Διήμερη εκδρομή στην Επίδαυρο, 26 – 27 Ιουλίου

Ξεκινήσαμε με ένα πούλμαν και δύο  Ι.Χ. από τη Νίκαια στις 7:15 και από το Αιγάλεω 7:30 το πρωί του Σαββάτου, 57 άτομα συνολικά και μετά από μια στάση στον Ισθμό σταματήσαμε για μια σύντομη επίσκεψη στη μονή Αγνούντος, του 11^ου αι., πάνω στο δρόμο Κορίνθου – Επιδαύρου.

Εκείνη την ώρα μάλιστα είχε μόλις τελειώσει κάποιο μνημόσυνο και κεραστήκαμε κόλλυβα και κουλουράκια, εκτός από το παραδοσιακό κέρασμα, το λουκουμάκι του μοναστηριού. Εντυπωσιάζει η μονή εξωτερικά, μια και περικλείεται από ψηλό πέτρινο τείχος, με τον ένα  από τους 4 πύργους του να σώζεται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση. Το καθολικό της μονής, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι μονόκλιτη βασιλική και  διαθέτει τρούλο ύψους 17 μ. και καταπληκτικές τοιχογραφίες. Το τέμπλο μετράει 300 χρόνια ζωής.

Συνεχίσαμε προς τη διασταύρωση απ΄όπου θα ξεκινούσε η πεζοπορία προς την Παναγιά την Πολεμάρχα (περί το 1400 μ.Χ.), χτισμένη σε έναν κατάφυτο όρμο. Διαθέτει το χαρακτηριστικό ότι στο εσωτερικό της έχουν εντοιχιστεί πήλινα αγγεία για καλύτερη ακουστική. Οι πεζοπόροι, αφού την επισκέφτηκαν, συνέχισαν ως την Παλαιά ( Αρχαία ) Επίδαυρο, περνώντας από πευκόφυτη περιοχή, σε ένα μικρό μέρος της διαδρομής τους.

Οι  “ τουρίστες ” ανέβηκαν πρώτα ως τη Νέα Επίδαυρο, όπου επισκέφτηκαν, περνώντας μέσα από αυλές σπιτιών, το βυζαντινό κάστρο με το ναό του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου στην κορφή, την πλατεία της Α΄Εθνοσυνέλευσης με το ομώνυμο μνημείο, το μνημείο των πεσόντων και τα δύο σχολεία που έγιναν με χρηματοδότηση του Ανδρέα Συγγρού. Εδώ, στην Πιάδα, όπως λεγόταν τότε το χωριό, συγκεντρώθηκαν το Δεκέμβριο του 1821  59 αντιπρόσωπο από τις περισσότερες επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και μέχρι τις 16 Ιανουαρίου του 1822 είχαν ψηφίσει το προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος, που όριζε μάλιστα ως σημαία τη γαλανόλευκη.

Σειρά είχε έπειτα η επίσκεψη στην Παλαιά - Αρχαία Επίδαυρο. Όσοι ήθελαν ακολούθησαν ως το μικρό αρχαίο θέατρο στη χερσόνησο Νησί. Χτίστηκε τον 4^ο αι. π.Χ., λίγο νωρίτερα από το θέατρο του Ασκληπιείου, και ήταν αφιερωμένο στο Διόνυσο. Χαρακτηριστικό του οι επιγραφές στα εδώλιά του, οι οποίες έδωσαν σε αυτό και την ονομασία “ λαλούν θέατρο”. Σήμερα γίνονται διάφορες εκδηλώσεις εκεί και μάλιστα την ίδια εκείνη μέρα θα παιζόταν “Το μανιφέστο του πολέμου”, της Ρούλας Πατεράκη. Απέναντι μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι και νεότερες ανασκαφές, που φέρνουν στο φως ευρήματα από διάφορες εποχές κατοίκησης στο λόφο και κοντά στο λιμάνι. Στην κορφή του λόφου βρήκαμε ερείπια του αρχαίου τείχους και την Παναγίτσα του Νησιού καθώς και άλλες ανασκαφές.

Άλλοι έμειναν για μπάνιο στη μικρή ακτή κάτω από το θέατρο ή στο βόρειο λιμάνι. Κάποιοι επίσης αναζήτησαν τη δροσιά στις καφετέριες κάτω από τον ίσκιο των δέντρων.

Όταν έφτασαν και οι πεζοπόροι μας, φύγαμε για το ξενοδοχείο στο Δρέπανο, όπου πήγαμε απευθείας για φαγητό. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας και άλλοι πήγαν αμέσως μετά για  ξεκούραση, ενώ μερικοί κατέβηκαν στην παραλία, αφού έβαλαν το μαγιό τους. Το απογευματινό μπάνιο μας δρόσισε αρκετά, μια και η μέρα ήταν πολύ ζεστή.

Στις 7:15 το βραδάκι φύγαμε για Λυγουριό - Επίδαυρο, όπου παρακολουθήσαμε το έργο του Ευριπίδη  “ Ιππόλυτος ”, σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, από το Εθνικό Θέατρο. Φαντασμαγορική η παράσταση με πολλή κίνηση και εντυπωσιακή ζωντανή μουσική, κάποιες καλές ερμηνείες, κάποιες όχι επαρκείς, πολλά τα μηνύματα του έργου.

Καλή η πνευματική τροφή, αλλά μετά από τόσες ώρες χρειαζόταν και λίγη ... πραγματική τροφή. Γι΄ αυτό, αφού καταφέραμε να ξεμπερδέψουμε από την κίνηση στους δρόμους, φτάσαμε στο Ναύπλιο, όπου παραμείναμε για μια περίπου ώρα, για ένα σουβλάκι, ένα ποτό, ένα παγωτάκι ή ό,τι ο καθένας επιθυμούσε. Φανταχτερό και πάντα ωραίο το Ναύπλιο και το βράδυ, με αρκετή βουή σε μερικές γωνιές του, εκεί που βρίσκονταν τα μπαράκια, κυρίως. Φύγαμε ικανοποιημένοι και από αυτή την επίσκεψη και φτάσαμε κατά τις 2 στο ξενοδοχείο μας. Αργά -ευτυχώς- θα ξυπνούσαμε το πρωί για νέες εξορμήσεις.

Κυριακή πρωί και μετά το πρωινό μας ( και μπάνιο στη θάλασσα για κάποιους ) αναχωρήσαμε για την παραλία Λάζες, απ΄όπου θα ξεκινούσε η πεζοπορία. Σταματήσαμε δίπλα στο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη και ετοιμαστήκαμε για τη σύντομη διαδρομή ως το σπήλαιο Φράγχθι, ενώ όσοι δε θα πεζοπορούσαν έφυγαν με το πούλμαν για την παραλία Λεπίτσα, νότια της Κοιλάδας.

Όμορφη η πορεία μας, με το “ ιδιωτικό ” νησάκι Κορωνίδα στα δεξιά μας και τη θάλασσα πάντα συντροφιά. Σε 20 περίπου λεπτά βρισκόμαστε στην είσοδο ενός από τα σημαντικότερα σπήλαια της Ευρώπης και σίγουρα της ανατολικής Μεσογείου. Κατοικήθηκε από τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ αλλά και από το σοφό άνθρωπο στη συνέχεια. Οι μέχρι τώρα ανασκαφές έχουν δώσει σημαντικά ευρήματα, ανάμεσα στα οποία φυσικά ξεχωρίζει ο αρχαιότερος πλήρης ανθρώπινος σκελετός, που έζησε 10.000 – 8.000 χρόνια πριν, που εκτίθεται στο Μουσείο του Ναυπλίου. Εκεί βρίσκονται επίσης πλήθος εργαλείων, αγγεία, κοσμήματα, καθώς και υπολείμματα τροφών. Αφού ξεναγηθήκαμε στο χώρο, μερικοί αναρριχήθηκαν ως τη λίμνη του σπηλαίου και, αφού κατέβηκαν, επιστρέψαμε όλοι μαζί πίσω στην παραλία Λάζες, όπου μας περίμενε το πούλμαν. Καθ΄οδόν παραλάβαμε και τους πεζοπόρους, που έκαναν τη διαδρομή από τη νότια πλευρά του σπηλαίου ως την Κοιλάδα.

Στη μικρή και χαριτωμένη παραλία Λεπίτσα μείναμε για ένα μπάνιο μόνο και έπειτα πήγαμε για φαγητό στο παραθαλάσσιο χωριό Κοιλάδα, ένα ήσυχο ψαροχώρι, το οποίο μάλιστα πρόσφερε ωραία θέα προς την είσοδο του σπηλαίου απέναντι και διαγώνια.  Το δροσερό αεράκι που φυσούσε μας επέτρεψε να ευχαριστηθούμε το φαγητό μας σε κάποια ψαροταβέρνα δίπλα σχεδόν στη θάλασσα, μια και η μέρα ήταν αρκετά ζεστή.

Κατά τις 5 φύγαμε για Νίκαια, αφού κάναμε μια στάση στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης για καφεδάκι, γαλακτομπούρεκο και ξεμούδιασμα. Ήμασταν πίσω στις 9 περίπου, ικανοποιημένοι που και φέτος καταφέραμε να κάνουμε το “ τάμα ” μας, να βρεθούμε δηλαδή  για λίγο στον ιερό χώρο παρακολουθώντας την παράσταση που επιλέξαμε στο θέατρο του Ασκληπιείου!

{gallery}2014/ekdromi26-27.7.14{/gallery}