Με 2 πούλμαν, ένα 50άρι και ένα 32άρι, φύγαμε το πρωί της 20ης Σεπτέμβρη από τη Νίκαια και πήραμε πολλούς φίλους μας από το μετρό Αιγάλεω στη συνέχεια. Κάναμε την καθιερωμένη μικρή στάση στο Αρτεμίσιο και κατεβήκαμε στη Σπάρτη για μια σύντομη παραμονή στην όμορφη και ιστορική πόλη, για όσους επρόκειτο να πεζοπορήσουν, και λίγο μεγαλύτερης διάρκειας για τους « τουρίστες » . Κάναμε τις βόλτες μας στους φαρδιούς και δενδροφυτεμένους δρόμους καθώς και στην πλατεία με το νεοκλασικό κτίριο του Δημαρχείου, περάσαμε στα γρήγορα από το Αρχαιολογικό Μουσείο και είχαμε και λίγο χρόνο για ένα καφεδάκι ή κάποιο σνακ.

Η ώρα πλησίαζε 12, όταν αφήσαμε τη Σπάρτη για τη Μονεμβασιά, στην οποία οι «τουρίστες» θα παραμέναμε 3 περίπου ώρες, για επίσκεψη στην καστροπολιτεία, μπάνιο και γεύμα. Πιο όμορφο και ήρεμο αυτή την εποχή το κάστρο, ήσυχος ο βράχος, « το πέτρινο καράβι » του Γιάννη Ρίτσου, το σπίτι του οποίου επισκεφθήκαμε πρώτο, καθώς μπήκαμε στην πόλη. Η προτομή στη μεγάλη ταράτσα μπροστά από το σπίτι του μεγάλου ποιητή μας ατενίζει αγέρωχη το Μυρτώο, η θέα του οποίου μας ευχαριστούσε κι εμάς σε όποιο σημείο της πολιτείας βρισκόμαστε που επέτρεπε τη θέα προς τη θάλασσα. Δεν ξεχάσαμε την επίσκεψη στο ναό του Ελκόμενου Χριστού με την « ταλαιπωρημένη », εξαιτίας των αρχαιοκαπήλων, ως το 2011 που επέστρεψε στο « σπίτι » της, εικόνα της Σταύρωσης, σε ειδική αίθουσα εντός του ναού.  Σύντομη επίσκεψη στην Αρχαιολογική Συλλογή, στην πλατεία κι αυτή, βόλτες στα στενά δρομάκια, φαγητό σε κάποιο από τα μικρά και χαριτωμένα μαγαζάκια, ψώνια, επίσκεψη ως το Φάρο στα Β.Α. του βράχου, φωτογραφίες και όσα άλλα ακόμα επέτρεπε το χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεσή μας «γέμισαν» καρδιά και νου και βγήκαμε από την πολιτεία, με ένα μικρό καημό, γιατί λόγω αναστηλώσεων που γίνονταν εκεί δεν μπορέσαμε να « σκαρφαλώσουμε » ως την Απάνω πόλη, με το κάστρο και τις εκκλησιές της. Έξω από την καστροπολιτεία κάναμε το μπάνιο μας ή γευματίσαμε όσοι δεν το είχαμε κάνει πάνω στο βράχο και φύγαμε. Ήδη οι πεζοπόροι μας, οι οποίοι είχαν παραμείνει ίσα-ίσα για μια σύντομη επίσκεψη στην καστροπολιτεία, είχαν ξεκινήσει με το ένα πούλμαν από τη Μονεμβασιά για την Κρεμαστή για να κάνουν την πεζοπορία τους προς  το Κυπαρίσσι. Μεσημέρι κατά τις 3 λίγο πριν το χωριό Κρεμαστή ξεκίνησαν τη διαδρομή τους προς τη Μακρυά Λάκκα.Μια πανέμορφη πορεία 5 ωρών μέσα στο ελατοδάσος που ανηφορίζει μέχρι την κορυφή και στη συνέχεια κατηφορίζει σε ένα αρχαίο μονοπάτι δίπλα σε ένα καταπληκτικό φαράγγι. Φθάνοντας στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας  με θέα τον κόλπο του Κυπαρισσιού όλη  η ομάδα κάθισε  να ξεκουραστεί και να απολαύσει το τοπίο. Είχε αρχίζει να νυχτώνει όταν και οι τελευταίοι πεζοπόροι έφτασαν στη παραλία και κάποιοι από αυτούς έστησαν τις σκηνές τους δίπλα στο κύμα για να διανυκτερεύσουν. Εμείς ακολουθήσαμε τον παραλιακό δρόμο από Επίδαυρο Λιμηρά, Γέρακα, Ρηχιά, Χάρακα και, αφού περάσαμε και την εντυπωσιακή και απόκρημνη χαράδρα του Σταυρού με τις σάρες της και το εξωκλήσι της Αγ. Παρασκευής, φτάσαμε στο Κυπαρίσσι αργά το απόγευμα. Αφήσαμε το πούλμαν στο χώρο στάθμευσης του πρώτου οικισμού, της Βρύσης, και κατηφορίσαμε προς το δεύτερο, την Παραλία. Τακτοποιηθήκαμε άλλοι μεν στα 2 ξενοδοχεία που είχαμε κλείσει εδώ και άλλοι σε ένα τρίτο στον τελευταίο οικισμό, τη Μητρόπολη, και βγήκαμε για βραδινό. Ζεστή και όμορφη η βραδιά, νόστιμα τα φαγητά, ωραία και η βραδινή βόλτα στη συνέχεια. Οι πεζοπόροι μας ξύπνησαν νωρίς  το πρωί της Κυριακής, έκαναν το μπάνιο τους στη θάλασσα και έφυγαν για να διασχίσουν το Φαράγγι της Λάρνακας στους Μολάους, ενώ οι υπόλοιποι είχαμε περιθώριο ως τις 11 να παραμείνουμε στο όμορφο χωριό λίγο ακόμα. Έτσι μετά το καθαρά σπιτικό πρωινό που πήραμε, με την προπύρα, το ζυμωτό ψωμί της περιοχής, τα φρούτα, τις  μαρμελάδες, τα χορτοπιτάκια και τις άλλες νοστιμιές, κάναμε μπάνιο στην ολοκάθαρη και ήρεμη Μεγάλη Άμμο της Παραλίας ή πήγαμε, κάποιοι, περπατώντας δίπλα στη θάλασσα ως το λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου. Αν είχαμε κι άλλο χρόνο, θα ανηφορίζαμε κι ως το Καστέλι, όπου βρίσκονται τα ερείπια του βυζαντινού κάστρου, ενώ η αρχαία πόλη του Κύφαντα βρισκόταν  μακριά, στη σημερινή Παλαιοχώρα, στην πλαγιά του βουνού. Ανηφορίσαμε περνώντας πάλι μπροστά από το ενδιαφέρον αξιοθέατο του χωριού, το Δημοτικό Σχολείο, από το 1900, από τον ερειπωμένο νερόμυλο και την Παναγία των Βράχων, ψηλά στο δρόμο για την πηγή, ως το σημείο του Σταυρού που προξενεί το μεγαλύτερο δέος. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή προς τα νότια φτάσαμε στο λιμανάκι του Γέρακα, στο μοναδικό στο είδος του φιορδ στην Ελλάδα. Μείναμε εδώ μισή ώρα βγάζοντας φωτογραφίες, κάνοντας τη βόλτα μας ως την άκρη του λιμανιού με τα μικρά και χαριτωμένα παραδοσιακά σπιτάκια τα ήρεμα νερά, όπου κολυμπούσαν κάποιοι, ή πίνοντας το καφεδάκι μας αγναντεύοντας τη θάλασσα. Κάποτε αυτό το λιμάνι αποτελούσε ναυτικό σταθμό των Βυζαντινών, ακόμα και κρησφύγετο πειρατών αργότερα. Πήραμε το δρόμο για Μολάους έπειτα, το χωριό αυτό που πήρε το όνομά του από τους πολλούς νερόμυλους, όπου συναντηθήκαμε με τους πεζοπόρους μας που είχαν ήδη τελειώσει την πορεία τους. Αυτοί με τη σειρά τους περπάτησαν στο φαράγγι της Λάρνακας που ξεκινάει  από την πλατεία και ακολουθώντας το πλακόστρωτο, στα περισσότερα σημεία του, μονοπάτι φτάσανε μέχρι τη Μονή Παναγιάς. Σε πολλά σημεία το μονοπάτι ήταν χαλασμένο και έπρεπε να περάσεις μέσα από το νερό ή να χρησιμοποιήσεις σχοινιά για ανάβαση. Ήταν μια όμορφη κυκλική  πεζοπορία 2 ωρών κάτω από τον ίσκιο των πλατανιών, όπου μας συνόδευσε ο Τάσος από τον ορειβατικό σύλλογο των Μολάων. Επιστρέφοντας 

γευματίσαμε στις ταβέρνες του χωριού και ύστερα φύγαμε για το Γεράκι, τη βυζαντινή καστροπολιτεία, που μαζί με τα κάστρα της  Μονεμβασιάς, της Μάνης και του Μυστρά δόθηκε πίσω στους Βυζαντινούς μετά τη μάχη της Πελαγονίας, ως αντάλλαγμα για την αιχμαλωσία του ηγεμόνα της Αχαΐας Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου. Δυστυχώς όμως το Κάστρο ήταν κλειστό λόγω επισκευών και έτσι δεν καταφέραμε να δούμε παρά μόνο μερικές από τις βυζαντινές εκκλησίες καθ΄ οδόν, και μόνο εξωτερικά, όπως του Αγίου Σώζοντα, του Αγ. Αθανασίου και του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Περίφημες και αξιόλογες οι τοιχογραφίες που σώζουν οι ναοί αυτοί.

Φύγαμε για μια στάση ¾ της ώρας περίπου στην Τρίπολη, όπου περπατήσαμε στους πεζόδρομους γύρω από το Πάρκο, ήπιαμε το καφεδάκι μας και  ψωνίσαμε κουραμπιέδες και άλλα γλυκά.

Γυρίσαμε κατά τις 10 στη Νίκαια ικανοποιημένοι από το πλούσιο διήμερο στα χωριά του Πάρνωνα, με την ευχή να ξαναβρεθούμε εκεί κάτω, για να κάνουμε με μεγαλύτερη άνεση την περιήγησή μας στα μέρη που μας εντυπωσίασαν περισσότερο.  

 {gallery}2014/ekdromi20-21.9.14{/gallery}