Ξεκινήσαμε με ένα πούλμαν  στις 7:15 από τη Νίκαια και, αφού πήραμε από το Αιγάλεω και τους υπόλοιπους φίλους μας, φύγαμε για Μάνδρα, Οινόη, όπου και κάναμε μια σύντομη στάση για « προμήθειες » και άλλες ανάγκες... σε ένα φούρνο του χωριού. Τα σύννεφα στον ουρανό προοιώνιζαν μια καλή για τους πεζοπόρους μέρα.

Στο δρόμο μας είχαμε ήδη συναντήσει τα ερείπια του τετράγωνου πύργου της Οινόης ( του 4^ου αι. π.Χ. ), που υπήρξε φρούριο των Αθηναίων και ανήκει σε μια σειρά παρόμοιων φρυκτωρικών πύργων για τη μετάδοση σημάτων καπνού. Περάσαμε από τις Ελευθερές, όπου δεσπόζει επίσης ένα φρούριο των Αθηναίων, το λεγόμενο Γυφτόκαστρο σήμερα. Εδώ είχε γεννηθεί ο Διόνυσος Ελευθερεύς, το ξόανο του οποίου μεταφερόταν κάθε χρόνο στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της γιορτής των Μεγάλων Διονυσίων. Στη συνέχεια της πορείας μας διασχίσαμε τις Ερυθρές ( το σημερινό Κριεκούκι, που σημαίνει κόκκινο κεφάλι ), χωριό το οποίο δημιουργήθηκε το 15^ο αι. από Αρβανίτες.

Σειρά είχαν τα Λεύκτρα, στη θέση « Μάρμαρα » των οποίων σταματήσαμε, για να θαυμάσουμε το Τρόπαιο της μάχης των Λεύκτρων που διεξήχθη ανάμεσα στους Θηβαίους και τους Σπαρτιάτες το 371 π.Χ., μάχη που σήμανε την κατάλυση της σπαρτιατικής κυριαρχίας στην Ελλάδα και την αρχή της θηβαϊκής ηγεμονίας. Σώζεται η λίθινη κυλινδρική βάση του μνημείου με επίστεψη διαζώματος από τρίγλυφα και μετόπες και πάνω σειρά με 9 ασπίδες. Φωτογραφηθήκαμε μπροστά στο Τρόπαιο και αναπλάσαμε με τη φαντασία μας τη μάχη, με επικεφαλής της Λοξής Φάλαγγας τον Επαμεινώνδα και τον Πελοπίδα με τον Ιερό Λόχο πίσω από την αριστερή πτέρυγα να τρέπουν σε φυγή τους Σπαρτιάτες.

Κατηφορίσαμε έπειτα προς τις Πλαταιές, τον αρχαιολογικό χώρο των οποίων είχαμε την ευκαιρία να δούμε από το πούλμαν, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος του οχυρωματικού περιβόλου της αρχαίας πόλης με τους τετράγωνους πύργους κατά διαστήματα. Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο να σταματήσουμε, για να επισκεφθούμε το « κοινό μνημείο » των πεσόντων Ελλήνων στη νικηφόρο μάχη του 479 π.Χ. ενάντια στους Πέρσες του Μαρδόνιου, καθώς και το βωμό της νίκης που έστησαν οι Έλληνες προς τιμή του Ελευθέριου Δία, σύμφωνα με εντολή του δελφικού μαντείου.

Κατεβαίνοντας προς τα Βίλια είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε και μέσα από τις σημερινές Πλαταιές, οι οποίες υπέστησαν μεγάλη καταστροφή στο σεισμό του 1981, και από το Μελισσοχώρι, στο χώρο του οποίου είχε στρατοπεδεύσει ο περσικός στρατός το χειμώνα του 480 – 479 π.Χ., πριν από τη μάχη των Πλαταιών.

Λίγο πριν τις Ερυθρές ( Κριεκούκι)  αφήσαμε τους 15 πεζοπόρους  κοντά στο παλιό στρατόπεδο που θα ανέβαιναν και θα κατέβαιναν τον Κιθαιρώνα. Ξεκίνησαν για μια δύσκολη διαδρομή αρκετών ωρών  μέχρι τα Αιγόσθενα. Ο καιρός ιδανικός για πεζοπορία, συννεφιά  με δροσερό αεράκι, βοήθησε ώστε η διαδρομή να είναι ευχάριστη. Στην αρχή το μονοπάτι ήταν ανηφορικό περνώντας έξω από τις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις του Στρατοπέδου, δίπλα στα  αγκαθωτά συρματοπλέγματα ακολουθώντας  ένα  ξερό χείμαρρο που οδηγεί  ψηλά στο διάσελο του Κιθαιρώνα.  Σε μιάμιση ώρα  βρέθηκαν στη κορυφή και άρχισαν την κατάβαση  για την πηγή  Τσία , έξω από τα Βίλια. Εδώ έγινε μια στάση για ξεκούραση και, αφού όλοι προμηθεύτηκαν νεράκι από την πηγή και δροσίστηκαν, ξεκίνησαν και αυτοί για το Πόρτο Γερμενό, ακολουθώντας την πρώτη ομάδα που προηγούνταν μια ώρα περίπου στο αρχαίο μονοπάτι. Πέρασαν το γραφικό εκκλησάκι του Αγιάννη  και λίγο πριν το φαράγγι Χώνι οι δυο ομάδες ενώθηκαν  και συνέχισαν  την κατάβαση του φαραγγιού. Ένα πανέμορφο φαράγγι ιδιαίτερης ομορφιάς , ευτυχώς χωρίς νερό αυτή την εποχή, με όμορφα περάσματα ανάμεσα από τεράστια βράχια , απότομες καταβάσεις, φυσικές τσουλήθρες φτιαγμένες από τη ροή του νερού, παρακάμψεις δύσκολων σημείων που τελικά καταλήγει πάνω από το κάστρο στα Αιγόσθενα. Οι υπόλοιποι περάσαμε μέσα από το Καπαρέλλι, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της ευρύτερης περιοχής, με τη σύγχρονη ρυμοτομία, την καταπράσινη πλατεία με τον βυζαντινού ρυθμού ναό του Αγ. Παντελεήμονα, τα όμορφα νεανικά στέκια και τις παραδοσιακές ταβέρνες και ύστερα πήραμε το δρόμο για τη βρύση Τσία κοντά στο χωριό των Βιλίων, που ιδρύθηκε το 1230 μ.Χ. από όσους κατοίκους του Παλαιοχωρίου διασώθηκαν από την αρπαγή των πειρατών και που ήταν έδρα Τούρκου πασά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.  Στο χωριό δεσπόζει ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, έργο του Ερνέστου Τσίλερ, από το 1893.  Από εδώ ξεκινήσαμε κατά τις 11 η ώρα την πορεία μας προς το φαράγγι Χώνι, πάνω από το Πόρτο Γερμενό ( τα αρχαία Αιγόσθενα ). Περπατώντας αρχικά πάνω στο πλακόστρωτο αρχαίο μονοπάτι και έπειτα σε δασικό δρόμο, ανάμεσα σε πεύκα, πουρνάρια, σχοίνα, κουτσουπιές, φτάσαμε στο ξωκλήσι του Αγιάννη του Πρόδρομου, όπου κάναμε μια στάση, για να περιμένουμε και τους τελευταίους αλλά και για να «τσιμπήσουμε» κάτι. Όταν φτάσαμε στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγεί στο Πόρτο Γερμενό, όσοι ήθελαν συνέχισαν με τη διάσχιση και του φαραγγιού ( Χώνι το λένε οι ντόπιοι ) που έβγαζε δίπλα στο αρχαίο κάστρο, ενώ οι υπόλοιποι κατέβηκαν στην παραλία με το πούλμαν, που ήρθε γι΄αυτό το σκοπό από το χωριό.Επισκεφθήκαμε, μόλις φτάσαμε, το περίφημο Κάστρο των Αιγοσθένων, που χτίστηκε λόγω της στρατηγικής θέσης της περιοχής από Μεγαρείς και Αθηναίους, που εκείνο το διάστημα ήταν σύμμαχοι. Τα μεγάλα αυτά οχυρωματικά έργα χρονολογούνται από τον 4^ο  αι. π.Χ. και εξακολουθούν, παρά τις καταστροφές που έχουν υποστεί μέσα στους αιώνες, να προκαλούν το δέος και το θαυμασμό. « Τραυματισμένοι » έμοιαζαν μέσας στις σκαλωσιές τους οι 2 πύργοι, ο βορειοανατολικός και ο νοτιοανατολικός, ενώ μεγάλο μέρος του τείχους, που φτάνει ως τη θάλασσα, στέκεται ακόμα αγέρωχο, σαν να εξακολουθεί να επιτελεί το σημαντικό έργο του. Έπρεπε να συνδεθεί η ακρόπολη με μακρά τείχη με το λιμάνι για την προστασία του. Μέσα σε αυτά πρέπει να βρισκόταν και το ιερό του μάντη- θεραπευτή ήρωα Μελάμποδα, που λατρευόταν ιδιαίτερα στα Αιγόσθενα και στην ετήσια  γιορτή του τελούνταν αγώνες.

Πάνω στο άνδηρο του κάστρου σώζονται ακόμα ερείπια από τα κελιά του μοναστηριού και το καθολικό του, το μικρό ναό του Αγ. Γεωργίου, που είχε ιδρυθεί εδώ στα ύστερα μεταβυζαντινά χρόνια.

Στο κάτω μέρος του εντύπωση προκαλούν τα ερείπια 5κλιτης παλαιοχριστιανικής βασιλικής του 5^ου αι.μ.Χ., στο χώρο του ιερού της οποίας έχει ανεγερθεί ο μικρός ναός της Παναγίας, με αρχαίο οικοδομικό υλικό και επιγραφές. Όσο βρισκόμαστε πάνω στο κάστρο είδαμε να ξεπροβάλουν και οι περισσότεροι «πεζοπόροι του Κιθαιρώνα» από την ανατολική πυλίδα του και μαζί τους κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα, η οποία, ζεστή καθώς ήταν, δέχτηκε φιλόξενα αρκετούς από αυτούς αλλά και από τους λοιπούς « γενναίους » φίλους μας. Αλλά και για όσους δεν έκαναν μπάνιο η βοτσαλωτή και ολοκάθαρη παραλία προσφερόταν για ξεκούραση, χαλάρωση και αγνάντεμα ως απέναντι στις Αλκυονίδες νήσους και την Πελοπόννησο, που αχνοφαίνονταν στο θόλωμα του απογεύματος.

Συναντήσαμε εδώ και τους 5 - 6 « τουρίστες » μας, οι οποίοι στο μεταξύ διάστημα είχαν επισκεφθεί τα Βίλια και το ιστορικό  μοναστήρι Οσίου Μελετίου της περιοχής.

Σε κάποια από τις ταβέρνες του χωριού γευματίσαμε με τις παρέες μας, κάναμε έπειτα, όσοι το επιθυμούσαμε, και μια βόλτα ως το λιμανάκι με τα σκάφη, ανάμεσα στα γραφικά στενά του χωριού, και κατά τις 6:30 φύγαμε «χορτασμένοι» από όλα όσα βιώσαμε στη διάρκεια της μέρας. Φτάσαμε σχετικά νωρίς, στις 8 περίπου, στη Νίκαια, ευχαριστημένοι που και ο καιρός μας ευνόησε, ώστε να απολαύσουμε την ωραία αυτή εκδρομή στη «γειτόνισσά μας» Βοιωτία.

{gallery}2014/ekdromi5.10.14{/gallery}