Το Σάββατο 27 Σεπτέμβρη ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν από τη Νίκαια, παραλάβαμε αρκετούς ακόμα από το σταθμό του Αιγάλεω και αφήσαμε πίσω μας την « πόλη του Θησέα ». Προορισμός μας η πατρίδα του δεύτερου μεγαλύτερου μετά τον Ηρακλή ήρωα της μυθολογίας μας και βασιλιά της Αθηνάς Θησέα.

Μετά την καθιερωμένη στάση στον Ισθμό, φτάσαμε στην Ψήφτα Τροιζηνίας.

Εδώ κατέβηκαν όσοι επρόκειτο να πεζοπορήσουν μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο της Τροιζήνας και στη συνέχεια στο φαράγγι με το Διαβολογέφυρο. Ξεκίνησαν την πολύωρη διαδρομή τους περνώντας μέσα από τα περιβόλια του κάμπου της Τροιζήνας με λεμονιές, πορτοκαλιές και πολλές ροδιές. Ακολουθώντας το δρόμο του Θησέα  φτάσανε στο «Ιερό του Ιππόλυτου» και στη Βυζαντινή Επισκοπή.

Οι « τουρίστες » επισκέφθηκαν τη λιμνοθάλασσα της Ψήφτας, υδροβιότοπο μεγάλης σημασίας, μια και αποτελεί καταφύγιο πολλών μεταναστευτικών πουλιών. Είναι μια ρηχή λιμνοθάλασσα με πολλούς καλαμιώνες και βάλτους. Ανεβήκαμε στα ξύλινα παρατηρητήρια, περπατήσαμε στα πλακόστρωτα ή χωμάτινα μονοπάτια ως την ώρα της αναχώρησης για την Τροιζήνα.

Φτάσαμε στο χωριό της Τροιζήνας, όπου έγινε η Γ ΄Εθνοσυνέλευση, το 1827, η οποία ψήφισε ως κυβερνήτη του απελεύθερου πλέον ελληνικού κράτους τον Ιωάννη Καποδίστρια και όσοι ήθελαν περπάτησαν μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο του «Ιερού του Ιππόλυτου» και της Βυζαντινής Επισκοπής. Πρόκειται για τα μεγαλοπρεπή όντως ερείπια βυζαντινού ναού του 11^ου αι., χτισμένου πάνω σε αρχαίο ναό, έδρα της Επισκοπής  που ιδρύθηκε εδώ από το 888 μ.Χ.

Οι υπόλοιποι έφυγαν για το μοναστήρι της Παναγίας Κεχαριτωμένης. Δυστυχώς ο δρόμος δεν ήταν βατός από το πούλμαν κι έτσι δεν κατέστη δυνατόν να το επισκεφθούν.

Πηγαίνοντας προς το « ιερό του Ιππόλυτου » συναντήσαμε σε μια διασταύρωση την «πέτρα» του Θησέα, κάτω από την οποία, σύμφωνα με το μύθο, ο πατέρας του ήρωα Αιγέας είχε  κρύψει το ξίφος και τα σανδάλια του. Αφού σήκωσε την πέτρα ο έφηβος τότε Θησέας, έφυγε με αυτά για να βρει τον πατέρα του στην Αθήνα. Κοντά στην πέτρα βρίσκεται και ιερό των Μουσών, ρωμαϊκής εποχής, και λίγο ψηλότερα το « Παλάτι του Θησέα», ελληνιστικός πύργος στη βάση και μεσαιωνικός στην ανωδομή του. Μετά την περιήγηση στα αρχαία και τα βυζαντινά μνημεία του χώρου οι πεζοπόροι συνέχισαν για το Διαβολογέφυρο, σημαντικό αξιοθέατο του όρους των Αδερών. Το όνομά του συνδέεται με θρύλο που θέλει τον πρωτομάστορα να πουλά την ψυχή του στο διάβολο, προκειμένου να στεριώσει το γεφύρι. Η συναλλαγή αυτή όμως οδήγησε αυτόν και την οικογένειά του στην καταστροφή μετά από κάποια χρόνια. Σώζονται σήμερα τα χνάρια από τα ... πόδια του Κατσικοπόδαρου πάνω στους βράχους γύρω από τη γέφυρα. Φτάνοντας στο θρυλικό γεφύρι προχωρήσαμε μέσα στο υπέροχο φαράγγι για περισσότερο από δύο ώρες. Ανιχνεύαμε περάσματα, πηδούσαμε από βράχο σε βράχο για να μη βραχούμε από το νερό που τρέχει άφθονο όλο το χρόνο και ποτίζει τα κτήματα της Τροιζήνας. Μικροί όμορφοι καταρράκτες, βάθρες με πεντακάθαρο νερό και ένα ονειρεμένο τοπίο που σε μαγνήτιζε να το περπατήσεις. Στην επιστροφή μας μια ομάδα συνέχισε περνώντας κάτω από το Διαβολογέφυρο , που έστεκε εκεί ψηλά  ενώνοντας τους δυο τεράστιους βράχους  με μια ιδιόρρυθμη τεχνική που ακόμα και σήμερα οι μηχανικοί δε μπορούν να εξηγήσουν μιας και δεν σχηματίζει καμάρα, αλλά οι πέτρες του είναι οριζόντιες. Συνέχισαν το δύσκολο κατέβασμα μπαίνοντας μέσα στο νερό, περνώντας δύσκολα περάσματα με τη βοήθεια σχοινιών και φτάνοντας στο καταρράκτη ανέβηκαν το μονοπάτι και βγήκαν από το φαράγγι. Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε προς το χωριό όπου αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο  στα καφενεδάκια του χωριού πήραμε το δρόμο για τον Πόρο.

Οι τουρίστες έφυγαν για Γαλατά και Λεμονοδάσος. Εδώ έγινε μια μικρή βόλτα μέσα στο δάσος από λεμονιές, πορτοκαλιές, μανταρινιές, δέντρα τα οποία πλέον δε βρίσκονται σε τόσο καλή κατάσταση, ενώ κάποτε η περιοχή φημιζόταν για την ομορφιά της, τις μυρωδιές της, τα μονοπάτια και τους νερόμυλούς της.

Σειρά είχε ο Πόρος, η « Βενετία του Σαρωνικού », στον οποίο περάσαμε όλοι μαζί τελικά, αφού οι πεζοπόροι πρόλαβαν τους τουρίστες την ώρα ακριβώς που έπαιρναν το Ferry boat. Δεξιά μας είχαμε το Μπούρτζι με το μικρό κάστρο του, που κτίστηκε από το Βαυαρό φιλέλληνα  Έιντεκ για την προστασία του λιμανιού.

 Και τα 2 πούλμαν κατευθύνθηκαν προς το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, στην Καλαυρία, χτισμένο σε κατάφυτη περιοχή μετά το Ασκέλι την ονομαστή παραλία του Πόρου, σημαντικό δείγμα νησιωτικής μοναστηριακής αρχιτεκτονικής. Δυστυχώς η ώρα ήταν περασμένη και το μοναστήρι ήταν κλειστό. Έτσι μετά από σύντομο προσκύνημα στο μικρό εκκλησάκι έξω από την πύλη του, κοντά στη φημισμένη για τις θεραπευτικές ιδιότητές της πηγή, αναχωρήσαμε για την πόλη του Πόρου, στη Σφαιρία.

Στον Πόρο παραμείναμε 2 ½ περίπου ώρες, κάνοντας, αρχικά ή μετά το φαγητό σε κάποιο από τα σχετικά λίγα ταβερνάκια του λιμανιού, βόλτες στα γραφικά σοκάκια του, με τα σκαλάκια, τις λουλουδιασμένες αυλές και τα μπαλκόνια, στις ανηφοριές του ψηλότερου λόφου, στο απέναντι  χαμηλότερο λόφο με το ιστορικό Ρολόι. Στις 17:30 συγκεντρωθήκαμε στο σημείο από όπου γίνεται η αναχώρηση του ferry με το οποίο περάσαμε απέναντι στο Γαλατά. Στη διαδρομή μας προς τα βόρεια ξαναείδαμε από ψηλά, σε ωραιότερη ώρα της ημέρας τώρα, την Παλιά ( Αρχαία ) Επίδαυρο με τα 2 λιμάνια της, με το μικρό αρχαίο θέατρο στο Νησί να λούζεται στο φως του απογεύματος.

Με μια στάση που κάναμε στον Ισθμό για ξεκούραση, καφεδάκι και ... άλλες ανάγκες, φτάσαμε κατά τις 9 στη Νίκαια με την ψυχή και το νου γεμάτα από όσα είδαμε στη διάρκεια της μέρας.

 {gallery}2014/ekdromi27.9.14{/gallery}