Το όνειρο κάθε ορειβάτη είναι η ανάβαση, έστω και μια φορά, στον ξακουσμένο Όλυμπο, το ιερό βουνό των αρχαίων Ελλήνων, όπου κατοικούσαν οι Δώδεκα Θεοί τους. Είναι τέτοια η εμπειρία, η δύναμη  και η ενέργεια που αποκομίζεις που σε κάνει κάθε χρόνο να επιδιώκεις την ανάβαση στο βουνό αυτό. Έτσι λοιπόν και φέτος, από 1 έως 4 Αυγούστου και για 5η συνεχή χρονιά, ο «Φυσιολάτρης» με 35 άτομα πραγματοποίησε με επιτυχία αυτή την εξόρμηση.

Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας το μεσημέρι της Παρασκευής , 1η Αυγούστου, από τη Νίκαια. Κάναμε μια μικρή στάση κοντά στη Λαμία  για ξεμούδιασμα, περάσαμε τα Τέμπη και το Λιτόχωρο και το βραδάκι φτάσαμε στο Σταυρό, το πρώτο  καταφύγιο του Ολύμπου πάνω από το Λιτόχωρο , όπου θα κατασκηνώναμε. Το σχετικά καινούργιο καταφύγιο αυτό του ΕΟΣ Θεσσαλονίκης, με την υπέροχη θέα προς την παραλία της Κατερίνης, μας υποδέχτηκε αργά το απόγευμα και, αφού τακτοποιηθήκαμε στα κρεβάτια, στα ράντζα και στους καναπέδες, δειπνήσαμε και πήγαμε για ξεκούραση.

Την άλλη μέρα πρωί-πρωί ξυπνήσαμε κατά τις 6,πήραμε το πρωινό μας και αφού φορτώσαμε τα πράγματά μας στα μουλάρια, πήγαμε με το πούλμαν μέχρι τη Γκορτσιά. Από εδώ ξεκινήσαμε την πορεία μας με τη δροσούλα ανεβαίνοντας  προς την  Πετρόστρουγκα. Περπατήσαμε 3-4 ώρες μέσα σε ένα ανηφορικό σκιερό μονοπάτι κάτω από  πεύκα, οξιές και έλατα  και κατά  τις 11  φτάσαμε στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας.  Εδώ καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και στη συνέχεια ξεκινήσαμε για το οροπέδιο των Μουσών. Μια όμορφη διαδρομή με καλή σήμανση μέσα στα ρόμπολα και στα έλατα, μέχρι που φτάσαμε αρκετά ψηλά, όπου πλέον αρχίζει η αλπική βλάστηση. Μετά  τη «Σκούρτα» διασχίσαμε το «Λαιμό» και από το πέρασμα του «Γιόσου» φτάσαμε στο Οροπέδιο των Μουσών σχεδόν μεσημέρι. Πήραμε τα πράγματά μας, που είχαν ήδη φτάσει  με τα μουλάρια στο καταφύγιο του « Γιόσου Αποστολίδη», ξεκουραστήκαμε λίγο και ταχτοποιηθήκαμε όλοι μαζί στον πάνω όροφο σε διώροφα κρεβάτια  για λίγη ξεκούραση.

Το απογευματάκι κάναμε μικρές βόλτες στο οροπέδιο των Μουσών, όπου κάποιοι είχαν στήσει και τις σκηνές τους να κοιμηθούν κάτω από τα αστέρια. Η άνοιξη καθυστερεί στον Όλυμπο και όλο το οροπέδιο ήταν ανθισμένο. Οι αγριομέλισσες, οι γνωστές πεταλούδες του Ολύμπου  και πολλά άλλα έντομα πετούσαν από άνθος σε άνθος, για να συλλέξουν το νέκταρ. Ανεβήκαμε στην Τούμπα και  στον Προφήτη Ηλία, ένα μικρό πετρόχτιστο κτίσμα προφυλαγμένο από τους ανέμους και τα χιόνια. Μπαίνοντας μέσα στο εκκλησάκι επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι και μετά από λίγα λεπτά, αφού τα μάτια μας συνήθιζαν το σκοτάδι, έβλεπες κάποιες εικόνες να αχνοφαίνονται και να ξεπροβάλλουν  σιγά –σιγά οι μορφές των Αγίων και του Προφήτη Ηλία.  Η θέα από το οροπέδιο ήταν φανταστική μέχρι το Λιτόχωρο και στο βάθος φαινόταν ο Θερμαϊκός.

 Βλέποντας την κορυφή «Στεφάνι» από το καταφύγιο με το πρόσωπο του Δία να σχηματίζεται ανάμεσα στους απότομους βράχους, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας ότι την επόμενη μέρα και εμείς  θα ανεβαίναμε εκεί πάνω, στις δυο ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου, το Μύτικα (2918μ.) και το Σκολιό (2911μ.).Αργότερα  όλο το οροπέδιο τυλίχτηκε σε ένα πέπλο ομίχλης που ερχόταν και έφευγε κατά διαστήματα ανεβαίνοντας μέχρι και τις ψηλότερες κορυφές του «Μύτικα »  και «Στεφάνι». Το σούρουπο, όταν το κρύο άρχισε να δυναμώνει και το οροπέδιο σκεπάστηκε από πυκνή  ομίχλη, καθίσαμε δίπλα στη σόμπα, δειπνήσαμε και πήγαμε για ξεκούραση.

Πρωί-πρωί ξυπνήσαμε, πήραμε το πρωινό μας και, αφού φορτώσαμε τα πράγματα στα μουλάρια, για να τα κατεβάσουν στο Σταυρό ξεκινήσαμε για την ανάβαση στο Μύτικα. Στο δρόμο είδαμε τον ήλιο να ξεπροβάλλει στο βάθος μέσα από τη θάλασσα και διασχίζοντας τα “Ζωνάρια” φτάσαμε σε μισή ώρα στο σημείο που ξεκινάει η ανάβαση στην ψηλότερη  κορφή του Ολύμπου, στο Μύτικα, η οποία έχει υψομετρική διαφορά περίπου 300 μ. Λίγο πριν τις οκτώ βρισκόμασταν στο «Λούκι» και βάλαμε πλώρη για την κορυφή του Μύτικα. Φορέσαμε τα κράνη μας, ακούσαμε τις οδηγίες από τον αρχηγό και αρχίσαμε το σκαρφάλωμα κατά ομάδες. Αυτοί που για πρώτη φορά ανέβαιναν στην κορυφή, βρισκόντουσαν κοντά στους πιο έμπειρους, για να τους βοηθάνε στο σκαρφάλωμα. Ήδη μπροστά μας ανέβαινε μια ομάδα από τη Θεσσαλονίκη. Ο ένας μετά τον άλλον, 19 άτομα, αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε ακολουθώντας πιστά τα σημάδια πάνω στους βράχους που έδειχναν τα σωστά περάσματα. Η ανάβαση διήρκησε τρία τέταρτα και η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο.

Η ανακούφιση ήρθε μόλις φτάσαμε στην κορυφή και βγάλαμε τα κράνη μας, με την Ελληνική σημαία να στέκεται εκεί περήφανη για όλους μας. Αγναντεύοντας ολάκερο το “βασίλειο” να απλώνεται στα πόδια μας, από τη μακρινή Πίνδο μέχρι το Άγιο Όρος και από την Εγνατία Οδό μέχρι το Θεσσαλικό κάμπο, νιώσαμε ότι βρισκόμαστε στην κορυφή του κόσμου. Βγάλαμε φωτογραφίες, υπογράψαμε το βιβλίο και, αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, αρχίσαμε το κατέβασμα. Στο δρόμο μας συναντήσαμε ορειβάτες από όλα τα σημεία του κόσμου, Γάλλους, Ιταλούς, Σέρβους, Ρουμάνους  ακόμα  και Αλβανούς. Αυτή τη φορά επιλέξαμε να φτάσουμε στο «Σκολιό» περνώντας από την Κακόσκαλα. Κατεβήκαμε και ανεβήκαμε προσεκτικά την Κακόσκαλα με θέα προς τα «καζάνια», έχοντας πάντα δίπλα μας το απότομο χάος που σου κόβει την ανάσα και σε μια ώρα βρισκόμασταν στη κορυφή της «Σκάλας». Εδώ συναντήσαμε και την υπόλοιπη ομάδα που έκανε το γύρο των κορυφών του Ολύμπου, περνώντας όλα τα «Ζωνάρια» στη βάση των κορυφών του και έφτασε στην πίσω μεριά του Μύτικα.

Η κούραση δεν μας πτόησε και παίρνοντας δύναμη από τους Ολύμπιους θεούς συνεχίσαμε  το δύσκολο ανηφορικό κομμάτι  και όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε στο «Σκολιό».

Φτάνοντας στο «Σκολιό», η θέα μας αποζημίωσε βλέποντας  τις απέναντι κορυφές, το «Μύτικα» και το «Στεφάνι» και ανάμεσά τους την απότομη χαράδρα. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και δεν μας έκανε καρδιά να επιστρέψουμε. Αφού το γιορτάσαμε με ένα τσιπουράκι, ξεκινήσαμε  την επιστροφή μας μέσα από το οροπέδιο που θύμιζε ένα απέραντο λιβάδι. Εδώ  συναντήσαμε κοπάδια από αγριοκάτσικα που έβοσκαν αμέριμνα και τα οποία,  μόλις μας αντίκριζαν, κοίταζαν παράξενα και έτρεχαν να απομακρυνθούν από το μονοπάτι. Κατηφορίζοντας φτάσαμε το μεσημέρι στο καταφύγιο του «Σπήλιου Αγαπητού». Εδώ ξεκουραστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε για τα «Πριόνια». Στο δρόμο γευτήκαμε αγριοφράουλες και σμέουρα που κατά διαστήματα βρίσκαμε δίπλα από το μονοπάτι. Αργά το απόγευμα αρκετά κουρασμένοι φτάσαμε στα  Πριόνια, από όπου μας παρέλαβε το πούλμαν και μας έφερε στο καταφύγιο του Σταυρού. Ξεκουραστήκαμε , γευματίσαμε και το βράδυ, πριν κοιμηθούμε, βγήκαμε έξω από το καταφύγιο για “μάθημα Αστρονομίας”.  Ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια που ήταν ορατά, ξεχωρίσαμε τη μικρή και τη μεγάλη Άρκτο, τον Πολικό αστέρα που μας δείχνει πάντα το Βορρά, το Βέγα , τον Αρκτούρο, την Κασσιόπη  και  πλήθος άλλων αστερισμών.

 Την τελευταία μέρα σειρά είχε το πανέμορφο φαράγγι του Ενιπέα. Πρωί-πρωί φορτώσαμε τα πράγματα στο πούλμαν και προσεγγίσαμε το φαράγγι από το μοναστήρι του  Αγίου Διονυσίου. Ο Ενιπέας, σύμφωνα με τον Όμηρο,  ήταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύος και τον ερωτεύτηκε η  Τυρώ. Ο θεός Ποσειδώνας είδε την όμορφη Τυρώ και την ερωτεύθηκε και παίρνοντας τη μορφή του Ενιπέα έκανε μαζί της δυο γιούς, τον Πελία και τον Νηλέα. Ο Ενιπέας, επειδή προτίμησε τη θεά του Έρωτα Αφροδίτη, προκάλεσε την οργή της Ήρας και αυτή τον μεταμόρφωσε σε ποταμό και τον καταράστηκε το τέλος  του να είναι τόσο οδυνηρό όσο ωραίος ήταν. Γι’ αυτό τα νερά του πανέμορφου Ενιπέα απλώς διαρρέουν τον κάμπο της Πιερίας χωρίς να εκβάλλουν κατευθείαν στη θάλασσα. Για να διασχίσει κανείς το φαράγγι,  περνάει από  7 ξύλινες γέφυρες και συναντά αρκετούς καταρράκτες και βάθρες, όπου μπορεί να κολυμπήσει, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με πλατάνια και οξιές, με μόνιμη συντροφιά το κελάρυσμα του νερού. Περνώντας δίπλα από την πηγή «Καστάνια» φτάνουμε στην έξοδο προς το Λιτόχωρο  στους «Μύλους» με τους παλιούς νερόμυλους, τα πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά, για να δροσιστούμε. Στη συνέχεια με το πούλμαν κατευθυνθήκαμε στην Πλάκα Λιτόχωρου, όπου το απογευματάκι κάναμε ένα ωραίο μπανάκι στη θάλασσα της «Γρίτσας» και η αίσθηση ανακούφισης και αναζωογόνησης ήταν απερίγραπτη. Σιγά-σιγά πήραμε το δρόμο του γυρισμού έχοντας περάσει ένα φανταστικό τετραήμερο  στον Όλυμπο. Ευχόμαστε να είμαστε όλοι καλά και του χρόνου να ξαναρθούμε, για να ανεβούμε ξανά στον Όλυμπο.

{gallery}2014/ekdromi1-4.8.14{/gallery}