρμες  της περιοχής και το Νερόμυλο  του Θεμελή. Εδώ  παίρνουμε το μονοπάτι Μ17 περπατάμε παράλληλα με τον Καρπενησιώτη ποταμό και σε λίγο φτάνουμε στο Κέντρο Κυκλοφοριακής Αγωγής στην περιοχή του Κεφαλόβρυσου. Συναντάμε τον ιστορικό χώρο με το μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Μάρκο Μπότσαρη. Μια μικρή στάση για ξεκούραση  και στη συνέχεια ακολουθούμε το μονοπάτι Μ1 και  βρίσκουμε το γραφικό παλιό πέτρινο Τοξωτό Γεφύρι του Καρπενησιώτη ποταμού. Από το σημείο αυτό ξεκινάει και το μονοπάτι Μ19 με μπλε σήμανση που οδηγεί στους  Κορυσχάδες  περνώντας μέσα από το εκπληκτικής ομορφιάς  πλατανόδασος, σε μια  περιοχή πλούσια σε νερά.  Η όλη διαδρομή διαρκεί περίπου 3-4 ώρες με στάσεις και κανονικό βάδισμα. Φτάνοντας στους  Κορυσχάδες, κάναμε βόλτες στο όμορφο ιστορικό  αυτό χωριό,  ξεναγηθήκαμε στο Μουσείο, φωτογραφηθήκαμε και φύγαμε για το Παλιό Μικρό Χωριό. Συναντηθήκαμε όλοι μαζί στην ταβέρνα στο χωριό Γαύρος. Η δεύτερη ομάδα αποτελούμενη  από 20 περίπου άτομα πήρε το μονοπάτι Μ2, με σήμανση κίτρινου χρώματος, που ξεκινάει λίγο πριν την πλατεία του Παλιού Μικρού Χωριού και καταλήγει στην Ψηλή Κορυφή της Χελιδόνας. Ξεκινήσαμε ανηφορίζοντας ένα πλακόστρωτο ανηφορικό σοκάκι με μερικά όμορφα πέτρινα σπίτια, προσπεράσαμε το σημείο όπου το 1963 έγινε η μεγάλη κατολίσθηση στο Μικρό Χωριό με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους αρκετοί  κάτοικοι του χωριού και συνεχίσαμε το χωματόδρομο μέσα στο δάσος. Μισή ώρα αργότερα αρχίζει το μονοπάτι μέσα στο δάσος με τα έλατα και τις φτέρες. Ένα κοπάδι από άλογα δίπλα στο μονοπάτι έβοσκαν αμέριμνα  με τις φοράδες και τα μικρά πουλαράκια τους να τρέχουν στο γρασίδι. Η πιο μικρή της παρέας μας,  η δεκατετράχρονη  Σοφία , λάτρης των αλόγων, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ  που ήθελε να πάει κοντά τους για να τα χαϊδέψει. ‘Όμως καθώς πλησίαζε το αρσενικό την προειδοποίησε αγριεύοντας  ότι δεν επέτρεπε να πλησιάσει περισσότερο και μόνο όταν της υποσχεθήκαμε ότι κατεβαίνοντας θα τα ξαναδούμε μας ακολούθησε. Ανεβαίνοντας λίγο πριν φτάσουμε στον « ποτιστή », μία βρύση με μία μεγάλη στέρνα όπου ποτίζονται τα  ζώα, το μικρό σκυλάκι που προστέθηκε στην παρέα μας ήδη από το χωριό ανακάλυψε δίπλα από το μονοπάτι ένα μικρό ζαρκαδάκι. Για δυο τρία λεπτά το ένα παρατηρούσε το άλλο από περιέργεια  και όλοι θαυμάζαμε αυτό το όμορφο ζώο που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μας. Ξαφνικά το σκυλάκι για να παίξει άρχισε να γαυγίζει και το ζαρκαδάκι έντρομο άρχισε να τρέχει και ξοπίσω του το σκυλάκι το κυνηγούσε. Χάθηκαν και τα δυο μέσα στο δάσος και για αρκετή ώρα τα γαυγίσματα του σκύλου ακουγόντουσαν μέσα στη ρεματιά καθώς το κυνηγούσε. Μετά από αυτό το αναπάντεχο συμβάν φτάσαμε στη βρύση όπου καθίσαμε να ξεδιψάσουμε , να ξεκουραστούμε λίγο και να απολαύσουμε την όμορφη θέα προς τα γύρω βουνά. Αφού ξεκουραστήκαμε,  συνεχίσαμε για την κορυφή  που πλέον από το σημείο αυτό είχε φανεί. Τα έλατα σιγά- σιγά αραίωναν και έδιναν τη θέση τους  στο αλπικό τοπίο. Χαμηλή βλάστηση με χιλιάδες αγριολούλουδα που αυτόν τον καιρό είχαν ανθίσει και ένα παράξενο βουητό από το  πλήθος των  μελισσών   και διαφορετικών ειδών ζουζούνια   που πετούσαν  από άνθος σε άνθος σε ένα ξέφρενο πανηγύρι  για να συλλέξουν τη γύρη  των λουλουδιών. Ανεβαίνοντας ψηλότερα, πλησιάζοντας το διάσελο της Χελιδόνας, το έδαφος έγινε κακοτράχαλο και το μονοπάτι αρκετά δυσκολότερο. Παίρνοντας όμως θάρρος,  μιας και πλησιάζαμε στην κορυφή,  συγκεντρώσαμε ό,τι  δυνάμεις μας είχαν απομείνει και φτάσαμε στο διάσελο της Χελιδόνας.  Εδώ,  αφού πήραμε κάποιες ανάσες , μας έμεναν ακόμα  λίγες εκατοντάδες μέτρα  για την  αριστερή, την ψηλότερη κορυφή της Χελιδόνας στα 1950 μ. Από εδώ η θέα είναι φανταστική. Βλέπεις βορειοανατολικά  το Βελούχι και  το πανέμορφο  Καρπενήσι και μπροστά του απλώνεται η   κοιλάδα της ποταμιάς. Ανατολικά φαίνεται η κορυφή της Καλιακούδας στους πρόποδες της οποίας είναι κτισμένο το Μεγάλο Χωριό και  νότια πίσω από τις βουνοκορφές πρέπει να είναι το μοναστήρι του Προυσσού. Κάποιοι προσέγγισαν και την διπλανή κορυφή (Βόρεια Κορυφή) με ελάχιστα μικρότερο ύψος 1925m αλλά με  πολύ καλύτερη θέα προς την Τεχνητή Λίμνη των Κρεμαστών. Σε πολλά σημεία παρατηρούσες τεράστιες κατολισθήσεις που παρέσυραν και καταπλάκωναν   ό,τι έβρισκαν στο δρόμο τους. Μια απέραντη γαλήνη  που την έσπαγε πού και πού η φωνή κάποιου ορειβάτη  που κατακτώντας την κορυφή έβγαζε μια κραυγή με όλη τη δύναμη της ψυχής του, για να φτάσει στα πέρατα του κόσμου «. Εεεεεεεε……...Τα κατάφερα ».
Αφού απολαύσαμε την υπέροχη θέα  και  βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες,  πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Κάναμε έναν κύκλο της Ψηλής κορυφής και κατεβήκαμε από την αριστερή της πλέον πλευρά  φτάνοντας πάλι στη γνωστή μας  βρύση, του Ποτιστή. Μια μικρή στάση εδώ για να δροσιστούμε και μια μικρότερη κοντά στα άλογα που λόγω του μεσημεριού ξάπλωσαν  κάτω από τα έλατα και νάμαστε μετά από 5 – 6 ώρες να πίνουμε καφεδάκι και να τρώμε γλυκό του κουταλιού στο καφενεδάκι του Παλαιού Μικρού Χωριού, κάτω από τον πλάτανο και δίπλα από τη βρύση που έτρεχε άφθονο δροσερό νερό. Όταν επέστρεψε και ο τελευταίος,  το πούλμαν μας έφερε στο χωριό Γαύρος όπου συναντήσαμε και τους υπόλοιπους «Φυσιολάτρες».
Οι « τουρίστες » με τη σειρά τους  ξεκίνησαν αργότερα, μετά το πρωινό τους, για Κεφαλόβρυσο αρχικά, όπου επισκέφτηκαν το μνημείο και το χώρο, όπου στις 9 Αυγούστου του 1823 διεξήχθη μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Εδώ πληγώθηκε θανάσιμα ο υπερασπιστής της θέσης Μάρκος Μπότσαρης και η σορός του μέσω του Προυσού μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι, όπου έγινε η κηδεία του.

Σειρά είχαν οι Κορυσχάδες, το όμορφο ιστορικό χωριό, το οποίο έχει συνδέσει το όνομά του με το Εθνικό Συμβούλιο της Κυβέρνησης του Βουνού, μια και εδώ συνήλθε για πρώτη φορά, το Μάιο του 1944, στο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου, το οποίο σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης. Ξεναγηθήκαμε στο Μουσείο, φωτογραφηθήκαμε και φύγαμε για το Παλιό Μικρό Χωριό, με τις επιβλητικές κορυφές της Χελιδόνας από πάνω του.

Το μισό χωριό σκεπάστηκε με τόνους λάσπης το χειμώνα του 1963 από κατολισθήσεις, στη διάρκεια βροχοπτώσεων. Ευτυχώς βρήκαμε ανοιχτό το Λαογραφικό Μουσείο, το επισκεφτήκαμε, κάναμε βόλτες στα δρομάκια του χωριού, ήπιαμε καφεδάκι κάτω από την παχιά σκιά του γέρικου πλάτανου στην πλατεία, δίπλα στην πέτρινη βρύση με τους 5 κρουνούς. Κάποιοι αναζήτησαν και τη μικρή γραφική λιμνούλα που σχηματίζεται σε περιοχή λίγο πριν το χωριό.

Αναχωρήσαμε έπειτα για το Μεγάλο Χωριό, όπου επίσης επισκεφτήκαμε το πολύ ενδιαφέρον και μεγάλο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο, δοκιμάσαμε το περίφημο «γαλακτομπούρεκο του Καρβέλη», κάναμε τη βόλτα μας και τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες, μια και το χωριό πρόσφερε ωραία θέα από ψηλά.

Είχε έρθει η ώρα του μεσημεριανού μας και γι΄αυτό συναντηθήκαμε με τους « μικρούς » πεζοπόρους στο χωριό Γαύρος, ανάμεσα στο Μικρό και το Μεγάλο Χωριό. Φάγαμε κάτω από τα πλατάνια, χορέψαμε στον ευρύ χώρο της ταβέρνας και φύγαμε, αφού κατέβηκαν και « οι γενναίοι » μας από τις κορφές και γευμάτισαν κι αυτοί.

Απογεματάκι πια πήραμε το δρόμο,  όλοι μαζί,  για το μοναστήρι του Προυσού. Εντυπωσιαστήκαμε από το φαράγγι του Καρπενησιώτη, ιδίως από το στενότερο σημείο του, το Κλειδί, κοντά στο οποίο βρίσκεται το εκκλησάκι με τα χαρακτηριστικά « πατήματα της Παναγιάς ». Ο θρύλος λέει ότι από εδώ πέρασε η Παναγία στο δρόμο της για το Προυσό.

Ανάψαμε το κεράκι μας στην εκκλησιά, που βρίσκεται στην είσοδο μιας μικρής σπηλιάς,  προσκυνήσαμε την εικόνα της Παναγιάς, έργο του ευαγγελιστή Λουκά, από την Προύσα της Μ. Ασίας,  και φύγαμε από το ιστορικό μοναστήρι, που λες πως το φυλάνε μέχρι σήμερα οι δυο πύργοι – παρατηρητήρια, που χτίστηκαν κατ΄εντολή του Γεώργιου Καραϊσκάκη. Εδώ βρέθηκε, λέγεται, τραυματισμένος, θεραπεύτηκε και « ασήμωσε » έπειτα την εικόνα της Παναγίας. Περάσαμε από το κοντινό χωριό του Προυσού, αφήσαμε όσους δεν θα πεζοπορούσαν προς τη « Μαύρη Σπηλιά » και στη διασταύρωση, κοντά στην οποία βρίσκεται και το πρότυπο αλλαντοποιείο του Χρήστου Στρεμμένου, με το περίφημο προσούτο, κατεβήκαμε από το πούλμαν και πήραμε την ανηφοριά. Σύντομη η διαδρομή ως τον καταρράκτη, τη λιμνούλα που σχηματίζεται και την είσοδο της Σπηλιάς, την πραγματικά εντυπωσιακή. Φωτογραφίες και κάθοδος προς τα πούλμαν, παραλαβή και των υπόλοιπων από τον Προυσό και επιστροφή πρώτα των « τουριστών » στο Καρπενήσι, γιατί οι πεζοπόροι κατευθύνθηκαν προς το Μεγάλο Χωριό, για μια σύντομη επίσκεψη. Δειπνήσαμε πάλι στην ταβέρνα, ακούσαμε τους δυο καλλίφωνους οργανοπαίκτες, κάναμε και τις βόλτες μας στην πλατεία Μάρκου Μπότσαρη, με την εκκλησία της Αγίας Τριάδας ( του 17^ου αι. ) και το κτίριο του Δημαρχείου, φτάνοντας ως το Πάρκο του Παύλου Μπακογιάννη και το Λύκειο του Καρπενησίου.

  Κυριακή πρωί – πρωί, περίπου 50 άτομα,  ξεκίνησαν όσοι θα έπαιρναν φορτηγά για το  « Πάντα βρέχει ». Με το πούλμαν κατευθυνθήκαμε προς τον άγιο Νικόλαο και το χωριό  Κρίκελλο, κατηφορίσαμε και φτάσαμε στον Κρικελοπόταμο. Βρίσκουμε τις  δύο γέφυρες, περνάμε πάνω από την καινούρια και ανηφορίζοντας φτάνουμε στη Δομνίστα. Επιβιβαζόμαστε στις καρότσες τριών φορτηγών και ξεκινάει η μικρή μας περιπέτεια. Λίγο έξω από το χωριό μια ταμπέλλα γράφει "προς Πανταβρέχει". Σταθήκαμε τυχεροί γιατί ένα μικρό κομμάτι του δρόμου μέχρι το χωριό Σκοπιά πρόσφατα είχε ασφαλτοστρωθεί .Στη συνέχεια παίρνουμε το χωματόδρομο που το χειμώνα φυσικά είναι αδιάβατος. Χιόνια, λάσπες, κατολισθήσεις κλπ. καθιστούν την πρόσβαση στον Κρικελοπόταμο αδύνατη. Περνάμε τον οικισμό Καστανούλα  και φτάνουμε στο Ροσκά. Σε αρκετά σημεία τα φορτηγά για να στρίψουν έκαναν μπρός –πίσω  και τελικά μετά από μια διαδρομή κοντά στις 2 ώρες φτάσαμε στην κοίτη του Κρικελοπόταμου. Εδώ δίπλα στο ποτάμι αφήσαμε τα πράγματά μας στα φορτηγά , ετοιμαστήκαμε φορώντας μαγιώ, σορτσάκι, ένα ζευγάρι παλιά αθλητικά παπούτσια, παίρνοντας κάμερα, φωτογραφική μηχανή, προστατευμένες σε θήκες για να μην βραχούν, και μπήκαμε στο ποτάμι. Κατευθυνθήκαμε προς τα αριστερά, ακολουθώντας τη ροή του ποταμού,  για να διανύσουμε και τα τελευταία 800 μ. μέχρι το Πανταβρέχει.

Περπατήσαμε πάνω στις κροκάλες, μέσα και έξω από το νερό, περάσαμε την πεζογέφυρα  και συνεχίσαμε μπαίνοντας για τα καλά μέσα στο κρύο νερό σχεδόν μέχρι τη μέση. Επιλέγαμε τα σημεία που θα περνάγαμε από τη μια όχθη στην άλλη και σε κάποια σημεία που το ρεύμα ήταν αρκετά δυνατό για ασφάλεια βάλαμε σχοινιά, για να μην παρασυρθεί κάποιος από το ρεύμα του ποταμού. Περάσαμε ένα μικρό και ένα μεγαλύτερο καταρράκτη  στα δεξιά μας και μετά από μισή ώρα φτάνουμε στο στενότερο σημείο του φαραγγιού, όπου το θέαμα είναι φανταστικό : από πάνω ψηλά από τους βράχους, να  πέφτουν τα νερά από τους  μικρούς καταρράκτες μέσα στον Κρικελοπόταμο.

Λέγεται «Πανταβρέχει» γιατί  το νερό δε σταματά ποτέ να πέφτει από ψηλά ακόμα και το Καλοκαίρι και  δίνει την εντύπωση ότι ψιλοβρέχει Όλοι μας απολαύσαμε ένα κρύο ντουζάκι  κάτω από τους καταρράκτες, βγάλαμε φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας. Δυστυχώς ο χρόνος μας δεν μας έφτανε να φτάσουμε μέχρι και τη γαλάζια λίμνη. Όλοι κατευχαριστημένοι από το θέαμα που αντικρίσαμε, αφού βάλαμε στεγνά ρούχα, επιβιβαστήκαμε στα φορτηγά για την επιστροφή μας. Φτάσαμε σχεδόν μετά από 2 ώρες στο Κρίκελλο,  όπου πέσαμε με τα μούτρα στο φαγητό στην ταβέρνα του Μαργαρίτη κοντά στην πλατεία.

Οι « τουρίστες » με τη σειρά τους έφυγαν αργότερα το πρωί για τον Άγιο Νικόλαο πρώτα, ένα ορεινό χωριό στις πλαγιές του Τυμφρηστού. Το χωριό αυτό κάηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς τον Αύγουστο του ΄44 και λεγόταν Λάσπη μέχρι το 1951. Επισκεφτήκαμε το ναό του Αγ. Νικολάου ( 1885 ), αγοράσαμε και φασόλια, για τα οποία φημίζεται το χωριό, βγάλαμε φωτογραφίες στα στενάκια, μιλήσαμε με τους ντόπιους και φύγαμε για το Κρίκελλο.

Το αμφιθεατρικό χωριό μας υποδέχτηκε με το δροσερό νερό που τρέχει διαρκώς από την πέτρινη βρύση « Σωληνάρια ». Κατηφορίσαμε προς την εκκλησία – κι εδώ – του Αγ. Νικολάου και την πλατεία με τις 2 παραδοσιακές ταβερνούλες. Μείναμε εδώ μιάμιση ώρα κάνοντας βόλτες, φωτογραφίζοντας , πίνοντας καφέ, τρώγοντας κάποιο γλυκό ή δοκιμάζοντας τα ντόπια μεζεδάκια. Η Δομνίστα είχε σειρά, το χωριό απ΄όπου ξεκίνησε την ένοπλη αντίσταση ο Άρης Βελουχιώτης, τον Ιούνιο του 1942. Λίγο έξω από το χωριό μάλιστα εντοπίσαμε και το μνημείο  Εθνικής Αντίστασης, όπου κάθε χρόνο γίνονται οι σχετικές εκδηλώσεις, την πρώτη Κυριακή του Ιουνίου. Εδώ κοντά βρίσκεται και το παλιό σχολείο του χωριού, ενώ ακριβώς πίσω από αυτό υπάρχει το θαυμάσιο άλσος του Προφήτη Ηλία. Κάθε χρόνο σε αυτό το χωριό διοργανώνεται επίσης η « γιορτή του τσίπουρου », στα τέλη του Οκτώβρη. Στο ήσυχο και καθαρό αυτό χωριουδάκι γευματίσαμε οι περισσότεροι « τουρίστες », αναμένοντας και τους πεζοπόρους μας, οι οποίοι εμφανίστηκαν πάνω στα φορτηγά λίγο πριν τις 4 το απόγευμα.

 Αναχωρήσαμε για τη Νίκαια, όσοι ήμαστε έτοιμοι, « τουρίστες » και κάποιοι πεζοπόροι, ενώ οι υπόλοιποι πήγαν στο Κρίκελλο για φαγητό. Μόλις τελείωσαν, έφυγαν και αυτοί και μετά από μια στάση στην Εθνική και για τα δύο πούλμαν, όλοι φτάσαμε στον προορισμό μας ικανοποιημένοι από το ευχάριστο και αρκετά « δροσερό » τριήμερο.

{gallery}2014/ekdromi20-22.6.14{/gallery}